«Στρογγυλό Τραπέζι» με θέμα «Κίνδυνοι του φασισμού στην Ευρώπη» διοργάνωσε η ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ σήμερα Παρασκευή 9 Μάη στην έδρα της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό, 69 χρόνια μετά την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.
Την εισαγωγική τοποθέτηση έκανε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.(Παρακάτω παρατίθεται η ομιλία).
Τις εργασίες της εκδήλωσης άνοιξε ο Χρήστος Τσιντζιλώνης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ (Δείτε εδώ βίντεο)
Στην εκδήλωση συμμετείχαν οι: Σεργκέι Κιριτσούκ, επικεφαλής της οργάνωσης «Μποριτμπά» («Αγώνας») από την Ουκρανία, Ιγκορ Μέλνικοφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Λετονίας από το «Κέντρο Ομόνοιας», Βλαδιμήρ Κορνίλοφ, Διευθυντής Κέντρου Ευρασιατικών Μελετών, Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής, ΓΓ του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης και υποψήφιος Περιφερειάρχη Αττικής (διαβάστε στα συνημμένα ολόκληρη τη ομιλία και δείτε την σε βίντεο στο ιστολόγιο της Λαϊκής Συσπείρωσης Καλλιθέας), Γιεβγκένι Κοπατκό, κοινωνιολόγος από το Κίεβο, Στανισλάβ Μπισόκ, Ρώσος συγγραφέας, Τατιάνα Ντροζντόφσκαγια, εκπρόσωπος του Ιδρύματος «Λαϊκή διπλωματία», Ολεγκ Μπονταρένκο, Διευθυντής Κέντρου Ρώσο-ουκρανικών Ερευνών, Μιχαήλ Ποπόφ, Πανεπιστημιακός, πρόεδρος του Ιδρύματος Εργατικής Ακαδημίας, κι εκπρόσωπος του Κομμουνιστικού Εργατικού
Χαιρετιστήρια μηνύματα απέστειλαν οι: Π. Σιμονιένκο - Α` Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας, Σ. Γκαβρίλοφ - βουλευτής του ΚΚΡΟ, ο οποίος για τεχνικούς λόγους δεν μπόρεσε να έρθει, Γ. Ζιουγκάνοφ - Πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ.
Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα στο «Στρογγυλό Τραπέζι» με θέμα «Οι κίνδυνοι του φασισμού στην Ευρώπη»
«Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι,
Σαν σήμερα πριν 69 χρόνια, η Κόκκινη Σημαία υψώθηκε στο Ράιχσταγκ, σφραγίζοντας το νικηφόρο τέλος μιας τιτάνιας μάχης που έδωσαν οι λαοί με μπροστάρη τη Σοβιετική Ένωση και τους κομμουνιστές όλης της Ευρώπης, ενάντια στην πιο φρικτή, στην πιο μισάνθρωπη, τη φασιστική ιδεολογία και πρακτική, που γέννησε ο ίδιος ο καπιταλισμός, που έφτασε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο στο αποκορύφωμα, στην απόλυτη καταρράκωση της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στη μάχη αυτή, θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, στα πεδία των μαχών και στα απάνθρωπα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σήμερα τιμάμε όλους αυτούς που έπεσαν στα χαρακώματα, στα πεδία των μαχών, που αψήφησαν τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Το Λένινγκραντ και το Στάλινγκραντ στη Ρωσία, η Κοκκινιά κι η Καισαριανή στην Ελλάδα, μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη των λαών, όπως και χιλιάδες άλλοι τόποι όπου κρίθηκε και καθορίστηκε η έκβαση αυτής της σκληρής μάχης, όπου επιδείχτηκε από τη μια η βαρβαρότητα στην οποία οδηγεί ο καπιταλισμός κι από την άλλη το μεγαλείο της λαϊκής πάλης ενάντια σ’ αυτό το καπιταλιστικό δημιούργημα, στο φασισμό.
Κοντά 70 χρόνια μετά, κάποιοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σβήσουν τη φλόγα της αληθινής ιστορίας, που γράφτηκε με το αίμα των λαών. Κάνουν ό,τι μπορούν για να διαστρεβλώσουν την Ιστορία, να δικαιώσουν εμμέσως ή κι ευθέως τη φασιστική κτηνωδία. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη μαύρη προπαγάνδα της ψευτιάς παίζουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με εξέχοντα τον ρόλο της ΕΕ. Η ΕΕ έφτασε μάλιστα στο σημείο να καθιερώσει την 9η Μάη από Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, ως «μέρα της Ευρώπης», επιδιώκοντας να σβήσει από την μνήμη των λαών της Ευρώπης, τον αντιφασιστικό χαρακτήρα αυτής της επετείου. Δεν διστάζουν σ’ αυτήν την βρώμικη συκοφαντική ιδεολογικό-πολιτική επιχείρησή τους να ταυτίσουν το φασισμό με τον κομμουνισμό. Την ίδια ώρα η ΕΕ, όπως άλλωστε κι οι ΗΠΑ, δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να στηριχτούνε και να στηρίξουν τις πιο μαύρες, τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις, που αναρριχήθηκαν πραξικοπηματικά στην κυβέρνηση της Ουκρανίας, όπως νωρίτερα είχε συμβεί σε χώρες της Βαλτικής, για την προώθηση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων στην περιοχή της Ευρασίας. Στις χώρες αυτές τα τελευταία 25 χρόνια, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, διεξάγεται μια συστηματική ιδεολογική αντικομμουνιστική «πλύση εγκεφάλου», μέσω της οποίας οι «λεγεώνες των Ες-Ες» και οι άλλες ένοπλες φιλοφασιστικές ομάδες, παρουσιάζονται ως «απελευθερωτές» της χώρας από τον μπολσεβικισμό.
Ωστόσο, όση χολή και αν χύσουν, όσο μελάνι και αν ξοδέψουν, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν αλλάζει. 69 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο εκτιμούν την ανεπανάληπτη σε θυσίες προσφορά του κομμουνιστικού κινήματος στην ήττα του φασισμού. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα, με επικεφαλής το κόμμα των μπολσεβίκων. Εκατομμύρια κομμουνιστές και κομμουνίστριες έδωσαν και τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο.
Το καπιταλιστικό σύστημα, οι ανταγωνισμοί, που αναπόφευκτα εκδηλώνονται στο εσωτερικό του ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές και στα μονοπώλια, πρέπει να καταγραφούν στη συνείδηση των λαών ως οι υπεύθυνοι, βαθιά στιγματισμένοι για τους δυο παγκόσμιους πολέμους. Για τα εκατομμύρια των νεκρών, των αναπήρων, των ξεκληρισμένων. Δε δίστασαν, ούτε διστάζουν μπροστά σε κανένα έγκλημα, αρκεί να εξυπηρετήσουν τα κέρδη, την κυριαρχία και την καπιταλιστική εξουσία. Αυτή η αλήθεια ισχύει ακόμα περισσότερο σήμερα που οι ανταγωνισμοί και οι συγκρούσεις οξύνονται μεταξύ τους.
Η ιστορική αλήθεια δεν μπορεί να παραποιηθεί στις συνειδήσεις των λαών. Γιατί αυτή γράφηκε από την ίδια την πάλη των λαών, με το αίμα των λαών, των Εθνικοαπελευθερωτικών κι Αντιφασιστικών Κινημάτων στις καπιταλιστικές χώρες, όπως το ηρωικό ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, η ΕΠΟΝ στη χώρα μας που συσπείρωσαν και ξεσήκωσαν το λαό.
Ήταν αποτέλεσμα των συγκλονιστικών και τιτάνιων μαχών του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ, στο Κουρσκ, στο Λένινγκραντ, στη Σεβαστούπολη, σε όλα τα πεδία των μαχών μέσα στη Σοβιετική Ένωση και σε σειρά χωρών της καπιταλιστικής Ευρώπης. Η μεγάλη νίκη των λαών κατά του φασιστικού - ιμπεριαλιστικού άξονα Γερμανίας - Ιταλίας - Ιαπωνίας και των συμμάχων τους επιβλήθηκε κάτω από τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης με τις αμέτρητες θυσίες, τα περισσότερα από 20 εκατομμύρια νεκρούς της.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι
Βλέπουμε στις μέρες πως στην Ουκρανία, στις χώρες της Βαλτικής, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ο φασισμός επιδιώκει να σηκώσει κεφάλι, μεταξύ αυτών και στη χώρα μας, με το ναζιστικό- εγκληματικό μόρφωμα της ΧΑ.
Το φασιστικό τέρας και τότε και τώρα είναι δημιούργημα του καπιταλιστικού συστήματος, γεννιέται στα σπλάχνα του συστήματος, δεν είναι όπως θέλουν να το παρουσιάσουν κάτι έξω από αυτό. Ο φασισμός είναι η ακραία φωνή του κεφαλαίου που αξιοποιείται ως η «αιχμή του δόρατος» της καπιταλιστικής εξουσίας ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Χρησιμοποιεί τις συνθήκες της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, για να δυναμώσει, έχοντας στήριξη από το κεφάλαιο, ή μερίδες του, καθώς κι από τον κρατικό μηχανισμό. Επιδιώκει να εφαρμόσει μια σκληρή μορφή άσκησης της εξουσίας των μονοπωλίων, όπως στο παρελθόν έκαναν τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα των Χίτλερ και Μουσολίνι, για να καθυποτάξει το εργατικό – λαϊκό κίνημα. Αυτό ήταν κι είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γνώρισμα κι από εδώ προκύπτει το απροκάλυπτο αντικομμουνιστικό μίσος που διακρίνει όλες τις φασιστικές δυνάμεις διαχρονικά.
Βεβαίως, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, έτσι και τα εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα, αν κι εκφράζουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου, παγιδεύουν στις γραμμές τους και λαϊκά στρώματα, επιδιώκοντας να αποκτήσουν ευρεία λαϊκή βάση. Το καταφέρνουν με «εργαλείο» την ανοιχτή τρομοκρατική δράση, τη ρατσιστική πολιτική, τον σωβινισμό και μεγαλοϊδεατισμό, την διαστρέβλωση της ιστορίας κ.ά., εκμεταλλευόμενα την απότομη εξαθλίωση λαϊκών στρωμάτων, που είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας διαχείρισης των άλλων αστικών κομμάτων, για να συμπαρασύρουν στην επιρροή τους πολιτικά καθυστερημένα λαϊκά στρώματα.
Η ενίσχυση των φασιστικών κομμάτων στην Ουκρανία, του κόμματος «Σβόμποντα» και του «Δεξιού τομέα», όπως και της ΧΑ στην Ελλάδα, έχουν και κάποια κοινά: π.χ. εκδηλώθηκαν μετά την παταγώδη αποτυχία των υποσχέσεων που είχαν δώσει σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις, που βρίσκονταν στην κυβέρνηση. Ποιος δεν θυμάται π.χ. τις παραπλανητικές πασοκικές υποσχέσεις στην Ελλάδα, λίγο πριν την εκδήλωση της κρίσης; Όταν, όμως η σοσιαλδημοκρατία αλλά και τα φιλελεύθερα αστικά κόμματα, οι κάθε λογής αστικές κυβερνήσεις υπόσχονται φιλολαϊκές ρυθμίσεις και στην πράξη ακολουθούν σκληρή, αντιλαϊκή πολιτική, υπηρετώντας τα μονοπώλια, τότε η απογοήτευση κατεστραμμένων λαϊκών στρωμάτων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ανέργων, άπειρων τμημάτων της εργατικής τάξης, κυρίως νέων, μπορεί να στραφεί και προς αντιδραστικότερη κατεύθυνση. Ανάλογη εξέλιξη υπήρξε και στην Ουκρανία, με τις υποσχέσεις που είχε δώσει η κυβέρνηση του Γιανουκόβιτς.
Κι αυτή η εξέλιξη χρειάζεται την προσοχή μας σήμερα, όταν εδώ στη χώρα μας ακούμε πολλά περί μιας «πατριωτικής κυβέρνησης της Αριστεράς», που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ, κι η οποία μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, πάνω στις «ράγες» του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, δήθεν θα ανακουφίσει τους εργαζόμενους, θα επιλύσει τα λαϊκά προβλήματα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πλάνη, και δυστυχώς, όπως ιστορικά αποδεικνύεται, μια τέτοια «αριστερή κυβέρνηση» κατά τα γνωστά πρότυπα της σοσιαλδημοκρατίας, μπορεί να αποδειχτεί «γέφυρα» για μια ακόμη πιο δεξιά, πιο σκληρή κι αντιλαϊκή πολιτική.
Αυτό έχει επιβεβαιωθεί από την παλαιότερη και την πρόσφατη πείρα αφού η συνθηματολογία, οι υποσχέσεις για φιλολαϊκές αλλαγές που διαψεύδονται στην πράξη από τη μια ή την άλλη διαχείριση των συμφερόντων του κεφαλαίου, της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, της στρατηγικής της ΕΕ τροφοδοτούν το πισωγύρισμα συνειδήσεων.
Σήμερα, που φασιστικές δυνάμεις αναδεικνύονται π.χ. στην κυβέρνηση της Ουκρανίας, αποδείχνεται με αδιάσειστα στοιχεία, ότι ο φασισμός, όπως και πριν 80 χρόνια, μπορεί να είναι η επιλογή των αστικών τάξεων, όχι μόνο ως δύναμη κρούσης και φόβου κατά του λαϊκού κινήματος, αλλά και ως δύναμη διαχείρισης της αστικής εξουσίας.
Γνωρίζουμε από την Ιστορία πως οι αστικές πολιτικές δυνάμεις τόσο οι παραδοσιακές δεξιές όσο και οι σοσιαλδημοκρατικές, υπήρξαν στιγμές που έδωσαν στήριξη στους φασίστες, οι οποίοι φάνηκαν ιδιαίτερα χρήσιμοι στο καπιταλιστικό σύστημα, σ’ εκείνη την κρίσιμη στιγμή. Μπροστά στο φόβο της ανόδου του λαϊκού κινήματος, στον κίνδυνο να χάσει ο καπιταλισμός την εξουσία, επέλεξαν με ταξικά κριτήρια, να εγκαταλείψουν προσωρινά τη μορφή της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και δεν δίστασαν να στηρίξουν τη φασιστική μορφή άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου.
Στην πράξη π.χ. βλέπουμε, τον Αμερικανό πρόεδρο, για την εκλογή του οποίου πανηγύριζε πριν μερικά χρόνια η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση του οποίου, κάθε λίγο και λιγάκι εκθειάζει αυτό το κόμμα κι ο αρχηγός του, να δίνει σαφή στήριξη στα φασιστοειδή του Κιέβου, με στόχο την ικανοποίηση των συμφερόντων των αμερικάνικων κι ευρωπαϊκών μονοπωλίων στην Ουκρανία, στο φόντο του σκληρού ανταγωνισμού με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των μεριδίων των αγορών, των ενεργειακών δρόμων, του πλούτου της περιοχής.
Η ΕΕ και η ελληνική κυβέρνηση, που προεδρεύει της ΕΕ, ανέλαβε ενεργητικό ρόλο σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς. Η ΕΕ ενώ χαρακτηρίζει ως «ολοκληρωτισμό» οποιαδήποτε κυβερνητική αλλαγή που δε στηρίζεται στις αστικές επιλογές, ενώ καταδικάζει τη βία, δε διστάζει ν’ αξιοποιήσει και τη βία και την ανατροπή κυβερνήσεων όταν αυτή εξυπηρετεί τα συμφέροντά της, όπως έγινε στην Ουκρανία. Δε διστάζει ν’ αξιοποιήσει τη δράση ακραία εθνικιστικών-φασιστικών, αντικομμουνιστικών στοιχείων, των νοσταλγών του Χίτλερ και βέβαια την καταστροφή των μνημείων του Λένιν, των σοβιετικών και αντιφασιστικών μνημείων.
Αλλά και στη χώρα μας, δεν είναι λίγοι αυτοί που τα τελευταία χρόνια «δούλεψαν» για την ενίσχυση της φασιστικής ΧΑ, όχι μόνον με την αδρή χρηματοδότησή της, αλλά και με την προετοιμασία του ιδεολογικού «εδάφους» για την ανάπτυξή της. Πρόκειται για όλους εκείνους που καλλιέργησαν το μίσος ενάντια στο ΚΚΕ και στο ΠΑΜΕ, ενάντια στη συλλογική, πολιτική και συνδικαλιστική οργάνωση κι αντίσταση στην αντιλαϊκή πολιτική, εκθειάζοντας ταυτόχρονα την «τυφλή» αγανάκτηση, το «αυθόρμητο», βγάζοντας «λάδι» τον καπιταλιστικό σύστημα για τις βαριές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Μιλάμε ακόμη γι’ αυτούς, που, όπως αποδείχτηκε, έστηναν πολιτικούς «δίαυλους» με το φασιστικό μόρφωμα, υποσχόμενοι μέχρι και κυβερνητικά έδρανα, την ώρα μάλιστα που καλλιεργούσαν την απαράδεκτη «θεωρία των δύο άκρων».
Μετά από τόσα εγκλήματα, δολοφονίες μεταναστών, δολοφονικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, τη δολοφονία το Π. Φύσσα, βλέπουμε να ακολουθείται από το σύστημα μια πολιτική «κλαδέματος» της ΧΑ, αλλά όχι ουσιαστικής αντιμετώπισή της. Κι αυτό όχι μόνον από την κυβέρνηση, αλλά κι από τα άλλα κόμματα, όπως δείχνει η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου της Αθήνας για τις προεκλογικές διευκολύνσεις. Αυτό κάτι λέει, κάτι δείχνει! Ότι το αστικό πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται για το «ξερίζωμα», αλλά για τον «καλλωπισμό» κι εξωραϊσμό αυτού του μορφώματος και δεν αποκλείει την προσεχή αξιοποίησή του σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος.
Το ΚΚΕ θεωρεί πως είναι άμεσο και επιτακτικό καθήκον η απομόνωση της ΧΑ, που είναι ορκισμένος εχθρός του λαού και των αγώνων του, επιδιώκει να χτυπήσει το ΚΚΕ και το εργατικό λαϊκό κίνημα. Η ΧΑ δεν αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά της υπεράσπισης δήθεν της αστικής δημοκρατίας, του καπιταλιστικού συστήματος που τη γεννά, αλλά από τη Λαϊκή Συμμαχία σε αντιμονοπωλιακή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, από ένα λαϊκό κίνημα, που θα αμφισβητεί και θα αντιπαρατίθεται με την στρατηγική των μονοπωλίων.
Φίλοι και σύντροφοι,
Διδασκόμαστε και προετοιμαζόμαστε, με ΚΚΕ ικανό να παλεύει σε όλες τις συνθήκες, σε όλους τους καιρούς.
Οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή (Μ. Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια, Ευρασία), είναι ραγδαίες και μπορεί τα επόμενα χρόνια να οδηγήσουν σε νέους τοπικούς, περιφερειακούς ή και γενικευμένους πολέμους. Σε συνθήκες προετοιμασίας πολέμων και γενικά ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της παίρνουν μέτρα κατά του εργατικού κινήματος, αξιοποιούν και τα εθνικιστικά – φασιστικά κόμματα, μπορούν να επιδιώξουν την επιβολή κατασταλτικών μέτρων σε βάρος του κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.
Γι' αυτό και το εργατικό κίνημα, οι σύμμαχοί του και το Κόμμα πρέπει να είναι έγκαιρα προετοιμασμένο, να είναι δυνατό, προσηλωμένο στη χάραξη και υλοποίηση της δικής του στρατηγικής, που θα ανταποκρίνεται στην ικανοποίηση των εργατικών – λαϊκών αναγκών, μέσα από την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από κάθε ιμπεριαλιστική ένωση, με τον απεγκλωβισμό της από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.
Σ’ αυτό το δρόμο κοντινότερος «σταθμός» μας είναι οι προσεχείς τοπικές εκλογές κι ευρωεκλογές.
Σ’ αυτές τις εκλογές πρέπει να υπάρξει άμεση, σαφής καταδίκη της ΕΕ, που στήριξε την όλη αντιδραστική εξέλιξη στην Ουκρανία. Και την στήριξε όχι τυχαία, όχι από παραδρομή, από κακό υπολογισμό ή εξαιτίας του «κακού συσχετισμού» στο εσωτερικό ή γιατί είναι «υπόδουλη» στις ΗΠΑ. Τη στήριξε γιατί είναι μια συμμαχία στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Είναι από τη φύση της βαθιά αντιδραστική, αφού έχει ως «ακρογωνιαίο λίθο» τη διαφύλαξη των καπιταλιστικών κερδών. Μηχανεύεται διαρκώς νέους τρόπους για το ξεζούμισμα του εργάτη, του επαγγελματία, του συνταξιούχου, της νεολαίας. Με το «τσάκισμα» εργατικών, λαϊκών δικαιωμάτων, των μισθών και των συντάξεων, με την εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, με τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, με την ανεργία, τις ιδιωτικοποιήσεις, την ΚΑΠ και τόσα άλλα. Αντανάκλαση αυτής της εσωτερικής αντιδραστικής φύσης της είναι και η επιθετική αντιδραστική εξωτερική πολιτική της ΕΕ. Γι’ αυτό φτιάχνει από τη μια μηχανισμούς επιτήρησης των χωρών, δηλαδή μνημόνια διαρκείας κι από την άλλη ευρωστρατό και συνεργάζεται στενά με το ΝΑΤΟ.
Η πολύκροτη «σταθερότητα», την οποία επικαλείται η κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ, δεν είναι κάτι άλλο από τη συνέχιση αυτής της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής μέσα κι έξω από τα σύνορά της, στην πορεία σταθεροποίησης και ανάκαμψης των κερδών της πλουτοκρατίας. Να μην ξεγελαστεί ο λαός. Η όποια ανάκαμψη παρουσιάσουν τα κέρδη των λίγων, δεν θα αφορά τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.
Από την άλλη το δίλημμα των εκλογών, που προβάλλει η αξιωματική αντιπολίτευση, «ΣΥΡΙΖΑ ή Μέρκελ», υπονοώντας ότι χωρίς να θιχτούν ΕΕ και κεφάλαιο, δηλαδή χωρίς να θιχτεί ο δρόμος εξέλιξης των πραγμάτων που μας έφερε έως εδώ, ότι δήθεν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα φέρει τη «σωτηρία», έχει σαφή πρόθεση να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους μέσα στην ΕΕ, μέσα στα αντιδραστικά πλαίσια μιας κοινωνίας που στηρίζεται στο Μινώταυρο του κέρδους.
Αυτές τις αυταπάτες, ότι μπορεί να υπάρξει ένας καλύτερος καπιταλισμός, μια καλύτερη ΕΕ, τις έχουν βιώσει εδώ και χρόνια οι εργαζόμενοι κι έχουν πλήρως διαψευστεί. Η ΕΕ δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Είναι σάρκα από τη σάρκα της καπιταλιστικής σαπίλας, που δεν μπορεί να καλυφτεί με το «μακιγιάζ» που προτίθεται να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι ζήτημα αλλαγής συσχετισμού στο εσωτερικό της.
Κι άλλη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σπείρει τέτοιες αυταπάτες, όπως πριν δύο χρόνια που πανηγύριζε για την εκλογή Ολάντ και τη διαμόρφωση του λεγόμενου «μετώπου του νότου», του «ανέμου από το νότο». Σήμερα αυτά που έλεγε πριν δύο χρόνια για τον Ολάντ μόνον ως ανέκδοτο μπορούμε να τα εκλάβουμε. Όπως τώρα ότι η υποψηφιότητα για τη θέση του επικεφαλής της Κομισιόν, του πιο σκληρού, δηλαδή, πυρήνα αυτού του αντιδραστικού οικοδομήματος, θα αλλάξει το όλο οικοδόμημα. Αυτά τα παραμύθια των εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζονται, πως αν πάρουν ως «αντιπαροχή» τη λαϊκή ψήφο στις προσεχείς εκλογές θα οικοδομήσουν μια νέα ΕΕ, έναν καλύτερο καπιταλισμό, δεν έχουν καμία βάση, είναι πέρα για πέρα αυθαίρετα κι επικίνδυνα για τα ίδια τα λαϊκά συμφέροντα.
Η ΕΕ είναι και θα γίνει ακόμη μεγαλύτερη και σκληρότερη «κόλαση» για τους λαούς, είτε είναι πρώτος, είτε είναι δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. Ο μόνος δρόμος είναι η ενδυνάμωση της πάλης ενάντια στην ΕΕ, για την αποδέσμευση απ’ αυτήν, με μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση του πλούτου, με εργατική λαϊκή εξουσία.
Κι ένα «βήμα» σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι η αποφασιστική καταδίκη της ΕΕ στις προσεχείς εκλογές, μαζί με την καταδίκη του καπιταλισμού, που γεννά το φασισμό και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, της Λαϊκής Συσπείρωσης στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Γι’ αυτό και από αυτό το βήμα σήμερα του συμποσίου μας, καλούμε σε συστράτευση, συμπαράταξη, ενίσχυση του ΚΚΕ, της μοναδικής εγγύησης, για να γίνει ο ίδιος ο λαός ισχυρός, να μπορεί να καθορίζει το παρόν και το μέλλον του».
Συνημμένα Αρχεία:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου