Ακούγοντας τα δελτία ειδήσεων νομίζεις πως έχουμε περάσει ήδη σε περίοδο ανθρωποφαγίας: «Τον πυροβόλησε», «τον σκότωσε». Είναι σαν κάποιος να ελπίζει έτσι να γίνουν τα πράγματα. Να αρχίσουν οι άνθρωποι να τρώγονται μεταξύ τους. Ε, αυτή η ελπίδα πρέπει να διαψευστεί. Στρέφοντας όλα τα πυρά στον πραγματικό αντίπαλο. Τους καπιταλιστές και την εξουσία τους, σ' ένα σύστημα κτηνώδικο που χρειάζεται όλον τον κόσμο να του μοιάζει.
Η υπερπροβολή τέτοιων ειδήσεων, όμως, είναι και ύπουλη. Συμβάλλει στην εδραίωση της εντύπωσης ότι επικρατεί «ανομία» και άρα πρέπει να επιβληθεί επειγόντως ο νόμος και η τάξη. Η αστική τάξη προετοιμάζεται εντατικά για την ώρα που πράγματι θα αμφισβητηθεί στην πράξη και ο νόμος της και η ίδια σαν τάξη.
***
«Μείναμε με τους κατιμάδες», εκτιμά με άρθρο του ένας από τους κορυφαίους της αστικής δημοσιογραφίας. Και αναφέρεται στους πολιτικούς που έχουν αναλάβει για λογαριασμό της αστικής τάξης να τα φέρουν βόλτα με την κρίση. Ενας άλλος ζητάει «ένα πραγματικό πολιτικό reset, μια επανεκκίνηση». Γιατί, όπως γράφει, «ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με τους πολιτικούς και το πολιτικομιντιακό σύστημα. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να τον κοροϊδέψει ή ότι απλά θα καβαλήσει το κύμα της οργής και θα τη βγάλει καθαρή κάνει τεράστιο λάθος».
Ανάλογη ανησυχία εκφράζουν όλο και περισσότερα άρθρα στον αστικό Τύπο. Ε, όσο λόγο έχει να ανησυχεί η αστική τάξη, τόσο και περισσότερο έχουν λόγο τα λαϊκά στρώματα να εντείνουν αυτήν την ανησυχία. Ετσι που να αποτύχει και το νέο «λίφτινγκ» που ετοιμάζεται στο πολιτικό σύστημα.
Οι αστοί έχουν κάθε λόγο να σπέρνουν την ηττοπάθεια. Αυτό κάνουν και αναλύσεις που μένουν στην καταγραφή της απογοήτευσης και άλλες που βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει ορατή διέξοδος.
Κι όμως υπάρχει: Στο ένα βήμα μπροστά για τις λαϊκές συνειδήσεις, στην εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων, στη λαϊκή συσπείρωση και πάλη που θα βάζει πλώρη για αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Αυτόν το δρόμο θέλουν να προλάβουν διάφοροι ανησυχούντες και περίπου εύχονται αν δεν οργανώνουν τα πράγματα έτσι που να εκτονωθεί η λαϊκή οργή τυφλά. Σήμερα, περισσότερο από χτες, η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης πρέπει να παίρνει υπόψη ότι: «H εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας δεν έχουν κανένα συμφέρον από "λύσεις" που βοηθούν το σύστημα να βγει από την κρίση του. Tο ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να αποκαλύψει, να απορρίψει και να εναντιωθεί στις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις περί "κοινού προβλήματος", "από κοινού αντιμετώπισης", "ρύθμισης", "εξυγίανσης", "εξανθρωπισμού" του καπιταλισμού, που "δαιμονοποιούν" το φιλελευθερισμό μόνο και μόνο για να σώσουν τον καπιταλισμό.
Oι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι διαχειριστές του συστήματος και στη χώρα μας ανησυχούν μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο να μην μπορέσουν τελικά να ελέγξουν τις εξελίξεις από τις επιπτώσεις της κρίσης, ως προς την πολιτική τους σταθερότητα. Ομως, ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για την αστική τάξη είναι ελπίδα για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις» (από την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ / η υπενθύμιση στον «Ριζοσπάστη»).
***
Ασχετο: Σαν σήμερα είναι που η Σοβιετική Ενωση άνοιξε το δρόμο του ανθρώπου προς το Διάστημα με την πτήση του Γκαγκάριν. Δικαίως το όνομά του δόθηκε στο Σογιούζ που πριν από λίγες μέρες συνδέθηκε στο διαστημικό σταθμό, που, για να μην ξεχνιόμαστε, πάλι από τη Σοβιετική Ενωση στήθηκε. Η όλη εξέλιξη - εκτός από πολλά άλλα - σηματοδοτεί και μια τεράστια πρόοδο στις παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες. Πάμπολλα τα στοιχεία που μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν καλά κι ακόμα καλύτερα. Το φρένο βρίσκεται στις σχέσεις παραγωγής. Αυτό που είναι φρένο για την ανθρωπότητα, είναι βήμα μπροστά για τους καπιταλιστές. Που μέσα από αυτό που αποκαλούν «δημιουργική καταστροφή» κάνουν επανεκκίνηση σε μια μηχανή που έχει στομώσει από τα κέρδη. Πατάνε στην καταστροφή για περισσότερα κέρδη. Αυτό όμως σε τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό για όσους καταστρέφονται. Αρκεί να μη συνδέουν την τύχη τους με το μέλλον του καπιταλισμού. Αυτό που εμφανίζουν οι καπιταλιστές ως μείωση της φτώχειας είναι μια απάτη. Γιατί ακριβώς εκεί που δίνονται τα ψίχουλα παράγονται αμύθητα πλούτη που αντί να ταΐζουν τους λαούς γίνονται καπιταλιστικά κέρδη. Με τον τρόπο τους οι καπιταλιστές επιβεβαιώνουν την ανάλυση πως είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν και κεφάλαιο και εργατική δύναμη για να κερδίσουν περισσότερα. Ακριβώς απέναντι ο δρόμος της ανθρωπότητας για ένα ακόμα βήμα μπρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου