Πυκνώνουν τα μαύρα σύννεφα της αντεργατικής λαίλαπας πάνω από τα κεφάλια των εργαζομένων. Με το «καλημέρα» του νέου χρόνου, όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης βρίσκονται αντιμέτωπα με νέα επίθεση. Μέσα από τις επιχειρησιακές συμβάσεις που η κυβέρνηση ψήφισε λίγο πριν από τις γιορτές, η μεγαλοεργοδοσία επιβουλεύεται και αυτούς τους πενιχρούς μισθούς του ιδιωτικού τομέα, απαιτεί όχι μόνο το πάγωμά τους, αλλά ακόμα και τη μείωσή τους, αξιώνει απολύσεις, χτυπάει δικαιώματα και κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με πολύχρονους αγώνες. Δίπλα της, η κυβέρνηση ως εργοδότης πλέον, με το νέο μισθολόγιο για το Δημόσιο, βάζει μαχαίρι στους μισθούς εκατοντάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, πέραν της μείωσης που επέβαλε τον προηγούμενο χρόνο. Ταυτόχρονα, στις πρώην ΔΕΚΟ κυβέρνηση και νέοι ιδιοκτήτες καταργούν συμβάσεις, μειώνουν μισθούς, περικόπτουν θέσεις εργασίας, απειλούν τις συντάξεις των εργαζομένων.
Η νέα αυτή επίθεση εκδηλώνεται σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης που σαρώνει μαζικά θέσεις εργασίας με τα επίσημα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας για τον περασμένο Οκτώβρη να την εκτοξεύουν στο 13,5% από το 9,8% τον ίδιο μήνα του 2009 και το 7,4% τον Οκτώβρη του 2008!
Πρόταση μάχης
Μπροστά σε αυτές τις δραματικές εξελίξεις, η πρόταση της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ προς όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, στις Ομοσπονδίες και στα Εργατικά Κέντρα να αποφασίσουν και να προκηρύξουν 24ωρη πανεργατική απεργία στις 10 Φλεβάρη είναι πρόταση μάχης, πρόταση πλατιάς ταξικής συσπείρωσης και κλιμάκωσης της πάλης. Οπλο αντίστασης στα χέρια όλων των εργαζομένων, σε όποιον κλάδο, σε όποιον τομέα και αν εργάζονται. Καθώς καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι οι συκοφαντίες περί «ρετιρέ», αλλά και τα ιδεολογήματα περί «ασφαλούς εργασίας», αφού η πλουτοκρατία απροκάλυπτα πλέον στοχεύει το σύνολο των εργαζομένων, είναι καιρός να ξεπεραστούν χρόνιες αυταπάτες, και όλοι, μια γροθιά να σταθούν στο ίδιο εργατικό μετερίζι. Να δώσουν μαζική αποφασιστική απάντηση. Να σηκώσουν ανάστημα. Να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους σε αξιοπρεπή ζωή γι' αυτούς και τις οικογένειές τους. Γιατί σήμερα το μεγαλύτερο ρίσκο δεν είναι οι θυσίες του αγώνα. Ακόμα μεγαλύτερο είναι το ρίσκο της παραίτησης, της οπισθοχώρησης, της μοιρολατρίας. Το «σαράκι» της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας είναι σήμερα εξίσου επικίνδυνο με την τρομοκρατία που εξαπολύει η εργοδοσία. Γι' αυτό αποδεικνύεται κρίσιμο η αποτροπή του. Γι' αυτό πρέπει να αντιμετωπιστεί με τον πιο αποφασιστικό τρόπο ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός που - εκτός των αντεργατικών του θέσεων - σπέρνει το δηλητήριο του συμβιβασμού και της υποταγής.
Και δεν είναι τυχαίο που, παρά τον ορυμαγδό, η πρόταση του ΠΑΜΕ για προκήρυξη απεργίας αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία με τους γνωστούς τακτικισμούς στην Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ και στη Διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. «Να δούμε τις διαθέσεις του κόσμου...», «Να δούμε τι θα κάνει η ΓΣΕΕ...» οι μόνιμες προφάσεις που προβλήθηκαν από την πλειοψηφία. Η γνωστή τακτική της αναμονής και των αναβολών, όταν ευθέως δεν τολμούν να απορρίψουν την πρόταση. Σε κάθε περίπτωση, ο ρόλος της παραμένει επικίνδυνος. Η πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και με την τακτική της αλλά πολύ περισσότερο με την πολιτική της γραμμή υπονομεύει τους αγώνες, σαμποτάρει την οργάνωση της πάλης και αντικειμενικά βάζει πλάτη για να περάσουν τα μέτρα.
Μέτωπα πάλης
Στην πορεία προς την απεργία, αλλά και μετά απ' αυτήν οι ταξικές δυνάμεις επικεντρώνουν την προσοχή τους, μεταξύ άλλων, στα εξής ζητήματα: Στο ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τη μαζική αντίσταση των εργαζομένων στην προσπάθεια της εργοδοσίας για την υπογραφή επιχειρησιακών συμβάσεων που θα μειώνουν μισθούς και μεροκάματα και θα περικόπτουν δικαιώματα.
Η υπεράσπιση των ανέργων μπροστά στο όλο και διογκούμενο κύμα της ανεργίας. Οι απολύσεις και οι άνεργοι χρειάζεται να μπουν στο κέντρο της προσοχής όλων των σωματείων, της καθημερινής τους δράσης. Να γίνει κουβέντα στις διοικήσεις των σωματείων, με συσκέψεις και κάθε μορφής πρωτοβουλία να υπάρξει μαζική κινητοποίηση των ανέργων σε κάθε κλάδο, επιχείρηση, γειτονιά.
Το ίδιο και το ζήτημα της Υγείας, καθώς οι αποφάσεις και οι παρεμβάσεις της κυβέρνησης επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τη θέση της εργατικής οικογένειας, όλων των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόθεση της Υγείας χρειάζεται να γίνει υπόθεση των ίδιων των συνδικάτων, των Επιτροπών Αγώνα, με συγκεκριμένο σχέδιο, πρόγραμμα και παρεμβάσεις.
Η υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας αναδεικνύεται σε άμεσο μέτωπο δράσης για τα ταξικά συνδικάτα και όλους τους εργαζόμενους καθώς ισχυροί εμπορικοί όμιλοι και μονοπώλια απεργάζονται την κατάργησή της, κατάργηση που δε θα περιοριστεί μόνο στο εμπόριο, αλλά θα συμπαρασύρει και άλλους κλάδους και εργαζόμενους, αλλά και θα χτυπήσει μικρέμπορους και μικρομάγαζα.
Δεν πρέπει, επίσης, να υποτιμηθεί το νέο κύμα ακρίβειας που κατατρώει το εργατικό εισόδημα, οι αυξήσεις στα τρόφιμα και τα είδη πρώτης ανάγκης, αλλά και στα εισιτήρια στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα διόδια, σε όλες τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας.
Οπλο και χαρακτηριστικό γνώρισμα των ταξικών δυνάμεων, στην οργάνωση της καθημερινής πάλης, πρέπει να είναι η αλληλεγγύη. «Κανένας μόνος του»! Αυτό πρέπει να είναι το σύνθημα που θα καθοδηγεί τη δράση των συνδικάτων. Αμεση αλληλεγγύη σε όλους που βρίσκονται αντιμέτωποι με την εργοδοτική επιθετικότητα. Αλληλεγγύη στον άνεργο, σε αυτόν που απειλείται με απόλυση, σε όσους καταστρατηγούνται τα δικαιώματά τους. Αλληλοϋποστήριξη σωματείο σε σωματείο, εργοστάσιο σε εργοστάσιο, παντού όπου οι εργοδότες επιχειρήσουν να μειώσουν μισθούς, να προβούν σε απολύσεις, να απειλήσουν και να εκβιάσουν.
Μεγάλες ευθύνες
Γίνεται φανερό ότι οι ταξικές δυνάμεις αναλαμβάνουν βαριές ευθύνες. Ευθύνες να προετοιμάσουν, να πρωτοστατήσουν και να οργανώσουν την απεργία, αλλά και γενικότερα την κλιμάκωση των αγώνων. Ο ανελέητος ταξικός πόλεμος που έχει εξαπολύσει η πλουτοκρατία απαιτεί δράση με απαιτητικότητα, με σχέδιο, με πολύμορφες πρωτοβουλίες. Δουλειά μαζική. Δουλειά «από τα κάτω». Συνδυασμό της μαζικής προπαγάνδας με την προσωπική κουβέντα, εργάτη τον εργάτη, άνθρωπο τον άνθρωπο, στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στο σχολείο. Το σωματείο και η λειτουργία του, με τη συνέλευση, τη συγκέντρωση, τη σύσκεψη ήταν και παραμένει στο κέντρο της προσοχής των ταξικών δυνάμεων. Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της συνδικαλιστικής και μαζικής δράσης.
Μιας δράσης καθημερινής, επίμονης, που δεν αφήνει τίποτα στην άκρη, που ακόμα και το πιο «μικρό πρόβλημα» πρέπει να κινητοποιεί. Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται φανερό - και οι εξελίξεις το επιβεβαιώνουν - ότι η υπεράσπιση και του πιο επιμέρους δικαιώματος, συνδέεται άρρηκτα με τη γενική πολιτική και ταξική αντιπαράθεση. Οτι και το πιο μικρό ζήτημα που αφορά την εργατική λαϊκή οικογένεια τελικά θα κριθεί από την έκβαση συνολικά της ταξικής πάλης. Να γιατί οι εργάτες πρέπει να κοιτάξουν ολόκληρο τον πίνακα των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων που αναπόφευκτα οξύνονται στο έπακρο. Να συσχετίσουν και να κρίνουν τις επιδιώξεις των αντιμαχόμενων πλευρών και των πολιτικών δυνάμεων, να συνειδητοποιήσουν τον καθολικό χαρακτήρα που έχει η επίθεση των μονοπωλίων και των πολιτικών δυνάμεων του ευρωμονόδρομου. Γίνεται πλέον αναγκαία όχι μόνο η συνολική αντιπαράθεση με την αντιλαϊκή πολιτική αλλά και η διεκδίκηση μιας συνολικής διεξόδου για όλα τα λαϊκά στρώματα. Η διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και θα τον ανοίγει ο ίδιος ο λαός με την πάλη του. Διαφορετικά θα στριφογυρίζουμε στα «εντός και επί τα αυτά», θα ανακυκλώνουμε τα προβλήματα, ενώ η μεγάλη πρόκληση είναι να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο, στον οποίο έχει ρίξει τους εργαζόμενους η αντεργατική επέλαση των μονοπωλίων.
Γ. ΖΑΧ.
εμενα με ενδιαφερει τι θα κανει το κκε αλλα κ. οι αλλες αριστερες δυναμεις θα πρεπει να μπουνε μπροστα δυναμικα θα ακολουθησουνε οι εργαζομενοι τωρα εαν δεν ακολουθησουνε οι ηγεσιες της ΓΣΕΕ Κ. ΤΗς ΑΔΕΔΥ ΛΙΓΟ ΜΑς ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ..
ΑπάντησηΔιαγραφή