Η οδύσσεια μιας απεργίας που δεν ήθελαν να γίνει!

Αν δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ έπρεπε να το φτιάξουμε τώρα!

Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, όλη η εργατική τάξη και κάθε κλάδος χωριστά, αλλά και οι συνταξιούχοι, η νεολαία, οι μικρομαγαζάτορες, οι αγρότες, κλιμακώνεται.

Η μόνη γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης είναι η οργανωμένη πάλη, η απεργία.

Έτσι από νωρίς το ΠΑΜΕ, οι Ομοσπονδίες και τα Εργατικά κέντρα που συσπειρώνονται σ’ αυτό και εκατοντάδες πρωτοβάθμια σωματεία, αποφάσισαν απεργία στις 8/11.

Και συνέχιζαν να την προτείνουν παντού.

Όλο αυτό για να δημιουργηθεί πίεση και απεργιακό κλίμα.

Η ΓΣΕΕ αρνήθηκε (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ).

Όμως πολλές ακόμα συνδικαλιστικές οργανώσεις (και που πολλές δεν ανήκαν στο ΠΑΜΕ), συνέχιζαν να παίρνουν αποφάσεις για την απεργία.

Τότε βγήκε η ΑΔΕΔΥ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ) κι απάντησε στην πρόταση του ΠΑΜΕ:

«Απεργία όχι στις 8 Νοέμβρη αλλά στις 14».

Επειδή έπαιρνα μέρος στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ 6 χρόνια (και μάλιστα τα χρόνια των μνημονίων), είναι σα να τους ακούω να λένε (κάθε φορά το ίδιο κάνουν):

«Δε θα συρθούμε πίσω από το ΠΑΜΕ».

Δείχνουν το πρόβλημά τους και κυρίως πως ό,τι κάνουν, το κάνουν μόνο κάτω από την πίεση των ταξικών δυνάμεων.

«Δεν πειράζει»,

λέει το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα που είχαν απόφαση για 8/11.

Πάμε λοιπόν για 14/11. Kαι συνεχίζουν την προσπάθεια.

Έχουν πια απόφαση για απεργία στις 14/11:

• 18 Εργατικά Κέντρα (όπως το ΕΚ Αθήνας, το μεγαλύτερο της χώρας και το ΕΚ Πειραιά),
• 12 Ομοσπονδίες
• και 212 πρωτοβάθμια σωματεία,
• καθώς και η ΑΔΕΔΥ.

Όμως σήμερα 1η Νοέμβρη,  οι ίδιοι που στην ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν για 14/11(ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ), οι ίδιοι στη ΓΣΕΕ, αφού πρώτα έφαγαν τα λυσσακά τους να μη βγει απεργία, βάζουν απεργία για τις 28/11, με πρόταση του …ΜΕΤΑ!

Συγκεκριμμένα το πρότεινε ο γνωστός Θ. Βασιλόπουλος, στέλεχος της ΛΑΕ, που όμως στην Ομοσπονδία του έχει κοινό ψηφοδέλτιο με το ΣΥΡΙΖΑ.

Το πολιτικό αίμα, νερό δε γίνεται.

Χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι ο ίδιος συνδικαλιστής είχε προτείνει απεργία για τις 14 Νοέμβρη, όταν είχε συνεδριάσει το ΔΣ του Εργατικού Κέντρου Αθήνας,

Κι αν δεν υπήρχε κι η μαζική συγκέντρωση απ’ έξω, δε ξέρω τι απόφαση θα έπαιρναν.

Άραγε, δε μπορούσαν να συνενοηθούν με τους δικούς τους στην ΑΔΕΔΥ;

Δε μπορούσαν να βάλουν συνεδριάσεις τις ίδιες μέρες;

Δείχνουν όλα αυτά ότι θέλουν την απεργία και ψάχνουν -δήθεν- την καλύτερη ημερομηνία;

Κυβερνητικοί συμβιβασμένοι εργατοπατέρες είναι όλοι τους και δε θέλουν ούτε απεργία, ούτε άλλους αγώνες.

Και μ’ αυτά τα συνηθισμένα κόλπα, προσπαθούν να κερδίζουν χρόνο για λογαριασμό των αφεντικών τους και της κυβέρνησης.

Εξαναγκάζονται να ψηφίζουν, μόνο κάτω από τις πιέσεις του ΠΑΜΕ και των εργαζομένων.

Πάντως η απεργία θα γίνει! 

Ήθελαν δεν ήθελαν αποφασίστηκε. Θέλουν δε θέλουν θα οργανωθεί.

Στη βάση. Στους χώρους δουλειάς. 

Εκεί που το ΠΑΜΕ κι οι συνδικαλιστές τους ματώνουν, εκφοβίζονται από τις εργοδοσίες, απολύονται.

Εκεί που θα ξυπνήσουμε πάλι χαράματα πολλές μέρες για την ανακοίνωση, την εξόρμηση και την απεργιακή φρουρά.

Εκεί που δεν πλησιάζουν αυτοί οι ξεφτυλισμένοι και γιατί δεν τολμούν και γιατί δε θέλουν.

Θα πάνε πάλι στη συγκέντρωση τρεις κι ο κούκος, χωρίς να έχουν νοιαστεί για τίποτα.

Η απεργία λοιπόν θα γίνει!

Και πέστε μου τώρα εσείς:

• Τί συμπεράσματα βγάζετε ;
• Γιατί τη φοβούνται τόσο πολύ την απεργία;
• Επειδή (όπως οι ίδιοι λένε)

«Με την απεργία δε γίνεται τίποτα»;

• Ποιος «διασπά»; Και κυρίως: Τί Διασπά;

Όλοι αυτοί οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί υπάλληλοι είναι συντονισμένοι κι ενωμένοι (μάλλον δασκαλεμένοι).

Μόνο το ΠΑΜΕ τους διαλύει την ομερτά της σιωπής του νεκροταφείου,που θέλουν να επιβάλλουν στο κίνημα.

Κακό είναι αυτό;

• Ποιον λοιπόν έχει σήμερα ο εργαζόμενος να υποστηρίξει την ανάγκη του;
• Να πιέσει. Να οργανώσει τον αγώνα για τα δικαιώματά του;

Το ΠΑΜΕ.

Κι αν δεν υπήρχε αυτό το ΠΑΜΕ, θα έπρεπε να φτιάξουμε τώρα επειγόντως ένα ολόιδιο. 

Ευτυχώς όμως υπάρχει.

Μάνος Δούκας