Τα όσα έχουν λεχθεί τα 2,5 αυτά χρόνια που διαρκεί η διεθνής οικονομική κρίση, από τα επιτελεία των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων για τα «εργαλεία» αντιμετώπισης του συγκεκριμένου προβλήματος, διεκδικούν επάξια τα βραβεία της σύγχυσης και της θολούρας, αλλά και αυτά του αποπροσανατολισμού και της συνειδητής εξαπάτησης των λαϊκών στρωμάτων.
ΠΑΣΟΚ και κυβέρνηση ...εμμένουν στις θέσεις ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η εκτεταμένη διαφθορά και το υψηλό δημόσιο χρέος της χώρας, τα οποία θα θεραπευτούν με μία «ηθική επανάσταση» και, φυσικά, την εφαρμογή του μνημονίου.
Η ΝΔ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι με την πολιτική της βυθίζει την οικονομία στην ύφεση και προτείνει «άλλο μείγμα» οικονομικής πολιτικής που θα ενισχύει την ανάπτυξη...
Οι οπορτουνιστικές δυνάμεις όλων των αποχρώσεων, οι οποίες αποδεικνύουν για μία ακόμη φορά την πολιτική μυωπία που τις διακρίνει, σύρονται πίσω από αιτήματα που δεν ξεπερνούν και δεν αμφισβητούν τον αστικό ορίζοντα των υφιστάμενων παραγωγικών σχέσεων, όπως είναι η επαναδιαπραγμάτευση του κρατικού χρέους με τους πιστωτές, η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σε ...φιλολαϊκή βάση, αλλά και η έκδοση του ευρωομολόγου.
Ολες αυτές οι απίστευτες ερμηνείες και «προτάσεις» εξόδου από την οικονομική κρίση έχουν μία κοινή βάση. Η αστική οικονομική σκέψη, ακόμα και στις καλύτερες στιγμές της, πρέπει να υπερασπιστεί τη διαιώνιση του καπιταλισμού και δείχνει να αρνείται τους βασικούς νόμους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Ετσι, αρνούνται ότι οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού που οδηγούν στην κρίση δημιουργούνται και αναπτύσσονται στη διαδικασία της καπιταλιστικής παραγωγής, όταν οξυνθούν εξαιτίας της συνεχούς υπερσυσσώρευσης κερδών και κεφαλαίων, που καθιστούν αδύνατη τη διευρυμένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου και οδηγούν, βίαια, στο ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Αντίθετα, η αστική οικονομική απολογητική αποδέχεται την οικονομική κρίση ως τυχαίο γεγονός, το οποίο θα μπορούσε να αποτραπεί, αν είχαν προηγηθεί κατάλληλοι χειρισμοί από την πλευρά αυτών που ασκούν την οικονομική διαχείριση.
Αυτό και μόνο το γεγονός καταδεικνύει την κρίση της αστικής οικονομικής σκέψης, τις αντιεπιστημονικές της ερμηνείες και προσεγγίσεις, οι οποίες αποτελούν τα ερμηνευτικά εργαλεία και των δικών μας αστικών και μικροαστικών πολιτικών δυνάμεων.
Η κρίση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου δεν μπορεί να ξεπεραστεί με κατάλληλα μείγματα πολιτικής. Ο μόνος τρόπος ξεπεράσματος της κρίσης - σε συνθήκες καπιταλισμού - είναι η μαζική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, η απαξίωση μέρους του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.
Μια διαδικασία, που επιδιώκει να βρει τις ισορροπίες για ένα νέο ξεκίνημα διευρυμένης αναπαραγωγής και συσσώρευσης κεφαλαίων, μέσα από επώδυνες και καταστροφικές επιλογές για τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου είναι ότι ο καπιταλισμός έχει εισέλθει προ πολλού στη φάση της ιστορικής του παρακμής.
Οτι έχει χάσει κάθε προοδευτικό του προσωπείο και έχει ενδυθεί με την πιο βαθιά του αντιδραστική φορεσιά.
Με αυτήν την έννοια είναι υπερώριμες πλέον οι συνθήκες για την ιστορική του αντικατάσταση.
Το μέλλον του κόσμου είναι η ανατροπή, η λαϊκή εξουσία, ο σοσιαλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου