Όψιμοι αντιευρωπαϊστές

Τα τελευταία 4 χρόνια, από την αρχή της κρίσης, βιώνουμε και θα βιώνουμε καθώς φαίνεται διαρκείς αλλαγές στο αστικό πολιτικό σκηνικό. Οι δύο πόλοι του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ξέχασαν «την αντιπαλότητά τους», ενώθηκαν και σχημάτισαν τον έναν πόλο του νέου δικομματισμού. Τον άλλο πόλο ανέλαβε  «δικαιωματικά» να τον αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ταυτόχρονα, μετά τα μνημόνια, έκαναν την εμφάνισή τους νέα κόμματα, με βασικούς πυρήνες πρόσωπα προερχόμενα από τον παλιό δικομματισμό. Να σημειώσουμε ότι όλα τα παραπάνω κόμματα, παλιά και νέα, αθωώνουν τις αποφάσεις φτωχοποίησης όλων των λαών της ΕΕ και ορκίζονται πίστη στα κελεύσματά της. Το σκηνικό συμπληρώνεται  με κινήσεις και σχηματισμούς με αντιευρώ και αντιευρωπαϊκή ρητορική. Πρέπει να αναφέρουμε και τον αντιμερκελισμό, όπου όλα τα δεινά του λαού και της χώρας αποδίδονται στην καγκελάριο της Γερμανίας Μέρκελ και υπονοούν μια λύση με αντικατάστασή της  από άλλο πιο φωτισμένο πρόσωπο.

Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι η Γερμανία αποτελεί το σκληρό πυρήνα της ΕΕ και οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο να ήταν στη θέση της Μέρκελ θα εφάρμοζε την ίδια περιοριστική πολιτική, γιατί αυτή η πολιτική υπαγορεύεται από μηχανισμούς της ΕΕ και τα όποια μέτρα συναποφασίζονται  από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών. Με αυτή τους τη μέθοδο, οι αντιμερκελιστές πιστεύουν ότι θα πετύχουν το ακατόρθωτο, αυτό δηλαδή που σοφά λέει ο λαός και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο.

Πέρα από αυτήν την κατηγορία, υπάρχουν και διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί και κινήσεις που τοποθετούνται κατά της ΕΕ και του ευρώ. Αυτοί οι αντιευρωπαϊστές δηλώνουν ότι η χώρα μας βρίσκεται υπό κατοχή και καλούν το λαό να αντιδράσει. Ξεχνούν όμως να αναφέρουν ότι η οικονομική κατοχή της χώρας μας, με τη σταδιακή φτωχοποίηση, άρχισε από την ημέρα που το αστικό πολιτικό κατεστημένο αποφάσισε, χωρίς να ρωτήσει -όπως όφειλε- το λαό, να εντάξει τη χώρα στην ΕΕ. Μερικοί από τους εκπροσώπους των αντιευρωπαϊκών σχηματισμών μέχρι την αρχή της κρίσης ευλογούσαν την ΕΕ.

Η στάση τους δημιουργεί σειρά ευλόγων ερωτημάτων. Δεν έμαθαν άραγε ότι από την επομένη της ένταξης στην Ευρωζώνη και το ευρώ, οι τιμές των προϊόντων ευρείας κατανάλωσης εκτινάχτηκαν στα ύψη;

Δεν άκουσαν τίποτα για το Μάαστριχτ (κάποιοι βέβαια το ψήφισαν) που επέβαλε την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και υπηρεσιών, με αποτέλεσμα εκατοντάδες κερδοφόρες επιχειρήσεις να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω τους στρατιές ανέργων;

Δεν είδαν τις αλυσίδες πολυεθνικών εταιρειών να φυτρώνουν σαν μανιτάρια εκτοπίζοντας την εγχώρια παραγωγή; Δεν κατάλαβαν ότι η πώληση κερδοφόρων δημόσιων οργανισμών έναντι πινακίου φακής άρχισαν με την είσοδό μας στην ΕΕ; Δεν έμαθαν για την αποβιομηχάνιση της χώρας, τη συρρίκνωση της γεωργικής παραγωγής, την εξάρτηση των παραγωγών από τις πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής σπόρων;

Δεν έπεσαν  στην αντίληψή τους οι  ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες για μείωση του αγροτικού πληθυσμού στο 10% του γενικού πληθυσμού ξεκληρίζοντας τους μικρούς  και μεσαίους αγρότες;  Πρέπει όμως ν’ άκουσαν για τη γενιά των 700 ευρώ, γιατί τότε εξέφραζαν  τη συμπάθειά  τους. Έμεναν όμως εκεί, γιατί αν προχωρούσαν στην απόδοση ευθυνών πώς θα μπορούσαν να δοξολογούν την ΕΕ;

Πέρασαν πολλά χρόνια από την ένταξη και όχι μόνο δεν βρήκαν μια λέξη κατά του μύθου του ευρωπαϊκού παραδείσου, αλλά απαξίωναν και κάθε φωνή αντίστασης και αποκάλυψης της αλήθειας και πρώτα απ’ όλα του ΚΚΕ. Και τι δεν του έσουραν. Δογματισμό, αγκύλωση, γραφειοκρατία,  σκεπάζοντας έτσι  το δικό τους δογματισμό που αποδίδει στην ΕΕ ιδιότητες θεϊκές στις οποίες όποιος δεν υποτάσσεται χαρακτηρίζεται άπιστος.

Μετά απ’ όλα αυτά προβάλλουν δύο ερωτήματα: Πρώτο, γιατί δεν μίλησαν οι όψιμοι αντιευρωπαϊστές από την αρχή της οικονομικής «κατοχής»; Δεν γνώριζαν; Λίγο απίθανη φαίνεται αυτή η εκδοχή, δεδομένου  ότι κάποιοι απ’ αυτούς είναι σπουδαίοι οικονομολόγοι. Παραπλανήθηκαν; Αν συνέβη κάτι τέτοιο, οφείλουν να το πουν, τουλάχιστον για να δικαιολογήσουν τη μακροχρόνια σιωπή τους, ή τι άλλο;

Δεύτερο ερώτημα, γιατί άρχισαν τώρα να ψελλίζουν κάποιες αλήθειες για το χαρακτήρα της ΕΕ και τις δυσμενείς συνέπειες που θα έχει η συνέχιση της παραμονής της χώρας στους κόλπους της; Για ν’ απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να καταφύγουμε πρώτα στις αλλαγές που επέφερε στη συλλογική λαϊκή συνείδηση η περιοριστική μνημονιακή πολιτική. Μετά από τόσες  χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις, η λαϊκή εμπειρία, που αποκτήθηκε και αποκτάται, οδηγεί στην πραγματική εκτίμηση για το χαρακτήρα της ΕΕ.

Δεν εμπιστεύεται τα μεγάλα λόγια για τις καλύτερες μέρες που δήθεν επιφυλάσσει η παραμονή μας στους κόλπους της. Βλέπει ένα ένα τα δικαιώματά του να καταργούνται και στη θέση τους να επανέρχονται μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας και ποιότητας ζωής. Βλέπει την ανεργία να καλπάζει και τη νεολαία να μαραζώνει ή να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς. Βλέπει την εθνική του υπερηφάνεια να καταρρακώνεται από ιταμούς εκβιασμούς των εκπροσώπων της ΕΕ. Βλέπει την πείνα να ξαναγυρίζει και να εξαθλιώνει σώμα και ψυχή. Βλέπει, βλέπει, βλέπει…

Και βγάζει την ετυμηγορία του, που είναι καταδικαστική: Η  ΕΕ καταστρέφει τη χώρα και το λαό της.

Αυτές οι αλλαγές με το χρόνο προσλαμβάνουν κινηματικό χαρακτήρα, με μια δυναμική που διαρκώς εξελίσσεται.  Αυτήν ακριβώς τη δυναμική φοβάται το καπιταλιστικό σύστημα και το όργανό του η ΕΕ. Και προσπαθεί να την εκτρέψει σε σχήματα ακίνδυνα για την ύπαρξή τους. Χρειάζεται, με άλλα λόγια, ένα ανάχωμα που θα αναχαιτίζει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού. Χρειάζεται πολιτικούς σχηματισμούς που θα εξαντλούν την  επαναστατικότητά τους σε άσφαιρη και μόνο λεκτική επιθετικότητα προς την ΕΕ. Έτσι πιστεύουν ότι θα εκτονώνεται η λαϊκή οργή. Η μέχρι τώρα πολιτική συμπεριφορά των αντιευρωπαϊστών περιορίζεται  σε ομιλίες, σεμινάρια, συγκεντρώσεις με πλούσιο βερμπαλιστικό επαναστατισμό. Όμως  τη μοναδική λύση και αντίσταση στα βάρβαρα μέτρα δεν την αγγίζουν. Δεν ξέρουν, άραγε, ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν χαμπαριάζει, δεν ιδρώνει το αυτί του όσες βρισιές και κατάρες να δέχεται, αρκεί να μην αμφισβητείται η εξουσία του;

Εκείνο που φοβούνται είναι η λαϊκή οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Αυτή τη μοναδική λύση είναι που προβάλλουν  οι συνεπείς,  αγωνιστικές φωνές και το ΚΚΕ. Αυτή η λαϊκή οργάνωση, που θα οικοδομεί την ενότητα όλων των εργαζομένων, θα αποτελέσει το φόβητρο των οποιωνδήποτε ευρωμονοδρομιακών κυβερνήσεων  και θα αποτρέπει κάθε νέο αντιλαϊκό μέτρο, απαιτώντας παράλληλα  την επιστροφή όσων του έχουν κλέψει.

Α. Γ.