Μαντέψτε... ποιός «λιβανίζει» το κεφάλαιο για να πάρει την «ευχή» του...

Σε άρθρο του στο περιοδικό «New Europe», ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε για άλλη μια φορά να εξωραΐσει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, καλλιεργώντας αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκής μεταρρύθμισής τους. Το πρόβλημα για τον Αλ. Τσίπρα είναι η «δομική ανεπάρκεια της ΕΕ και της Ευρωζώνης». Ετσι, η «συγκεκριμένη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», που «στηρίζεται στη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση», είναι που γεννά την κρίση και τις ανισομετρίες. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών - μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις». Μπορεί, λοιπόν, να υπάρξει και καπιταλισμός χωρίς κρίσεις και χωρίς ανισομετρία, χωρίς ανεργία και φτώχεια για τους εργαζόμενους, αρκεί να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης!

Συσκοτίζει έτσι ότι η «επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας» αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, αφού δεν μπορεί να υπάρξει κοινή «έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης» και για την εργατική τάξη και για το κεφάλαιο.

Γράφει ότι είναι δυνατός ο «αναπροσανατολισμός της ΕΕ σε μία δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση», εννοώντας ότι μπορεί να εφαρμοστεί πολιτική που να υπηρετεί και το κεφάλαιο και τους λαούς. Αλλωστε, αυτό είναι το στίγμα της προπαγάνδας τους για τη δήθεν φιλολαϊκή πολιτική διαχείρισης υπέρ των υγιών επιχειρηματιών που αναπτυσσόμενοι θα συμβάλουν και στη λύση λαϊκών προβλημάτων!

Ο Αλ. Τσίπρας απευθυνόμενος στο κεφάλαιο δηλώνει: «Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης, που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση». Οτι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουν τη δυνατότητα να πρωτοστατήσουν στην καπιταλιστική ανάκαμψη ενσωματώνοντας στους λαούς με την ψευδαίσθηση της δυνατότητας αλλαγής της ΕΕ απ' τα μέσα, και μάλιστα σε συνθήκες που σε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων αυξάνεται η δυσαρέσκεια απέναντί της. Αλλωστε, αποδίδει στην «πολιτική λιτότητας» τη δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ και υπόσχεται ότι με τη δική του πολιτική θα εκτονώσει αυτή τη δυσαρέσκεια.

Αυτό ορίζει ο Αλ. Τσίπρας ως το πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητάς του για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. «Είναι ένα προσκλητήριο να σταματήσουμε τη λιτότητα, να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία και να εργαστούμε για την ανάπτυξη», αναφέρει. Πίσω από τις διακηρύξεις ενάντια στη λιτότητα στην πραγματικότητα υπάρχει το αίτημα - που εκφράζει ευρύτερα τμήματα του κεφαλαίου - για χρηματοδότηση με σκοπό τη στήριξη της επενδυτικής δραστηριότητας των επιχειρηματικών ομίλων. Κλείνει το μάτι στις αντιδράσεις που εκφράζονται στους κόλπους των καπιταλιστών ενάντια στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που θεωρούν ότι ευθύνεται για την ύφεση.

Το άρθρο κλείνει με παράθεση αξιώσεων τμημάτων της αστικής τάξης, όπως είναι «άμεση κατάργηση των μνημονίων και συντονισμένη (!) αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών», «αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής και των κρατών», «...νόμος Γκλας - Στίγκαλ, ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα», «συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας» κ.ά.

ΠΗΓΗ