Για το λαό άλλη επιλογή για την αντιμετώπιση της κατάστασης που διαμορφώνεται, με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, από τη μια, και από την άλλη με την υπονόμευση των εργαζόμενων μέσω της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε», τα περί «ρετιρέ» κλπ., δεν υπάρχει πέρα από την πολιτική λύση του προβλήματος.
Που σημαίνει:
*
Να δημιουργήσει τις πολιτικές προϋποθέσεις που απαιτούνται, ώστε οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, της κοινωνικής πολιτικής και της άμυνας της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει η Ελλάδα να ανήκουν στο λαό, να είναι στην πράξη (και όχι στα λόγια) λαϊκή περιουσία.
Να ενταχθούν σε ένα δημόσιο λαϊκό τομέα οικονομίας που θα τον κατευθύνει μια διαφορετική εξουσία, μια λαϊκή κυβερνητική εξουσία, με πρόγραμμα και θέληση να συγκεντρώσει και να αντιπαραθέσει τις μέγιστες λαϊκές δυνάμεις απέναντι στα μονοπώλια.
***
Οταν μιλάμε για την προστασία του δημόσιου τομέα, πρέπει να είναι σαφές ότι μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα που εξασφαλίζει το δικαίωμα του κάθε Ελληνα πολίτη να καλύπτεται από τις υπηρεσίες που έχει ανάγκη και λειτουργεί ως εργαλείο ανάπτυξης της χώρας προς όφελος του λαού.
*
Αυτή είναι η προϋπόθεση που καθορίζει το δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών. Να μπορεί να έχει πρόσβαση παντού κάθε εργαζόμενος, χωρίς να αφαιμάσσεται οικονομικά, και το θετικό οικονομικό αποτέλεσμα που θα προκύπτει από αυτή τη δραστηριότητα να επιστρέφει ξανά στο λαό με τη μορφή της κοινωνικής πολιτικής, δηλαδή ως κοινωνικό όφελος και όχι ως ατομικό κέρδος των καπιταλιστών.
***
Ο σημερινός «δημόσιος» τομέας (για την ακρίβεια ό,τι έχει απομείνει απ' αυτόν) φυσικά δεν είχε, δεν έχει και δεν πρόκειται ποτέ να έχει τέτοιο χαρακτήρα στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινωνικο-οικονομικού συστήματος.
*
Ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, ο κοινωνικός πλούτος, παραχωρείται εδώ και δεκαετίες απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο μέσα από τα ιδεολογήματα για «μικρό» και δήθεν «αποτελεσματικό κράτος».
Αυτό το «μικρό» κράτος παραμένει βέβαια «μεγάλο», όταν πρόκειται για κατάλυση εργασιακών, κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών. «Μικρό» το θέλουν όταν αφορά σε μικρότερες κρατικές δαπάνες για τον εργαζόμενο.
*
Είτε «μεγάλο» είτε «μικρό» καπιταλιστικό κράτος σημαίνει σταθερή ενίσχυση και εξυπηρέτηση των στηριγμάτων του συστήματος. Το «μικρό» κράτος δουλεύει υπέρ των λίγων, όπως ακριβώς σε παλιότερες εποχές δούλευε το «μεγάλο κράτος», όταν, για παράδειγμα, επί θείου Καραμανλή το πολιτικό σύστημα κρατικοποιούσε τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ή επί Αντρέα Παπανδρέου «κοινωνικοποιούσε» τα χρέη των προβληματικών, γιατί αυτό ήταν εκείνη την εποχή το συμφέρον των καπιταλιστών.
***
Οταν μιλάμε για το δημόσιο τομέα, πρέπει να απαντηθούν ορισμένα ερωτήματα:
*
α) Ποιος και γιατί έχει οδηγήσει στην απαξία το σημερινό δημόσιο τομέα, ποιος ευθύνεται για τη δυσλειτουργία του και ποιος και γιατί λεηλατεί το δημόσιο τομέα;
β) Ποιος χρησιμοποιεί το κράτος, για να εξυπηρετεί τις λεγόμενες μικροκομματικές του επιδιώξεις, ποιος έχει καταστήσει το δημόσιο τομέα σε πολλές περιπτώσεις μη παραγωγικό, αναποτελεσματικό, μη εξυπηρετικό και τελικά για όλ' αυτά εχθρικό για τους εργαζόμενους και το λαό;
*
Η ουσία των προβλημάτων βρίσκεται στο γεγονός ότι προσανατολισμός και αποστολή του δημόσιου τομέα είναι η ενίσχυση, η εξυπηρέτηση και η ικανοποίηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.
*
Επομένως, οι απαντήσεις για το ποιος έχει τις ευθύνες είναι αυτονόητες.
Μέσα από τη σημερινή λειτουργία του δημόσιου τομέα, ο εργαζόμενος υφίσταται μια τεράστια αφαίμαξη, όχι μόνο από την αντιλαϊκή φορολογία, αλλά και χρυσοπληρώνοντας υπηρεσίες που έχει ήδη πληρώσει.
Ολες οι υπηρεσίες θεωρούνται πια «ανταποδοτικές»: Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Αθλητισμός, τα πάντα πληρώνονται και τα χρήματα συρρέουν εμμέσως στους ιδιώτες.
***
Τα κόμματα της πλουτοκρατίας τι κάνουν; Ξεπουλώντας οργανισμούς, επιχειρήσεις και υπηρεσίες, θέλουν τα λεφτά που πληρώνει ο λαός να πηγαίνουν πλέον άμεσα και όχι έμμεσα στους καπιταλιστές, για τις ίδιες και ακόμα χειρότερες υπηρεσίες.
*
Εν ολίγοις, αυτό που στην ουσία επιδιώκεται, στο όνομα της «ανταγωνιστικότερης», της «καλύτερης», της «αποκεντρωμένης» και με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια λειτουργίας της αγοράς, είναι ένα κράτος «βελτιωμένο»
αφ' ενός σε ό,τι αφορά τις «μπίζνες» των λίγων και
αφ' ετέρου σε ό,τι αφορά στις λιγότερες αντιστάσεις που συναντά η εκάστοτε κυβέρνηση για την πιο αποτελεσματική και ανώδυνη εφαρμογή της αντιλαϊκής της πολιτικής.
***
Οταν, λοιπόν, λέμε «όχι» στο ξεπούλημα ή στα εργασιακά, μισθολογικά μέτρα κλπ. επ' ουδενί σημαίνει ότι ο εργαζόμενος είναι ευχαριστημένος από τον υπάρχοντα δημόσιο τομέα.
Το «όχι» στην ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, του ΟΣΕ κλπ. επ' ουδενί σημαίνει υπεράσπιση του σημερινού ΟΤΕ, της σημερινής ΔΕΗ, του σημερινού ΟΣΕ κλπ.
Ο δημόσιος τομέας που χρειάζονται οι εργαζόμενοι είναι ένας άλλος, ολότελα διαφορετικός από το σημερινό, δημόσιος τομέας.
Αναβαθμισμένος, εκδημοκρατισμένος, αποτελεσματικός, με την πλήρη παραγωγική αξιοποίηση όλου του δυναμικού του, επιστημονικού, τεχνικού, εργατικού και διοικητικού.
*
Μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα - κοινωνική ιδιοκτησία, ο οποίος θα υπηρετεί τον εργαζόμενο, τον άνθρωπο της δουλειάς, θα λειτουργεί με γνώμονα την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών στις επικοινωνίες, στην ενέργεια, στις μεταφορές κλπ.
Θα έχει στο κέντρο της προσοχής του το συλλογικό κοινωνικό συμφέρον και όχι το ίδιον όφελος του ιδιώτη «επενδυτή».
*
Μιλάμε για ένα δημόσιο τομέα που δε θα λεηλατείται από τους πολιτικούς διαχειριστές του κεφαλαίου και που φυσικά δε θα έχει σχέση με τον (δημόσιο ή ιδιωτικό) ΟΤΕ των μεγαλοπρομηθευτών του, με τη (δημόσια ή ιδιωτική) ΔΕΗ των μεγαλοεργολάβων, με τα (δημόσια ή ιδιωτικά) «Ελληνικά Πετρέλαια» του Βαρδινογιάννη και του Λάτση, με τον ΟΣΕ της «Ζήμενς» κλπ.
***
Η πάλη, επομένως, ενάντια στο ξεπούλημα των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας για την οικονομία και την άμυνα της χώρας, στις τηλεπικοινωνίες, στην ενέργεια, στις μεταφορές, στις υποδομές, η πάλη για εργαζόμενους αξιοπρεπώς αμειβόμενους, με ασφάλεια και εργασιακά δικαιώματα,
είναι πλευρά του αγώνα για έναν πραγματικά δημόσιο τομέα, που θα ανήκει 100% στο κράτος και θα λειτουργεί υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
*
Οχι, φυσικά, στο σημερινό κράτος των καπιταλιστών, αλλά στο κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.
Πρόκειται για καρπό που θα ανθίσει σε μια Ελλάδα με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Πρόκειται για τη σπορά ενός αγώνα που αρχίζει και δεν μπορεί παρά να έχει ξεκάθαρη την προοπτική του, από σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου