Οι λαϊκές ανάγκες δε χωράνε σ' αυτό το σύστημα

Οπως το πάνε, είναι θέμα χρόνου να ξεστομίσουν και το περίφημο «η πατρίς κινδυνεύει».

Το δηλώνει η ένταση με την οποία η αστική τάξη τραβάει τα αυτιά στα πολιτικά στελέχη της για να τους θυμίσει ότι μια τάξη - η αστική - τους σπούδασε, απέναντι σε μια τάξη - την αστική - έχουν υποχρέωση να αφήσουν τις κόνξες και να ασχοληθούν σοβαρά με το πώς θα πείσουν το λαό ότι η πατρίς - δηλαδή τα κέρδη - κινδυνεύει.

Εκεί που δήλωναν ανακουφισμένοι ότι τα προβλήματα τελειώνουν, αφού με το μνημόνιο θα ρεύσει χρήμα, τώρα δηλώνουν ανήσυχοι γιατί τα πιο δύσκολα είναι μπροστά. Φτάνουν να αξιώνουν ανοιχτά πια όχι μόνο να κυβερνάται η χώρα από μια ενιαία για τους πάντες πολιτική, αυτό δηλαδή που ήδη συμβαίνει, αλλά αυτό να δηλώνεται και καθαρά από όλα τα κόμματα που μετέχουν στο μοίρασμα της αστικής εξουσίας. Για τους άλλους, όσους, δηλαδή, δε σπεύδουν να δηλώσουν υποταγή σ' αυτήν την αξίωση, βαράνε το κουδούνι...

Ομολογούν, δηλαδή, ότι στον καιρό που βαθαίνει η κρίση όλο το σύστημα είναι στον αέρα, ότι η κρίση του είναι αξεπέραστη και ότι η δημοκρατία τους έχει λόγο ύπαρξης όσο διασφαλίζει τα καπιταλιστικά κέρδη.

Οταν οι ίδιοι ομολογούν ότι το σύστημα έχει λόγο ύπαρξης μόνο στο βαθμό που εξασφαλίζει ότι η εργατική τάξη θα είναι διαρκώς στα γόνατα, δίκαια πρέπει να αναρωτηθεί ο κάθε εργάτης: Υπάρχει κάποιος λόγος να υπερασπιστώ αυτό το σύστημα, υπάρχει λόγος να μην κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου, ώστε αυτοί που με γονατίζουν καθημερινά να πέσουν στα Τάρταρα;

***

Η «αυτοκριτική» του Γιούνκερ και όλη η σχετική φιλολογία είναι κάλπικη, όχι γιατί ήξεραν, αλλά γιατί οδηγεί τους ανθρώπους να πιστεύουν πως η κρίση είναι αποτέλεσμα διαφθοράς. Λες και η κρίση στη μια μετά την άλλη τις καπιταλιστικές χώρες προκλήθηκε από τα κατά τόπους λαμόγια.

Είναι κρίσιμο για την αστική τάξη να μην καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι ότι η κρίση είναι καπιταλιστική. Κι ότι αυτή οξύνεται όσο πιο ανταγωνιστική γίνεται η αγορά, όσο δηλαδή χωρίς φρένα οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους στο μόνο πεδίο που μπορούν να ανταγωνιστούν: Στο ποιος θα γονατίσει περισσότερους. Ο,τι ζει η Ελλάδα δεν είναι διαφορετικό απ' όσα έχουν ζήσει άλλοι λαοί σε άλλες φάσεις της κρίσης.

***

Το κάλεσμα της αρμόδιας υπουργού για σύμπραξη των ιδιωτικών ασφαλιστικών με το δημόσιο είναι μια καραμπινάτη παραχώρηση στο πολυεθνικό κεφάλαιο και ταυτόχρονα υπενθύμιση ότι η ενιαία στρατηγική με την οποία αντιμετωπίζουν οι καπιταλιστές την εργατική τάξη είναι παρούσα.

Από το 1992, η Ευρωπαϊκή Στρογγυλή Τράπεζα (ένωση των 45 μεγαλύτερων πολυεθνικών της ΕΕ) έβαζε σε πρώτη προτεραιότητα το πώς ζητήματα όπως οι συντάξεις, η ασφάλιση και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη θα γίνουν πεδία όπου θα ανθεί ο ανταγωνισμός, δηλαδή το κυνήγι του κέρδους. Στη σειρά οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υλοποίησαν μέτρο το μέτρο την αρχική αξίωση. Σήμερα δίνουν και τη χαριστική βολή. Σ' άλλες χώρες είναι πιο «προχωρημένοι» στη βαρβαρότητα. Σ' όλες, όμως, υλοποιούν την ίδια στρατηγική.

***

Μ' αυτά τα δεδομένα, η άμεση λαϊκή κινητοποίηση για να σωθεί ό,τι μπορεί ακόμα να σωθεί, πρέπει να βρει την έκφρασή της και μέσα στις κάλπες στις 7 και 14 Νοέμβρη.

Κάθε ψήφος στο κυβερνητικό κόμμα είναι έγκριση για ακόμα χειρότερα μέτρα. Κάθε ψήφος στη ΝΔ είναι έγκριση να αλλάξει ο Μανωλιός και να βάλει τα ρούχα του αλλιώς. Κάθε ψήφος στους δήθεν ανεξάρτητους αθροίζεται ήδη υπέρ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Η λαϊκή οργή πρέπει να εκφραστεί αυθεντικά. Να μην εκτονωθεί. Να γίνει δύναμη. Και ο πολλαπλασιαστής γι' αυτό έχει όνομα: «Λαϊκή Συσπείρωση» - ΚΚΕ!

***

Ασχετο: Ο Γεωργιάδης του ΛΑ.Ο.Σ. αφού ψήφισε με τα τέσσερα το μνημόνιο δηλώνει τώρα ότι το σιχαίνεται. Ψήφισε δηλαδή για την εμπειρία. Ο Πάγκαλος αφού ψήφισε επίσης με τα τέσσερα το μνημόνιο δήλωσε χτες πως δεν είναι οπαδός του μνημονίου.

Ετσι όπως το πάνε, στο τέλος θα φτάσουμε να διαπιστώσουμε πως οι μόνοι που θέλουν το μνημόνιο είναι αυτοί που χάνουν αυγά και πασχάλια από την εφαρμογή του μνημονίου, αυτοί που όπως λέει ο Παπανδρέου τον συναντάνε στο δρόμο και του λένε προχώρα, σε στηρίζουμε. Παράλογο; Ναι, αλλά το παρουσιάζουν σαν λογικό.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ