ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ...

Ο Ν. ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ σε συνέντευξή του στην «Ημερησία», αναφέρθηκε στην περικοπή χρηματοδότησης των Δήμων λόγω τρόικας και μνημονίου κατά 1,5 δισ. το 2010 και άλλα 3 δισ. την περίοδο 2011- 2013.

Δεν λέει όμως ότι ως πρόεδρος της ΚΕΔΚΕ συμφώνησε με τον Πρ. Παυλόπουλο, υπουργό της ΝΔ, να αποδοθούν στους Δήμους 1,711 δισ. σε 8 χρόνια όταν τα παρακρατηθέντα μαζί με τους τόκους από το 1990 ανέρχονται σε 10,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή, τα αντιλαϊκά μέτρα εφαρμόζονται πριν το μνημόνιο και τώρα και μετά. Θολώνει τα νερά, λοιπόν, με αυτά που ισχυρίζεται. Εμφανίζεται αντιμνημονιακός, για να κρύψει την αντιλαϊκή πολιτική που είναι διαρκής. Οσον αφορά τον ισχυρισμό του ότι επί τρία χρόνια πάγωσε τα τέλη, η αλήθεια είναι ότι αυτά δεν αυξήθηκαν το 2010. Το 2009 παρέμειναν ίδια μόνο για την κατοικία, ενώ για την επαγγελματική στέγη αυξήθηκαν 3,5%. Το 2008 τα τέλη αυξήθηκαν για την κατοικία 3,5%, για την επαγγελματική στέγη 4,5% στη λογική της φορομπηξίας.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι αυξήσεις αυτές επιβλήθηκαν σε ήδη ακριβά τέλη, τα οποία εξελίχθηκαν σε τέτοια από δημάρχους της ΝΔ, δηλαδή του κόμματός του.

Επομένως δημαγωγεί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο να μην αυξηθούν τα υπέρογκα τέλη, αλλά να καταργηθούν για τις λαϊκές οικογένειες, τους ανέργους και να φορολογηθεί το κεφάλαιο.

Επίσης, δεν αναφέρεται σκόπιμα σε αυξήσεις σε άλλα τέλη όπως για τα τραπεζοκαθίσματα, τα τροφεία στους Παιδικούς Σταθμούς, το φόρο ηλεκτροδοτούμενων χώρων κ.λπ.

Στην περικοπή πόρων απαντάει με συμμόρφωση στην κυβερνητική πολιτική. Δε λέει ότι θα αντιδράσει, αλλά θα περικόψει τις δαπάνες όπως το τεχνικό πρόγραμμα. Αυτό σημαίνει λιγότερα έργα κοινωνικών υποδομών, λιγότερες υπηρεσίες. Η αναφορά του ότι δε θα κλείσει παιδικούς σταθμούς είναι προκλητική. Εχει ήδη κλείσει 7 για διάφορους λόγους, ενώ χρειάζονται τουλάχιστον άλλοι 30 καινούργιοι και αντικατάσταση πολλών από τους παλιούς που βρίσκονται σε ορόφους ή σε κτίρια ακατάλληλα, τη στιγμή που το 2009 απορρίφθηκαν 3.078 παιδιά και το 2010, 3.381 παιδιά.Το 30% του προσωπικού των παιδικών σταθμών είναι συμβασιούχοι.

***

Ο Γ. ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ, υποψήφιος δήμαρχος του ΠΑΣΟΚ στη Θεσσαλονίκη, υποστηρίζει ότι το μνημόνιο είναι «αναγκαίο κακό», ό,τι ακριβώς λέει και ο πρωθυπουργός. Αρα ως δήμαρχος θα υλοποιήσει αυτό το «αναγκαίο», δηλαδή το μνημόνιο. Υποστηρίζει ότι στο πλαίσιο του «Καλλικράτη» υπάρχουν περιθώρια για εξοικονόμηση πόρων. Π.χ. ένας τρόπος είναι τα πορνεία που πρότεινε (συνέντευξή του στο «Θέμα», 3/10/2010). Στο ψηφοδέλτιό του έχει συμπεριλάβει ως υποψήφιους συμβούλους, τον κ. Ερμείδη γιο πρώην υπουργού της ΝΔ, τον κ. Αβραμίδη πρώην αντινομάρχη του Π. Ψωμιάδη, νομάρχη της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, και τον κ. Κόρακα. Μάλιστα, οι Αβραμίδης και Κόρακας, όπως έχει δημοσιευτεί στον Τύπο, ανήκουν στην επιρροή της Ντ. Μπακογιάννη.

***

Ο Γ. ΣΓΟΥΡΟΣ συμμετείχε στις πρωτοβουλίες της κυβέρνησης και του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη για την καθιέρωση της λεγόμενης συμμετοχικότητας στην καταστολή και τη δημιουργία «προθύμων πολιτών», που θα συνεργάζονται πιο στενά και χωρίς ενδοιασμούς με τις αρχές ασφαλείας, με πρόσχημα την καταπολέμηση της εγκληματικότητας. Στη δημιουργία, δηλαδή, σε μαζική κλίμακα συνεργατών της Ασφάλειας, χαφιέδων, παντού. Συμμετείχε σε σχετική συνάντηση μαζί με τον Μ. Χρυσοχοΐδη, την Φώφη Γεννηματά, τον Ν. Κακλαμάνη, και άλλους 47 δημάρχους της Αττικής.

Στη σύσκεψη εκείνη συζητήθηκαν η εφαρμογή του θεσμού του «αστυνομικού της γειτονιάς», η λειτουργία των πρότυπων αστυνομικών τμημάτων και η ενεργοποίηση των τοπικών συμβουλίων πρόληψης παραβατικότητας. Δηλαδή, χαφιεδισμός στο όνομα αποτροπής της παραβατικότητας, όπου παραβατικότητα π.χ. για τους μαθητές θεωρούν και τις κινητοποιήσεις τους. Σύμφωνα με τη σχετική αστυνομική διαταγή για τον «αστυνομικό της γειτονιάς», αυτός «...γενικά επιδιώκει τη διείσδυση και την ενσωμάτωσή του στην τοπική κοινωνία, ώστε να αποτελέσει μέρος της καθημερινής ζωής των πολιτών, να γνωρίσει καλύτερα οποιοδήποτε χαρακτηριστικό του χώρου που επιτηρεί και να μετατραπεί τελικά σε "πρώτη κεραία" της γειτονιάς». Με άλλα λόγια, θέλουν να δημιουργήσουν συνείδηση στο λαό τέτοια που να υποταχτεί ή να ανεχτεί στην καθημερινή δράση ενάντιά του από τις κατασταλτικές δυνάμεις, να έχει το φόβο του χωροφύλακα, του φακελώματος, ως μέσα αποτροπής από τη συμμετοχή σε διεκδικητικούς αγώνες για τη λύση των προβλημάτων του.