Το βασικό - και ταυτόχρονα προκλητικό - επιχείρημα που χρησιμοποίησε ήταν ότι η κυβέρνηση με το νόμο 3812/2009 περί προσλήψεων στο Δημόσιο «"άνοιξε" το κλειστό επάγγελμα του συμβασιούχου του Δημοσίου», εννοώντας, προφανώς, ότι στο παρελθόν οι συμβασιούχοι ήταν «κλειστό επάγγελμα» διότι εργάζονταν για πολλά χρόνια στο Δημόσιο μέσα από συνεχείς ανανεώσεις των συμβάσεών τους.
Ο υπουργός προκαλεί βάναυσα τη νοημοσύνη μας.
Διότι η αλήθεια λέει ότι οι άνθρωποι αυτοί ως συμβασιούχοι βρίσκονταν σε διαρκή ομηρία, ενώ η ανανέωση των συμβάσεών τους γινόταν όχι γιατί είχαν μπάρμπα στην Κορώνη - μπορεί και να είχαν - αλλά γιατί κάλυπταν θέσεις και ανάγκες μόνιμου προσωπικού, βασικές κοινωνικές ανάγκες.
Αυτό, όταν ανέλαβε υπουργός, το αναγνώριζε και ο κ. Ραγκούσης, ο οποίος υποσχόταν ότι θα έκανε διαγωνισμούς και θα προσλάμβανε μόνιμο προσωπικό ώστε να σταματήσει το καθεστώς των συμβασιούχων.
«Εργαζόμενοι στο Δημόσιο με μια σχέση εργασίας» ήταν το σύνθημά του.
Αντί αυτού, όμως, τόσο ο ίδιος, όσο και η κυβέρνηση, στην οποία ανήκει, προτίμησαν το μοίρασμα της ανεργίας, δηλαδή την απόλυση των σημερινών συμβασιούχων και την ανακύκλωσή τους με νέους.
Αυτό είναι το άνοιγμα του «κλειστού» επαγγέλματος των συμβασιούχων που επέβαλαν οι σημερινοί κυβερνώντες.
Το μοίρασμα της πείνας για το οποίο επαίρονται κι από πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου