Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία

  Οσο περνάει ο καιρός, γίνεται συνεχώς πιο καθαρό ότι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η καπιταλιστική οικονομία είναι η βαθιά κρίση, η οποία, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, όχι μόνο θα τραβήξει σε χρόνο, αλλά και η όποια ύφεση-σταθεροποίηση προκύψει, θα είναι ασθενής και αβέβαιης προοπτικής. Τα αστρονομικά κονδύλια που επί χρόνια δίνονται για τη στήριξη του κεφαλαίου και τα αντιλαϊκά μέτρα που εδώ και δυο δεκαετίες επιβάλλονται σε βάρος των εργαζομένων, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αποδείχθηκαν σταγόνα στον ωκεανό των σύγχρονων αξιώσεων των μονοπωλίων. Τα κίνητρα, οι φοροαπαλλαγές, η ιδιωτικοποίηση κλάδων στρατηγικής σημασίας για να εξασφαλιστούν επιχειρηματικά κέρδη, μπορεί να οδήγησαν σε ραγδαία αύξηση των ελλειμμάτων και των χρεών του δημοσίου, όμως το ξέσπασμα της κρίσης δεν μπόρεσαν να το αποτρέψουν. Η τεράστια συσσώρευση υπερκερδών, η πρωτοφανής συγκέντρωση κεφαλαίων και η συγκεντροποίηση της παραγωγής, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε αδιέξοδο και κρίση.

   Αυτή την κρίση προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τώρα τα επιτελεία των αστών, που στην περίπτωση της Ελλάδας αξιοποιούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα περισσότερο ως πρόσχημα, για να προωθήσουν τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις και αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το σύστημα. Αλλωστε και στην Ελλάδα υπήρξαν φάσεις της ανάπτυξης του καπιταλισμού που τα ελλείμματα ήταν πολύ υψηλότερα ποσοστά του ΑΕΠ, αλλά τότε δεν ίδρωνε το αυτί κανενός, αφού αυτό συνέφερε τότε την πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του.

   Τι θέλουν τώρα; Με μια κουβέντα, επιδιώκουν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις, ώστε να μπορούν να έχουν υψηλά κέρδη, από τις επενδύσεις κεφαλαίου. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Πρώτα και κύρια με τη μείωση αυτών που ...επενδύουν. Με τον εκτοπισμό των πλέον αδύνατων κεφαλαιοκρατών, ώστε μικρότερος αριθμός τους να μοιράζεται περισσότερα κέρδη. Με την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και το μαζικό κλείσιμο παραγωγικών μονάδων, ώστε οι λιγότερες που θα απομείνουν να έχουν μεγαλύτερα μερίδια αγοράς. Με τη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, που σ΄ αυτή τη φάση εστιάζεται στην κατάργηση του βασικού μισθού - μεροκάματου. Με την μείωση και κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. Με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, ώστε ο ενδιαφερόμενος επιχειρηματίας να επιλέγει όποιους θέλει από τις στρατιές των ανέργων και να τους πληρώνει με τρεις κι εξήντα. Με τον λεγόμενο παραπέρα περιορισμό του κράτους και των κρατικών δαπανών, ώστε αφ' ενός ιδιωτικές επιχειρήσεις να παρέχουν επί πληρωμή υπηρεσίες που προσέφερε το δημόσιο και αφ' ετέρου για να μένουν κονδύλια που θα χρηματοδοτούν τους επιχειρηματίες. Με την παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, ώστε μέσω της ατομικής επιβάρυνσης-πληρωμής αυτών των υπηρεσιών, να εξασφαλίσουν περισσότερα έσοδα-κέρδη οι επιχειρηματίες. Με τη θέσπιση νέων κινήτρων και μεγαλύτερων φοροαπαλλαγών για το κεφάλαιο.

   Ολα αυτά, θα αναφωνήσει κάποιος, θυμίζουν Μεσαίωνα και προκαλούν εφιάλτες. Δίκιο θα 'χει. Το κόστος για να σωθεί η πλουτοκρατία, αυτή τη φορά προϋποθέτει να ματώσει ολόκληρος ο λαός, απαιτεί την μαζική εξαθλίωση, οδηγεί στον πλήρη εξανδραποδισμό. Μόνο που τούτη τη φορά, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, όλοι αυτοί που χρόνια πληρώνουν με αίμα τους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης, μπορούν πιο δυνατά, πιο αγωνιστικά, πιο αποφασιστικά να βροντοφωνάξουν και με την πάλη τους να διεκδικήσουν:

 «Την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία».

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ