Η Ιρλανδία στα «δίκτυα της τρόικας». Ετσι, περίπου, δίνουν τα ΜΜΕ την ένταξη της Ιρλανδίας στο μηχανισμό στήριξης και τη δανειοδότησή της απ' αυτόν με 85 δισ. ευρώ. Ηδη ξεκίνησαν και οι πρώτες λαϊκές κινητοποιήσεις. Η Ιρλανδία ξαναβρέθηκε στο επίκεντρο της δημοσιότητας διεθνώς, επειδή ακριβώς η κυβέρνησή της επέβαλε νέο πακέτο άγριων αντιλαϊκών μέτρων «διάσωσης» της καπιταλιστικής οικονομίας, με αφορμή τα μεγάλα κρατικά χρέη σε ιδιωτικούς τραπεζικούς ομίλους και η επίδραση που έχει η κατάσταση της οικονομίας της στην ευρωζώνη, στους φόβους για συνολικότερες «αρνητικές για το κεφάλαιο εξελίξεις» και στην υπονόμευση του ευρώ. Το κρατικό χρέος της Ιρλανδίας αυξήθηκε σημαντικά, επειδή η κυβέρνησή της ενίσχυε, λόγω κρίσης, σημαντικά τους ιρλανδικούς τραπεζικούς ομίλους από το 2008 ακόμη.
Ενώ το έλλειμμα της, οφείλεται στην τεράστια φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου. Αυτά συνοδεύτηκαν από ένα πακέτο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων για επαναφορά των δεικτών στα πλαίσια του «Συμφώνου Σταθερότητας» της ΟΝΕ. Δηλαδή, μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 2,9% του ΑΕΠ έως το 2014 από το 11,7% το 2009 (όριο είναι το 3%). Επέβαλαν δραστική μείωση των λεγόμενων κοινωνικών δαπανών και των μισθών στο Δημόσιο, από 5% έως 20%, ανάλογα με το ύψος των αποδοχών, δραστικές περικοπές των συντάξεων του Δημοσίου. Ελαχιστοποίησαν τα επιδόματα ανεργίας, τα επιδόματα παιδιών, αύξησαν υπέρογκα τους έμμεσους φόρους. Μέτρα, δηλαδή, σαν αυτά που επέβαλε ως πρώτη δόση και η ελληνική κυβέρνηση. Η συνταγή ίδια. Το πρόσχημα ίδιο: τα ελλείμματα και τα χρέη. Στο παρελθόν υπήρχαν κράτη με μεγαλύτερα χρέη, αλλά δεν εφάρμοζαν τέτοια άγρια μέτρα.
Η ουσία είναι η αντιμετώπιση της κρίσης. Τα χρέη αυξήθηκαν από την ενίσχυση κυρίως των τραπεζικών ομίλων, ακριβώς γιατί η οικονομική κρίση τις εξέθεσε σε κινδύνους ρευστότητας. Τι σημαίνει αυτό; Αδυναμία αποπληρωμής δανείων άλλων επιχειρηματικών ομίλων λόγω κρίσης, αλλά και καταναλωτών, στις τράπεζες, με κινδύνους καταστροφής τους.
Γι' αυτό οι εργαζόμενοι, ο λαός, που τους βομβαρδίζει καθημερινά η αστική προπαγάνδα με τον «μπαμπούλα» της χρεοκοπίας, για να ανεχτούν ή να υποταχθούν σε αυτά τα μέτρα, πρέπει να συνειδητοποιούν όχι την ανάγκη να αντιμετωπιστούν τα ελλείμματα και τα χρέη, αλλά να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία, γιατί φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Τα μέτρα που εφαρμόζονται είναι μέτρα που απαξιώνουν την εργατική δύναμη, καταστρέφουν την εργατική τάξη που είναι η βασική παραγωγική δύναμη, για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση.
«Μνημόνιο διαρκείας»
Τώρα η Ιρλανδία επιβάλλει νέα, ακόμη πιο βάρβαρα, μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής για την περίοδο 2011 - 2014, συνολικού ύψους 15 δισ. ευρώ. Με νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, με φορολογία των συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρο «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα), ενώ μειώνει ξανά τους μισθούς. Την ίδια ώρα, η φορολογία κεφαλαίου πάνω από μια δεκαετία είναι στο 12,5% και παραμένει αμετάβλητη. Το κρατικό χρήμα το μαζεύουν για να το δώσουν στο κεφάλαιο. Οι άλλες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις κάνουν πιο φτηνούς τους εργαζόμενους, για να διευκολυνθεί, επίσης, το κεφάλαιο στην κερδοφορία του, (αύξηση βαθμού εκμετάλλευσης), και λόγω κρίσης και όταν και αν έρθει ανάκαμψη.
Να θυμίσουμε εδώ ότι, από τα μέσα της 10ετίας του '90, η Ιρλανδία είχε τεράστιους, για τα σύγχρονα δεδομένα και συγκριτικά με άλλα καπιταλιστικά κράτη, ρυθμούς ανάπτυξης, ώστε να τη «βαφτίσουν οι καπιταλιστές ιρλανδικό θαύμα». Αλλά αυτό δεν την έσωσε από την κρίση. Ισα ίσα η καπιταλιστική ανάπτυξη έφερε την κρίση.
Ας δούμε, όμως, το «θαύμα». Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) αυξήθηκε το 1994 κατά 5,8% και τα επόμενα χρόνια ακολούθησε ανοδική πορεία (το 1995 9,8%, το 1996 8,1%, το 1997 10,8%, το 1998 8,5%, το 1999 10,7%, το 2000 9,2%). Και αυτό το «θαύμα» προήλθε με αντεργατικά μέτρα, από το 1994. Τότε δημιούργησαν το λεγόμενο «Εθνικό Κέντρο Partnership» (Συνεταιρισμού), στο οποίο συμμετέχουν από κοινού πολιτικά κόμματα, εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης, συνδικαλιστικές οργανώσεις και ενώσεις εργοδοτών. Μέσω του «Εθνικού Κέντρου Συνεταιρισμού» έκαναν τοπικές και κλαδικές συμφωνίες για την προώθηση των λεγόμενων Προγραμμάτων Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης. Υποτιθέμενος στόχος των συμφωνιών η απασχόληση. Οι συμφωνίες που έκαναν προέβλεπαν:
Συγκράτηση μισθών. Μερική απασχόληση. Ευελιξία στην απασχόληση. Ευελιξία του χρόνου εργασίας. Ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ευελιξία στον τρόπο πληρωμής. Διάλειμμα καριέρας, κ.ά. Δηλαδή, μέτρα φτηνέματος των εργατών για να αυξάνεται η εκμετάλλευση και η κερδοφορία.
Στην Ιρλανδία δεν υπάρχουν κατώτατοι διασφαλισμένοι μισθοί. Υπάρχει υψηλό ποσοστό «μερικής απασχόλησης», όπου «μερική απασχόληση» εννοούν τους εργαζόμενους που, κατά τη διάρκεια της βδομάδας, κάνουν οποιαδήποτε εργασία για τουλάχιστον μία ώρα!!!
Η εφαρμογή της «ευελιξίας στον τρόπο πληρωμής» σημαίνει ότι η εργοδοσία, ανάλογα με τις ανάγκες της, πληρώνει είτε με τη μορφή της «συμμετοχής των εργαζομένων στα κέρδη, είτε με το μοίρασμα μετοχών».
Το λεγόμενο «διάλειμμα καριέρας» είναι υποχρεωτική παύση της εργασίας σε εργαζόμενους, με το πρόσχημα της επανεκπαίδευσης και της απόκτησης ικανοτήτων, για να συμβάλει στην κινητικότητα της απασχόλησης. Στην ουσία, είναι ένας προσχηματικός τρόπος απόλυσης.
Τα συστήματα συνταξιοδότησης που ισχύουν στην Ιρλανδία είναι άθλια. Σύμφωνα με στοιχεία της «Γιούροστατ», όταν στην ΕΕ η μέση πληρωμή συντάξεων κινούνταν γύρω από το 13% του ΑΕΠ, στην Ιρλανδία κινούνταν στο 5,8% του ΑΕΠ το 1993, ενώ το 2003 το σχετικό ποσοστό έπεσε στο 3,9%. Οταν ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης στην ΕΕ ήταν στα 60 χρόνια, στην Ιρλανδία η αντίστοιχη ηλικία ξεπερνούσε τα 63 χρόνια, ενώ για τις γυναίκες είναι η ηλικία των 63,5 χρόνων. Στην ίδια δεκαετία, στην Ιρλανδία, τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 300%!
Τι αποδεικνύουν τα παραπάνω: Μετά την ανάπτυξη, έρχεται η κρίση, η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Η ταξική συνεργασία, για να υπάρξει ανάπτυξη, αποβαίνει τραγικά σε βάρος των εργαζομένων. Και σε περιόδους ανάπτυξης και σε περιόδους κρίσης. Επομένως, η πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών συνδέεται άμεσα με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου