Η συγκρότηση του ΠΑΜΕ πριν από 15 χρόνια ήταν «ανάγκη των καιρών» και δικαίωσε πέρα για πέρα το ρόλο του

Νέα δυναμική στο κίνημα με την πείρα των 15 χρόνων

Σε λίγες βδομάδες, συμπληρώνονται 15 χρόνια από την ίδρυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Στις 3 Απρίλη 1999, με τη συμμετοχή πάνω από 1.500 συνδικαλιστών από όλη τη χώρα, που εκπροσωπούσαν 300 συνδικαλιστικές οργανώσεις, συγκροτείται το ΠΑΜΕ, ανοίγοντας μια νέα σελίδα για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, τους αγώνες των εργαζομένων.

Είναι ακριβώς οι μέρες που ο ιμπεριαλισμός δείχνει τα δόντια του στην πολύπαθη Γιουγκοσλαβία, όπως ακριβώς και σήμερα στην Ουκρανία. Το ΠΑΜΕ, από την πρώτη κιόλας στιγμή, με τη δράση και τις πρωτοβουλίες του, πρωτοστατεί στις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις του λαού μας. Γίνεται το παράδειγμα για το ποια πρέπει να είναι η θέση της εργατικής τάξης απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θέση επίκαιρη και σήμερα.

«Πιστεύουμε ότι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να εξαντλείται στα επιμέρους αιτήματα, αλλά να συνδυάζει το άμεσο, το σημερινό, με την προοπτική και την πάλη για βαθιές αλλαγές μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, όπως αναγράφεται στα καταστατικά όλων σχεδόν των συνδικαλιστικών οργανώσεων».

Με αυτά τα λόγια «έκλεινε» η εισήγηση στην ιδρυτική Πανελλαδική Σύσκεψη. Η θέση αυτή, σαν κόκκινη κλωστή διαπέρασε όλη τη δεκαπεντάχρονη δράση του ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονα, αποτελεί τη διαχωριστική γραμμή με εκείνες τις δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι οποίες, με σημαία την «ταξική ειρήνη» και τον «κοινωνικό εταιρισμό», ποδηγετούσαν την εργατική τάξη στις αξιώσεις του κεφαλαίου, υπηρετούσαν και συνεχίζουν να υπηρετούν τη διαιώνιση της εκμετάλλευσης και του καπιταλισμού.

Δεκαπέντε χρόνια μετά, μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι η συγκρότηση του ΠΑΜΕ, ως πόλος συσπείρωσης συνδικάτων, συνδικαλιστών, εργαζομένων, δυνάμεων που πιστεύουν στη δύναμη της ταξικής πάλης, που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια και δεν αποδέχονται την αντίληψη του «κοινωνικού εταιρισμού» με τους καπιταλιστές, όχι μόνο ήταν «ανάγκη των καιρών», αλλά δικαίωσε πέρα για πέρα το ρόλο του.

Η δράση του ήταν αποφασιστικός παράγοντας στην ανάπτυξη των αγώνων των εργαζομένων. Αναδείχτηκε σε προχωρημένο μετερίζι στην πάλη της εργατικής τάξης, στο συντονισμό μεταξύ συνδικαλιστικών οργανώσεων με ταξικό προσανατολισμό, για την υπεράσπιση των ζωτικών συμφερόντων των εργαζομένων, με πλαίσιο που συγκρούεται με την εργοδοσία και το κράτος της.

Δεν υπήρξε αγώνας, από την πιο μικρή διεκδίκηση, μέχρι τις μεγάλες εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης και την όξυνση της αντεργατικής επίθεσης από τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που το ΠΑΜΕ να μην είχε καθοριστική συμβολή, να μην έβαλε τη σφραγίδα του. Σφραγίδα ανεξίτηλη, προσφορά αναντικατάστατη, που εμπλούτισε την πείρα των εργαζομένων και μπορεί συμβάλει αποφασιστικά στην παραπέρα οργάνωση της πάλης.

Στο στόχαστρο λυσσαλαίας επίθεσης

Γι' αυτό και από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του, το ΠΑΜΕ δέχτηκε τα πυρά των εκπροσώπων του κεφαλαίου, των αστικών Μέσων Ενημέρωσης, των ηγεσιών του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, με πρώτο βιολί την «Αυτόνομη Παρέμβαση», αλλά και τις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Ολοι αυτοί κουνούσαν επιδεικτικά το δάχτυλο στις ταξικές δυνάμεις και κατηγορούσαν το ΠΑΜΕ για «διάσπαση» του κινήματος, για «κομματισμό» και άλλα παρόμοια.

Ταυτόχρονα, χιλιάδες εργάτες που συσπειρώνονται στα ταξικά συνδικάτα, στις Επιτροπές Αγώνα, στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, μπήκαν στο στόχαστρο της εργοδοσίας, διώχτηκαν στους τόπους δουλειάς. Χτυπώντας τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, η εργοδοσία επιχείρησε χωρίς επιτυχία να «σπάσει» το πιο συνεπές κομμάτι του συνδικαλιστικού κινήματος.

Παρά την τρομοκρατία, τις συκοφαντίες, το φανερό και κρυφό πόλεμο που εξαπολύθηκε εναντίον του, το ΠΑΜΕ άντεξε. Επιβεβαίωσε ότι δεν τα διπλώνει μπροστά στις δυσκολίες, ότι είναι δύναμη δοκιμασμένη και αποφασισμένη να τραβήξει την ταξική πάλη μέχρι το τέλος. Κέρδισε την εμπιστοσύνη μεγάλων τμημάτων των εργαζομένων με το σπαθί του, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη αναγνώριση.

Με τον ανιδιοτελή αγώνα και την προσφορά χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων που παλεύουν στους χώρους δουλειάς και μέσα από τα σωματεία τους, συσπειρωμένοι στο ΠΑΜΕ, έγινε το παράδειγμα και ο οδηγός, για τις ακόμα πιο αποφασιστικές μάχες που έχει μπροστά της η εργατική τάξη.

Στις σημερινές συνθήκες, γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη η αναζωογόνηση του συνδικαλιστικού κινήματος, η ενίσχυση της ταξικής γραμμής και η ήττα της «γραμμής» της συναίνεσης, της υποταγής, του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας. Είναι περισσότερο αναγκαία η ενίσχυση του ταξικού πόλου στο εσωτερικό του κινήματος.

Προϋπόθεση και κρίσιμο στοιχείο της επίτευξης αυτού του στόχου, αποτελεί η ανασύνταξη του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος. Μόνο μέσα απ' αυτή, η εργατική τάξη μπορεί να ορθώσει αναχώματα στην αντεργατική λαίλαπα. Να δώσει δύναμη στη δύναμή της, να οργανώσει αποτελεσματικά την άμυνα στην επίθεση που δέχεται, να αντεπιτεθεί και κάτω από προϋποθέσεις να ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές προς όφελός της.

Σημείο - κλειδί σε αυτήν την πορεία ήταν και παραμένει η αποδυνάμωση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, το χτύπημα των αστικών ιδεολογημάτων που αυτός φέρνει μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τα οποία δηλητηριάζει τις εργατικές μάζες, τις αποπροσανατολίζει, υποσκάπτει τους αγώνες των εργαζομένων για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Παλιός και νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός

Η πάλη ενάντια στον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και σε ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει, περνά σήμερα σε νέα φάση, καθώς άλλες δυνάμεις διεκδικούν να γίνουν οι «νόμιμοι» κληρονόμοι της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Η φιλοδοξία των δυνάμεων της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΣΥΡΙΖΑ) - που προχωρούν μάλιστα στην ίδρυση «νέας» παράταξης - να μετατραπούν σε νέους χαλίφηδες στη θέση των παλιών, η διατήρηση των ίδιων παλιών μηχανισμών, με νέο «αριστερό» περιτύλιγμα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επιχείρηση να παραμείνει το συνδικαλιστικό κίνημα δέσμιο στους ίδιους παλιούς μύθους της «ανάπτυξης», της «ανταγωνιστικότητας» και του «κοινωνικού εταιρισμού».

Γι' αυτό, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, και με την καινούρια τους μάσκα, συνεχίζουν να επιτίθενται στο ΠΑΜΕ με τις ίδιες κατηγορίες που εκτόξευαν και πριν από 15 χρόνια περί «διάσπασης» του κινήματος, την ίδια ώρα που μαζί με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ έτρεχαν και έδιναν διαπιστευτήρια σε όλους τους «κοινωνικούς διαλόγους». Ακόμα και σήμερα όμως, συγκροτούν μαζί τους σε πολλές συνδικαλιστικές οργανώσεις κοινά ψηφοδέλτια και πάσης φύσης συνεργασίες, πάντα ενάντια στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ.

Παρά τους φραστικούς «αντικαπιταλιστικούς» βερμπαλισμούς τους, οι δυνάμεις αυτές δεν επιθυμούν τη σύγκρουση με την καπιταλιστική εργοδοσία, δε θεωρούν τα μονοπώλια ταξικό εχθρό των εργατών. Γι' αυτό επικεντρώνουν την κριτική τους στο «νεοφιλελευθερισμό», δηλαδή στη μια εκδοχή της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού, προβάλλοντας σαν λύση ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, με μοχλό ανάπτυξης τους «υγιείς καπιταλιστές».

Δε θέλουν κίνημα ταξικά προσανατολισμένο ενάντια στα μονοπώλια, αλλά κίνημα που θα υπηρετήσει την κυβερνητική εναλλαγή, αναγνωρίζοντας στους μονοπωλιακούς ομίλους τον αναντικατάστατο ρόλο τους «στην παραγωγική ανασυγκρότηση» της χώρας, όπως κηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, παραμένουν πιστοί υπηρέτες και πρόθυμοι διαφωτιστές όλων των μεγάλων στρατηγικών επιλογών του κεφαλαίου, με πρώτη πρώτη την υπόκλιση στην ΕΕ, την οποία παρουσιάζουν ότι μπορεί δήθεν να αλλάξει και να γίνει φιλολαϊκή, αρκεί στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες να επικρατήσουν πολιτικά δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αίτημα των καιρών η ανασύνταξη

Στον αντίποδα, το ΠΑΜΕ σημείωνε στο κάλεσμα για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, που απηύθυνε στην εργατική τάξη το Σεπτέμβρη του 2013: «Η εξουσία των μονοπωλίων μπορεί σήμερα να δείχνει πιο ισχυρή, αλλά δεν είναι πιο δυνατή από έναν αποφασισμένο και ξέροντας πού θέλει να πάει λαό, δεν είναι παντοτινή. Μπορούμε, με τους αγώνες μας, δυναμώνοντας την ανυπακοή και την απειθαρχία στις αποφάσεις τους, να οξύνουμε τους τριγμούς του συστήματός τους, να τους δημιουργήσουμε μεγαλύτερες ρωγμές, να δυσκολέψουμε τις αποφάσεις τους, να καθυστερήσουμε την επίθεσή τους, να κερδίσουμε χρόνο και έδαφος.

Κρίκος και προϋπόθεση για τα παραπάνω σε κάθε κλάδο, τόπο δουλειάς και σε κάθε εργοστάσιο, να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, να δυναμώνει η οργάνωση των εργαζομένων, να χειραφετηθούν οι εργάτριες και οι εργάτες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις που τους βάζουν στην άκρη, πως άλλοι θα νοιαστούν γι' αυτούς, από κόμματα του συστήματος έως ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Οι εργαζόμενοι έχουν έναν και μόνο δρόμο. Να προχωρήσουν με αφοβία σε συστηματική οργάνωση και οργανωμένη απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά τη μήτρα που δημιουργεί τα μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού: Την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας και της πολιτικής για να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει και της ζωής του».

Γ. ΖΑΧ.