Το μνημόνιο των μνημονίων είναι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ιδρυτική πράξη της ΕΕ. Αυτή που ψήφισαν από κοινού το 1992 ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ (ο βασικός πυρήνας του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ) και η ΠΟΛΑΝ του Αντ. Σαμαρά. Ολοι, δηλαδή, πλην ΚΚΕ, που και τότε κατηγορούνταν ως «απολιθωμένο», αρτηριοσκληρωτικό, ότι δεν καταλαβαίνει τις κοσμογονικές αλλαγές, ότι υπερασπίζεται έναν «εθνοκεντρικό απομονωτισμό» και άλλα τέτοια.
Μήπως, όμως, 22 χρόνια μετά, πρέπει να γίνει ένας απολογισμός; Οχι, βεβαίως, «για την ιστορία», επειδή η ΕΕ δεν είναι ιστορία, έχει καθοριστική θέση στο σήμερα και το αύριο.
Μήπως θα πρέπει να γίνει απολογισμός:
«Για τα χρυσά κουτάλια», που έγιναν συσσίτια στους δρόμους;
«Για τα αγροτικά προϊόντα που θα κατακτούσαν τις ευρωπαϊκές αγορές», ενώ στην πραγματικότητα εξαφανίστηκαν από τα ράφια και αντικαταστάθηκαν από εισαγόμενα;
«Για την ανάπτυξη, τις δουλειές», που σημαίνουν κέρδη στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών και κλειστά εργοστάσια, επειδή ενισχύθηκε η δυνατότητα του κεφαλαίου να κινείται από κλάδο σε κλάδο και από χώρα σε χώρα;
«Για την κοινωνική Ευρώπη», που σημαίνει ξεθεμέλιωμα των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων;
«Για τη διαρκή ειρήνη της Ενωμένης Ευρώπης», που σημαίνει πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις από τα Βαλκάνια και την Αφρική μέχρι την Ουκρανία;
Μήπως όλα αυτά τα 22 χρόνια δεν αποδείχθηκε ότι η ΕΕ δεν είναι κάτι ουδέτερο, όπως μας έλεγαν, αλλά στήριγμα των μονοπωλίων και του κεφαλαίου;
Μήπως το ελληνικό κεφάλαιο, οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν είναι αυτοί που βγήκαν κερδισμένοι, ενώ χαμένος βγήκε ο λαός;
Μήπως, όμως, δεν πρέπει να γίνει απολογισμός για όσους, στο όνομα της «αριστεράς», στήριξαν με κάθε μέσο την ΕΕ, από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ μέχρι σήμερα; Πότε ψηφίζοντας τις Συνθήκες της, πότε δημιουργώντας κλίμα ανοχής απέναντί τους.
Σήμερα, ανερυθρίαστα, οι ίδιοι φτάνουν να λένε ψέματα ότι δεν υποστήριξαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (βλέπε πρόσφατη συνέντευξη του Αλ. Τσίπρα), προσπαθώντας να ξεγελάσουν όσους δεν έχουν μνήμη ή δεν ξέρουν.
Επιμένουν να ψεύδονται, όταν λένε ότι η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα είναι «η εξαίρεση στην ΕΕ και όχι ο κανόνας», θέλοντας επί της ουσίας να κρύψουν ότι σε όλη την ΕΕ εφαρμόζεται η ίδια αντιλαϊκή πολιτική. Δεν ξέρουν, άραγε, για τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα mini jobs στη Γερμανία, την παράταση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τις πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας, τις ιδιωτικοποιήσεις κ.ά. σε χώρες χωρίς μνημόνια;
Μήπως, επίσης, δεν ψεύδονται όταν λένε ότι το πρόβλημα είναι τα μνημόνια, τη στιγμή που η ΕΕ προβλέπει μνημόνια διαρκείας για τους λαούς, όταν προβλέπεται επιτήρηση σε όλες τις χώρες;
Μήπως, όμως, δεν πρέπει να κριθεί και η σημερινή στάση τους; Τη στιγμή που αποκαλύπτεται ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ σε όλο του το μεγαλείο, που αποκαλύπτεται ότι η ΕΕ είναι στήριγμα του κεφαλαίου, εκείνοι επιμένουν: «Οχι! είναι δυνατόν να αλλάξει η ΕΕ, να γίνει φιλολαϊκή». Φτάνουν, μάλιστα, να επαναλαμβάνουν το «ανήκομεν εις την δύσιν»!
Να γιατί, λοιπόν, θα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ στις ευρωεκλογές. Γιατί δικαιώθηκε. Γιατί εκφράζει σταθερά, εδώ και δεκαετίες, την αταλάντευτη εναντίωσή του στην ΕΕ, γιατί έδωσε τη μάχη για να αποκαλύψει τον αντιλαϊκό της χαρακτήρα, γιατί δε σπέρνει αυταπάτες ότι μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Γιατί έχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ όχι από τη σκοπιά μερίδων του κεφαλαίου που θέλουν να διαπραγματευτούν τη θέση τους στη λυκοσυμμαχία, όπως ο λεγόμενος ευρωσκεπτικισμός.
Εχει πρόταση σύγκρουσης με την ΕΕ από τη σκοπιά των εργαζομένων: Αποδέσμευση από την ΕΕ, με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή όλου του χρέους.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Παρασκευή 23 Μαη 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου