Ζακ, σε φάγανε φασίστες τοκογλύφοι κι ελεεινοί μπάτσοι

Είχε πολ­λούς δο­λο­φό­νους ο Ζακ. Τα δύο αν­θρω­πό­μορ­φα κτήνη που τον κλό­τσα­γαν και τον γρον­θο­κο­πού­σαν ανη­λε­ώς. Τους οκτώ ελε­ει­νούς μπά­τσους που φαί­νε­ται να τον απο­τε­λεί­ω­σαν. Τον αυ­θά­δη ψευ­τό­μα­γκα εκ­πρό­σω­πο των αστυ­νο­μι­κών (αλή­θεια όλων;) που δή­λω­νε θρα­σύ­δει­λα «σ’ όποιον αρέ­σει» και του πρέ­πει από­τα­ξη. Όλους τους άλ­λους από εξευ­τε­λι­σμέ­να κα­νά­λια, δη­μο­σιο­γρα­φί­σκους της πε­ντά­ρας και της μπό­χας και το κάθε εκ­φα­σι­σμέ­νο αρ­θρό­πο­δο που ξέρ­να­γαν εν χορώ:

«Ο ομο­φυ­λό­φι­λος, ο το­ξι­κο­μα­νής, ο μα­στου­ρω­μέ­νος, ο κλέ­φτης… ο επί­δο­ξος φο­νιάς… καλά του έκα­ναν».

Ο Ζακ όμως δεν ήταν «φτιαγ­μέ­νος», δεν ήταν οπλι­σμέ­νος, δεν απο­πει­ρά­θη­κε να κλέ­ψει. Παρ’ όλα αυτά τον λιν­τσά­ρι­σαν, τον δο­λο­φό­νη­σαν τα χα­μερ­πή φα­σι­στοει­δή, άστο­λα και έν­στο­λα.

Τόσα ελε­ει­νά «σκυ­λιά» ενα­ντί­ον ενός αθώου κι ανυ­πε­ρά­σπι­στου αν­θρώ­που. Ένας εσμός απο­βρα­σμά­των πάνω στον φου­κα­ρά τον Ζακ. Ξε­ψύ­χη­σε εκεί στο βρω­με­ρό, απ’ τους το­κο­γλύ­φους, τους ρα­τσι­στές και τους υπάν­θρω­πους μπά­τσους, πε­ζο­δρό­μιο, μην αντέ­χο­ντας η καρ­διά του το λιν­τσά­ρι­σμα. Ίσως πριν αφή­σει την τε­λευ­ταία του πνοή να πρό­λα­βε ν’ ανα­ρω­τη­θεί γιατί συμ­βαί­νει αυτό;

Κα­νείς δεν θα του απα­ντή­σει του Ζακ. Ούτε τα απο­βρά­σμα­τα που τον δο­λο­φό­νη­σαν, ούτε κι οι όμοιοί τους που τον σκύ­λευαν κατά συρ­ροή.

Την χρω­στά­με όμως αυτή την απά­ντη­ση στους εαυ­τούς μας. Στα παι­διά μας που μπο­ρεί αύριο να έχουν τη «μοίρα» του Ζακ. Έτσι, επει­δή απλά θα είναι με­λα­χρι­νά, ομο­φυ­λό­φι­λα, με­τα­νά­στες, Εβραί­οι, εγ­γράμ­μα­τοι, συν­δι­κα­λι­στές, κομ­μου­νι­στές. Και θα κλαί­με κάθε που θα χά­νου­με και κά­ποιον δικό μας, άβου­λοι κι ανή­μπο­ροι να πρά­ξου­με κάτι. Στη θέση που βρί­σκε­ται ο κα­πι­τα­λι­σμός φλερ­τά­ρει ξανά με τον φα­σι­σμό. Η κάθε «Βαϊ­μά­ρη» μπο­ρεί να μην έμει­νε, απλά και μόνο, ενε­νή­ντα χρό­νια πίσω. Ήδη ζουν ανά­με­σά μας. Αν δεν αντι­δρά­σου­με, θα κα­τα­ντή­σου­με εμείς να ζούμε ανά­με­σα σ’ αυ­τούς.

Αργά αλλά στα­θε­ρά και με­θο­δι­κά κα­τα­φέρ­νουν μέρος της κοι­νω­νί­ας να εκ­χυ­δα­ΐ­ζε­ται, να αποϊ­δε­ο­λο­γι­κο­ποιεί­ται, να εκ­πη­θι­κί­ζε­ται και να φα­σι­στι­κο­ποιεί­ται. Τί λέτε, θα τους αφή­σου­με;

Στέ­λιος Κα­νά­κης

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //