Ο Λένιν, το Τσιπρόνι και ο αυτοπροσδιορισμός!!! των λαών για λογαριασμό του ΝΑΤΟ...

Επειδή το Τσιπρόνι έμπλεξε τα μπουτάκια του με αυτοδιαθέσεις και αυτοπροσδιορισμούς κάνοντας χρήση Λένιν για λογαριασμό του ΝΑΤΟ...ας θυμηθούμε τον Βλαδίμηρο "Αυτοδιάθεση των εθνών...ή των λαών"

  Οταν ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι ανέλυαν το εθνικό ζήτημα ... ο κόσμος ήταν αλλοιώς. Αποικιοκρατία, πολιτική καταπίεση εθνών μέσα στο ίδιο κράτος, άλυτα αστικοδημοκρατικά προβλήματα σε μιά σειρά χώρες. Παρότι για τον Λένιν και τους μπολσεβίκους ... το τεράστιο συγκεντρωτικό καπιταλιστικό κράτος ήταν ιστορικό βήμα για τον σοσιαλισμό ... οι κομμουνιστές εκείνης της εποχής δεν «επέτρεψαν» στην αναλυσή τους να σκεπάσει την διαλεκτική τους. Ο συγκεντρωτισμός που προπαγάνδιζαν οι κομμουνιστές για το καπιταλιστικό καθεστώς ... δεν μπορούσε να σταθεί παρά μόνο σαν δημοκρατικός συγκεντρωτισμός.  

   Χωρίς δηλαδή καταπίεση εθνών απο άλλα έθνη μέσα στο ίδιο καπιταλιστικό κράτος και ... ρητή αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης μέχρι την αποχώρηση απο το συγκεντρωτικό καπιταλιστικό κράτος με απόλυτα ελεύθερο τρόπο. Ο Λένιν διατύπωνε σαφέστατα πως αυτός θα ήταν ο πιό ανώδυνος για το προλεταριάτο τρόπος επίλυσης του ζητήματος ... βλέποντας τέτοιες διαδικασίες απόσχισης και δημιουργίας νέων εθνικών κρατών ... σαν επαναστατικές ευκαιρίες επίλυσης των άλυτων μέχρι εκείνη την στιγμή αστικοδημοκρατικών ζητημάτων ... αλλά ακόμα και τότε ... κάτω απο την ηγεμονία του προλεταριάτου και όχι της ντόπιας αστικής τάξης. Ο Λένιν μέσα σε τέτοιες διαδικασίες έβλεπε δηλαδή ευκαιρίες προώθησης της επαναστατικής διαδικασίας ... αλλά κάτω απο μιά βασική και απαράβατη προϋπόθεση: την ταξική-διεθνιστική ενότητα του προλεταριάτου και του καταπιεζόμενου έθνους και του έθνους καταπιεστή. Προκειμένου δηλαδή οι εργάτες του ενός και του άλλου έθνους ... να πέσουν στα νύχια του εθνικισμού που καλλιεργείται και απο τις δύο αστικές τάξεις και να σφαχτούν μεταξύ τους ... η αναγνώριση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης του καταπιεζόμενου έθνους απο το προλεταριάτο του έθνους καταπιεστή ήταν υπό συνθήκες η καλύτερη λύση ενίσχυσης της διεθνιστικής προλεταριακής ενότητας, παρότι αποδυνάμωνε το συγκεντρωτικό κράτος. Είναι αδύνατο να οικοδομηθεί η διεθνιστική ενότητα την ίδια στιγμή που ένα έθνος καταπιέζει ένα άλλο. Εαν λοιπόν μέσα στα πλαίσια του συγκεντρωτικού καπιταλιστικού κράτους οι προλεταριακές δυνάμεις των εθνών δεν κατάφερναν με την ενότητά τους στην δράση να αφοπλίσουν τους σχεδιασμούς των εθνικών αστικών τάξεων ... να επιβάλουν τον τερματισμό της εθνικής καταπίεσης ... η λύση επιλογής για την προλεταριακή υπόθεση δεν ήταν άλλη παρά η απόσχιση και η δημιουργία ενός νέου εθνικού κράτους. Έγραφε ο Λένιν ... «Θεωρητικά δεν μπορείς να εγγυηθείς απο πριν αν ο αποχωρισμός ενός δοσμένου έθνους, είτε η ισότιμη θέση του με ένα άλλο έθνος, θα ολοκληρώσει την αστικοδημοκρατική επανάσταση. Για το προλεταριάτο έχει σημασία και στις δύο περιπτώσεις να εξασφαλίσει την ανάπτυξη της τάξης του. Για την αστική τάξη έχει σημασία να δυσκολέψει αυτή την ανάπτυξη, παραμερίζοντας τα καθήκοντα αυτή της ανάπτυξης μπροστά στα καθήκοντα του έθνους «της». Για αυτό, το προλεταριάτο περιορίζεται στην αρνητική, σα να λέμε, διεκδίκηση να αναγνωριστεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, χωρίς να δίνει εγγυήσεις σε κανένα έθνος, χωρίς να αναλαμβάνει υποχρεώσεις να δώσει τίποτα σε βάρος άλλου έθνους.» Στην ουσία δηλαδή ο Λένιν την γενική θέση της αυτοδιάθεσης των εθνών δεν την έβλεπε σαν πανάκεια για τις συνθήκες της εποχής του. Τίποτα θεωρητικά - μας λέει - δεν εξασφάλιζε οτι η δημιουργία νέων εθνικών κρατών ... θα ολοκλήρωνε τις αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις (!!!) ... τίποτα θεωρητικά δεν εξασφάλιζε οτι κάθε αγώνας εθνικής ανεξαρτησίας ενός έθνους θα κινούσε την ιστορία μπροστά. Για το αν θα την διευκόλυνε ... απλά ήταν θέμα ανάλυσης της κατάστασης. Για τον Λένιν όλα παίζονταν ... μόνο στην ανάπτυξη του προλεταριακού αγώνα. Αυτό ήταν το δόγμα του. Οτι άλλαζε τον συσχετισμό δυνάμεων υπέρ του προλεταριάτου. 

   Οι κομμουνιστές έλεγαν λοιπόν στον εργάτη του έθνους καταπιεστή ... «πήγαινε ενάντια στην αστική σου τάξη, μην δέχεσαι την καταπίεση του άλλου έθνους, αναγνώρισέ του το δικαίωμα αυτοδιάθεσης» ... και ταυτόχρονα έλεγαν στον εργάτη του καταπιεζόμενου έθνους ... «πήγαινε ενάντια στην αστική σου τάξη, μην επιδιώκεις προνόμια για το έθνος σου.» Στην πράξη πάλευαν και προπαγάνδιζαν το ελάχιστο που θα διευκόλυνε τον ταξικό αγώνα του ενωμένου προλεταριάτου και τίποτα άλλο. Απέφευγαν την «δύσκολη» παγίδα που στήνει κάθε αστική τάξη σε κάθε προλεταριάτο ... ταζοντάς του ... εθνικά μεγαλεία. Εμείς οι Έλληνες τα ζήσαμε στο πετσί μας ... με την μορφή της Μεγάλης Ιδέας !!! Ο Λένιν συνόψιζε την θέση ... «Το καθήκον του προλεταριάτου είναι διπλό ή πιο σωστά δίπλευρο: να αγωνίζεται ενάντια σε κάθε εθνικισμό (...) Να αναγνωρίζει όχι μονάχα την απόλυτη ισοτιμία όλων των εθνών γενικά (δηλαδή κανένα προνόμιο για κανένα έθνος), μα και την ισοτιμία στο ζήτημα της δημιουργίας κράτους, δηλαδή το δικαίωμα αυτοδιάθεσης και αποχωρισμού των εθνών. Και μαζί με αυτό, και ακριβώς για να εξασφαλιστεί η επιτυχία στον αγώνα ενάντια σε κάθε είδους εθνικισμό όλων των εθνών - υπεράσπιση της ενότητας του προλεταριακού αγώνα και των προλεταριακών οργανώσεων, πιό στενή συγχώνευσή τους στην διεθνική κοινότητα, παρά τις αστικές τάσεις για εθνική απομόνωση.» 

   Η ουσία στα χρόνια του Λένιν ?? Προλεταριακή διεθνιστική ενότητα ενάντια σε κάθε εθνικισμό ... τόσο στα καταπιεζόμνα έθνη όσο και στα έθνη καταπιεστές. Τα άλυτα αστικοδημοκρατικά ζητήματα μπορούσαν να προσφέρουν επαναστατικές ευκαιρίες. Και κάτι άλλο πολύ σπουδαίο: Οι μάζες «άκουγαν» τους κομμουνιστες ... οι μάζες με την πρωτοπορεια τους έθεταν τα ζητήματα ... είχαν την πρωτοβουλία, είχαν τη νίκη μπροστά τους. 

   Απο τότε ο κόσμος άλλαξε. 

   Στον 20ο αιώνα την ίδια περίοδο που ο σοσιαλιστικός κόσμος ... έδινε ζωντανά παραδείγματα υπερεθνικών κρατών μεταξύ ισότιμων εθνών ... κάτω απο το τρομερό βάρος της επίδρασης του σοσιαλισμού ... στον καπιταλιστικό κόσμο σαρώθηκε η αποικιοκρατία. Ο μονοπωλιακός καπιταλισμός (ιμπεριαλισμός) εμπεδώθηκε στο σύνολο του καπιταλιστικού κόσμου ... και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα αστικοδημοκρατικά ζητήματα επιλύθηκαν οριστικά, εκτός ίσως απο κάποιες κουκκίδες της σημερινής υφηλίου. Τώρα πιά ο σοσιαλιστικός κόσμος δεν υπάρχει ... το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σε τρομερή κάμψη ... και η αστική τάξη να παίζει σχεδόν ελεύθερη με όποια τακτική την εξυπηρετεί στην επιθεσής της ενάντια στην παγκόσμια εργατική τάξη. Πουθενά σχεδόν στην υφήλιο δεν βρίσκουμε καταπιεζόμενη αστική τάξη με την έννοια της εθνικής καταπίεσης ... παντού στην υφήλιο θα βρούμε καταπιεζόμενους εργαζόμενους αλλά και πάλι όχι με την έννοια της εθνικής καταπίεσης αλλά της καθαρής ενδοεθνικής ταξικής καταπίεσης. Τα εθνικά σύνορα για την αστική τάξη είναι ... εμπόδιο για την αναζήτηση του κέρδους και για την συμμετοχή της σε υπερεθνικούς ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς ... αλλά και ταυτόχρονα πολύτιμο εργαλείο για την καθυπόταξη των λαϊκών μαζών. Στα χρόνια του ιμπεριαλισμού κάθε αστική τάξη ανάλογα με την θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ... συνειδητά και ηθελημένα παραχωρεί μέρος της εξουσίας της σε υπερεθνικούς σχηματισμούς και συμμαχίες την ίδια ώρα που το εθνικό κράτος αποτελεί βασικό μηχανισμό οικονομικής συσσώρευσης και εξάσκησης εξουσίας. Η πολιτική της αστικής τάξης σε κάθε έθνος στον ιμπεριαλισμό ... αναπόδραστα κινείται σαν εκκρεμές ανάμεσα στον λεγόμενο κοσμοπολιτισμό απο την μία και στον εθνικισμό απο την άλλη. Οπως δεν υπάρχει στις μέρες μας εθνικά καταπιεσμένη αστική τάξη ... έτσι δεν υπάρχει κοσμοπολίτικη ή εθνικιστική αστική τάξη. Είναι ταυτόχρονα ... και τα δύο ... σαν τις δυό όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην πράξη απο τα τέλη της δεκαετίας του ´80 το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα ... χρησιμοποιώντας και τις δύο πολιτικές του υποστάσεις (κοσμοπολιτισμό και εθνικισμό σαν μια ενιαία λογική στην δράση) ξεκίνησε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στις εργαζόμενες μάζες κάθε χώρας ... με την ταυτόχρονη όξυνση των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ειδικά μετά την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης. Φαίνεται πως βολική τακτική επιλογής ειδικά σε περιοχές οξυμένου ανταγωνισμού ... αποτελεί ο κατατεμαχισμός ήδη υφιστάμενων εθνικών κρατών. Μια τακτική που πρώτα ξεκίνησε μέσα στην καρδιά της Ευρώπης ... στην Γιουγκοσλαβία ... και άνοιξε απο τότε μιά διαδικασία ντόμινο επαναχάραξης συνόρων είτε με πολιτικά μέσα, είτε με εκρήξεις τοπικών πολέμων ... μέσα στο γενικότερο σκηνικό προετοιμασιών γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Μέσα σε αυτό το σκηνικό έντασης των ανταγωνισμών είναι αναμενόμενη η έκρηξη του εθνικισμού στην καρδιά του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου και η εκδήλωση αποσχιστικών τάσεων εντός ιμπεριαλιστικών υπερεθνικών σχηματισμών ή και εντός εθνικών κρατών όπως συμβαίνει τώρα στην Ισπανία. Μέσα σε αυτό το σκηνικό το αδύναμο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα πρέπει να σηκώσει κεφάλι. 

   Ποιά είναι τα ζητούμενα στα δικά μας χρόνια ?? Προλεταριακή διεθνιστική ενότητα ενάντια σε κάθε εθνικισμό ... με μερικές όμως (όπως είδαμε) σπουδαίες διαφορές απο τα χρόνια του Λένιν. 

Δεν υπάρχει καταπιεζόμενη αστική τάξη (και συνεπώς καταπιεζόμενα έθνη). Μόνο καταπιεζόμενοι, απο τις αστικές τάξεις, λαοί υπάρχουν. Η δημιουργία στις μέρες μας ενός νέου εθνικού κράτους (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) και οι αλλαγές συνόρων ... αποτελούν μόνο παζάρι μεταξύ αστικών τάξεων δεσμευμένων ανεπιστρεπτί στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι θεωρητικές πιθανότητες ... η δημιουργία ενός εθνικού κράτους με την συμφωνία αστικών τάξεων στα πλαίσια του ιμπεριαλισμού να προσφέρει επαναστατικές ευκαιρίες ... ουσιαστικά έχουν εκλείψει. Η αυτοτελής διεθνική επαναστατική δράση του προλεταριάτου είναι σήμερα ακόμα πιο μονοδρομική απο οτι στα χρόνια του Λένιν. Και ακόμα πιο δύσκολη και πολύπλοκη. Οι μάζες δεν «ακούνε» τους κομμουνιστες. ... έχουν την ήττα πίσω τους. 

   Μια γενική προσέγγιση λοιπόν στο ζήτημα αυτοδιάθεσης/απόσχισης και κατ´επέκταση της αλλαγής συνόρων των ήδη διαμορφωμένων εθνικών κρατών στον ιμπεριαλισμό ... (χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν ιδιαιτερότητες κάθε φορά που πρέπει να λαμβάνονται υπ´όψιν απο τα ταξικά κινήματα) ... στην εποχή που η τακτική επιλογής του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού είναι ο τεμαχισμός εθνικών κρατών και η βαλκανοποίηση ζωτικών για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα περιοχών ... δεν μπορεί να έχει άλλη στόχευση παρά την διεθνιστική ενότητα του προλεταριάτου τσακίζοντας ταυτόχρονα κάθε εθνικισμό. 

   Ο κομμουνιστής από την μεριά της μιάς εθνότητας (π.χ. Ισπανία), οικοδομώντας την ενότητα των «δυο εργατικών τάξεων» που ζουν μέσα στα ίδια σύνορα, οφείλει να στηρίξει το αναφαίρετο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ή/και της απόσχισης στην εθνότητα που το ζητάει (Καταλονία), ενάντια στην δική του αστική τάξη που εξυπηρετεί μόνο τα συμφεροντά της ... κηρύσσοντας την «εθνική ενότητα». Αυτό σημαίνει ότι θα την υπερασπιστεί ... και εμπράκτως απέναντι στη δική του αστική τάξη, ότι και αν χρειαστεί να κάνει ... προτάσσοντας την σοσιαλιστική επανάσταση σαν τη μόνη διέξοδο στο κοινωνικό ζήτημα στα χρόνια του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Ο Ισπανός κομμουνιστής ... το να αναγνωρίζει το δικαίωμα αυτοδιάθεσης σε ένα άλλο έθνος δεν σημαίνει οτι συμφωνεί και με την δημιουργία του νέου κράτους. Αλλά το να απαρνηθεί το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ενός άλλου μη καταπιεζόμενου μεν έθνους ... αλλά ενός καταπιεζόμενου λαού ... είναι ο «ασφαλέστερος» δρόμος για την έκρηξη του εθνικισμού και στην Ισπανία και στην Καταλονία. 

   Ο κομμουνιστής από την μεριά της άλλης εθνότητας (Καταλονία) έχει την υποχρέωση να αντιταχθεί στο κήρυγμα του αποχωρητισμού-απόσχισης που βάζει η δική του αστική τάξη ... που την ίδια ώρα διαπραγματεύεται τα αποκλειστικά προνομιά της με την αστική τάξη του άλλου έθνους, μοιράζοντας την λεία σε βάρος όλων των λαών της Ισπανίας. Είναι η μόνη τακτική για να μην καρφωθεί ακόμα μια εθνικιστική μαχαιριά ανάμεσα στους λαούς της. Είναι η μόνη τακτική για την προλεταριακή ενότητα ... τώρα, στα χρόνια του ιμπεριαλισμού που η σοσιαλιστική επανάσταση αποτελεί μονόδρομο. 

   Διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ζούμε ... καταλονικό «λαϊκό» κίνημα με προμετωπίδα το «όχι άλλοι φόροι για τους φτωχούς της Ισπανίας» ... την ισπανική αστική τάξη να μοστράρει σαν ο «υπερασπιστής» των φτωχών Ισπανών ... την «αντιστασιακή» καταλονική κυβέρνηση «ανεξαρτησίας» να λιγουρεύεται το δέσιμό της σε ΕΕ-ΝΑΤΟ ... την καταλονική «αριστερά» να στηρίζει την άγρια λιτότητα της κυβέρνησης ... κλπ κλπ 

   Άλλο λοιπόν πράγμα είναι να στηρίζω το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης με τους σημερινούς ιστορικούς όρους σαν την μόνη τακτική της διεθνικής ενότητας των εργατών ... και άλλο πράγμα είναι στο όνομα αυτού του δικαιώματος να παλεύω κάτω απο τις σημαίες της κάθε ντόπιας αστικής τάξης στα αποσχιστικά σχέδια διαμοιρασμών της λείας ... και να ονειρεύομαι επαναστατικές εκρήξεις που θα προκύψουν απο δημοψηφίσματα που διοργανώνει και καθοδηγεί η αστική τάξη. 

   Οι κομμουνιστές με την ανάλυσης τους ... ακυρώνουν τα δημοψηφισματικά διλλήματα που θέτει η αστική εξουσία, οικοδομούν κίνημα με προμετωπίδα την αναγκαιότητα και το αναπόφευκτο της σοσιαλιστικής επανάστασης και αποφασίζουν την τακτική που τους εξυπηρετεί καλύτερα. Το ΚΚ Λαών της Ισπανίας ... κάλεσε σε αποχή από το δημοψήφισμα ... διατυπώνοντας την ταξική του ανάλυση: «Η καταλανική εργατική τάξη (ε.τ.) δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτή τη διαδικασία ανεξαρτησίας, που καθοδηγείται από εκείνους που κατά τις τελευταίες δεκαετίες ενέτειναν την καπιταλιστική εκμετάλλευση και κατέστειλαν σκληρά τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις. Το σχέδιο της καταλανικής κυβέρνησης είναι μια από τα ίδια: Ενα νέο καπιταλιστικό κράτος, στηριγμένο στην ατομική ιδιοκτησία μιας χούφτας παράσιτων, και ενταγμένο μέσα στην ΕΕ, ιμπεριαλιστική ένωση ενάντια στα συμφέροντα της ε.τ. και του λαού. Ο ταξικός εχθρός της ε.τ. είναι ο καπιταλισμός, όχι οι εργαζόμενοι οποιουδήποτε άλλου έθνους. Καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της Καταλονίας. Σε πρώτο πλάνο να θέσουμε τις ταξικές διεκδικήσεις, και θα δούμε γρήγορα πώς διαλύεται η ψευδεπίγραφη "εθνική ενότητα" μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων, που ούτε υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιαδήποτε εθνική σημαία.» 

   Είναι θλιβεροί διάφοροι «αριστεροί επαναστάτες» της σειράς που στο όνομα της αυτοδιάθεσης των εθνών ... τώρα, σήμερα στα χρόνια του ιμπεριαλισμού ... «βλέπουν» να ξεφυτρώνουν επαναστάσεις με πρωτοπορεία τις εθνικές τάχα αστικές τάξεις που καταπιέζονται !!! Είναι τόσο θλιβεροί και τόσο τυφλοί που νομίζουν οτι ... η καταλονική αστική τάξη δεν είναι ιμπεριαλιστική ή ακόμα χειρότερα πως θα πάψει να είναι αν συμβεί η απόσχιση. Είναι τόσο θλιβεροί, όσο και τυφλοί ... που βρίσκουν και ξεσκίζονται να στηρίξουν «εθνικά», προοδευτικά, τάχα «επαναστατικά» κινήματα ... μόνο εκεί που βρίσκει τέτοια «εθνικά» ζητήματα το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Πουθενά αλλού. Και καλά η ανάλυσή τους είναι για κλάματα ... αλλά ρε παλληκάρια ... «εφαρμόστε» την σε όλο τον πλανήτη. Όχι μόνο εκεί που βολεύει τις ... πρεσβείες. Όλοι αυτοί είναι και σήμερα τόσο θλιβεροί ... όσο θλιβεροί ήταν και το καλοκαίρι του ´15 με το δημοψήφισμα Μέρκελ-Τσίπρα. 

   Ναι στο δικαίωμα αυτοδιάθεσης ως και την απόσχιση ... αλλά με όρους ταξικού κινήματος. Απο την στιγμή που δεν υπάρχουν καταπιεζόμενα έθνη με την έννοια (καταπιεζόμενη αστική τάξη + καταπιεζόμενος λαός) ... παρά μόνο καταπιεζόμενοι λαοί ... το σύνθημα του Λένιν και των μπολσεβίκων δεν θα είχε σήμερα κανένα νόημα εάν δεν υπολόγιζε κανείς όλες εκείνες τις μεταβολές που συνέβησαν στην καπιταλιστική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα ... Αυτοδιάθεση των λαών (!!!) μόνο και μόνο επειδή δεν περιέχει σήμερα κανένα νόημα το σύνθημα περί αυτοδιάθεσης των εθνών σε καθεστώς γενικευμένου μονοπωλιακού καπιταλισμού. 

Είναι τόσο απλά τα πράγματα ?? 

Σχεδόν. 

Στα χρόνια του Λένιν το σύνθημα της αυτοδιάθεσης των καταπιεζόμενων εθνών (καταπιεζόμενη αστική τάξη + καταπιεζόμενος λαός) απο μια χούφτα ιμπεριαλιστές ήταν σύνθημα προοδευτικό ... με την έννοια οτι κάθε τέτοιο εθνικό κίνημα αυτοδιάθεσης εμπεριείχε την σοβαρότατη πιθανότητα να οδηγήσει σε μια αστικοδημοκρατική επανάσταση ... δηλαδή ένα βήμα ακόμα πιό κοντά στην σοσιαλιστική επανάσταση. Απλά σήμερα οι αστικοδημοκρατικές επαναστάσεις δεν «υπάρχουν» ... δεν έχουν περιεχόμενο. Κάθε έθνος σήμερα ... απαρτίζεται απο ένα «έθνος» εκμεταλλευτών και απο ένα άλλο «έθνος» καταπιεζόμενων. Τώρα πια το σύνθημα περί αυτοδιάθεσης με τον συγκεκριμένο λενινιστικό τρόπο χειρισμού ... πέρα απο τα τακτικά πλεονεκτήματα που προσφέρει στην διεθνική ενότητα των εργατών ... πρέπει να απαντάει και στο βασικό ερώτημα του σήμερα: αυτοδιάθεση ποιών «εθνών» ?? ... απο αυτά που περιγράφηκαν παραπάνω. Το σύνθημα της αυτοδιάθεσης των εθνών ... θα αποκτήσει πάλι πραγματικό θεωρητικό νόημα μόνο όταν τα «έθνη» των εκμεταλλευόμενων αποφασίσουν να απαλλαγούν απο τα «έθνη» των εκμεταλλευτών. Η θέση του Λένιν περί αυτοδιάθεσης/απόσχισης καταπιεζόμενων εθνών ... είχε νόημα μόνο μέσω της ενότητας των εργατών και της έκρηξης αστικοδημοκρατικης επανάστασης. Σήμερα θα έχει νόημα μόνο σαν τακτική της διεθνιστικής ενότητας της εργατικής τάξης και επομένως σαν όρος βελτίωσης των συνθηκών έκρηξης μιας σοσιαλιστικής επανάστασης ... δηλαδή της επανάστασης του «έθνους» των εργατών ενάντια στο «έθνος» της αστικής τάξης, μέσα στο ίδιο έθνος. Μόνο έτσι. Όχι πάντως με την υπόταξη του προλεταριακού κινήματος με οποιονδήποτε τρόπο κάτω απο την «ξένη» σημαία της ομοεθνικής αστικής τάξης. Και όταν θα στήνονται τα μελλοντικά εργατικά κράτη ... πάλι θα αρχίσει το σύνθημα της αυτοδιάθεσης να χάνει το νοημά του ... μέσα στο πλαίσιο της οικοδόμησης υπερεθνικών σοσιαλιστικών κρατών μεταξύ ισότιμων εθνών. Οταν θα λύνονται πραγματικά τα εθνικά ζητήματα.

Πηγή: Antivaro

ΣΧΕΤΙΚΑ: “Δεν προφυλάσσετε αυτόν τον άνθρωπο να μη λέει ασυναρτησίες; Πρωθυπουργός είναι…”