Σημείωση πρώτη: Ο κ. Σαμαράς, μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, δήλωσε ότι το πολιτικό σύστημα έχει πια την πολιτική βούληση να αποκαλύψει ποιοι είναι οι κρυφοί χρηματοδότες της Χρυσής Αυγής.
Γιατί, όμως, ακόμα δεν μας έχει πει ούτε ένα όνομα;
Σημείωση δεύτερη: Ο κ. Σαμαράς έχει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον πρώην επικεφαλής της ΕΠΕΝ, τον κ. Βορίδη, και ο κ. Βενιζέλος, τόσο υπό τον κ. Σαμαρά όσο και υπό τον κ. Παπαδήμο, ήταν αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων που στηρίζονται από τον (και στηρίζονται στον) κ. Βορίδη.
Σημείωση τρίτη: Ο βουλευτής της ΝΔ κ. Ταμήλος έλεγε τις προάλλες ότι η κυβέρνηση άφηνε τη Χρυσή Αυγή να κάνει ό,τι έκανε στους δρόμους ενάντια στους μετανάστες γιατί την εξυπηρετούσε.
Σημείωση τέταρτη: Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης παραμένει ο ίδιος κύριος που το καλοκαίρι είχε κάνει τη γνωστή τοποθέτηση: «Το σενάριο της συνεργασίας της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή είναι απευκταίο, αλλά υπαρκτό»...
Πάμε τώρα στα τελευταίας κοπής «αντιφασιστικά» των εν λόγω «αντιφασιστών»:
Πριν από μερικές μέρες έφεραν στο κοινοβούλιο ρύθμιση για την αναστολή της κρατικής χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, η οποία ψηφίστηκε και από άλλες πτέρυγες της Βουλής.
Προφανώς είναι λογικό να μην επιδοτείς τους μαχαιροβγάλτες για να μαχαιρώνουν. Το εξίσου προφανές, όμως, είναι ότι δεν μπορούν όσοι επιδοτούν με χίλιους άλλους τρόπους τους μαχαιροβγάλτες, να καμώνονται ότι έπραξαν το χρέος τους επιδεικνύοντας άλλη μια χάντρα στο κομπολόι της δήθεν αντιφασιστικής τους νομιμότητας.
Η υποκριτική τακτική του αστικού κράτους να επιδεικνύει δημοκρατικούς φερετζέδες κατά του φασισμού -όταν αυτό το κράτος είναι που ως κράτος των μονοπωλίων γεννά, τρέφει και εκτρέφει το ναζισμό, το φασισμό, το ρατσισμό, την ξενοφοβία- είναι τόσο παλιά και κυρίως τόσο επικίνδυνη όσο και εκείνο το άρθρο στον ρωσικό αστικό κώδικα του 1894 που αναφερόταν στη διάπλαση των παίδων και έλεγε: «Κατά την ανατροφή στο σπίτι οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να διαμορφώσουν το ήθος τους (σ.σ. των παιδιών) σύμφωνα με τις απόψεις της κυβέρνησης»...
Η ουσία του πράγματος είναι ότι, πρώτον, οι πολιτικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις δεν γίνονται με νομοθετικές απαγορεύσεις.
Αν κάποιος είναι αμαθής ή ημιμαθής και δεν γνωρίζει τι συμβολίζει η σβάστικα, ή, ακόμα χειρότερα, αν είναι φασισταράς και ναζισταράς και εξυμνεί τα Αουσβιτς, όπως κάνουν χρυσαυγίτες βουλευτές, δεν είναι η απαγόρευση της σβάστικας που θα σώσει την κοινωνία από τον ολοκληρωτισμό.
Για παράδειγμα:
Αν αρνείται κάποιος σήμερα το Ολοκαύτωμα, είναι είτε ηλίθιος, είτε φασίστας.
Αλλα αφενός η βλακεία δεν αντιμετωπίζεται διά νόμου.
Αφετέρου είναι επίσης φασισμός να λες στον οποιονδήποτε ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη συνείδηση, ότι θα έχει αυτή και όχι την άλλη γνώμη, ότι θα έχει τη μία και μόνη εγκεκριμένη άποψη, αυτή που εσύ (είτε λέγεσαι κράτος, είτε λέγεσαι ιστορική «αυθεντία») του προσφέρεις και του επιτρέπεις να έχει.
Η ουσία του πράγματος είναι ότι, δεύτερον, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που εκτρέφει το φασισμό και το ρατσισμό, δεν πρόκειται να καταπολεμήσει ποτέ την αιτία που δημιουργεί το πρόβλημα διότι σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να αυταπατάται κανείς ότι το σύστημα θα στραφεί ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει και έχει ιστορικά αποδειχτεί είναι ότι όλες σχεδόν οι απαλλοτριώσεις δικαιωμάτων ξεκινούν από απαγορεύσεις που επιβάλλονται εναντίον εκείνου που φαντάζει εξόφθαλμο. Και επιλέγεται να γίνει η αρχή από το εξόφθαλμο, επειδή η κοινή γνώμη είναι ευκολότερο να κάνει αποδεκτή την απαγόρευση του εξόφθαλμου.
Προφανώς και ο ρατσισμός, το κήρυγμα του εθνικισμού, το φασιστικό παραλήρημα αποτελούν τέτοιες εξόφθαλμες αντιδραστικές τοποθετήσεις, δηλωτικές μιας αντιδραστικής, εγκληματικής «ιδεολογίας».
Αλλά, αν στο όνομα της αντιμετώπισης της πράξης δεχτείς τη δίωξη των ιδεών, των όποιων ιδεών, αν δεχτείς την απαγόρευση που στρέφεται ακόμα και ενάντια στο ιδεολογικά εξόφθαλμο, τότε αρχίζεις ανεπαισθήτως να αποδέχεσαι το ξήλωμα της κάλτσας.
Έχεις ανοίξει την κερκόπορτα για όλες τις υπόλοιπες απαγορεύσεις που θα έρθουν. Και το τι είδους απαγορεύσεις θα είναι αυτές τελικά, θα το καθορίσει ο εκάστοτε ισχυρός. Ο οποίος μετά από πλύση εγκεφάλου και στο πλαίσιο ενός συσχετισμού πολιτικής δύναμης που τον ευνοεί, θα σε έχει προηγουμένως υποχρεώσει να αποδεχτείς σαν «εξόφθαλμα» βλαπτικό ετούτο ή το άλλο, ανάλογα με τα δικά του συμφέροντα.
Είναι στοιχειώδης δημοκρατική άμυνα η εναντίωση στο να παρέχεται στον δυνατό της στιγμής η άδεια να προσδίδει ισχύ νόμου στην άποψη του. Αν του επιτραπεί αυτή η ευχέρεια, τότε, στην ουσία, παρέχεται η άδεια στον εκάστοτε πολιτικά ισχυρό να ορίζει τι είναι εγκεκριμένο και τι όχι.
Στο όνομα ότι ο νομοθέτης σήμερα «καταπολεμά το φασισμό», ανοίγει ένα παράθυρο ώστε, αύριο, ο ίδιος ή άλλος νομοθέτης να ποινικοποιεί κάθε σκέψη που θα αμφισβητεί την ισχύ του νομοθέτη, δηλαδή του ίδιου.
Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, εκείνο τον γνωστό αστό πολιτικό που διακήρυττε στην ελληνική μετεμφυλιακή Βουλή ότι «ο κομμουνισμός πρέπει να διώκεται όχι μόνο ως πράξη αλλά και ως σκέψη γιατί όποιος σκέφτεται κομμουνιστικά κάποια στιγμή θα δράσει κιόλας».
Λίγο μετά, ήρθε η χούντα των συνταγματαρχών...
Τα ζητήματα του φασισμού, του ρατσισμού δεν λύνονται με απαγορεύσεις του αστικού κράτους.
Επαναλαμβάνουμε: Αυτό το κράτος είναι που γεννά και αναπαράγει το φασισμό. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον ταρτουφισμός να διεκδικεί εύσημα αντιφασιστικής ετοιμότητας.
Το θέμα για τον λαό, που είναι το θύμα του φασισμού, είναι η ανάδειξη των αιτιών που γεννούν το φαινόμενο του φασισμού. Να έχει καταστεί η κοινωνία έτοιμη να αντιλαμβάνεται τι συμβολίζει η σβάστικα. Τι σημαίνουν τα εγκλήματα γενοκτονίας, τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, τα εγκλήματα πολέμου, τα εγκλήματα του ναζισμού. Και να παλεύει για την κατάργηση αυτών των αιτιών.
Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε μια σειρά αστικών κρατών είναι η επιβολή διά νόμου εκείνου του είδους φασισμού που λέει ότι το δικαίωμα της γνώμης ασκείται μόνο εφόσον η γνώμη του πολίτη συμφωνεί και υποτάσσεται σε κείνη την επίσημη γνώμη που διαθέτει την απαραίτητη νομική έγκριση.
Αντίθετα, αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι η οικοδόμηση ενός νομικού οπλοστασίου, που ναι μεν επιδιώκεται να χτιστεί με αναφορά τη Χρυσή Αυγή, αλλά ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη από τον ιμπεριαλιστικό ιδεολογικό Προκρούστη, που κατά την τρέχουσα πολιτική αντεπαναστατική συγκυρία εκδίδει στο Ευρωκοινοβούλιο ψηφίσματα καταδίκης της κομμουνιστικής ιδεολογίας (26/10/2006), ψηφίζει νόμο στην Εσθονία που επιφέρει ποινή τριετούς φυλάκισης για τη χρήση του σφυροδρέπανου, ψηφίζει νόμο στην Ουκρανία που επιβάλλει πρόστιμο σε όποιον δεν συντάσσεται με την άποψη ότι ο λιμός στην Ουκρανία το 1932 ήταν «γενοκτονία από την ΕΣΣΔ» κτλ.;
Θα ήταν ιστορική ανορθογραφία, αίσχιστου είδους διαστρέβλωση και ανείπωτη γελοιότητα, με αφορμή τα προηγούμενα, να ισχυριστεί κάποιος πως τάχα οι κομμουνιστές ευνοούν (!) τη δράση του φασισμού και του ρατσισμού.
Ξεκαθαρίζουμε:
1) Ο ανθρωπισμός, ο ουμανισμός, η δημοκρατία, αυτά είναι τα πρόσημα των κομμουνιστών.
2) Ακριβώς επειδή οι κομμουνιστές πατούν στη βάση της ταξικής ανάλυσης, ποτέ ο ανθρωπισμός τους δεν διατρέχει τον κίνδυνο να οδηγηθεί από τον πραγματικό ουμανισμό στον «πλατωνικό» ουμανισμό.
Τουτέστιν: «Ο πραγματικός ουμανισμός, η αληθινή αγάπη των ανθρώπων, προϋποθέτουν το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας» (Κάρλ Μαρξ) και επομένως ούτε στιγμή δεν ξεχνάμε: Ο φασισμός σκοτώνει!
Ο φασισμός σκοτώνει!
Οι «ιδέες του» σκοτώνουν. Οι προτροπές του σκοτώνουν. Ο ουμανισμός και ο ανθρωπισμός των κομμουνιστών πολεμάνε όχι μόνο το έγκλημα του φασισμού, αλλά και την προτροπή για το έγκλημα. Αυτός ο πόλεμος, ο ανειρήνευτος πόλεμος των κομμουνιστών ενάντια στο φασισμό, κάθε άλλο παρά θέτει σε αμφισβήτηση την περίφημη ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών.
Γιατί εδώ, στην περίπτωση του φασισμού, μιλάμε για τη διακίνηση-προτροπή της ιδέας του εγκλήματος. Υπόλογο γι' αυτή την ιδέα, υπόλογο γι' αυτό το έγκλημα, είναι το αστικό κράτος.
Οι απαγορεύσεις του αστικού κράτους, στην ουσία, νομιμοποιούν και αναπαράγουν το φασισμό, μέσα από τη χρήση των μεθόδων του.
Και κάτι ακόμα: Το αστικό κράτος (σ.σ.: και για να μην ξεχνιόμαστε μιλάμε για το κράτος του Ξένιου... Δένδια, της Μανωλάδας και των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών) ποιος, αλήθεια, το εμποδίζει να τσακίσει, να καταπολεμήσει και να τιμωρήσει αμείλικτα το φασιστικό, το ρατσιστικό, το θρησκευτικό έγκλημα και τους φορείς του;
Ποιος εμπόδισε το κράτος να αποτρέψει τη δολοφονία του Φύσσα; Κανένας.
Τότε τι κρύβεται πίσω από την υποκρισία ότι το κράτος για να καταπολεμήσει το φασιστικό και ρατσιστικό έγκλημα, έχει ανάγκη τάχα από νομοθετήματα με ιδεολογικό επίχρισμα;
Εν κατακλείδι: Η σημερινή αστική κοινωνία αν ήθελε να καταργήσει τις αιτίες που γεννούν το φασισμό, τότε θα έπρεπε να καταργήσει τον ίδιο τον εαυτό της.
Οι απαγορεύσεις της, εκτός από το ρόλο που θα έπαιζε το οποιοδήποτε συγχωροχάρτι για το σύστημα που γεννά Χίτλερ, Μουσολίνι, Λεπέν και χρυσαυγίτες, εκείνο που κάνουν, πέρα από το να εμφανίζουν τους φασίστες σαν «υπέρμαχους της δημοκρατικής διακίνησης των ιδεών (τους)», είναι να εξοπλίζουν το αστικό κράτος με όπλα όχι εναντίον των Φρανκενστάιν που το ίδιο δημιουργεί, αλλά με όπλα που με πρώτη ευκαιρία θα στρέψει εναντίον των πραγματικών εχθρών του.
Όλων εκείνων, δηλαδή, που δεν αποδέχονται το Τέλος της Ιστορίας. Κι αυτοί δεν είναι, φυσικά, οι φασίστες.
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου