Διά πάσαν νόσον και πάσαν...

Εστησαν ένα πανηγύρι Ελληνες κι Αζέροι αντάμα κι έψηναν αρνιά κι έτρωγαν κι έπιναν καταμεσίς στην πυρωμένη άσφαλτο των ημερών. Ο πρώτος λαχνός, ο διαβόητος «δυτικός» αγωγός φυσικού αερίου τους έπεσε κατακούτελα. Πλούτισαν με μιας. Ο ένας στους δύο Αζέρους που ως προχτές ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας μαζί με τον έναν στους τρεισήμισι Ελληνες της ίδιας μοίρας αισθάνθηκαν Ωνάσηδες. Αλλωστε βοούσαν τα κανάλια και οι τηλεοράσεις που είχαν συγκεντρωθεί στην κινέζικη επικράτεια του Πειραιά, να δουν την αναγγελία του σινικού παραδείσου με τους ευτυχισμένους χαμογελαστούς δούλους. Στο όνομα των οποίων άλλωστε, ο κοτζάμ πρόεδρος δημοκρατίας απένειμε το παράσημο του Φοίνικα στο αφεντικό - πλοίαρχο. Από τον Κοσκωτά στην «Κόσκο», μια μεταπολιτευτική ανάπτυξη δρόμος. Σπαρμένη με μαραμένα γιούλια και βιόλες, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Την ίδια ώρα ούτε μια κάμερα, ούτε μισός δημοσιογράφος στη συνέντευξη τύπου δεκατριών σωματείων του εργατικού κέντρου Πειραιά για την τύχη της δύσμοιρης Ναυπηγοεπισκευαστικής. Πλην του Λακεδαιμονίου «Ριζοσπάστη»... Ποιος δίνει φράγκο για τους πεινασμένους παραγωγούς του πλούτου, που έχουν οικειοθελώς πέσει σε κατάθλιψη και δεν μπορούν να χαρούν με τη χαρά των άλλων, των αφεντικών.

Την ίδια ώρα ο Βαρουφάκης δήλωνε πως μόνον ο Σύριζα σώζει τη χώρα κι οι χρυσαυγίτες, πως η εναπομείνασα ελληνική αμυντική βιομηχανία πρέπει να κλείσει σαν την ΕΡΤ ένα πράμα, πατριωτικό μαύρο, πίσσα, με το κόκκινο να είναι αποδεκτό μόνο ως αίμα εργαζομένων που απολύονται με το τσουβάλι. Εθνική Σφαγή και πώς να μη γιορτάσουν τα μονοπώλια...

Στους σινεμάδες παίζει φρέσκα Ζόμπι. Στα κοινωνικά δίκτυα ο Αδωνις - γιατρός. Θέαμα διά πάσαν νόσον και πάσαν καπιταλιστικήν μαλακίαν. Κι από κοντά, στα ψιλά των ψιλών, ανάμεσα στα στατιστικά των πανελλαδικών, η αποψίλωση της χώρας από τα νιάτα της και τα θάρρητά τους, τα κουράγια και τα όνειρά τους. «Σπασμένο καράβι έτσι πέρα μακριά, έτσι να 'μαι, με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά να... κοιμάμαι»...

Φέτος λοιπόν συντρόφια μου, έδωσαν εξετάσεις σχεδόν πέντε χιλιάδες λιγότερα παιδιά. Κι άρχισα να ρωτάω κι άκρη δε βρίσκω. Κανείς δεν τα θεώρησε αγνοούμενα από τη σάρκα του τόπου. Με μισόλογα και μισοπληροφορίες ειδικών κι ευαισθήτων, μένει η πιθανολόγηση της απορίας: Δημογραφικό το πρόβλημα; Εν μέρει. Οι μισοί απελπίστηκαν από την ταξική αδυναμία, τη φτώχεια που αθροίζει στο σβερκάκι των παιδιών βάσανα που ούτε Ατλαντας δε σηκώνει και τα παράτησαν; Ναι. Παίζει κι αυτό. Κάμποσα πήραν το δρόμο κατ' ευθείαν για το εξωτερικό; Είτε επειδή μπορούσαν τα δίδακτρα στα χαρβάρδια ιδρύματα είτε επειδή οι γονείς έγιναν ήδη μετανάστες κι οι παππούδες εδώ πέθαναν νωρίς χάριν εθνικής οικονομίας στην κατάχρηση υγείας και μακροζωίας που κατέστρεψε τη χώρα; Ναι, εν μέρει, παίζει κι αυτό.

Οταν αναζητούσα απαντήσεις για τα χαμένα από το... σύστριγγλο σύστημα παιδιά, αυτό απτόητο, αλλά και που να πάρει ανενόχλητο κυριολεκτικά, διατυμπάνιζε πως κλείνει διά συγχωνεύσεως 200 σχολεία, απολύει καμιά δεκαριά χιλιάδες «περιττούς» εκπαιδευτικούς, σφραγίζει καμιά δεκαπενταριά νοσοκομεία και... μας σώζει.

Η απάντηση μία είναι σε τούτο το νομιμοποιημένο σφαγείο. Α ν ε λ έ η τ η !

Υ.Γ. Οι... δήθεν πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις τείνουν σε μια σαρκαστικά χορταστική διαπίστωση: Ο σοβαρός κύριος Λιακόπουλος, που μέχρι στιγμής, παρά τις εξωφρενικές τηλεπωλήσεις του ευαγγελίου "Ζουν ανάμεσά μας", δεν εξελέγη βουλευτής και δεν πήρε ακόμη υπουργείο, είναι ο μόνος πιθανός σοβαρός σωτήρ. Τους ξέρει και δεν θέλει να ζει ανάμεσά τους.

Της Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ