Με όπλο ένα γαρίφαλο

  

 Με όπλο ένα γαρίφαλο, ας πορευτούμε προς τις κάλπες. Γερό εφόδιο για την ανάπτυξη γερών μηχανισμών αντίστασης, αξιοπρέπειας και, κυρίως, γνώσης, αγάπης και υπεράσπισης της πατρίδας.

Με το γαρίφαλο της Λαϊκής Συσπείρωσης, δροσερό και παρηγορητικό, ικανό να σταματήσει, κι αν η... ανθοδέσμη μεγαλώσει και δυναμωθεί στις κάλπες, ικανό και να παραμερίσει, να διαλύσει την οσμή της σήψης και του φόβου.

Σύντροφοι και φίλοι και συνεργάτες και αδιάφοροι ακόμα, θυμηθεί δε θυμηθεί κανείς, οι εκλογές δεν μπορεί να είναι γιορτή της «δημοκρατίας» όταν κερδίζουν αυτοί και απειλή, τιμωρία, λάθος όταν χάνει ο λαός, εμείς οι πολλοί εργαζόμενοι, όχι μόνο ό,τι είχαμε ως δικαίωμα κι ελπίδα, αλλά κι ό,τι άλλοι έχυσαν το αίμα τους για ν' αποκτήσουμε.

Με όπλο το γαφίφαλο έχουμε μια ευκαιρία. Αυτή, εδώ και τώρα, στην κάλπη - παγίδα να μείνουμε λαός σε οργανωμένη πάλη ως την τελική νίκη κι όχι όχλος σε διωγμό, υπό δουλεία και την πατρωνεία των δανειστών.

   Θα μείνω λίγο στο άρωμα του ψηφοδελτίου της «Λαϊκής Συσπείρωσης» με το γαρίφαλο σύμβολο και σήμα. Οσο χρειάζεται για να διαλυθούν κι οι τελευταίοι δισταγμοί όσων νομίζουν ότι νηφάλια σκέφτονται τα τελευταία προπαγανδιστικά εξευτελιστικά τερτίπια περί «αναγκαίου κακού το... μνημόνιο».

Οταν η φύση μαζικά επιτίθεται αναζητώντας την ισορροπία της, όταν δηλαδή φουσκώνει η θάλασσα, σκοτεινιάζει ο ουρανός και πυκνώνει ο στροβιλισμός του αέρα, όταν σιωπά παράξενα το σύμπαν πριν απ' το μεγάλο σεισμό κι όταν ακόμα βαραίνει από θειάφι η ατμόσφαιρα λίγο πριν ξεράσει λάβα το ηφαίστειο, όλα τα φαινόμενα μυρίζουν προειδοποίηση. Οποιος τη λάβει υπόψη του μπορεί και να σωθεί ή να προσπαθήσει να σωθεί.

 Αν είναι να παραδοθεί, τότε έχει πεθάνει πριν απ' την ώρα του.

Ομως, όταν η κοινωνία, οι λαοί σαπίσουν, η αποφορά είναι αυτή η οσμή της αρένας, του Κολοσσαίου. Είναι εκείνο το ιδρωμένο μαζικό κτήνος στις κερκίδες που αντί ν' ακούει το στομάχι του που παίζει ταμπούρλο απ' την πείνα, διψάει για αίμα, χαιρέκακα αναζητά δύο μονομάχους να σφάζονται ως θέαμα ώσπου το χώμα κι ο αέρας κι ο ύπνος να μυρίζει φονικό, ανάγκη, φόβο και όχλου απελπισία. Αν δεν ήταν έτσι, στην ανθρώπινη ιστορία ως σήμερα, τότε κανείς δε θα διαχώριζε τη μουσική από τον επιθανάτιο ρόγχο, όχι των μονομάχων αλλά αυτού καθαυτού του όχλου που δε γίνεται ποτέ κοινό ικανό να δημιουργήσει και ν' απολαύσει τα κοινά.

   Οχι! Δεν είναι αυτή η κοινωνία κι ο λαός μας σήμερα. Δεν είναι ένα τυφλό και δύσοσμο πλήθος διψασμένο για μια ψευδή νίκη στην αρένα των συμφερόντων που κρέμονται για μια σταγόνα «ηδονή» απ' τον αντίχειρα του αυτοκράτορα.

Μήτε οι κήποι της Αντουανέτας είναι ο λαός - κηπουρός που πνίγεται στη λάσπη του καιρού για να ησυχάσει το μάτι της στα παρτέρια των ελάχιστων.

Ο λαός είναι αυτός που μπορεί και θέλει να οσφρανθεί το ταπεινό γαρίφαλο, να το τραγουδήσει, να το χαρεί σ' ένα ποτήρι δροσερό νερό, να ξαποστάσει στη θέα του και να στολίσει την κάννη του όπλου του την ώρα της επίθεσης, αλλά και της ανεμελιάς.

Με όπλο το γαρίφαλο λοιπόν για να 'χει άρωμα η ελπίδα. Λαϊκή Συσπείρωση στηριγμένη από το ΚΚΕ! Καλό βόλι.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ