Το δράμα χωρών από τη βόρεια Αφρική μέχρι τη Μέση Ανατολή συνεχίζεται. Αυταρχικά και τυραννικά καθεστώτα μεσιανικού τύπου συγκλονίζονται από συγκρούσεις σε διαφορετικές συνθήκες με διαφορετικές αιτίες και κίνητρα. Μέσα σ' αυτό το θέατρο συγκρούονται οργανώσεις, αιρέσεις και συμφέροντα που αναμοχλεύουν κι ανακατεύουν πολιτικά και θρησκευτικά πάθη. Βασικός πρωταγωνιστής του δράματος οι ισχυρές χώρες του ευρω-ατλαντισμού, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Οι αμφισβητούμενοι ηγεμόνες από τη μια κι οι ισχυροί του δυτικού ιμπεριαλισμού από την άλλη έβαλαν στη μέση λαούς προωθώντας δικά τους συμφέροντα.
Οι ευρω-ατλαντιστές δείχνουν να αφήνουν στη μοίρα τους καθεστώτα κι αφέντες που μέχρι χτες θεωρούσαν φερέγγυους συνεργάτες. Τώρα καιροσκοπούν προσπαθώντας να βρουν τους νέους συνεργάτες που θα προκύψουν από τη θύελλα.
Ορισμένοι βιαστικοί όπως Γάλλοι και Ιταλοί παλιοί αποικιοκράτες βομβαρδίζουν όπου κρίνουν αφού μπήκε στο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι όλο το ΝΑΤΟ. Προσέχουν ποιους θα ενισχύσουν με όπλα μέχρι τη στιγμή που θα κρίνουν κατάλληλη για ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση χερσαίων δυνάμεων. Αυτή τη στιγμή βομβαρδίζουν τη Λιβύη του Καντάφι ενισχύοντας την αιματηρή εσωτερική διένεξη μεταξύ των φυλών. Ενισχύουν την αντι-Κανταφική πλευρά που τη θεωρούν ως σκαλοπάτι στην καθολική είσοδό τους και έλεγχό τους στα πλούσια κοιτάσματα γαιανθράκων. Σε άλλες χώρες τα πράγματα διαφέρουν όπως π.χ. στην αποσταθεροποίηση του καθεστώτος στη Συρία. Λέγονται πολλά για το ρόλο διαφορετικών δυνάμεων κι οργανώσεων, από ανερχόμενες αστικές μέχρι δυνάμεις μουσουλμανικού σκοταδισμού μυστηριώδους προέλευσης κι ενεργειών όπως η Αλ Κάιντα.
Το βέβαιο για την ώρα είναι μια κοινή συνισταμένη της θέλησης των λαών αυτών των χωρών για απαλλαγή τους από τα μεσιανικά καθεστώτα κι ηγεμόνες, με καθιέρωση της Δημοκρατίας όπως οι ίδιοι οι λαοί την αντιλαμβάνονται. Το ατυχές γι' αυτούς είναι η εμπλοκή κι ο λιγότερος ή περισσότερος παρασυρμός τους από το πολυπλόκαμο φάσμα αντικρουόμενων ομάδων συμφερόντων που καθιστούν ευκολότερη την παρουσία κι εκμετάλλευση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Οι λαοί αυτών των χωρών μοιάζουν να έχουν παγιδευτεί σε μια Προκρούστεια κλίνη που από τη μία τραβάει ο ανατολικός σκοταδιστικός φανατισμός και η βαρβαρότητα κι από την άλλη τραβάει ο ιμπεριαλιστικός μηχανισμός των ισχυρών του ευρω-ατλαντισμού. Το φινάλε αυτής της τραγωδίας φαίνεται από δυσδιάκριτο έως άγνωστο. Οι λαοί των μητροπόλεων του καπιταλισμού δείχνουν επί της ουσίας ασυγκίνητοι, με φωτεινές εξαιρέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου