Οι στόχοι του κεφαλαίου δεν είναι του λαού...

ΠΡΕΠΕΙ «ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ παραγωγικό μοντέλο», μας λένε. 
Να απελευθερωθούν οι «δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας». 
Δεν μπορεί να έχουμε μια χώρα που όλοι θέλουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι...

Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων είναι εδώ! 

Ας αδράξουν τις ευκαιρίες (και όχι δικαιώματα, φυσικά) που τους δίνει η ΕΕ οι νέοι άνεργοι, οι ξεκληρισμένοι αγρότες, οι απολυμένοι άνω των 50, οι γυναίκες.

Ας σταματήσουν, επιτέλους, να απαιτούν εγωιστικά τη σιγουριά των εργασιακών δικαιωμάτων, του 8ωρου, των αποζημιώσεων, των επιδομάτων ανεργίας, της δωρεάν Υγείας και Παιδείας, τις συντάξεις.

Δεν μπορούν πλέον στην εποχή μας που «τρέχει» να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Ας κινηθούν, ας δημιουργήσουν, ας ρισκάρουν, επιτέλους, λίγο!

ΠΟΙΟΙ, ΟΜΩΣ, ΤΑ ΛΕΝΕ όλα αυτά; 

Ποιοι έχουν το απύθμενο θράσος να μιλάνε; 

Αξίζει να το αναλογιστεί κανείς αυτό.

Τα φερέφωνα των επιχειρηματιών, που όταν θέλησαν να επενδύσουν στις βαλκανικές χώρες έθεσαν ως προϋπόθεση και πήραν από το κράτος πλήρη ασφάλιση της επένδυσής τους. 

Δεν υπήρχε καμιά περίπτωση, δηλαδή, να χάσουν τα λεφτά τους.

Οι υπάλληλοι των εφοπλιστών που πληρώνονται - πάλι από το κράτος - όλα τους τα έξοδα και κάτι παραπάνω, προκειμένου να πραγματοποιήσουν ένα ακτοπλοϊκό δρομολόγιο. Που δε φορολογούνται, που επιδοτούνται ακόμη και επειδή ...αναπνέουν.

Οι υπερασπιστές των τραπεζών (και της Ελλάδας και της Ευρώπης) που θεωρούν αδιανόητο να μην πάρουν τις αποδόσεις που προϋπολόγισαν όταν αγόρασαν ελληνικά (ή ιρλανδικά, ή πορτογαλικά, ή ιταλικά) ομόλογα.

Γι' αυτό και έχουν προσαρμόσει την πολιτική ολόκληρης της ΕΕ (μέσω, φυσικά, του πολιτικού της προσωπικού) σε αυτόν το στόχο. 

Γι αυτό και μεταθέτουν χωρίς προσχήματα στους λαούς τη χασούρα που αυτοί έπρεπε να έχουν.

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ αυτοί που δε ρισκάρουν τίποτε, που διασφαλίζουν τα υπερκέρδη τους με κάθε τρόπο (ακόμη και με πολέμους), που έχουν όλους τους μηχανισμούς κάθε επιπέδου στα μέτρα τους, ζητούν από εμάς να μπούμε στην αγορά και να το παλέψουμε το πράγμα.

Στο τέλος, όντως, θα ...μπούμε στην αγορά. Μόνο που θα μπούμε για να την καταλάβουμε και στη θέση της να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία. Αυτό το ρίσκο θα το πάρουμε.