Το κλάμα φέρνει κι άλλο κλάμα

http://tasosnastos.blogspot.com/

Οι διαπιστώσεις - περιγραφές της δυστυχίας περισσεύουν στον αστικό Τύπο. Ανέξοδη κριτική που λέει «κοίτα και τρόμαξε». Με επιμέλεια κρυμμένη η διέξοδος. Κάποτε ίσως να ήταν λάθος ότι οι αρθρογράφοι μένανε στις διαπιστώσεις. Σήμερα είναι συνειδητή υπηρεσία στο σύστημα. Και αποδεικνύεται ότι είναι συνειδητή από το γεγονός πως οι ίδιοι που καταφεύγουν σε λογοπαίγνια για την αρίθμηση του καπιταλισμού (1ος, 2ος, 3ος, 4ος...), στο «διά ταύτα» τους αρνούνται να πουν το αυτονόητο: Οτι αυτό το σύστημα θέλει γκρέμισμα. Αντίθετα, μένοντας στις διαπιστώσεις, το παρουσιάζουν σαν αιώνια πραγματικότητα.

Ακριβώς ανάλογη είναι η πολιτική της κυβέρνησης όταν ακουμπά εξαιρετικά ευαίσθητες ομάδες του πληθυσμού. Η ευκολία με την οποία οι κυβερνητικοί κόβουν επιδόματα πολυτέκνων και ξαναμοιράζουν τα ίδια ψίχουλα ανάμεσα σε σκληρά δοκιμαζόμενους ανθρώπους, είναι παράλληλα και μια δήλωση κυνισμού. Αυτό είναι το σύστημα, επιβιώστε!

Λύσεις, όπως η καλή πληρωμή των χαφιέδων, προβάλλονται όχι για να πιαστεί η φοροδιαφυγή, αλλά για να μπορεί το αστικό κράτος να λέει ότι κυνηγά τη φοροδιαφυγή, αφήνοντας ακέραιη τη μεγάλη κλοπή, αυτήν που γίνεται στην υπεραξία της εργασίας.

Από καιρό δεν αρκεί πια το «πάρ' το ανάποδα». Θέλει και συγκεκριμένη θέση για τη διέξοδο. Θέλει να έχεις καθαρό πού πας. Οι κομμουνιστές, το ΚΚΕ, δείχνουν τα βήματα ένα ένα για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης, για να φύγουν από τη μέση τα μονοπώλια, η πολιτική τους. Για να πάψει να υπάρχει η πηγή της εκμετάλλευσης.

Οι καπιταλιστές δεν κρύβονται. Το πρόβλημα - ακόμα οξύτερο, όσο βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση - το έχουν οι εργάτες που ανέχονται το σύστημα ελπίζοντας σε λιγότερη βαρβαρότητα.

Πάλι κλάμα χτες για τα λουκέτα στα μαγαζιά. Μα, καλά, τι γίνεται; Ούτε απεργίες υπάρχουν, ούτε πορείες γίνονται, τι έχουν τα έρμα και κλείνουν;

Πελάτες δεν έχουν. Και πώς να έχουν; Οταν η ΓΣΕΕ υπέγραψε μείωση του μεροκάματου, όταν ο μισθός για ένα νέο παιδί έχει πέσει στα 595 ευρώ, πώς περιμένουν πελάτες στα μαγαζιά; Ποιος θα πάει να ψωνίσει φρου φρου κι αρώματα, αν δεν έχει ξοφλήσει πρώτα το νοίκι ή το στεγαστικό δάνειο, το φως, το νερό, το τηλέφωνο, τα κοινόχρηστα, τα έξοδα του παιδιού που ισοδυναμούν μ' ένα μισθό που δεν μπαίνει στο σπίτι;

Αντί λοιπόν ο αυτοαπασχολούμενος και μικρός επιχειρηματίας να κοιτάει τα εξάστηλα των εφημερίδων που δήθεν κλαίνε μαζί του, ας πάρει σκούπα κι ας σαρώσει κάθε έναν από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, από κάθε κόμμα που στηρίζει αυτήν την πολιτική. Ο αυτοαπασχολούμενος και μικρός επιχειρηματίας δε θα σωθεί με κλάματα. Θα δει προκοπή μόνο μαζί με τους εργάτες. Η δική τους προκοπή είναι που θα σώσει και τη δική του ζωή. Καιρός να διαλέξει σύμμαχο.

Τα κέρδη στον τουρισμό είναι τρελά, κι ας κλαίνε για τη μείωση. Αφορά μείωση στα ποσοστά κέρδους που ελπίζανε. Αν «κλαίνε», που δεν κλαίνε, είναι για να χρησιμοποιήσουν και αυτό για να ξαναχτυπήσουν το εργατικό κίνημα. Γιατί θέλουν - έχουν τρελαθεί γιατί πίστεψαν πως θα ξεμπερδέψουν εύκολα με τους εργάτες - να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή. Γιατί ήδη κερδίζουν τρελά λεφτά δίνοντας δύο (αριθμός «2») ευρώ την ώρα σε αλλοδαπούς νέους εργάτες που τους ξεπατώνουν δήθεν εκπαιδεύοντάς τους (γνωστό το δουλεμπόριο που γίνεται διά μέσου κάποιων ΤΕΙ που παρέχουν σπουδαστές - τζάμπα εργατικό κρέας στους ξενοδόχους).

Κι επειδή αυτό θέλουν να είναι η κατάσταση όλης της εργατικής τάξης, γι' αυτό και εμφανίζονται άρθρα όπως αυτό στο χτεσινό «ΕΘΝΟΣ» που δεν άκουσε τίποτα για τις άδειες τσέπες όσων - και είναι πάρα πολλοί - δεν μπόρεσαν να ξεκουραστούν ούτε μια μέρα, άγνωστη έννοια πια οι διακοπές. Το άρθρο με μια επικίνδυνη γενίκευση μιλάει για απεργίες στις οποίες σκοτώνονται εργαζόμενοι κι αυτό, γράφει, είναι που διώχνει τους τουρίστες. Ελπίζουν πως σπέρνοντας τρόμο θα κερδίσουν.

Είναι κι αυτό ένας ακόμα λόγος να ηττηθούν!