Η πρόταση της ηγεσίας του ΣΥΝ για ένα «νέο συνασπισμό εξουσίας», την οποία συγκεκριμενοποίησε η ΠΓ σε πρόσφατη απόφασή της, αναδίδει τη δυσωδία της «κεντροαριστεράς», που «σάπισε» δοκιμαζόμενη στην πράξη. Ακριβώς γι' αυτό ο ΣΥΝ αποφεύγει τη χρήση της έννοιας και σκαρφίζεται καινούρια λεκτικά σχήματα, για να αποδώσει όμως το ίδιο ακριβώς νόημα. Γράφει η απόφαση της ΠΓ: «Το κύριο σήμερα είναι να αναπτυχθεί ένα πλατύ μέτωπο ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική (...) που θα επιδιώκει την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής και της ίδιας της κυβέρνησης και θα προωθεί την ιδέα κυβερνητικής λύσης από ένα συνασπισμό δυνάμεων με βάση ένα κοινό αριστερό και προοδευτικό πρόγραμμα».
Η κεντροαριστερά, όπου δοκιμάστηκε (Ιταλία - Γαλλία), με τις όποιες παραλλαγές και συμμέτοχους, δεν ήταν απλώς μία από τα ίδια για το λαό. Ηταν ακόμα χειρότερα, επειδή, εκτός από τα βάρβαρα μέτρα που προώθησε για λογαριασμό του κεφαλαίου, έστειλε το κίνημα δεκαετίες πίσω, αφοπλίζοντάς το μπροστά στη σημερινή επέλαση της πλουτοκρατίας, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης. Ο λόγος για τον οποίο έγιναν όλα τα παραπάνω, είναι απλός: Ολες οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις αναδείχτηκαν με φιλολαϊκή φρασεολογία και πρόγραμμα διαχείρισης του καπιταλισμού. Συνέβαλαν ώστε να αλλάξει ρούχα ο «Μανωλιός» της καπιταλιστικής εξουσίας, η οποία όμως έμεινε αδιατάραχτη και βγήκε ενισχυμένη από τις ανατροπές που προώθησαν στη διάρκεια της θητείας τους.
Στην Ιταλία η κεντροαριστερή κυβέρνηση επιτάχυνε τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, περιέκοψε δραματικά τις κοινωνικές δαπάνες (περίπου κατά 60 δισ.), ψήφισε το 1997 τον πιο σκληρό προϋπολογισμό λιτότητας μεταπολεμικά, προώθησε τις λεγόμενες ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, περιορίζοντας τα επιδόματα ανεργίας. Γι' αυτά του τα «επιτεύγματα», ο Πρόντι ανταμείφθηκε το 1999 με την προεδρία της Κομισιόν. Ηταν η κεντροαριστερή κυβέρνηση Ντ' Αλέμα που θέσπισε σκληρή αντιαπεργιακή νομοθεσία και παρέδωσε την ιταλική γη ως ορμητήριο των ιμπεριαλιστών στην αιματηρή επιδρομή τους ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Η πολιτική της κεντροαριστεράς ήταν αυτή που ώθησε την ανεργία το 1998 στο 12,4%, το 13% του πληθυσμού κάτω από το όριο της επίσημης φτώχειας, 5% εκ των οποίων σε «απόλυτη φτώχεια».
Στη Γαλλία παρόμοια κατάσταση, η κεντροαριστερά έφερε πλήθος αντιλαϊκών μέτρων και αναδιαρθρώσεων, ανατροπές σε κεκτημένα των εργαζομένων, που πολλές φορές προχώρησαν με όχημα το ψευδεπίγραφο 35ωρο κλπ. Η γαλλική κεντροαριστερά συνειδητά συμμετείχε ή στήριξε πολέμους σε βάρος λαών και χωρών. Τα έργα και οι ημέρες της κεντροαριστεράς στην Ιταλία άνοιξαν διάπλατα το δρόμο στην αντιδραστική κυβέρνηση Μπερλουσκόνι, ενώ στη Γαλλία συνέβαλαν στην εκτόξευση του ποσοστού του ακροδεξιού εθνικιστή Ζ. Μ. Λεπέν, που ήρθε δεύτερος στις προεδρικές εκλογές, εκτοπίζοντας στην τρίτη θέση τον «ηγέτη» της κεντροαριστεράς, Ζοσπέν.
Αποκαλύπτονται με τα δικά τους λόγια
Η ηγεσία του ΣΥΝ, όμως, πρόβαλλε την κεντροαριστερά σε Ιταλία και Γαλλία σαν παράδειγμα προς μίμηση και για την Ελλάδα και την υμνολογούσε νυχθημερόν: «Ενα πείραμα τύπου Γαλλίας νομίζω ότι επιβάλλεται να το κουβεντιάσουν και η ελληνική κοινωνία και οι πολιτικές δυνάμεις» και «στέλνουν ένα ισχυρό μήνυμα καταδίκης των νεοφιλελεύθερων πολιτικών με ευρύτερη ευρωπαϊκή διάσταση». Ακόμα, «το εκλογικό αποτέλεσμα στη Γαλλία δημιουργεί μια ρωγμή στη λογική των μονόδρομων» και «οι γαλλικές εκλογές δημιουργούν τελικά μια νέα κατάσταση στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης» (Κωνσταντόπουλος, Δραγασάκης, Αλαβάνος).
Σήμερα η ηγεσία του ΣΥΝ απευθύνεται στο ΚΚΕ, του ζητά να παραδειγματιστεί από τις εξελίξεις στην Πορτογαλία και να συμπράξει με τον ΣΥΝ στα «αντινεοφιλελεύθερα» κυβερνητικά μέτωπα που οραματίζεται για να «καναλιζάρει» τη λαϊκή αγανάκτηση. Ποια πρόταση διατυπώνει;Θέλει μια σύμπραξη των δυνάμεων «της αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής, της ριζοσπαστικής οικολογίας, ομάδες και πολιτικά πρόσωπα, προερχόμενα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ», ακόμα και της «λαϊκής δεξιάς». Στόχος; Δηλώνει ο Ν. Βούτσης: «Στην Πορτογαλία οι χώροι της αριστεράς, ακόμα και ξεχωριστά δίνουν άνετα ένα ποσοστό πάνω από το 20%, άρα μπορεί να διαμορφωθεί ένας τρίτος πόλος ελπίδας στην κατεύθυνση μιας ριζοσπαστικής διακυβέρνησης». Δηλαδή υποταγή του λαού σε μια άλλη αστική πολιτική.
Αυτοσκοπός η εκλογική επιβίωση
Ρίχνουν δολώματα και ό,τι πιάσουν. Ανάγουν σε αυτοσκοπό ένα καλό εκλογικό ποσοστό, μια καλύτερη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, τη συμμετοχή στη διαχείριση του συστήματος απ' όσο το δυνατόν καλύτερη θέση. Και προκειμένου να τον πετύχουν, «ταΐζουν» το λαό με φαντασιώσεις πως είναι δυνατόν να εφαρμοστεί μια φιλολαϊκή πολιτική στη βάση μιας οικονομίας όπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση, η αρπαγή απ' τους κηφήνες που κατέχουν τα μέσα παραγωγής του πλούτου που παράγει ο λαός. Στοχεύουν ιδιαίτερα εκείνες τις λαϊκές συνειδήσεις που ριζοσπαστικοποιούνται και αποστασιοποιούνται από το δικομματισμό, για να τις κρατήσουν εγκλωβισμένες σε λύσεις διαχείρισης του καπιταλισμού και άρα διαιώνισης της εκμετάλλευσης.
Ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι περί αυτού έχουν δώσει διαχρονικά και με τις προτάσεις τους δείγματα γραφής για το πώς σκοπεύουν να αξιοποιήσουν μια τυχόν καλύτερη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Προεκλογικά, ο ΣΥΝ ζητούσε να τον ενισχύσει ο λαός για να ελέγχει από καλύτερες θέσεις το ΠΑΣΟΚ αν εφαρμόζει το πρόγραμμά του! Στις τελευταίες τοπικές εκλογές, κατηύθυνε τα όποια ποσοστά απέσπασε στον πρώτο γύρο προς τους υποψήφιους του ΠΑΣΟΚ, καλλιεργώντας αυταπάτες για τη σοσιαλδημοκρατία, με «αντιδεξιά» δήθεν μέτωπα, που αδυνατίζουν την αναγκαία όσο ποτέ απόρριψη συνολικά του δικομματισμού και της πολιτικής του.
Πέρα και έξω από την πρόταση του ΣΥΝ, ακόμα και αν στη μια ή την άλλη χώρα αναδειχθεί από την πλειοψηφία του λαού ένα φιλεργατικό κατά πλειοψηφία κοινοβούλιο, άρα και αντίστοιχη κυβέρνηση, αυτή δε θα μπορέσει να ξεπεράσει το όριο του βασικού νόμου του καπιταλισμού, αν δεν επιλύσει το ζήτημα της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, την αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, τον πανεθνικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω. Κι επειδή το γνωρίζουν αυτό οι τυχοδιώκτες του ΣΥΝ, κάνουν ό,τι περνά απ' το χέρι τους για να παρεμποδίσουν το λαό να κατανοήσει βαθιά την αδιάρρηκτη σχέση οικονομίας - πολιτικής, να βγάλει συμπεράσματα και να πάρει τη θέση του στον αγώνα για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.
Η ηγεσία του ΣΥΝ εχθρεύεται τη λαϊκή συμμαχία με τέτοιο προσανατολισμό. Στην ανακοίνωση της ΠΓ μιλάει για μέτωπο και αγώνα με ημερομηνία λήξεως την ημέρα που θα αλλάξει η κυβέρνηση και θα αντικατασταθεί από μια νέα δήθεν «προοδευτική». Κρύβουν ότι η καπιταλιστική κρίση θα τελειώσει με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και θα εγκυμονεί ήδη την επόμενη πιο σφοδρή. Κρύβουν ότι η αντιμετώπιση της κρίσης από μια αστική κυβέρνηση οποιασδήποτε σύνθεσης έχει καθορισμένη κατεύθυνση και χαρακτήρα. Παίρνονται μέτρα που οδηγούν στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης, η εργατική δύναμη γίνεται όλο και πιο φθηνή.
Γνωστός ο βίος και η πολιτεία τους
Κρύβουν ότι στο πλαίσιο αυτού του συστήματος τα χειρότερα θα είναι πάντα μπροστά για το λαό. Και έχουν το θράσος να καλούν το ΚΚΕ να συμπράξει ώστε να πειστεί ο λαός να διαλέξει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν. Στην πραγματικότητα, ζητάνε απ' το ΚΚΕ να αρνηθεί τον εαυτό του, τη θεωρία και την ιδεολογία του, να παραιτηθεί απ' τη στρατηγική του. Κάνουν σήμερα ό,τι προσπάθησαν στο παρελθόν με άλλα μέσα και δεν το κατάφεραν, να το διαλύσουν, να πάψει αυτό να υφίσταται ως Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ο πολιτικός βίος και η πολιτεία τους είναι γνωστή. Είναι αυτοί που όντας στο ΚΚΕ, όταν η ΕΔΑ συγκροτήθηκε ως συνασπισμός κομμάτων, την μετέτρεψαν σε ενιαίο κόμμα ενάντια στο ΚΚΕ. Είναι αυτοί που οδήγησαν στη διάσπαση το ΚΚΕ το 1968, αφού δεν μπόρεσαν να αλώσουν το χαρακτήρα του από τα μέσα και το πολέμησαν με λύσσα στη συνέχεια. Είναι αυτοί που με τη δημιουργία του ενιαίου Συνασπισμού ως συνεργασία κομμάτων, επιδίωξαν, με τα στελέχη του ΚΚΕ που έφυγαν το 1991, να μετατρέψουν το Συνασπισμό σε κόμμα, δρομολογώντας τη διάλυση του ΚΚΕ. Είναι κομμάτια του ΚΚΕ που στόχευαν πάντα στην κατάργησή του. Οταν έφυγαν από το Κόμμα, το πολέμησαν σε κοινό μέτωπο με τις δυνάμεις των αστών, που νόμισαν ότι βρήκαν την ιστορική ευκαιρία να ξεμπερδεύουν με το ΚΚΕ.
Μ' αυτές τις δυνάμεις, που προσπαθούν να προασπίσουν τον καπιταλισμό, με την προβιά του «αριστερού», το ΚΚΕ δεν πρόκειται ποτέ να συμπράξει. Αναγκαία σήμερα για το λαό δεν είναι μια εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο. Αναγκαία και ρεαλιστική είναι η λαϊκή συμμαχία από τα κάτω, το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, τη στρατηγική και τα κόμματα που τα επιβάλλουν, στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης, της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να μάχεται με όλες του τις δυνάμεις ώστε ο λαός να κατανοήσει βαθύτερα και πλατύτερα αυτή την αναγκαιότητα, να απορρίψει προτάσεις διαχείρισης του συστήματος, με όποια «μάσκα» κι αν παρουσιάζονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου