Debtocracy - Η κριτική...

Αναδημοσίευση απο : REDFLY PLANET
Είδαμε και αυτό το ντοκυμαντέρ. Φαίνεται πως εξαπλώνεται σαν μόδα, η χρήση της εικόνας και του ήχου μέσω του διαδικτύου, ώστε κάποιος να προπαγανδίσει την άποψή του. Γιατί όχι θα μου πείτε, αφού έχει θαυμαστά αποτελέσματα όσον αναφορά την κατανόησή της απο τον θεατή. Σχεδόν δεν χρειάζεται να σκεφτεί ! Η αστική τάξη εξάλλου το κάνει εδώ και χρόνια, μέσω των μέσων ενημέρωσης που κατέχει (δηλαδή όλα τα ΜΜΕ) και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε μπροστά μας, σε καθημερινή βάση ... Λαούς που δεν έχουν την όρεξη, ούτε καν να αγωνιστούν για τα θεμελιώδη δικαιώματά τους ! 


Το Debtocracy, εικαστικά κρίνεται ιδιαίτερα καλό και δίνουμε τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια στην σκηνοθεσία, τα animation, την μουσική και τις εικόνες που μας παρουσίασε. Αλλά είμαστε κυρίως πολιτικό blog και όχι αμιγώς καλλιτεχνικό, οπότε δεν θα ασχοληθούμε περαιτέρω με το κομμάτι αυτό και θα προχωρήσουμε στην ουσία της υπόθεσης. Και η ουσία της υπόθεσης είναι το σενάριο, οι γνώσεις που μας προσφέρει, την κατάσταση που παρουσιάζει, το πολιτικο-οικονομικό της υπόβαθρο και τις λύσεις στις οποίες στρέφει ή προτρέπει τους θεατές του. Και για αυτό αναγκαζόμαστε να ασκήσουμε καλόβουλη και συνάμμα σκληρή κριτική, όχι επειδή είμαστε γκρινιάρηδες, αλλά επειδή το θεωρούμε υποχρέωση μας για την σωστή ενημέρωση των αναγνωστών μας. Στην εποχή μας δεν επιτρέπονται ακροβατισμοί και οι λέξεις πρέπει να καρφώνονται όπως οι πρόκες.

Το ντοκυμαντέρ ξεκινάει καλά και μας παρουσιάζει τα αποτελέσματα του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, όπως είναι το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ μισθών και παραγωγικότητας απο το 1970 μέχρι σήμερα (έχουμε ασχοληθεί με αυτό παλαιότερα, εδώ), η χρηματιστικοποίηση της καπιταλιστικής δραστηριότητας[1], ο νεοφιλελευθερισμός, το δημόσιο χρέος και άλλα. Μόνο που στην συνέχεια προς έκπληξή μας, τα παραπάνω δεν παρουσιάζονται ως αποτελέσματα των ριζικών τάσεων και αντιφάσεων του Καπιταλισμού αλλά ως οι γενεσιουργές αιτίες της σημερινής καπιταλιστικής κρίσης, στοιχείο αναθεωρητικό και οικονομικά λανθασμένο. Ειδικά το δημόσιο χρέος το οποίο ξεκινά ως ένας τρόπος αντιμετώπισης της πτώσης του ποσοστού κέρδους των επιχειρήσεων [2], μέσω φοροαπαλλαγών, μέσω επιδοτήσεων, μέσω κεφαλαιακής στήριξης και εξαγορές ζημιογόνων και καταχρεωμένων ιδιωτικών ομίλων, μέσων υπερτιμολόγησης δημοσίων επενδύσεων, μέσω δημόσιας κατανάλωσης για την ανακούφιση της αγοράς (πχ στρατιωτικός εξοπλισμός), δηλαδή αποτελεί το όργανο μεταφοράς της αποτυχίας και των ζημιών του συστήματος, στις πλάτες του εργαζόμενου λαού και μετατρέπεται στην συνέχεια σε  κύριο μοχλό πίεσης της πλουτοκρατίας και των πολιτικών τους εκπροσώπων, απέναντι στους εργαζόμενους, ώστε να δεχτούν τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις.

Απο την στιγμή λοιπόν που το ντοκυμαντέρ πέφτει σε αυτήν την λανθασμένη (θεωρούμε πως πρόκειται για λάθη και όχι σκοπιμότητες) υπόθεση απο την αρχή του, είναι αναμενόμενο πως θα στροβιλίσει γύρω απο συντηρητικές και διαχειριστικού τύπου λύσεις, λύσεις που θα ψάχνουν για έναν πιο δίκαιο Καπιταλισμό, πιο ανθρώπινο, λιγότερο διεφθαρμένο, έναν καπιταλισμό όπως αυτός που γνώρισε η Δύση, τις δεκαετίες μεταξύ του 1950 και του 1970 ή έναν Καπιταλισμό όπως αυτός που φαντάζονται οι Έλληνες, πως έχουν οι Γερμανοί ακόμα και σήμερα. Μόνο που ξεχνούν πως η σημερινή μορφή του Καπιταλισμού, ο Ιμπεριαλισμός δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών ή οικονομικών μεταρρυθμίσεων κατα βούληση, αλλά η μόνη αξιόλογη διάδοχη κατάσταση, η μονόδρομη θα λέγαμε εξέλιξη του συστήματος, ώστε ο Καπιταλισμός να συνεχίσει διατελεί τον σκοπό της ύπαρξής του, δηλαδή την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων και την κεφαλαιακή τους ανάπτυξη.

Δεν μας παραξενεύει καθόλου, όταν παρακάτω οι συντελεστές του Debtocracy, θα χρήσουν ως συνοδοιπόρο της εξεύρεσης λύσεων, την αστική νομιμότητα ! Όταν θεωρείς πως το χρέος είναι η αιτία του προβλήματος [3], αυτομάτως δέχεσαι πως το σύστημα θα λειτουργούσε εάν δεν υπήρχε το χρέος, εαν δεν υπήρχε η χρηματιστικοποίηση, εαν δεν υπήρχε η απόκλιση μεταξύ μισθών και παραγωγικότητας, και λογικά θα πέσεις στην παγίδα, της ανάλωσης σε αστικούς διαχωρισμούς, νόμιμου και παράνομου χρέους !!! Νόμιμο όμως, και παράνομο, σύμφωνα με τι ? Σύμφωνα με το δίκιο των εργαζόμενων ? Παραπάνω είπαμε πως το χρέος είναι κυρίως, μοχλός και όργανο της αστικής τάξης. Άρα, πως γίνεται να κάνεις διαχωρισμούς τέτοιου τύπου, εαν δεν υποκύπτεις στην λογική της αστικής νομιμότητας ?

Το ντοκυμαντέρ όμως προχωρά και αφού μας παρουσιάσει την νομική υπόσταση και το ιστορικό του επαχθούς - παράνομου χρέους, φτάνει σε παραδείγματα χωρών που έχουν συνταχθεί γύρω απο τέτοιες λύσεις, διαχωρισμού μεταξύ νόμιμου και παράνομου χρέους, αναδιάρθρωσης και μερικής διαγραφής του. Οι συντελεστές του Debtocracy επικεντρώνονται στην Αργεντινή, αλλά κυρίως στον Ισημερινό, όπου "ένας χαρισματικός και αδιάφθορος ηγέτης", χωρίς να χρειαστεί ο λαός καν να αγωνιστεί [4], ίδρυσε μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου [5] και κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να διαγράψει ένα μεγάλο τμήμα του χρέους του, καθώς χαρακτηρίστηκε ως παράνομο! Το ντοκυμαντέρ φυσικά δεν μας παρουσιάζει το τι γίνεται σήμερα στον Ισημερινόύστερα απο αυτήν την μεγάλη νίκη του λαού (!!!), παρά αφήνει την φαντασία μας να υποθέσει "πως αυτοί έζησαν καλά, και εμείς εαν ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους, θα ζήσουμε καλύτερα". Μόνο που αυτή η φαντασίωση χάνεται μόλις ο θεατής καταλάβει, πως η Ελλάδα δεν είναι Ισημερινός.

Ο παραλληλισμός μεταξύ Ελλάδας και Ισημερινού, εαν λάβουμε υπόψιν μας τα επίπεδα καπιταλιστικής ανάπτυξης των δυο χωρών, είναι τουλάχιστον, ατυχής. Ο Ισημερινός είναι μια τριτοκοσμική χώρα, καπιταλιστικά υποανάπτυκτη οπότε έχει και μεγάλα περιθώρια ανάπτυξης και είναι ιδιαιτέρως ανταγωνιστική όσον αναφορά το εργατικό της κόστος. Εκεί όντως μια διαγραφή χρεών, θα λειτουργούσε εποικοδομητικά  για την αστική τάξη και τα ιδιωτικά συμφέροντα (για ορισμένα χρόνια), με την ελπίδα πως θα ωφεληθούν κατα λίγο και οι εργαζόμενοι. Μέχρι φυσικά αρχίσουν οι σοβαρές πιέσεις των θεμελιωδών αντιφάσεων του Καπιταλισμού, οι οποίοι θα επιβάλλουν την νεοφιλελεύθερη στροφή, προς τον δανεισμό και το χρέος εκ νέου !!


Ακόμα και ώς αστοί οικονομολόγοι να συμπεριφερθούμε, και να μιλήσουμε με όρους καπιταλιστικής διαχείρισης, το ντοκυμαντέρ αποτυγχάνει να μας πείσει, πως η λύση της μερικής διαγραφής του χρέους, θα επαναφέρει την Ελλάδα σε τροχιά κεφαλαιακής ανάπτυξης, σε τροχιά δηλαδή κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Και αυτό διότι η Ελλάδα έχει πρόβλημα "ανταγωνιστικότητας", όπως μας διατυμπανίζει σωστά η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ, δηλαδή έχει υψηλότερο εργατικό κόστος απο ανταγωνίστριες οικονομίες (με σημείο αναφοράς την Βουλγαρία ή την Κίνα), ώστε να τοποθετήσουν οι αστοί τα κεφάλαια τους, ως προσοδοφόρες επενδύσεις, στην χώρα μας ! Άρα ο λαός αναγκαστικά θα επωμιστεί την αποτυχία του ανταγωνιστικού πλασίου του συστήματος, και θα χρεωκοπήσει είτε η χώρα έχει δημόσιο χρέος, είτε δεν έχει δημόσιο χρέος. Όπως ακριβώς χρεωκοπεί την ίδια στιγμή και ο ιρλανδικός λαός, ο πορτογαλικός λαός, ο ισπανικός λαός .... και φυσικά με την σειρά του θα χρεωκοπήσει και ο γερμανικός λαός. Ανισόμετρα φυσικά θα χρεωκοπήσουν οι λαοί της Ευρώπης, όπως ακριβώς ανισόμετρα αναπτύχθηκε και ο καπιταλισμός σε αυτές τις χώρες.

Τα παραδείγματα που αναφέρονται για τις χώρες, όπου οι Αμερικάνοι πραγματοποίησαν στρατιωτική επέμβαση και για την καλύτερη διαχείριση των νέων αυτών προτεκτοράτων, διέγραψαν τμήμα του χρέους τους, όπως το Ιράκ, μόνο ως αστεία μπορούν να χαρακτηριστούν [6]. Ούτε θα αναφερθούμε ιδιαιτέρως στον Γλέζο, κυρίως από σεβασμό στην ιστορία του, ασχέτως εάν ο αντι-κατοχικός, πατριωτικός και εθνοαπελευθερωτικός του λόγος, είναι ένδειξη για το πόσο εκτός ιστορικού πλαισίου είναι τόσο ο ίδιος αλλά κυρίως η παράταξη στην οποία συμμετέχει ...

Συμπερασματικά το Debtocracy, βρίσκεται παγιδευμένο μεταξύ της διαχειριστικής λογικής των συμβιβασμένων της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ... και της ακραίας συντηρητικής γραμμής, υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να βαφτιστεί προοδευτικό, επειδή μας δείχνει μερικά συνθήματα αναρχικών γραμμένα σε τοίχους της Αθήνας ! Αλλά ακόμα και εαν το αξιολογήσουμε σύμφωνα με τις διαχειριστικές λύσεις που προτείνει, σίγουρα δεν μας προσφέρει τίποτα καινούργιο, σε σχέση με αυτά που ήδη γνωρίζουμε από τις αστικές δυνάμεις της χώρας. Η αναδιάρθωση του χρέους με μερική διαγραφή του, είναι μια απο τις λύσεις που ήδη εξετάζονται ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΥΝΤΟΜΑ, όχι επειδή το χρέος βαραίνει τον προϋπολογισμό της χώρας και αποτελεί τροχοπέδη για την ανάπτυξη της χώρας, αλλά επειδή η καταστροφή κεφαλαίου είναι απαραίτητη για να ανασάνει σύστημα !!! Έτσι και αλλιώς στον γκρεμό πάνε όλες οι Οικονομίες, οπότε θα μελετηθούν όλες οι διαχειριστικές λύσεις με την σειρά, ανάλογα με τον βαθμό της ζημίας, για το Κεφάλαιο.

Φυσικά και το ντοκυμαντέρ θα το παρακολουθήσει αρκετός κόσμος, η πλειοψηφία του οποίου νέοι, κυρίως μη ενημερωμένοι και ελάχιστα διαβασμένοι όσον αναφορά την πολιτική οικονομία, και οι οποίοι εύκολα θα παγιδευτούν απο τα αναδυόμενα ψευτοδιλήμματα του Debtocracy και απο την "εύκολη λύση" που παρουσιάζει. Εξάλλου με ένα κλικ, κάνεις την αλλαγή. Ψηφίζοντας ναι, στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου. Ούτε αγώνες, ούτε θυσίες, ούτε απεργίες, ούτε διαδηλώσεις, ούτε εξεγέρσεις, ούτε επαναστάσεις, όπως σου λένε οι κομμουνιστές .... Ένα κλικ και όλα θα γειάνουν ... Εσείς δεν θα το προτιμούσατε ?


Μακάρι όμως να ήταν όλα τόσο απλά στην εξελικτική διαδιαδικασία του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά δυστυχώς οι αντιφάσεις του Καπιταλισμού λύνονται με έναν και μόνο τρόπο : ΕΞΕΛΙΞΗ σε ένα ανώτερο στάδιο ! Ξεπέρασμα των δομών και θεσμών της κοινωνίας μας, πολιτική και θεσμική ανατροπή της κυρίαρχης αστικής τάξης δια της Λαϊκής Επανάστασης, κατάργηση των ταξικών διαχωρισμών και επικράτηση της λογικής και της συνεργασίας, απέναντι στον ανταγωνισμό και την παράνοια του Καπιταλισμού. Εμείς αυτό, το ονομάζουμε Σοσιαλισμό. Σε πτώτη φάση .... 

Παρατηρήσεις

[1] Αυτό που οι μαρξιστές ονομάζουν σύμφυση βιομηχανικού και τραπεζικού κεφαλαίου, απο τον χαρακτηρισμού του Ιμπεριαλισμού κατα τον Λένιν (Ιμπεριαλισμός το ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού) 

[2] Την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους την παρουσιάσαμε αναλυτικά στο θέμα μας"Οι τάσεις και οι αντιφάσεις του καπιταλισμού που οδηγούν στις κρίσεις - Μέρος `Α".

[3] Έχουν βοηθήσει σε αυτήν την λανθασμένη κατεύθυνση, της χρεο-ανάλυσης ως αιτία των δεινών μας, διάφοροι οικονομολόγοι, αστοί ή αριστερίζοντες, όπως οι Βαρουφάκης, Βατικιώτης, Λαπαβίτσας, Καζάκης και διάφορα κόμματα ή σχηματισμοί όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, ή το Μέτωπο Αλλυλεγγύης του Αλαβάνου. Στην παγίδα αυτή πέφτουν δυστυχώς και τμήματα της εξωκοιβουλευτικής αριστεράς, όπως διάφορες συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συμπαραρασύροντας μαζί τους και κομμάτια του εργαζόμενου λαού.

[4] Εδώ το ντοκυμαντέρ ζηλεύει την δόξα του Hollywood και με επιρροές απο διάφορα κόμικς, μας παρουσιάζει έναν αδιάφθορο ηγέτη, ο οποίος μάχεται ενάντια στο απόλυτο κακό (ΗΠΑ) και καταφέρνει να οδηγήσει τον λαό του στην Γη της Επαγγελίας. Άρα δεν σου χρειάζεται η πρωτοπόρα εργατική τάξη, δεν χρειάζονται αγώνες και θυσίες, δεν χρειάζονται λαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις, όταν έχεις το δικαίωμα να εκλέξεις, έναν αδιάφθορο ηγέτη σαν τον Κορέα.

[5] Σαν την ΕΛΕ (Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) που μας προτείνετε απο το Αριστερό Βήμα, μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο Αλληλεγγύης του Αλαβάνου και τώρα απο το Debtocracy. Μια επιτροπή που όσο δεν βρεθεί κάτω απο αυστηρά λαϊκό έλεγχο, θα λειτουργήσει ως άλλη μια "εξεταστική επιτροπή", ως άλλη μια "Ανεξάρτητη" Αρχή, διοικητικού τύπου.

[6] Τέτοια αστεία παραδείγματα οδηγούν και σε αστείους παραλληλισμούς : "Αφού το χρέος είναι το κύριο πρόβλημά μας, ας μας καταλάβουν οι Αμερικάνοι που κάνουν ότι γουστάρουν στον πλανήτη, για να μας διαγράψουν και το χρέος ... "