Κοντά τα πόδια της προβοκάτσιας...

Εξαρχής ήταν καθαρό ότι πάνω σ' ένα πραγματικό πρόβλημα, αυτό των μεταναστών, γινόταν χοντρό παιχνίδι με θύμα τους ίδιους για τους οποίους υποτίθεται ότι σηκώθηκε ντόρος.

Εξαρχής το ΚΚΕ σημείωσε ότι είναι επικίνδυνο αυτό το παιχνίδι και εντόπισε την ανάγκη να ικανοποιηθούν τα άμεσα και δίκαια αιτήματα των μεταναστών.

Στον αντίποδα, σαν έτοιμοι από καιρό, διάφοροι έκαναν καθαρό πως στην πλάτη των μεταναστών ή και με εργαλείο το πρόβλημα των μεταναστών επιχειρούσαν να λύσουν άλλα προβλήματα, τέτοια που αφορούν ή και ακουμπούν την ίδια την εξουσία της αστικής τάξης.

Με την οργή να βράζει ανάμεσα στους ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων και έκδηλη πλέον τη διάθεση μεγάλων εργατικών μαζών να μη σκύψουν άλλο το κεφάλι, η αστική τάξη ξεδίπλωσε ένα σχέδιο που σ' ένα τουλάχιστον μέρος του έκανε καθαρό από την αρχή πως είχε στόχο το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

Τα άρθρα επί άρθρων της προηγούμενης βδομάδας για την περίφημη «ανομία» αποδείχτηκε πως δεν ήταν αθώα. Ηρθε η ίδια η ομιλία του Παπανδρέου, προχτές στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ να δείξει ποιο ήταν το σκονάκι στο οποίο βασίστηκαν. Και «καπάκι» ήρθε το θέμα των μεταναστών για να αποκαλύψει πως η αστική τάξη «πριν πεινάσει μαγειρεύει».

Η μία μετά την άλλη, οι ύαινες άρχισαν να ουρλιάζουν για την «ανομία» που απειλεί την πόλη. Χτύπησαν το πανεπιστημιακό άσυλο, όχι γιατί πράγματι τους δημιουργούσε κάποιο πρόβλημα (έχουν όλο το νομικό οπλοστάσιο που τους χρειάζεται για να μπουκάρουν ό,τι ώρα θέλουν στις σχολές), αλλά γιατί θέλαν να στείλουν μήνυμα πως ό,τι διαταράσσει την έννομη τάξη, δηλαδή την κυριαρχία του κεφαλαίου πρέπει να χτυπιέται στη γέννησή του. Γιατί γνωρίζουν πως η πολιτική που προωθείται δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς να επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή. Κι από αυτήν τη σκοπιά κοιτώντας τα πράγματα, οι πρόθυμοι «αντιεξουσιαστές» του ,πέτρα και κουκούλα» το έβγαλαν ξανά το μεροκάματό τους.

Ο ένας μετά τον άλλον,στο σύνολό τους, οι αστοί δημοσιογράφοι - μην τυχόν μείνει και κανείς τους που δεν πήρε έγκαιρα θέση - μίλησαν για διασυρμό του κράτους, κάνοντας καθαρό ότι αυτό που τους καίει είναι η προστασία του αστικού κράτους, η προάσπιση της αστικής εξουσίας από κάθε αμφισβήτηση. Γιατί, διαβάζουν ήδη στις έρευνές τους ότι μεγάλο μέρος της εργατικής τάξης βλέπει πλέον αυτό το κράτος σαν αντίπαλο.

Οι μετανάστες ήταν ο εύκολος τρόπος, για να σηκώσει η αστική τάξη το θέμα που την καίει: Πώς θα σταλεί μήνυμα στην κοινωνία ότι η «ανομία» θα χτυπιέται στη γέννησή της. Εκανε καθαρό το στόχο της εξαρχής. Το θέμα με τους μετανάστες - εκτός άλλων στοχεύσεων - αξιοποιήθηκε σαν περιτύλιγμα για να βρει νομιμοποίηση μια πολιτική που όλο και πιο συχνά είναι υποχρεωμένη να καταφεύγει στην άσκηση της κρατικής βίας.

Το είπεμε τον τρόπο του χτες το βράδυ στο MEGA ο Πρετεντέρης: «τι θα γίνει αν αύριο ακραίοι ...» ...

***

Σ' ένα τέτοιο κλίμα, διάφορες λογοτεχνικές ασκήσεις σε δημοσιογραφικά κείμενα μοιάζουν πταίσμα, απόδειξη του αδιέξοδου όσων είναι έτοιμοι να κλάψουν για το θύμα, αλλά ποτέ δε θα τολμήσουν αντί για «λέξες παρηγόριας» (που 'λεγε κι ο Βάρναλης) να δείξουν αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να κόψει τον γόρδιο δεσμό του.

***

Ανεξάρτητα από την εξέλιξηπου θα έχει το θέμα των μεταναστών, υπάρχει ήδη ένα διά ταύτα: Η μοίρα τους είναι δεμένη με τη μοίρα όλων των άλλων εργατών. Και δεν είναι «της μοίρας τους γραφτό» να είναι τα θύματα. Είναι θέμα επιλογής και, ναι, είναι θέμα πολιτικής καθοδήγησης. Αυτές τις μέρες φάνηκε ξανά πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει και να βάζει τη σφραγίδα του στις εξελίξεις το Κομμουνιστικό Κόμμα, πόσο σημαντικό είναι να μη χωρίζονται οι εργάτες σε ξένους (που δήθεν έχουν ανάγκη τη φιλανθρωπία μας) και σε ντόπιους. Ντόπιοι και ξένοι έχουν ένα αφεντικό. Ντόπιοι και ξένοι έχουν μια εξουσία απέναντί τους.

Ντόπιοι και ξένοι εργάτες όλοι έχουν μια αποστολή: Να γκρεμίσουν την αστική εξουσία, να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής.

Σ' αυτόν το δρόμο, πράγματι, δε χρειάζονται καμιά διαμεσολάβηση. Αρκεί να οργανωθούν στις ταξικές οργανώσεις τους. Αρκεί να αποκτούν συνείδηση ότι είναι τάξη απέναντι σε τάξη.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:   Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ