Είναι για καλό «να 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς»

Την ώρα που ο Ελληνας πρωθυπουργός, όντας λαγός, απειλεί να σκίσει το λιοντάρι και ξαναγίνεται λαγός μόλις το λιοντάρι τον ρωτά «τι νέα λαγέ;» (αυτό συνέβη χτες και προχτές στην ιστορία με τη Γερμανία), την ίδια ώρα ο πραγματικός πόλεμος ανάμεσα στα βουβάλια μαίνεται.

Πλέον δεν κρύβουν λόγια: Η γενικευμένη καπιταλιστική κρίση έχει οξύνει τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό σε σημείο που να ισχύει απόλυτα το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν - υποτιμήσουν και κεφάλαιο προκειμένου να βγει το σύστημα από την κρίση. Είναι υποχρεωμένοι, δηλαδή, στο μεταξύ τους ανταγωνισμό να αφήσουν πίσω τους και πτώματα. Πτώματα καπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Η ζημιά θα ήταν μικρή αν αφορούσε μόνο τους καπιταλιστές μεταξύ τους. Οσοι περισσότεροι χαθούν τόσο το καλύτερο. Ομως, σ' αυτόν τον πόλεμο τα κατεξοχήν θύματα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Και ο μέγιστος κίνδυνος είναι να βρεθούν στη θέση να προσπαθούν να διαλέξουν με ποιον ιμπεριαλιστή θα ταχθούν, με την αυταπάτη ότι έτσι θα πάθουν μικρότερη ζημιά. Αυτό επιδιώκει η Μέρκελ εξωθώντας τη γερμανική εργατική τάξη να βλέπει σαν εχθρούς τους εργαζόμενους άλλων χωρών, αυτό κάνει και ο Παπανδρέου όταν δε διαχωρίζει τη γερμανική αστική τάξη από τους εργαζόμενους της Γερμανίας. Το έχουν κάνει ήδη ο ένας μετά τον άλλο οι Αμερικανοί ηγέτες έχοντας πείσει την εργατική τάξη των ΗΠΑ ότι για την κρίση φταίνε άλλοτε οι φτηνοί Κινέζοι και άλλοτε οι Λατινοαμερικάνοι λαθρομετανάστες.

Το παιχνίδι είναι στημένο. Ξανά και ξανά στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης οι κομμουνιστές - με αλλεπάλληλα άρθρα μέσα από τον «Ριζοσπάστη» - έχουν κάνει καθαρό ότι:

Η καπιταλιστική οικονομία περνά βαθιά κρίση υπερσυσσώρευσης. Δηλαδή, η καπιταλιστική ανάπτυξη των προηγούμενων χρόνων, όπου οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις φρόντιζαν για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, ώστε να μεγαλώνει η συσσώρευση ολοένα και μεγαλύτερης μάζας κερδών, δημιούργησε τεράστια μεγέθη κεφαλαίων, τα οποία δεν μπορούν να επενδυθούν, όπως και εμπορευμάτων (μέσων παραγωγής και αντικειμένων κατανάλωσης) που δεν μπορούν να πουληθούν.

Παράλληλα, η δεδομένη αναρχία στην καπιταλιστική παραγωγή - που έχει ήδη κοινωνικοποιηθεί στο έπακρο, αλλά τα αποτελέσματά της, δηλαδή τον πλούτο, τον καρπώνονται μια χούφτα καπιταλιστές - οδηγεί στην κρίση. Το ξεπέρασμά της απαιτεί απαξίωση κεφαλαίου, που μέχρι τώρα γίνεται με την απαξίωση της εργατικής δύναμης (φτηνοί εργάτες, ολοένα και αυξανόμενη ανεργία), αλλά και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Απαιτεί ταυτόχρονα και κρατικό χρήμα στους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους για να ξαναεπενδύσουν μετά από την απαξίωση (καταστροφή) μέρους του κεφαλαίου, δηλαδή καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Αυτό επιδιώκουν να κάνουν ελεγχόμενα, ώστε οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Και, φυσικά, θα πληρώσουν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Σ' αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Στην προσπάθεια των καπιταλιστών η καταστροφή κεφαλαίου να γίνει με τρόπο που να πάθουν όσο γίνεται λιγότερη ζημιά οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Σ' αυτό ακριβώς συντείνει η πολιτική που επιχειρεί η καταστροφή κεφαλαίου να αφορά κύρια την απαξίωση της εργατικής δύναμης, να μειωθεί δηλαδή η τιμή πώλησής της ακόμα περισσότερο.

Σ' αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί τώρα το επόμενο χτύπημα σ' ένα χώρο που έχει φροντίσει από καιρό να συναντήσει τις μικρότερες αντιστάσεις. Στο χώρο των δημόσιων επιχειρήσεων, όπου ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει φροντίσει να είναι «όλα τα κεφάλια μέσα», ενώ παράλληλα μια μακρόχρονη συκοφαντική εκστρατεία έχει απαξιώσει στη συνείδηση των άλλων εργατών τους συναδέλφους τους στις ΔΕΚΟ, τους οποίους χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις παρουσιάζουν σαν κηφήνες.

Το χτύπημα εκεί έχει και προπαγανδιστικό χαρακτήρα: Στέλνει μήνυμα: «Κοιτάξτε, τους δικούς μας χτυπάμε πρώτα, άρα όλοι οι άλλοι πρέπει να μη διαμαρτύρεστε». Φτηνό το σχέδιο, αλλά η κυβέρνηση έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι θα υλοποιηθεί. Εκτός και αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ αποδείξουν στην πράξη ότι όχι μόνο δεν είναι ένοχοι γιατί ζουν από τη δουλειά τους, αλλά και γνωρίζουν ποιος είναι ο αντίπαλος και βγουν ανοιχτά να τον πολεμήσουν. Ξεκινώντας πρώτα από το γκρέμισμα των εργατοπατέρων που κάθονται στο σβέρκο τους.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση με τις ευλογίες της τρόικας καταθέτει έναν κρατικό προϋπολογισμό που δεν προδιαγράφει μόνο μια ακόμα πιο σκληρή λιτότητα. Την ώρα που η κυβέρνηση διατείνεται ότι δε θα γίνουνε μειώσεις μισθών, ο προϋπολογισμός προβλέπει μειώσεις μισθών. Την ώρα που η κυβέρνηση δηλώνει ότι δε θα γίνουν απολύσεις, ο προϋπολογισμός περιγράφει τις απολύσεις. Και εκεί που θα γίνει η μεγάλη σφαγή, είναι όπου οικοδομείται ένας σύγχρονος Καιάδας, στην Υγεία.

Η κυβέρνηση ποντάρει στο γεγονός ότι σ' έναν τόσο ευαίσθητο τομέα ο καθένας «θα κόψει το λαιμό του» για να βρει λύση. Ποντάρει στο γεγονός ότι οι άρρωστοι που καλούνται να πεθάνουν, αν δεν μπορούν να πληρώσουν, είναι λιγότεροι από τους υπό απόλυση που επίσης καλούνται να πεθάνουν, αν δε δεχτούν να δουλεύουν με μισθό ίσο με ένα επίδομα ανεργίας.

Μπορεί αυτός ο τζόγος να γυρίσει ανάποδα; Μπορεί.

Πάλι το ΚΚΕ, σε ανύποπτη στιγμή - υποψιασμένη για όποιον διαβάζει καθημερινά τον «Ριζοσπάστη» - έχει δείξει το δρόμο: Χρειάζεται οργάνωση στο μαζικό λαϊκό κίνημα και πρώτ' απ' όλα στα ταξικά συνδικάτα και στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ για τους μικροεπιχειρηματίες, στην ΠΑΣΥ για τους φτωχούς αγρότες, στο ΜΑΣ για φοιτητές - σπουδαστές, στην ΟΓΕ για τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Χρειάζεται ταξική δράση εναντίωσης στην πολιτική των μονοπωλίων, στην πολιτική των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Χρειάζεται το θάρρος που πρέπει να μας οπλίζει για την ανάγκη αγώνα σωτηρίας του λαού από τον πόλεμο των αστών. Χρειάζεται ορμητικά στην πράξη να πούμε «ως εδώ και μη παρέκει». Χρειάζεται ανέβασμα της δράσης στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στο μαζικό κίνημα της εργατογειτονιάς, του χωριού, χρειάζεται ενιαία μετωπική πάλη των εργατών, των ΕΒΕ, των μικροαγροτών, των γυναικών, της νεολαίας. Να βάλουμε φρένο στα χειρότερα, να αρχίσουμε την αντιστροφή της σημερινής πραγματικότητας, να ξηλώνουμε τον αντιδραστικό συσχετισμό δυνάμεων, να βαθαίνουμε το ρήγμα στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Εδώ και τώρα, λοιπόν, μαζική οργάνωση στο κίνημα και στους φορείς του, αποφασιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Και στους αγώνες και στη λαϊκή συμμαχία.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ