Ταξικός αγώνας χωρίς εκτόνωση...

Οποια παραλλαγή για τον ίδιο εκβιασμό κι αν είχαν τη χρησιμοποίησαν: 

«Εθνικά υποχρεωτική» είδε τη συναίνεση ο ένας. Κι επειδή όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχει τίποτα κοινό ανάμεσα στον καπιταλιστή και τον εργάτη, συμπληρώνει τον εκβιασμό με τα περί χρεοκοπίας. Τον ίδιο εκβιασμό απευθύνουν και οι Ευρωπαίοι συνεταίροι, για να εξασφαλίσουν - εκτιμούν ορισμένοι - ότι θα εφαρμοστεί το πρόγραμμα.

Ακριβώς απέναντι, το συμφέρον του λαού που έχει ήδη χρεοκοπήσει: Το κρίσιμο είναι να μην εφαρμοστεί το πρόγραμμα, το κρίσιμο είναι κανένας να μη φοβηθεί. Το κρίσιμο είναι να γυρίσει μπούμερανγκ αυτή η πολιτική.

Προβάλλουν ως δίλημμα τον εκβιασμό για τη χρεοκοπία για να αποφύγουν το πραγματικό δίλημμα: Στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τις επιπτώσεις της, ή έξω απ' αυτήν με Λαϊκή Εξουσία. Για το λαό αυτό είναι ένα πραγματικό δίλημμα, στο οποίο, αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να απαντήσει.

Οι αυταπάτες τελειώνουν, καθώς δε γίνεται να 'ναι κι ο σκύλος - καπιταλιστής χορτάτος και η πίτα για να φάει ο λαός γιομάτη. Οπως δε γίνεται να θέλει κάποιος την Ευρωζώνη χωρίς τις επιπτώσεις της Ευρωζώνης.

Οσο αυταπάτη είναι ότι μπορούν να γιγαντώνονται τα μονοπώλια και, ταυτόχρονα, να κερδίζουν οι εργάτες, άλλο τόσο παραπλανητικό είναι να καταγγέλλονται γενικά τα κόμματα, αλλά να ζητείται από αυτά τα ίδια να γίνουν καλύτερα χωρίς να χτυπηθεί η πολιτική που επαγγέλλονται και για την οποία έχουν δώσει ξανά και ξανά εξετάσεις.

***

Το σύνθημα «έξω τα κόμματα», που έντεχνα καλλιεργεί η αστική τάξη, στοχεύει να κρατήσει τη λαϊκή αντίδραση μακριά από το μόνο κόμμα που αντιστρατεύεται το σύστημα, το ΚΚΕ. Είναι σύνθημα εκ του πονηρού και η υιοθέτησή του υπονομεύει τον ίδιο τον αγώνα όσων θέλουν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Είναι άλλο πράγμα η διάθεση των ανθρώπων να διαμαρτυρηθούν, να διαδηλώσουν, κι άλλο η επιδίωξη των οργανωτών να εγκλωβίσουν τη διαμαρτυρία, ώστε, έτσι όπως φουσκώνει, έτσι και να χαθεί, να κεφαλαιοποιηθεί τελικά υπέρ του συστήματος.

Είναι άλλο πράγμα να παίρνεις με τις πέτρες τους εργατοπατέρες και να χτίζεις συνδικάτα ταξικά, κι άλλο να μην οργανώνεσαι, να εκχωρείς το δικαίωμά σου στην οργάνωση, που είναι ταυτόχρονα και υποχρέωση, αν θες να τιμάς την έννοια του εργαζόμενου.

***

Απέναντι στο λαό αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα σύστημα που καταστρέφει εργαζόμενους και στην Ελλάδα, και στην Ισπανία, και στη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, και στις περίφημες αναδυόμενες αγορές. Στη γειτονική Βουλγαρία που τόσο προβλήθηκε σαν επενδυτικός παράδεισος από τους καπιταλιστές, οι εργάτες ήδη γεύονται σκληρά τον καπιταλιστικό παράδεισο. Στο 12% η ανεργία. Στα 4 εκατομμύρια οι άνεργοι στις ΗΠΑ. Η κρίση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Ακόμα κι αν προσωρινά ξεπεραστεί, θα ξανάρθει, είναι στο αίμα του συστήματος.

Το κρίσιμο είναι ο λαός να είναι οργανωμένος, να αποσπά κατακτήσεις, να βάζει στόχο την ίδια την εξουσία για τον εαυτό του. Οι κομμουνιστές δε θα πάψουν να αναλύουν έτσι την κατάσταση, να σχεδιάζουν έτσι τον αγώνα, ώστε όλο και περισσότερες μάζες εργαζομένων να παίρνουν μέρος στην πάλη, ανεβάζοντας την ταξική τους συνείδηση ως εκεί, που, ως τάξη για τον εαυτό τους, θα διεκδικούν όσα τους ανήκουν. Αυτή είναι η συνεισφορά του ΚΚΕ κι αυτήν τη συμβολή κανείς δεν μπορεί να την κρατήσει έξω από το μαζικό κίνημα.

***

Η αστική τάξη θέλει ένα κίνημα, στο οποίο η ίδια θα καθορίζει το σύνθημα, η ίδια θα κερδίζει από την εκτόνωσή του. Ετσι θέλει και οι διαδηλώσεις να είναι μόνο διαδηλώσεις κατσαρόλας, γιατί γνωρίζει ότι τα συμφέροντά της κινδυνεύουν όταν το εργατικό κίνημα είναι αυτό που βάζει τη σφραγίδα του.

Ας φροντίσουμε να είναι τέτοια η εξέλιξη:

Παντού: Στις πικετοφορίες που ξεδιπλώνονται από χτες στις γειτονιές, στις συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, στα συλλαλητήρια του Σαββάτου, στη διαρκή όξυνση της ταξικής πάλης, αυτό που πρέπει να γίνεται όλο και πιο καθαρό είναι η απόφαση της εργατικής τάξης να ξεμπερδεύει με τους εκμεταλλευτές της, να γκρεμίσει την εξουσία τους.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ