Πρόσφατα, στα πλαίσια του 21ου Συνεδρίου του ΑΚΕΛ, πραγματοποιήθηκε στη Λευκωσία Διεθνής Συνάντηση με θέμα: «Ο αγώνας της Αριστεράς κι η πάλη των λαών για παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια ενάντια στην ιμπεριαλιστική Τάξη Πραγμάτων». Στη συνάντηση, που διοργάνωσε και φιλοξένησε το ΑΚΕΛ, συμμετείχαν Κομμουνιστικά, Εργατικά κι άλλα κόμματα, που είχαν προσκληθεί στο συνέδριο του συγκεκριμένου κόμματος.
Η αντιπαράθεση των απόψεων, που ακούστηκαν στη συγκεκριμένη συνάντηση, γύρω από τις διεθνείς εξελίξεις, προσφέρει αρκετή «τροφή» για σκέψη σχετικά με τις δύο γραμμές, που συγκρούονται και στα ζητήματα αυτά.
Στη μια κατεύθυνση κινούνταν τοποθετήσεις κομμάτων, που έψαχναν την διασφάλιση της ειρήνης και της ασφάλειας μέσα από τον «εκδημοκρατισμό» των διεθνών θεσμών, στους οποίους κυριαρχούν οι ιμπεριαλιστές.Στην αντίπερα όχθη, η κατεύθυνση που αποκάλυπτε πως όσο υπάρχει ιμπεριαλισμός, οι ενώσεις του, θα υπάρχουν ανταγωνισμοί για το φυσικό πλούτο, τα μερίδια των αγορών, τους δρόμους μεταφοράς κ.ά., κάτι που θα οδηγεί αναπόφευκτα σε πολέμους, αφού «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα με βίαια) μέσα»[1]. Η αντίληψη αυτή τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα σε σύγκριση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς κι ενώσεις, του απεγκλωβισμού της κάθε χώρας απ' αυτούς.
Οπορτουνισμός: η «ουρά» της σοσιαλδημοκρατίας
Ετσι, π.χ. ο εκπρόσωπος του ΣΥΝ, κάλεσε στο να «διεκδικήσουμε ένα πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας με βάση τον ΟΑΣΕ και τις αρχές του», ενώ για την ανάγκη «εκδημοκρατισμού» των διεθνών σχέσεων έκανε λόγο ο εκπρόσωπος του ΚΚ Κίνας. Στην ίδια «ρότα» κινήθηκε κι ο βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίαςκαι Πρόεδρος της «Ενωμένης Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Τίνι Κοξ, ο οποίος, αφού εκθείασε το Συμβούλιο της Ευρώπης, για την «προστασία των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων», κάλεσε σε «διαρθρωτική μάχη για την προώθηση του κράτους δικαίου» σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Οι παραπάνω απόψεις είναι βαθιά επηρεασμένες από τη λογική της σοσιαλδημοκρατίας, που καλλιεργεί την αντίληψη πως μπορεί να εξασφαλιστεί η ειρήνη κι η ασφάλεια, μέσα από μια «νέα αρχιτεκτονική» των διεθνών σχέσεων, χωρίς δηλαδή να πειραχτούν τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να απαντηθούν οι αιτίες που οδηγούν σε πολέμους. Αυτές οι απόψεις διατηρούν μια θεσμολάγνα στάση απέναντι στον ΟΗΕ, στον ΟΑΣΕ, ξεχνώντας πως φτιάχτηκαν κάτω από άλλους, ευνοϊκότερους συσχετισμούς δύναμης, όσο υπήρχαν η ΕΣΣΔ και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Ξεχνούν πως ακόμη και τότε, που κάποιες αποφάσεις τους έδρασαν ως «φραγμός» στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, δεν ήταν δυνατό να αλλάξουν την αρπακτική φύση του ιμπεριαλισμού, με αποτέλεσμα πολλές διακηρύξεις κι αποφάσεις τους να μείνουν στα χαρτιά. Αλήθεια, όμως, για ποια «θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα» μπορεί να γίνει λόγος σήμερα σε μια ΕΕ με 23 εκατομμύρια ανέργους και δεκάδες άλλα με ελαστικές μορφές απασχόλησης, σε μια ΕΕ με 7 χώρες να απαγορεύονται τα ΚΚ ή τα σύμβολά τους;
Την ίδια ώρα η αναφορά του εκπροσώπου του ΣΥΝ στην ανάγκη «διάλυσης του ΝΑΤΟ», επιβεβαίωσε την ορθότητα της Ανακοίνωσης του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκδόθηκε λίγες μέρες πριν και συγκεκριμένα πως: «Το αίτημα της διάλυσης του ΝΑΤΟ,όταν προβάλλεται από ορισμένες οπορτουνιστικές δυνάμεις, χωρίς να μπαίνει ως στόχος η πάλη για την αποδέσμευση των χωρών μας από το ΝΑΤΟ, ηχεί ως ευχολόγιο παπάδων παρά ως στόχος πάλης του κινήματος».
Για το ρόλο της ΕΕ κι άλλων ανερχόμενων δυνάμεων
Οι σοσιαλδημοκρατικές κι οπορτουνιστικές δυνάμεις δεν συγκρατιούνται από το να εκθειάζουν την ΕΕ, παρουσιάζοντας, ούτε λίγο ούτε πολύ την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα ως «εισαγόμενο φρούτο» από τις ΗΠΑ, που όπως είπε ο εκπρόσωπος του ΣΚ Ολλανδίας, επιδίωξαν με τον Μπους να επιβάλλουν την «μονομερή Pax Americana». Οι ίδιοι είναι που ζητούν να «αυτονομηθεί» η ΕΕ από το ΝΑΤΟ, γιατί δήθεν έτσι θα μπορέσει να παίξει ρόλο «αντίβαρου» στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ. Κάνουν δηλαδή πως ξεχνούν πως στην πράξη όλες οι χώρες της ΕΕ είναι και χώρες του ΝΑΤΟ. Πως η ΕΕ κινείται από τις ίδιες αρχές κι αξίες, που κινείται και το ΝΑΤΟ, κάτι που δεν είναι «ανακάλυψη» του ΚΚΕ, αλλά τονίζεται με κάθε ευκαιρία στα υλικά και της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Το πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η λογική της επιλογής του «καλού» ιμπεριαλιστή, από τον «κακό», ανάγλυφα διαφάνηκε στην εξωπραγματική ομιλία του εκπροσώπου του ΚΚ ΗΠΑ, που μεταξύ άλλων δήλωσε πως η «κυβέρνηση Ομπάμα έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο και είχε πολλές επιτυχίες...».
Οι λαοί δεν μπορεί να μπαίνουν στη λογική επιλογής διαχειριστή του συστήματος, ούτε του ποια ιμπεριαλιστική οργάνωση είναι δήθεν πιο ... «ανθρωπιστική». Στην πραγματικότητα ΝΑΤΟ κι ΕΕ είναι δύο ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί που δρουν σε βάρος των λαών, τόσο όταν δρουν από κοινού, όσο κι όταν δρουν αυτοτελώς.
Στον αντίποδα της ευρω-υποταγής και της επιλογής ιμπεριαλιστή κινήθηκε η τοποθέτηση του ΚΚΕ, αλλά κι άλλων ΚΚ. Οπως υπογράμμισε ο εκπρόσωπος του ΚΚ Τουρκίας: «Δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε αισιόδοξοι για την Ευρωπαϊκή Ενωση».
Την ίδια ώρα, ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί πως εκτός από τις αυταπάτες που καλλιεργούν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού για την ΕΕ, αναπτύσσονται κι ανάλογες αυταπάτες για ανερχόμενες δυνάμεις, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Βραζιλία. Η θεωρία του μαρξισμού-λενινισμού κι η πραγματικότητα μας διδάσκουν πως η ΕΕ, ή οι άλλες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες - αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το φιλειρηνικό ρόλο που έπαιζε στο παρελθόν η ΕΣΣΔ. Οχι για λόγους ισχύος, αλλά εξαιτίας της διαφορετικής ταξικής τους φύσης, απ' αυτήν που είχε η Σοβιετική Ενωση, που ήταν το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο.
Αυτά τα ζητήματα ανέδειξε η τοποθέτηση του Ελισαίου Βαγενά, μέλους της ΚΕ κι Υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ, που εκπροσώπησε το Κόμμα στη συγκεκριμένη Συνάντηση του ΑΚΕΛ και την οποία δημοσιεύουμε.
[1] Β. Ι. Λένιν: «Σοσιαλισμός και πόλεμος». Απαντα, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 26, σελ. 322.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου