Αστική διαχείριση ή λαϊκή εξουσία;

 
Είναι γεγονός ότι η όξυνση της οικονομικής κρίσης και τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζονται στο όνομα αντιμετώπισης του κρατικού χρέους και των ελλειμμάτων αυξάνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, δυσκολεύουν το αστικό πολιτικό σύστημα να χειραγωγεί λαϊκές συνειδήσεις στην αναγκαιότητα να υποταχθούν σ' αυτή την πολιτική ως μονόδρομο για τη δήθεν σωτηρία της χώρας, δηλαδή για τη σωτηρία του κεφαλαίου που τσακίζει την εργατική δύναμη, προκειμένου και να γλιτώσει όσο γίνεται μέρος της καταστροφής του από την κρίση, αλλά και να δημιουργεί τις μόνιμες συνθήκες αύξησης της εκμετάλλευσης για τη συνέχεια, όταν υπάρχουν συνθήκες ανάκαμψης, για ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα.

Σ' αυτές τις συνθήκες, διάφορες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ, «μέτωπο Αλαβάνου», δυνάμεις του «Αριστερού Ρεύματος» του ΣΥΝ), αλλά και το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μιλούν για «κρίση χρέους», για την αναγκαιότητα αντιμετώπισης «αυτής της κρίσης», όπως λένε και αστοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές, και προτείνουν ως φιλολαϊκή διέξοδο «αιχμές και συνθήματα άμεσης υλοποίησης, όπως η έξοδος από την Ευρωζώνη άμεσα και από το ευρώ, η κρατικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, η ακύρωση των συμφωνιών με ΔΝΤ - ΕΕ, το διώξιμο της κυβέρνησης Παπανδρέου κλπ.», τους οποίους βαφτίζουν αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης που συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων και προοπτικά οδηγούν στο σοσιαλισμό. Μιλούν για «διαλεκτική σχέση της επαναστατικής τακτικής με τη στρατηγική», αφού η πάλη μ' αυτούς τους στόχους αφενός, λένε, δυσκολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα, αφετέρου συσπειρώνει δυνάμεις σε μιαν άλλη διαχείριση, που ανακουφίζει την εργατική τάξη, το λαό, βοηθά να συνειδητοποιούν την ανάγκη ανατροπής του καπιταλισμού, άρα και την πάλη μ' αυτό το στόχο. Επιμένουν, μάλιστα, ότι το αίτημα της αλλαγής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι αντικαπιταλιστικό! Και συμφωνούν επίσης ότι η Ελλάδα βρίσκεται υπό την κατοχή της τρόικας, όταν το ίδιο το μονοπωλιακό κεφάλαιο στην Ελλάδα επέλεξε αυτό το δρόμο και δεν του επιβλήθηκε. Οταν το χρέος είναι το πρόσχημα για τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη, αυξάνοντας την εκμετάλλευση. Ολ' αυτά παρουσιάζονται ως εναλλακτική πολιτική διέξοδος στη σημερινή βάρβαρη πολιτική.

   Αυτή, όμως, η εναλλακτική πολιτική διέξοδος, που συνοδεύεται με αντικαπιταλιστική ρητορεία, δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια πολιτική που διεκδικείται από μια αστική κυβέρνηση. Και απαιτεί απ' αυτήν να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, για να θέσει φραγμό στην ασυδοσία τους, και σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση, με στόχο τη μείωση ή τη διαγραφή του, να τις υποτάξει στην «ανάπτυξη». Ετσι, ουδέτερα, αταξικά. Ανάπτυξη για ποιον; Σοσιαλισμός δε θα είναι. Αρα, για τους καπιταλιστές.

Ποια κυβέρνηση ποιων πολιτικών δυνάμεων στα πλαίσια του καπιταλισμού θα επιβάλει όλα τα παραπάνω; Μιλούν για μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτή του ΠΑΣΟΚ. Αρα, μια άλλη αστική κυβέρνηση για μια άλλη διαχείριση, που θα απαλλάξει τη χώρα από την «κατοχή της τρόικας»! Λένε, λοιπόν, ότι αρκεί και μόνο αυτό για να ανασάνει ο λαός. Μόνο που πράγματι αυτή η όποια αστική κυβέρνηση το κεφάλαιο θα υπηρετεί.

Κάνουν λόγο για κρατικοποίηση τραπεζών (αυτό το έχουν κάνει άπειρες φορές καπιταλιστικές κυβερνήσεις, όπως της ΝΔ όταν κρατικοποίησε τον όμιλο Ανδρεάδη που είχε την Εμπορική, ή του ΠΑΣΟΚ αντίστοιχα την Εθνική, την Αγροτική). Ο καπιταλισμός όμως έμεινε καπιταλισμός. Επομένως, οι προτάσεις τους ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιούν, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγούν, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.

Η συγκεκριμένη πρόταση για «στάση πληρωμών», ώστε να αντιμετωπιστεί η «κρίση χρέους», απομονώνει το χρέος από το ποιος το δημιούργησε (το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του), επομένως, το απομονώνει από τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, άρα και την αιτία εκδήλωσης της κρίσης.

Συγκαλύπτουν, επίσης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, μιλώντας για «κατοχή από την τρόικα». Προβάλλουν την άποψη ότι η αστική κυβέρνηση έθεσε τη χώρα υπό κατοχή. Δηλαδή, είναι υπό κατοχή και η αστική τάξη; Γιατί η επιλογή της τρόικας είναι και δική της στα πλαίσια της συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Είναι σαν να λένε ότι η αστική τάξη τέθηκε σε καθεστώς οικονομικού ελέγχου και μάλιστα με τη θέλησή της! Και ότι αυτό, βεβαίως, είναι σε βάρος του λαού, που δε θα ήταν αν δεν υπήρχε η τρόικα. Αλλά αυτή τη διαχείριση της κρίσης ακολουθούν και άλλες καπιταλιστικές κυβερνήσεις, χωρίς μνημόνιο και τρόικα. Η πολιτική εξόδου από την κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού απαιτεί για το κεφάλαιο τα ίδια ακριβώς μέτρα, δηλαδή τσάκισμα, καταστροφή με την υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

   Η αύξηση του χρέους και των ελλειμμάτων είναι μια απ' τις συνέπειες της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Στη χώρα μας, το χρέος αυξήθηκε μέσα από την υπέρογκη κρατική χρηματοδότηση και τις φοροελαφρύνσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο, τις μεγάλες δαπάνες για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, την έκθεση της ντόπιας παραγωγής στον ανταγωνισμό της απελευθερωμένης αγοράς της ΕΕ. Η εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης οξύνει τις συνέπειες της υπερχρέωσης και αυξάνει το κόστος δανεισμού του κράτους.

Η συγκεκριμένη πολιτική πρόταση συσκοτίζει την πραγματική αιτία που οδηγεί στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για το φτήνεμα των εργατών. Είναι στρατηγική επιλογή για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία μονοπωλίων στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς. Και το πληρώνει πάντα η εργατική τάξη, πολύ περισσότερο σε συνθήκες κρίσης.

Οσο για τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών - λαϊκών συνειδήσεων με αυτή την πολιτική πρόταση, δηλαδή την πάλη της εργατικής τάξης για μια αστική κυβέρνηση που θα κρατικοποιήσει τις τράπεζες, θα κάνει παύση πληρωμών, θα φύγει από το ευρώ και θα συσπειρώσει σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, είναι παγίδα. Παγίδα υποταγής της πάλης του εργατικού κινήματος για μια άλλη αστική διαχείριση, για μια άλλη αστική διακυβέρνηση. Επομένως, ούτε λαϊκές συνειδήσεις ριζοσπαστικοποιεί, ούτε στο σοσιαλισμό οδηγεί, ούτε αντικαπιταλιστικοί στόχοι πάλης για το κίνημα είναι.

   Το ζήτημα της σχέσης της τακτικής με τη στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού απαιτεί χειραφέτηση της εργατικής τάξης, του λαού, από κάθε παραλλαγή αστικής πολιτικής, από κάθε αστική διακυβέρνηση. Απαιτεί σε κάθε φάση του αγώνα την εξασφάλιση της πολιτικής ανεξαρτησίας των εργατών, την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας με τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Η πολιτική που προτείνουν ως «κοινωνική, οικονομική, πολιτική διέξοδο για τη χώρα, η οποία σαν τέτοια έχει σαφή αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά και εντάσσεται στη μακρά πορεία προς το σοσιαλισμό», είναι ύπουλη και επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα και την πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Ουσιαστικά, προτείνουν στο λαϊκό κίνημα να αγωνιστεί για έναν καπιταλισμό λιγότερο βάρβαρο, ως μεταβατικό στάδιο για το σοσιαλισμό! Προτείνουν φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση του καπιταλισμού με αστική διακυβέρνηση. Μιλούν για έναν καπιταλισμό χωρίς εξάρτηση! Μόνο που συγκαλύπτουν την αλληλεξάρτηση του κεφαλαίου σε ανισόμετρη βεβαίως βάση και είναι αντικειμενικό. Θα συνεχίζεται ακόμη και αν εφαρμοστεί η «επαναστατική τους πρόταση». Αντικειμενικά προτείνουν σταθεροποίηση του καπιταλισμού στην Ελλάδα και υποταγή της πάλης του εργατικού κινήματος σ' αυτό.

Τέτοια ζητήματα θέτει και μερίδα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, επειδή θίγεται από τη σημερινή πραγματικότητα, λόγω της δυσκολίας διαχείρισης της κρίσης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης και του ευρώ. Για παράδειγμα, αν υπήρχε εθνικό νόμισμα, μια υποτίμησή του θα απαξίωνε κεφάλαια και θα ξανάρχιζε ο κύκλος της διευρυμένης αναπαραγωγής. Επίσης, επαναδιαπραγμάτευση του χρέους ζητάνε το κεφάλαιο και η κυβέρνηση, γιατί έτσι θα υπάρξει περισσότερο χρήμα στα κρατικά ταμεία για έργα και επιδοτήσεις των μονοπωλιακών ομίλων και όχι για άσκηση φιλολαϊκής πολιτικής. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την εθνικοποίηση των τραπεζών, πάλι για τους καπιταλιστές θα δρουν.

Ανάλογη κατάσταση έζησε και ο λαός της Αργεντινής, το 2001. Συνέχισε να πληρώνει πολλαπλά τα βάρη της αστικής επιλογής για «παύση πληρωμών και υποτίμηση του νομίσματος». Το λαϊκό εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων μειώθηκαν δραματικά, οι καταθέσεις δεσμεύτηκαν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, η ανεργία, η φτώχεια και ο πληθωρισμός εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ η Αργεντινή συνέχισε να βαδίζει στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το αποτέλεσμα της «παύσης πληρωμών» στην Αργεντινή ήταν να πληρώσει και πάλι ο λαός με διαφορετικό τρόπο και να συνεχίσει η εργατική τάξη να ζει κάτω απ' το ζυγό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

   Το ΚΚΕ διεξάγει σκληρό μακροχρόνιο αγώνα, για να εδραιωθεί και να βαθύνει ο αντιιμπεριαλιστικός - αντιμονοπωλιακός προσανατολισμός του λαϊκού κινήματος, στον αντίποδα προτάσεων ενσωμάτωσης, διαχείρισης και ταξικής συνεργασίας.

Κάλεσε και καλεί το λαϊκό κίνημα να ανασυνταχθεί και να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, που να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας, συνδέοντας αυτή την πάλη με τον αγώνα ενάντια στις αντεργατικές - αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, ώστε να διαμορφωθούν οι συνθήκες για να ανοίξει διαφορετικός δρόμος ανάπτυξης, που θα μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, με λαϊκή εξουσία και οικονομία, σοσιαλισμό δηλαδή.

 Αυτή είναι η σχέση τακτικής - στρατηγικής για το εργατικό κίνημα.

Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί, σε τελευταία ανάλυση, να αξιοποιηθεί σε όφελος του λαού μόνο αν υπάρξει ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας. 

Σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας και αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ και τ' άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Σ. Κ.