Καμιά κολεγιά με τον αντίπαλο...

Μέρα με τη μέρα κλιμακώνουν την κινδυνολογία. Θέλουν να κάνουν το λαό συνένοχο για τη σωτηρία των καπιταλιστών. Εφτασαν χτες να γράφουν ότι είναι περίπου αναγκαστική μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας με αποστολή να πειστεί ο λαός να υπομείνει κι άλλα βάσανα.
Ομως, οι άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων βιώνουν πλέον μια εξαιρετικά βάρβαρη πραγματικότητα που έχει απλωθεί πολύ πέρα από το άμεσο εργασιακό περιβάλλον όπου πάντα βασιλεύει η βαρβαρότητα. Η «δημόσια» επιχείρηση ηλεκτρισμού, μια καραμπινάτη καπιταλιστική επιχείρηση, κόβει το ρεύμα σε ανθρώπους που μπορούν να ζήσουν μόνο αν έχει ρεύμα το σπίτι. Τα νοσοκομεία που λειτουργούν ήδη σαν εμπορικά μαγαζιά κοιτάνε τους ανθρώπους στην τσέπη πριν τους δει γιατρός.
Στην εκπαίδευση, οι γονείς όλο και πιο συχνά μπαίνουν μπροστά στο δίλημμα, αν μπορεί να συνεχιστεί η σπουδή των παιδιών καθώς η τσέπη τους δεν αντέχει. Το ταξικό χάσμα οξύνεται καθημερινά.
Και σ' αυτήν ακριβώς τη στιγμή η προπαγανδιστική μηχανή της αστικής τάξης - ή, τουλάχιστον ένα τμήμα της - οξύνει επικίνδυνα το παιχνίδι. Περιγράφοντας στοιχεία της πραγματικότητας, υποβάλλει την ιδέα της συνευθύνης των «300», έτσι που να μένει σαν συμπέρασμα ανοιχτή η πόρτα ως και για «εθνοσωτήριες» λύσεις. Ετσι, αφήνει στο απυρόβλητο την οικονομική βάση στην οποία αντιστοιχεί το πολιτικό σύστημα. Ενα πολιτικό σύστημα στο οποίο εκφράζονται διαμετρικά αντίθετα ταξικά συμφέροντα. Οι καπιταλιστές έχουν τα κόμματά τους και η εργατική τάξη το δικό της. Τη συνείδηση ότι η εργατική τάξη έχει διέξοδο μέσα από τη συσπείρωση στο Κόμμα της, το ΚΚΕ, θέλουν να χτυπήσουν στη γέννησή της.
Τώρα, ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στο ΚΚΕ είναι η απάντηση. Τώρα, ακόμα μεγαλύτερη συσπείρωση στα μέτωπα του αγώνα. Τώρα, πάλη για την ανατροπή των δεδομένων της οικονομικής βάσης που απαιτεί ανατροπή της ίδιας της εξουσίας των μονοπωλίων, λαϊκή εξουσία για λαϊκή οικονομία είναι η απάντηση.
Η αστική τάξη δείχνει καθημερινά ότι είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Μια αναλύτριά της χτες το βράδυ στον «Σκάι» έφτασε να χαρακτηρίσει τους μετανάστες μέρος ενός «μετακινούμενου μουσουλμανικού πληθυσμού» και δημιουργώντας συνειρμό με την Αφρική άφησε την απειλή να αιωρείται. Καταγγέλλοντας τους «αλλόθρησκους» προσπαθεί να κινητοποιήσει «εθνικά», θάβοντας την ταξική αντιπαράθεση.
Κινείται στην ίδια γραμμή με το άρθρο στην «Καθημερινή» του ίδιου ιδιοκτήτη, που μέσα από την περιγραφή της πραγματικότητας, αφού υποβάλει την ιδέα «ξεχάστε ό,τι έχετε», αφήνει ανοιχτό το χώρο για την εμφάνιση του εθνοσωτήρα που θα υποδείξει ο εφοπλιστής, η τάξη του.
Σπέρνουν για να θερίσουν. Ελπίζουν ότι η σπορά τους θα είναι κερδοφόρα.
Στο χέρι της εργατικής τάξης είναι ο δικός της αγώνας να γίνει θύελλα που θα σαρώσει όλη την από τη γέννησή της σάπια σπορά των καπιταλιστών.

***

Τα στοιχεία για την Παιδεία από την Αμερική όπως τα στοιχεία από την Ελλάδα μιλούν για την ίδια κατάσταση. Μιλούν για την ίδια πολιτική. Μιλούν για το ίδιο οικονομικό - πολιτικό σύστημα. Που σε κάθε γωνιά της Γης αφαιρεί ένα προς ένα τα φύλλα συκής και αποκαλύπτεται ως αυτό καθαυτό που είναι: Καραμπινάτος καπιταλισμός με τις ίδιες βάρβαρες επιπτώσεις για το λαό είτε στην κυβέρνηση είναι νεοφιλελεύθεροι, είτε σοσιαλδημοκράτες, είτε αυτοαποκαλούμενοι δημοκράτες.
Η ανάγκη να ξεσηκωθούν μαθητές, σπουδαστές, γονείς προκύπτει ίδια κι εδώ κι εκεί. Το νέο στοιχείο κι εδώ κι εκεί είναι η ανάγκη αυτός ο αγώνας να αποκτά όλο και πιο ταξικά χαρακτηριστικά. Να έχει καθαρό ότι απέναντί του έχει ένα σύστημα που με όποια διαχείριση επιδιώκει μόνο όλο και πιο έντονα τη μεγιστοποίηση των κερδών, κι αυτό δεν μπορεί παρά να είναι πάντα σε βάρος και των δικαιωμάτων στη δουλειά, και των δικαιωμάτων στην υγεία, και των δικαιωμάτων στην Παιδεία, και των αντίστοιχων στην Πρόνοια.
Αυτό το σύστημα έχει φάει τα ψωμιά του. Αυτό το σύστημα απειλεί στη σαπίλα του να συμπαρασύρει ό,τι στέκεται όρθιο ακόμα από κατακτήσεις ενός αιώνα. Η ραγδαία εμπορευματοποίηση των πάντων στο χώρο της Παιδείας εκφράζεται ήδη και με τη μετατροπή της μόρφωσης σε εμπόρευμα και με την αντιμετώπιση της εκπαίδευσης ως επένδυσης. Ανάλογα είναι όλα τα παραδείγματα σε κάθε τομέα όπου θα έπρεπε το κράτος να έχει την αποκλειστική ευθύνη και το κέρδος άγνωστη λέξη.

***

Καθένας, από την ξεχωριστή εμπειρία του πλέον μπορεί να αντιλαμβάνεται ότι η καμπάνα δεν χτυπά για το διπλανό. Χτυπά πλέον πεντακάθαρα για όλους. Οι καπιταλιστές στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματος απειλούν να ρίξουν στα τάρταρα καθέναν. Αρκεί εκεί κάτω να σκάβει για την παραγωγή κερδών.
Είναι πόλεμος. Τον έχει κηρύξει και διακηρύξει η ίδια η κυβέρνηση διά στόματος πρωθυπουργού. Και με όρους πολέμου πρέπει να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα που δε συνδέουν τη ζωή τους με την μακροημέρευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Θανασης ΛΕΚΑΤΗΣ