«Πατριώτες» και οι ναζί, Μίκη;

Λυπούμαστε βαθιά, με ό,τι είδαμε και ακούσαμε, μα εκείνον το Μίκη δε μπορεί κανείς να μας τον πάρει. Μας ανήκει. Τον Μίκη της εξέδρας τον χαρίζουμε στην αστική ολιγαρχία, στους κάθε λογής «πατριώτες» που θέλουν το λαό να δίνει το αίμα του και τον ιδρώτα του γι’ τ’ αφέντη το φαΐ, και τους πνευματικούς υπηρέτες τους«Ανε­ξάρ­τη­τα από τις όποιες δια­φω­νί­ες μας εί­μα­στε όλοι πα­τριώ­τες». Τη φράση αυτή ανέ­φε­ρε, προς το τέλος της ομι­λί­ας του στο συλ­λα­λη­τή­ριο του Συ­ντάγ­μα­τος, ο Μίκης Θε­ο­δω­ρά­κης. Και ερ­χό­μα­στε, εμείς οι τα­πει­νοί μπρο­στά στους αγώ­νες και την ιστο­ρι­κή δια­δρο­μή του Μίκη, να ρω­τή­σου­με:

Είναι άραγε όλοι πα­τριώ­τες, Μίκη;

• Πα­τριώ­τες οι αγω­νι­στές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, πα­τριώ­τες και οι ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες της Κα­το­χής; Διότι ανά­με­σα στο πλή­θος που σε χει­ρο­κρο­τού­σε, Μίκη, βρί­σκο­νταν και οι πο­λι­τι­κοί από­γο­νοι των χιτών και των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών, οι χρυ­σαυ­γί­τες.
• Πα­τριώ­τες οι σύ­ντρο­φοι σου στο κί­νη­μα των Λα­μπρά­κη­δων, πα­τριώ­τες και οι Γκο­τζα­μά­νη­δες του με­τεμ­φυ­λια­κού αστι­κού κρά­τους; Διότι ανά­με­σα στο πλή­θος που ζη­τω­κραύ­γα­ζε για το λόγο σου υπήρ­χαν και σύγ­χρο­νοι Γκο­τζα­μά­νη­δες, πο­λι­τι­κοί και ιδε­ο­λο­γι­κοί από­γο­νοι αυτών που σκό­τω­σαν το Λα­μπρά­κη.
• Πα­τριώ­τες οι αγω­νι­στές της αντι­δι­κτα­το­ρι­κής πάλης (την οποία δό­ξα­σες με τα τρα­γού­δια σου), πα­τριώ­τες και οι χου­ντι­κοί; Γιατί, Μίκη, στην πλα­τεία Συ­ντάγ­μα­τος που μί­λη­σες σή­με­ρα, υπήρ­χαν και νο­σταλ­γοί των Πα­πα­δό­που­λων και των Πατ­τα­κών. Τι εί­δους «πα­τριώ­τες» είναι, άραγε, οι πο­λι­τι­κοί και ιδε­ο­λο­γι­κοί από­γο­νοι αυτών που «χτυ­πού­σαν στην τα­ρά­τσα τον Αν­δρέα», Μίκη;
• Τι εί­δους «πα­τριώ­τες» είναι, άραγε, οι εγκλη­μα­τί­ες ναζί της Χρυ­σής Αυγής, η χι­τλε­ρι­κή σα­πί­λα του ντου­νιά και τα κάθε λογής φα­σι­στι­κά απο­βρά­σμα­τα στους οποί­ους απευ­θύν­θη­κες σή­με­ρα, Μίκη;
• Τι εί­δους «πα­τριώ­τες» είναι οι υμνη­τές του χου­ντι­κού δο­λο­φό­νου Ντερ­τι­λή – όπως ο φα­σί­στας μη­τρο­πο­λί­της Κα­λα­βρύ­των- και τα λοιπά ακρο­δε­ξιά απο­λοι­φά­δια που σε χει­ρο­κρό­τη­σαν σή­με­ρα, Μίκη;

Να μας συγ­χω­ρέ­σεις, αγα­πη­μέ­νε μας Μίκη, αλλά η «πα­τρί­δα» όλων αυτών δεν είναι και δική μας πα­τρί­δα. Την ιστο­ρία, που γρά­φτη­κε με αίμα και θυ­σί­ες, δεν πρό­κει­ται να τη σβή­σου­με μο­νο­κον­δυ­λιά στο όνομα μιάς επί­πλα­στης- και βο­λι­κής για τους αστούς αφε­ντά­δες – «εθνι­κής ενό­τη­τας».

Νας μας συγ­χω­ρέ­σεις, Μίκη, αλλά η πα­τρί­δα που ύμνη­σες- και κά­πο­τε τί­μη­σες- μέσα απ’ την αξε­πέ­ρα­στη μου­σι­κή σου, η πα­τρί­δα του Άξιον Εστί και της Ρω­μιο­σύ­νης, η πα­τρί­δα του Ρί­τσου, του Βάρ­να­λη, του Λει­βα­δί­τη, ου­δε­μία σχέση είχε, έχει και θα έχει με την «πα­τρί­δα» των Κα­σι­διά­ρη­δων, των Αμ­βρό­σιων και των Τζή­με­ρων.

Να μας συγ­χω­ρέ­σεις- και πάλι Μίκη- αλλά ο δικός μας Μίκης Θε­ο­δω­ρά­κης, αυτός που έβαλε ανε­ξί­τη­λη την σφρα­γί­δα του στην καρ­διά και το μυαλό μας, ο Μίκης της Μα­κρο­νή­σου και του Ωρω­πού, του ΕΑΜ, του βρα­βεί­ου Λένιν, ο Μίκης του Πέ­τρου­λα, του Λα­μπρά­κη, του Πα­να­γού­λη, που δε βο­λεύ­ο­νταν παρά μόνο στον ήλιο και το δί­καιο – δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που εί­δα­με χτες στην εξέ­δρα και δεν πι­στεύ­α­με όσα ακού­γα­με.

Λυ­πού­μα­στε βαθιά, με ό,τι εί­δα­με και ακού­σα­με, μα εκεί­νον το Μίκη δε μπο­ρεί κα­νείς να μας τον πάρει. Μας ανή­κει. Τον Μίκη της εξέ­δρας τον χα­ρί­ζου­με στην αστι­κή ολι­γαρ­χία, στους κάθε λογής «πα­τριώ­τες» που θέ­λουν το λαό να δίνει το αίμα του και τον ιδρώ­τα του γι’ τ’ αφέ­ντη το φαΐ, και τους πνευ­μα­τι­κούς υπη­ρέ­τες τους.

ΠΗΓΗ