Εχουν πρόβλημα, να το οξύνουμε...

Την ώρα που ο Μητσοτάκης - μην κρύβοντας λόγια - ζητούσε στη θέση του ήδη σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος «να γεννηθεί κάτι καινούριο», πριν ο ίδιος 

ο λαός δώσει τη λύση (δική του και αυτή η προειδοποίηση), αστοί δημοσιολόγοι αρπάζονταν για μια ακόμη φορά από τα μαλλιά τους κι έψαχναν να βρουν ποιο μπορεί να είναι αυτό το καινούριο, τέτοιο που και το σύστημα να μην μπει σε κίνδυνο και αίσθηση αλλαγής να υπάρχει. 

Ετσι πλημμύρισε ο αστικός Τύπος από αναλύσεις για το νέο που γεννιέται στην ...Ισπανία. Εκεί που έχει δεκαετίες να γίνει ταξική εργατική διαδήλωση, οι αστοί άρχισαν να χειροκροτούν τη διαδήλωση στη Μαδρίτη. 

Τι είναι αυτό που τους συγκίνησε; Οτι είναι, γράφουν, ακομμάτιστη. Ποια;

 Η διαδήλωση που ήδη χειροκροτήθηκε από τον Θαπατέρο!

Τι είναι αυτό που τρομάζει τους αστούς τόσο που να πιάνονται από τα μαλλιά τους; Πάλι ο Μητσοτάκης είπε με τον τρόπο του αυτό που άλλοι γνωρίζουν, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν για να μη δημιουργούνται παράξενοι συνειρμοί: «Η Ελλάς περνάει σήμερα μια βαριά και επικίνδυνη κρίση μετά τον εμφύλιο πόλεμο, κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά κατά κύριο λόγο πολιτική», είπε ο «επίτιμος».

Είναι γεγονός ότι δεν είναι και ο καλύτερος χρόνος για τους αναλυτές του αστικού Τύπου: Να πρέπει να ανακαλύπτουν κάθε μέρα και μια διαφορετική μπαρούφα για το χρέος για να μην πουν αυτό που συμβαίνει: Οτι υπάρχει αξεπέραστη προς το παρόν γενικευμένη καπιταλιστική κρίση. Γεγονός που ανάμεσα σε άλλα μπορεί να οδηγήσει και σε γενικευμένη πολιτική κρίση και δεν ξέρουν τι μπορεί να γίνει από κάτω...

Κατανοούν ότι είναι σωτήριο για το σύστημα το γεγονός ότι προς το παρόν σε πανευρωπαϊκό επίπεδο δεν υπάρχει αναπτυγμένο εργατικό κίνημα που να βάζει ευθέως θέμα ανατροπής του ίδιου του συστήματος στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας για να υπάρξουν ανατροπές και στο επίπεδο της οικονομίας.

Ετσι φτάνουν να υιοθετούν κάθε αντίδραση που πατάει μεν σε πραγματικά προβλήματα, αλλά βεβαιώνει εκ των προτέρων ότι δεν έχει κομμουνιστική προοπτική.

Η ταύτιση της αγωνίας των αρθρογράφων τόσο στην ηλεκτρονική έκδοση του «Βήματος», όσο και στην έντυπη έκδοση της «Ελευθεροτυπίας», είναι αποκαλυπτική τόσο για το τι «κίνημα» είναι ανεκτό από την αστική τάξη, όσο και για την εμμονή τους να προβάλλουν - αντιπαραβάλλουν κάθε τι ανώδυνο στην πραγματική απειλή για το σύστημα. Το έχουν κάνει αρκετές φορές ως τώρα στη χώρα μας, δεν τους βγήκε, έχει άλλες παραδόσεις εδώ το εργατικό κίνημα, έχει όρθιο το ΚΚΕ... δεν το βάζουν όμως κάτω, τώρα είδαν «φως» από την Ισπανία, όπως χτες είχαν δει στην Αίγυπτο και την Τυνησία, αποκρύβοντας το γεγονός ότι αυτά που είχαν προβάλει ως «λαϊκές εξεγέρσεις», στο αποτέλεσμά τους περιορίστηκαν σε ενδοαστικές ρυθμίσεις για την εκτόνωση της κοινωνικής έκρηξης και την αναδιανομή μεταξύ αστών στο επίπεδο της εξουσίας.

***

Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει πρόβλημα και δεν μπορεί να το κρύψει. Γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να κρυφτεί το πρόβλημα της οικονομικής βάσης, δηλαδή η βαθιά κρίση στην οικονομία και η οξύτατη σύγκρουση μεταξύ καπιταλιστών. Κάθε ανταπόκριση από το ιμπεριαλιστικό κέντρο μαρτυρά ότι έχουν βγει πλέον τα μεγάλα μαχαίρια καθώς η όποια λύση προβάλλεται σαν συμφέρουσα για μια ομάδα καπιταλιστών, θίγει άμεσα μία άλλη ομάδα.

Καμιά ανησυχία από τη σκοπιά των εργαζομένων ως προς τα προβλήματα των καπιταλιστών (οικονομικά και πολιτικά).

Το κρίσιμο παραμένει ένα: Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι, να πληρώσουν οι καπιταλιστές.

Και ως εκ τούτου καμιά συμπάθεια για το πρόβλημα του διαχειριστή που θέλει να αναλάβει χαλίφης στη θέση του χαλίφη για να εφαρμόσει την ίδια πολιτική.

Ο δρόμος είναι ένας: Οργάνωση της λαϊκής πάλης έτσι που να οξύνει τα αδιέξοδα των καπιταλιστών, οργάνωση της λαϊκής πάλης έτσι που να καταδικάζεται η πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να συγκεντρώνονται δυνάμεις για να αντιμετωπιστούν οι καπιταλιστές σε όλα τα επίπεδα. Οργάνωση της λαϊκής πάλης έτσι που στη φωτιά του αγώνα να σφυρηλατούνται συνειδήσεις αποφασισμένες να τραβήξουν μακριά την αντιπαράθεση, να δώσουν τη λύση: Με το ΚΚΕ μπροστά για τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.

Ασχετο: τι καημός κι αυτός σε διάφορους «αριστερούς» για τον Στρος Καν και το πώς του συμπεριφέρθηκαν οι Αμερικανοί. Καλά οι Γάλλοι, αλλά οι δικοί μας; Εκτός κι αν Γάλλοι και δικοί μας τρώνε από το ίδιο πιάτο. Γιατί το σημειώνουμε; Γιατί είναι ένα κλασικό δείγμα του πώς μεταφέρεται μέσα στο εργατικό κίνημα η κάθε αγωνία της αστικής πολιτικής. Κι αυτό απλά λέγεται οπορτουνισμός. Οποια προβιά κι αν του φοράνε κάθε φορά. Αρκετά με την αγωνία τους για το «χρέος», δε θα αγωνιούμε και για τα αφεντικά τους.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ