Συνειδητές αυταπάτες σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων...

Ο Α. Τσίπρας πρότεινε στον πρωθυπουργό την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, την αναδιανομή εισοδήματος και δημοψήφισμα για το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» της ΕΕ, ως διέξοδο σε όφελος του λαού, ή για τη σωτηρία της χώρας. Είναι συνοπτικά δοσμένη η στρατηγική του ΣΥΝ, που μιλά για «κρίση χρέους», όπως τα αστικά κόμματα και προβάλλει πολιτική αντιμετώπισής της σε όφελος τάχα του λαού. Τα ίδια έγραφε ο Γ. Μηλιός, επικεφαλής του τμήματος οικονομίας του ΣΥΝ, σε άρθρο του στην «Αυγή» στις 27/2/2011: «Η αριστερά πρέπει να πάρει θέση στη ζήτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του δημόσιου χρέους καθιστώντας σαφές στους εργαζόμενους ότι καμιά λύση δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν ανατραπούν οι ταξικές πολιτικές που δημιουργούν το χρέος: Η ανισοκατανομή του εισοδήματος, η φοροασυλία του κεφαλαίου, η ύφεση». Αυτή μάλιστα την προσέγγιση τη θεωρεί μαρξιστική. Τι λέει;
Οτι το χρέος το δημιουργεί η άνιση κατανομή του εισοδήματος, λες και στον καπιταλισμό μπορεί να υπάρξει ίση κατανομή εισοδήματος, η φοροασυλία του κεφαλαίου, (αυτός πράγματι είναι ένας λόγος αλλά όχι αρκετός για να το δικαιολογήσει, αφού το κρατικό χρέος εκτός από τις φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου το δημιουργούν και οι πολύμορφες επιδοτήσεις-χρηματοδοτήσεις του για να κάνει επενδύσεις, εξαγωγές εμπορευμάτων και κεφαλαίου ή να αναλαμβάνει έργα υποδομών τα οποία επίσης εκμεταλλεύεται και κερδίζει, οι υπέρογκοι εξοπλισμοί κλπ.).

***

Προσθέτει όμως και την οικονομική κρίση (ύφεση την ονομάζει). Σχετικά με την κρίση η οποία όπως λέει πρέπει να εξαλειφθεί για να αντιμετωπιστεί το χρέος, όπως και οι άλλοι δύο παράγοντες, συγκαλύπτει τον αντικειμενικό της χαρακτήρα, ότι η αιτία της βρίσκεται στην ίδια τη φύση και τη λειτουργία του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από όποια πολιτική διαχείρισής του, αφού η παραγωγή είναι κοινωνική, αλλά επειδή η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής είναι καπιταλιστική, τον πλούτο που παράγεται τον καρπώνονται οι καπιταλιστές. Υπάρχει αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή. Και ανεξάρτητα από το αν υπάρχει καλύτερη ή χειρότερη αναδιανομή εισοδήματος, ανεξάρτητα από πολιτική διαχείρισης, η κρίση είναι αναπόφευκτη. Δεν ξεπερνιέται χωρίς την ανατροπή του καπιταλισμού, την κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείρισή της στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά αυτό προτείνει ο Γ. Μηλιός. Αλλωστε από τη στιγμή που μπαίνει στη διαδικασία πρότασης επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους, μιλά για πολιτική διαχείρισης. Το λέει άλλωστε και όταν μιλά για ανισοκατανομή του εισοδήματος προτείνοντας αναδιανομή, για φοροασυλία του κεφαλαίου. Να φορολογηθεί το κεφάλαιο. Αλλά εκτός από το ότι ως πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού είναι ουτοπική σ' αυτές τις συνθήκες, ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που μπορεί να εφαρμοστεί, πάλι δεν καταργεί την εκμεταλλευτική φύση του συστήματος.

***

Και συνεχίζει ο Γ. Μηλιός:«Παράλληλα, η αριστερά πρέπει να καλέσει τους εργαζόμενους να αγωνιστούν για τη διαγραφή εκείνου του τμήματος του χρέους που κρατούν οι Τράπεζες, η ΕΚΤ κλπ. Αντίθετα, πρέπει να ρυθμιστούν οι όροι αποπληρωμής του χρέους που κρατούν τα Ασφαλιστικά Ταμεία και οι ιδιώτες (μέχρι ένα ύψος). Δεν είναι δυνατόν να πούμε στους εργαζόμενους και τα Ταμεία τους (στην Ελλάδα και το εξωτερικό) "πληρώστε εσείς τα χρέη που σκόπιμα συσσώρευσε το ελληνικό κεφάλαιο"». Αλήθεια, ποια κυβέρνηση θα επιβάλει έστω τα παραπάνω μέτρα; Αυτό δεν το λέει. Μια άλλη αστική κυβέρνηση θα είναι. Μόνο που αποπροσανατολίζει το λαό ως προς το κύριο. Οτι τα βάρβαρα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση δεν οφείλονται στο χρέος, αλλά στην αναγκαιότητα του κεφαλαίου να δημιουργεί συνεχώς καλύτερους όρους ανταγωνιστικότητας, με την οποία οι του ΣΥΝ συμφωνούν, φτηναίνοντας συνεχώς την εργατική δύναμη. Επομένως η συγκεκριμένη πρόταση αποπροσανατολίζει την πάλη από τη διεκδίκηση ικανοποίησης όλων των αναγκών των λαϊκών οικογενειών κόντρα στην πολιτική του κεφαλαίου, ως την ανατροπή της, ως την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. «Για να μπορέσουμε όμως να συγκεκριμενοποιήσουμε μια τέτοια πολιτική, γράφει ο Γ. Μηλιός (σ.σ. για να μπορέσουμε να χειραγωγήσουμε το λαό στην αστική πολιτική, να αποπροσανατολίσουμε από την πολιτική διέξοδο σε όφελός του βάζοντάς τον να ζητά επαναδιαπραγμάτευση του χρέους), πρέπει να γνωρίζουμε την ακριβή διάρθρωση του χρέους. Πρέπει επομένως να αρχίσουμε από τη σύσταση μιας Διεθνούς Ανεξάρτητης Επιτροπής Ελέγχου του ελληνικού δημόσιου χρέους». Συνειδητές αυταπάτες σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Ι.