Δέκα χρόνια από τη δεύτερη παλαιστινιακή «Ιντιφάντα»

   Με την προκλητική, σε συμβολικό επίπεδο, επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν, του δολοφόνου Ισραηλινού στρατηγού εν αποστρατεία, στην πλατεία των Τεμένων στην παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ, δηλαδή στην περίμετρο του τεμένους αλ Ακσα, ιερού χώρου των Αράβων, το απόγευμα της 28ης Σεπτεμβρίου του 2000, η ισραηλινή ηγεσία πυροδότησε το ξέσπασμα της δεύτερης παλαιστινιακής εξέγερσης «Ιντιφάντα» . Ενα ξέσπασμα οργής του παλαιστινιακού λαού, μετά από επτά χρόνια αλλεπάλληλων διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο της συμφωνίας του Οσλο, οι οποίες απέδειξαν το θνησιγενή χαρακτήρα της, καθώς έδινε το δικαίωμα να τεθούν σε επαναδιαπραγμάτευση όλα τα θεμελιώδη αιτήματα και δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, όπως αυτά κατοχυρώνονται από, ήδη, υπάρχουσες αποφάσεις του ΟΗΕ.

Η 2η «Ιντιφάντα» (είχε προηγηθεί η πρώτη το 1987) πήρε την μορφή μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, που ο ισραηλινός στρατός αιματοκύλισε και εξώθησε την κατάσταση σε έναν νέο κύκλο αίματος.

Τα δέκα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από

τότε, σημαδεύτηκαν με μερικές από τις πιο αιματηρές στιγμές της ισραηλινής καταπίεσης: τις δολοφονίες ακριβείας, τους βομβαρδισμούς ολόκληρων συνοικιών, την ισοπέδωση της Δυτικής Οχθης το 2002, την αποχώρηση του ισραηλινού στρατού από τη Λωρίδα της Γάζας του 2005 προκειμένου να μετατραπεί σε μια μεγάλη κλειστή φυλακή της οποίας ο πληθυσμός αργοπεθαίνει από το εμπάργκο, από την επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας το 2009, από την ανέγερση του διαχωριστικού τείχους στη Δ. Οχθη και από την ενίσχυση των εποικισμών. Και φυσικά, από την απώλεια του Παλαιστινίου ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ, το 2004, μια απώλεια που άφησε τεράστιο πολιτικό κενό, το οποίο, μεθοδικά, η ισραηλινή πολιτική αξιοποίησε για να διχάσει τις παλαιστινιακές δυνάμεις.

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ο παλαιστινιακός λαός βρίσκεται σε μία από τις χειρότερες περιόδους της ιστορίας του. Στα παλαιστινιακά εδάφη λειτουργούν δύο κέντρα εξουσίας και παρά τις, μέχρι σήμερα, προσπάθειες συνεννόησης, οι «Χαμάς» και «Φατάχ» δεν έχουν καταλήξει σε έναν τρόπο συντονισμού. Υπό την απειλή των ΗΠΑ για περικοπή κάθε βοήθειας και υπό τις ασφυκτικές πιέσεις του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προκειμένου το Παλαιστινιακό να αξιοποιηθεί ως μοχλός βελτίωσης της εικόνας της Ουάσιγκτον στην μουσουλμανική κοινή γνώμη, προκειμένου να διευκολυνθούν οι ευρύτεροι σχεδιασμοί του, άρχισε ένας νέος γύρος διαπραγματεύσεων, «άμεσων» αυτή τη φορά, οι οποίες είναι ηλίου φαεινότερον, ότι εμπεριέχουν το σπέρμα της αποτυχίας.

Αποκαλυπτικό είναι και μόνο το γεγονός ότι σε αντικείμενο «παζαριού» έχει εξελιχθεί ο τρόπος συνέχισης του εποικισμού: αν θα είναι «περιορισμένος» ή όχι. Είναι προφανές ότι, υπό τις συνθήκες αυτές, ο πραγματικός στόχος των διαπραγματεύσεων αυτών ουδεμία σχέση έχει με τα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, τα οποία, για άλλη μια φορά, γίνονται τα ίδια, αντικείμενο «παζαριού».

Ε.Μ.