Δυσφήμιση είναι το σκύψιμο του κεφαλιού και η υποταγή...

   Για πολλοστή φορά χτες, ο πρωθυπουργός κούνησε απειλητικά το δάχτυλο στον ελληνικό λαό, κατηγορώντας τους αγώνες του ότι δυσφημούν τη χώρα στο εξωτερικό. Είχαν προηγηθεί άλλα κυβερνητικά στελέχη και μια πλειάδα γνωστών, και μη εξαιρετέων, πρόθυμων βαστάζων της αντιλαϊκής πολιτικής, δημοσιογράφων να ωρύονται στις τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες για τη ζημιά που δήθεν υφίσταται το τουριστικό προϊόν και η εικόνα της χώρας διεθνώς από κινητοποιήσεις. Αφορμή αυτή τη φορά οι κινητοποιήσεις των συμβασιούχων του ΥΠΠΟ στην Ακρόπολη που τις χτύπησαν άγρια με τα ΜΑΤ. Ως και την άνοδο των spreads επιστράτευσαν για να γίνουν πειστικοί.

   Η ομοβροντία πυρών εναντίον των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων με τις κατάλληλες δόσεις συκοφαντίας και κινδυνολογίας δεν αποτελεί παρά μια εξόφθαλμη προσπάθεια χειραγώγησης του λαού, εκφοβισμού του, άμβλυνσης των υπαρκτών και διογκούμενων διαθέσεων αντίστασης στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Μια προκλητική προσπάθεια να περάσουν στο λαό «φίμωτρο». Να μην υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, να μη διεκδικεί το δίκιο του, να παρακολουθεί απαθής την κατεδάφισή τους. Αυτό θέλει το κεφάλαιο και η επιθυμία του είναι διαταγή για τους πολιτικούς του εκπροσώπους και τα φερέφωνά του στα διάφορα πόστα.

   Νιώθουν στο σβέρκο τους καυτή την ανάσα του λαού, επειδή οξύνουν τα προβλήματά του. Που ωθούν και σε αγώνες. Τους οποίους εχθρεύονται. Πόσο μάλλον που πλησιάζει και η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Νοέμβρη και φοβούνται την εκλογική έκφραση της δυσαρέσκειας. Και ο φόβος τούς κάνει θρασείς και προκλητικούς. Τόσο που να κουνάνε το δάχτυλο σε ανθρώπους χωρίς δουλειά, απλήρωτους 22 μήνες, χωρίς προοπτική, χωρίς παρόν και μέλλον. Στους συμβασιούχους της Ακρόπολης η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βλέπει κι αναγνωρίζει τον εαυτό της, τα παιδιά της. Η προπαγάνδα τους δε βρίσκει τόπο να σταθεί στη συνείδηση κανενός ανθρώπου του μόχθου.

   Οι αγώνες ενός λαού για ζωή με αξιοπρέπεια είναι τιμή για τη χώρα του. Είναι διαφήμιση η περηφάνια και το αγωνιστικό ανάστημα. Δυσφήμιση είναι το σκύψιμο του κεφαλιού και η υποταγή. Είναι βέβαιο ότι σε όσους λαούς έφτασαν οι εικόνες απ' την Ακρόπολη, οι εικόνες όποιου αγώνα, γέννησαν αισθήματα αλληλεγγύης, όχι απέχθειας. Οι εικόνες των ΜΑΤ να πνίγουν με τα δακρυγόνα εργαζόμενους, οι εικόνες αυταρχισμού και καταστολής, που επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά ότι πάει χέρι - χέρι με την αντιλαϊκή πολιτική, ταυτίστηκαν στις λαϊκές συνειδήσεις με την Ελλάδα των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων που για τα κέρδη τους γονατίζουν το λαό.

   Απ' την άθλια στάση τους απέναντι στην εργατική λαϊκή πάλη βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι κάνουν τα πάντα για την καπιταλιστική οικονομία και το κέρδος. Είναι αδίστακτοι. Αλλά φοβούνται ταυτόχρονα και την παραμικρή σπίθα δράσης. Οι εργαζόμενοι, όλα τα λαϊκά στρώματα, ας επιβεβαιώσουν τους φόβους τους, θέτοντας τη δύναμή τους στην υπηρεσία των συμφερόντων τους. Αντιπαλεύοντας ενιαία και ανυποχώρητα την πολιτική προς όφελος της πλουτοκρατίας που υλοποιεί το ΠΑΣΟΚ με τη στήριξη της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. και τη βοήθεια της ΕΕ και του ΔΝΤ. Καταδικάζοντάς τους και στους δρόμους του ταξικού αγώνα και στην κάλπη στις 7 Νοέμβρη.