Αστυ­νο­μι­κή βία: Σύμ­φυ­τη με την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου

 

Η χθε­σι­νή βάρ­βα­ρη επί­θε­ση αστυ­νο­μι­κών δυ­νά­με­ων
απέ­να­ντι σε κα­τοί­κους της Νέας Σμύρ­νης ήρθε να προ­στε­θεί στην μακρά αλυ­σί­δα γε­γο­νό­των που σχε­τί­ζο­νται με φαι­νό­με­να αστυ­νο­μι­κής βίας, αυ­ταρ­χι­σμού και ασυ­δο­σί­ας.

Αμέ­τρη­τα τα πα­ρα­δείγ­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων μηνών: Επί­θε­ση σε φοι­τη­τές και συλ­λή­ψεις εντός του ΑΠΘ, διά­λυ­ση συ­γκε­ντρώ­σε­ων στο κέ­ντρο της Αθή­νας με ξύλο, χη­μι­κά και αύρες, όργιο βίας και κα­τα­στο­λής στις επε­τεί­ους του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και της δο­λο­φο­νί­ας Γρη­γο­ρό­που­λου, ει­σβο­λή δυ­νά­με­ων των ΜΑΤ σε πα­νε­πι­στη­μια­κές σχο­λές, μέχρι και ει­σβο­λή σε πο­λυ­κα­τοι­κί­ες (βλ. Σε­πό­λια) και χρήση βίας απέ­να­ντι σε οι­κο­γέ­νειες, κλπ.

Είναι σαφές ότι τον τε­λευ­ταίο χρόνο, στο πλαί­σιο του δόγ­μα­τος «νόμος και τάξη» που επι­χει­ρεί να εφαρ­μό­σει η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, πα­ρα­τη­ρεί­ται όξυν­ση φαι­νο­μέ­νων αστυ­νο­μι­κής βίας και κα­τα­στο­λής. Με ευ­θύ­νη του πρω­θυ­πουρ­γού Κ. Μη­τσο­τά­κη, του «αρ­χι­σε­ρί­φη» υπουρ­γού Χρυ­σο­χοϊ­δη και στε­λε­χών της ΝΔ βρί­σκε­ται σε εξέ­λι­ξη μια προ­πα­γαν­δι­στι­κή προ­σπά­θεια να πα­ρου­σια­στεί η κρα­τι­κή βία και κα­τα­στο­λή ως δήθεν «πά­τα­ξη της εγκλη­μα­τι­κό­τη­τας» και «προ­στα­σί­ας» του δη­μό­σιου χώρου από «μειο­ψη­φί­ες». Πρό­κει­ται, επί της ου­σί­ας, για μια χυ­δαία προ­σπά­θεια κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σης του ερ­γα­τι­κού-συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, των αγω­νι­ζό­με­νων φοι­τη­τών και μα­θη­τών και όποιου αντι­δρά στην βαρ­βα­ρό­τη­τα των αντι­λαϊ­κών πο­λι­τι­κών της κυ­βέρ­νη­σης. Σε αυτό το πλαί­σιο η κυ­βέρ­νη­ση επεν­δύ­ει στον «κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό», επι­χει­ρώ­ντας να ενερ­γο­ποι­ή­σει τα μι­κρο­α­στι­κά, συ­ντη­ρη­τι­κά αντα­να­κλα­στι­κά των «κυρ-Πα­ντε­λή­δων» αυτής της κοι­νω­νί­ας που στο πρό­σω­πο της αστυ­νο­μί­ας βλέ­πουν τον εγ­γυ­η­τή της υπο­τι­θέ­με­νης «κοι­νω­νι­κής ει­ρή­νης».

Ωστό­σο, η αστυ­νο­μι­κή βία δεν είναι τω­ρι­νό φαι­νό­με­νο. Είναι ένα φαι­νό­με­νο που σχε­τί­ζε­ται με την ίδια την φύση της αστυ­νο­μί­ας ως μη­χα­νι­σμού κα­τα­στο­λής του αστι­κού κρά­τους. Αν κάνει κα­νείς μια ιστο­ρι­κή ανα­δρο­μή στο πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν, θα θυ­μη­θεί την βιαιό­τη­τα με την οποία τα ΜΑΤ της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ αντι­με­τώ­πι­ζαν απερ­γούς και δια­δη­λω­τές.

Αν ανα­τρέ­ξει κα­νείς 20 και 30 χρό­νια πριν θα δει το ανε­λέ­η­το ξύλο, τα δα­κρυ­γό­να και την τρο­μο­κρα­τία της αστυ­νο­μί­ας επί των κυ­βερ­νή­σε­ων του ΠΑΣΟΚ και θα θυ­μη­θεί το πε­ρι­βό­η­το «το κρά­τος είστε εσείς» που απή­υ­θυ­νε προς τα σώ­μα­τα ασφλεί­ας ο Κων/νος Μη­τσο­τά­κης. Ποιός ξε­χνά­ει, για πα­ρά­δειγ­μα, τους δια­βό­η­τους «τρο­μο­νό­μους» που ψή­φι­σαν το ΠΑΣΟΚ (2001) και η ΝΔ (2004) και οι οποί­οι προ­ε­τοί­μα­σαν το έδα­φος για την ποι­νι­κο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων;

«Δεν υπάρ­χει κα­νέ­να κρά­τος, έστω και το πιο δη­μο­κρα­τι­κό, που να μην έχει στο σύ­νταγ­μά του πα­ρα­θυ­ρά­κια και επι­φυ­λά­ξεις, που εξα­σφα­λί­ζουν στην αστι­κή τάξη τη δυ­να­τό­τη­τα να κι­νη­το­ποιεί στρα­τεύ­μα­τα ενά­ντια στους ερ­γά­τες, να κη­ρύσ­σει το στρα­τιω­τι­κό νόμο κτλ. “σε πε­ρί­πτω­ση δια­τά­ρα­ξης της τάξης” – Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, σε πε­ρί­πτω­ση που η εκ­με­ταλ­λευό­με­νη τάξη “πα­ρα­βιά­ζει” το κα­θε­στώς της σκλα­βιάς της και κάνει προ­σπά­θειες να φέ­ρε­ται όχι δου­λι­κά».

-Β.Ι. Λένιν, «Η προ­λε­τα­ρια­κή επα­νά­στα­ση και ο απο­στά­της Κά­ου­τσκι», «Απα­ντα», εκδ. «Σύγ­χρο­νη Εποχή», τ. 37

Η αστυ­νο­μι­κή βία και κα­τα­στο­λή, λοι­πόν, έχουν πολύ μακρά ιστο­ρία που είναι σύμ­φυ­τη με την ίδια την ύπαρ­ξη του ελ­λη­νι­κού αστι­κού κρά­τους. Από το «ιδιώ­νυ­μο» του «εθνάρ­χη» Ελ. Βε­νι­ζέ­λου μέχρι τον πρό­σφα­το χου­ντι­κής έμπνευ­σης νόμο περί απα­γό­ρευ­σης συ­γκε­ντρώ­σε­ων των Μη­τσο­τά­κη-Χρυ­σο­χοϊ­δη, οι δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μί­ας δια­παι­δα­γω­γού­νται να προ­στα­τεύ­ουν, με όλα τα δια­θέ­σι­μα μέσα, την εξου­σία του κε­φα­λαί­ου απέ­να­ντι στον «εχθρό λαό».

Γι’ αυτό και στο πλαί­σιο του ση­με­ρι­νού αστι­κού κρά­τους είναι ου­το­πι­κό το σύν­θη­μα περί «εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού» της αστυ­νο­μί­ας και απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά τα αι­τή­μα­τα για «διά­λυ­ση των ΜΑΤ». Κατά συ­νέ­πεια, η οργή και η αγα­νά­κτη­ση για τα φαι­νό­με­να αστυ­νο­μι­κής αυ­θαι­ρε­σί­ας και κα­τα­στο­λής πρέ­πει να στο­χεύ­ει στη μήτρα του φαι­νο­μέ­νου που δεν είναι άλλη από το βάρ­βα­ρο εκ­με­ταλ­λευ­τι­κό σύ­στη­μα.

Νίκος Μότ­τας