Το πρόσφατο Συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς δεν ενέκρινε μόνο την υποψηφιότητα του Αλ. Τσίπρα για την προεδρία της Κομισιόν. Εξέλεξε και πρόεδρο, τον γραμματέα του Γαλλικού κατ' ευφημισμόν πλέον ΚΚ, Π. Λοράν, με ποσοστό 78,6%. Αγνωστο αν εκλέχτηκε για τον ίδιο λόγο που είχε εκλεγεί την πρώτη φορά και που σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα ήταν ο εξής: «Αυτό το οποίο επικροτείται με την εκλογή στην ηγεσία του ΚΕΑ του εθνικού γραμματέα του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος είναι η επιμονή στην επιλογή συμπόρευσης και συστράτευσης με τη ριζοσπαστική και σοσιαλιστική αριστερά στη Γαλλία», εννοώντας το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ολάντ.
Η επιμονή, πάντως, εξακολουθεί να υπάρχει και μαζί με την εκλογή του Π. Λοράν στην προεδρία του ΚΕΑ επιτάχυνε διεργασίες στο Μέτωπο της Αριστεράς, το συμμαχικό - τηρουμένων των αναλογιών, αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ - σχήμα στο οποίο μετέχει το Γαλλικό ΚΚ και του οποίου ηγείται ο Ζαν Λικ Μελανσόν (στέλεχος της «αριστερής πτέρυγας» του Σοσιαλιστικού Κόμματος μέχρι το 2008).
Οι πληροφορίες λένε πως το κόμμα του Μελανσόν ανακοίνωσε ότι «παγώνει» τη συμμετοχή του στο ΚΕΑ. Ο λόγος; Η συμφωνία του Γαλλικού ΚΚ με το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα του Ολάντ για συνεργασία στις επικείμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Η Μαρτίν Μπιγιάρ, συμπρόεδρος του Κόμματος της Αριστεράς του Μελανσόν, δήλωσε στη «Λιμπερασιόν»: «Θεωρούμε ότι ο σχεδιασμός μιας καμπάνιας για τις ευρωεκλογές, με έναν πρόεδρο στο ΚΕΑ που καλεί σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες στις δημοτικές στο Παρίσι, είναι καταστροφή για το μήνυμά μας».
Δεν σκέφτονταν έτσι βεβαίως όταν παρείχαν απλόχερα στήριξη στον Ολάντ στο δεύτερο γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών το 2012 και πρόβαραν υπουργικά κοστούμια. Με την εκπρόσωπο του Μετώπου, Κλεμεντίν Οτέν, να δηλώνει τότε, αναφερόμενη στις βουλευτικές εκλογές που έγιναν μετά τις προεδρικές: «Θέλουμε να διασφαλίσουμε την επιτυχία της αριστεράς. Θα θέλαμε να δούμε να δημιουργούνται για μας οι πολιτικοί όροι για να συμμετάσχουμε στην κυβέρνηση». Ενώ ο Μελανσόν υπερασπιζόταν τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, θέτοντας σαν όρο μια ισχυρή «αριστερά» που τάχα θα την ανάγκαζε «να αναθεωρήσει ορισμένα πράγματα και να επιστρέψει σε μια σαφή αριστερή πολιτική γραμμή»!
Να θυμηθούμε και την «Αυγή» που πανηγύριζε σε πρωτοσέλιδό της: «Πρώτη δύναμη η Αριστερά στη Γαλλία»! Τον Π. Σκουρλέτη να κοροϊδεύει το λαό, εν μέσω προεκλογικής στην Ελλάδα περιόδου (ρ/σ ΝΕΤ, 13/4/2012): «Βλέπετε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και ιδιαίτερα στην προεκλογική Γαλλία, και εκεί τίθενται ζητήματα μιας διαφορετικής πια οικοδόμησης, μιας διαφορετικής συγκρότησης της Ευρωζώνης και μιας διαφορετικής πολιτικής»..., αλλά και τις ευχές ο Ολάντ να μη γίνει «Ολαντ ...ρέου».
Σήμερα, άλλοι συνεργάτες του Μελανσόν μιλούν ως και για διάσπαση και ο ίδιος δηλώνει πως μετά τις ευρωεκλογές τίποτα δε θα είναι το ίδιο..! Λέγεται μάλιστα πως η δήλωση του Μελανσόν για τον Αλ. Τσίπρα και για την (κατά φαντασίαν) «ανεξαρτησία του απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία και στο σάπιο πολιτικό σύστημα» ήταν κάτι σαν ...«τα λέω στη νύφη, να τα ακούει η πεθερά».
Διαφωνίες χωρίς ουσία
Ωστόσο, κάποιο λάκκο μοιάζει να έχει η φάβα. Οι κακεντρεχείς λένε πως αν και η απόφαση του Γαλλικού ΚΚ για τις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές ήταν γνωστή, ο Μελανσόν αντέδρασε μόνο αφότου δεν βρήκε ανταπόκριση η επιθυμία του να είναι αυτός ο υποψήφιος του ευρω-οπορτουνισμού για την Κομισιόν. Οι φιλοδοξίες του, άλλωστε, είναι γνωστές. Δεν πάει καιρός απ' όταν δήλωνε «είμαι έτοιμος να γίνω πρωθυπουργός»!
Σίγουρα, όμως, οι εξελίξεις δεν μπορούν να ερμηνευτούν αποκλειστικά σε επίπεδο προσωπικών στρατηγικών και παρεξηγήσεων. Τι άλλαξε σε σχέση με ένα χρόνο πριν; Τι άλλαξε για τον Μελανσόν (και του χώρου που εκφράζει) που γνωρίζει απ' την καλή και την ανάποδη τη γαλλική σοσιαλδημοκρατία;
Στον ένα χρόνο που μεσολάβησε βάθυναν οι συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και της προσπάθειας της κυβέρνησης Ολάντ να τη διαχειριστεί προς όφελος της γαλλικής αστικής τάξης. Η δημοτικότητά του βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Η δυσαρέσκεια του λαού μεγαλώνει, αλλά μεγαλώνει και η δυσαρέσκεια της αστικής τάξης της χώρας που βλέπει να χάνει έδαφος στον ανταγωνισμό της με αυτήν της Γερμανίας, τον Ολάντ να μην μπορεί να υλοποιήσει όσα επαγγελλόταν για την αναβάθμιση της θέσης της.
Η αναδιάταξη του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης και η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος είναι μια σχεδόν δεδομένη διαδικασία σε τέτοιες συνθήκες. Μέθοδος δοκιμασμένη για τη χειραγώγηση και τελικά την ενσωμάτωση του λαού, συνθήκη αναγκαία για την άσκηση της διαχείρισης που απαιτείται για έξοδο απ' την κρίση προς όφελος των καπιταλιστών. Αντανάκλαση συγχρόνως των διεργασιών που πυροδοτούν οι δυσκολίες στη διαχείριση και οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί που οξύνονται μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, ιμπεριαλιστικών κέντρων, στο εσωτερικό των ίδιων των αστικών τάξεων.
Τα πλυντήρια της σοσιαλδημοκρατίας!
Και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, οι δυνάμεις που το συνθέτουν κινούνται στο ίδιο στρατηγικό πλαίσιο με όλες τις άλλες δυνάμεις της διαχείρισης. Οι επιμέρους διαφορές τους δεν αναιρούν το πλαίσιο αυτό, το ενδυναμώνουν, διαμορφώνοντας αυταπάτες στους λαούς ότι είναι δυνατόν αυτές οι διαφορές να κάνουν ΤΗ διαφορά στη ζωή τους. Το ΚΕΑ είναι κόμμα που υπάρχει χάρη στην ΕΕ, για την ΕΕ και από την ΕΕ, υπηρετεί τους στόχους της, η ιδρυτική του πράξη αποτέλεσε δήλωση πίστης στις συνθήκες, τις αρχές και τις αξίες της.
Κάτω απ' το χαλί σπρώχνουν τα παρακάλια του Τσίπρα προς το γερμανικό SPD να αντιληφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα με το οποίο πρέπει να νταραβερίζεται στην Ελλάδα και όχι το παραπαίον ΠΑΣΟΚ. Σφυρίζουν αδιάφορα για τις ικεσίες του γερμανικού «Die Linke» προς το SPD πριν αυτό τα βρει με το κόμμα της Μέρκελ, για συνεργασία και υπουργικούς θώκους. Κλείνουν τα μάτια στα κυβερνητικά έργα των «κοκκινοπράσινων» της Δανίας που αποδεικνύουν στην πράξη πόσο καλά μπορούν να διαχειριστούν τα συμφέροντα των αστών, κόντρα στα λαϊκά συμφέροντα.
Η «παρεούλα» του ΚΕΑ είναι υπόλογη απέναντι στους λαούς για τα απατηλά διλήμματα, τις αυταπάτες, τον καλλωπισμό του καπιταλισμού που εργολαβικά διεκπεραιώνει, γιατί λειτούργησε σαν πλυντήριο που ξεπλένει τις «βρωμιές» της σοσιαλδημοκρατίας! Και δεν «ξεπλένεται» τραγουδώντας το «Παντιέρα ρόσα»!
Ευρωπαϊκή αναμόρφωση του οπορτουνισμού
Μένει να φανεί αν οι τριβές στο Μέτωπο της Αριστεράς στη Γαλλία και στο ΚΕΑ θα έχουν και ποια εξέλιξη. Αν θα πυροδοτήσουν διεργασίες αντίστοιχες με αυτές στην Ελλάδα όπου η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού είναι σε προχωρημένο στάδιο. Μέχρι τότε πάντως ο Τσίπρας δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμπροεδρεύει στο ΚΕΑ με τον Λοράν, ο οποίος ταυτόχρονα είναι και τακίμι του Ολάντ που τσακίζει το γαλλικό λαό. Σε 11 μεγάλους δήμους έχει προς ώρας συμφωνηθεί ψηφοδέλτιο της «κεντροαριστεράς», σε αδρές γραμμές, σε 1 στους 4 μεγάλους δήμους προκρίνει το Γαλλικό ΚΚ συνεργασία με το Σοσιαλιστικό. Γιατί, όπως ανέφερε ο Π. Λοράν, δίνοντας και την κατεύθυνση: «Η καρδιά της στρατηγικής μας: Να μετασχηματίσουμε την Αριστερά για να ξαναενωθεί (...) Η λέξη κλειδί για μας δεν είναι η αυτονομία, είναι η πλατύτερη δυνατή ένωση στον πρώτο γύρο και η ένωση όλης της Αριστεράς στο δεύτερο γύρο (...) Κανένα σύνορο στην ένωση»...
Στα παραπάνω ας προσθέσουμε και την απόφαση τεσσάρων συνιστωσών του Μετώπου να συγκροτήσουν έναν «τρίτο αντικαπιταλιστικό πόλο» που θα απευθύνεται όπως δηλώνουν στους «ανένταχτους ριζοσπάστες», τους πολιτικά «ανέστιους». Κι ας κάνουμε τις αντιστοιχήσεις με την κινητικότητα που παρατηρείται και στην Ελλάδα στον πέραν του ΣΥΡΙΖΑ οπορτουνιστικό χώρο για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές ως πρόκριμα μιας συνεργασίας που θα καλύψει το κενό που αφήνει η σοσιαλδημοκρατική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το 2011 ο Π. Λοράν δήλωνε: «Εχουμε δημιουργήσει εδώ και δύο χρόνια το Μέτωπο της Αριστεράς (...) Στόχος μας είναι να οικοδομήσουμε μια πολιτική πλειοψηφία για την Αριστερά, αλλά για να γίνει αυτό πραγματικότητα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να δεχτεί να απελευθερωθεί από τη νεοφιλελεύθερη λογική». Ο Μελανσόν δήλωνε: «Επιδιώκουμε την αλλαγή όχι με επανάσταση, αλλά μέσω των θεσμών».
Είναι δηλώσεις αν μη τι άλλο αποκαλυπτικές πως αυτό που τους χωρίζει αφορά στον τρόπο που θα πετύχουν τον κοινό τους στόχο, τη διαχείριση του συστήματος με ενσωμάτωση του λαού. Συνολικά η εμπειρία απ' τη Γαλλία και η πολύ πρόσφατη, προσφέρεται για πολλά και εξαιρετικά πολύτιμα συμπεράσματα αν ο λαός δεν θέλει να παραπαίει μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, αλλά να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις, να χαράξει το δικό του δρόμο προς την εξουσία που μπορεί να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Απαραίτητη προϋπόθεση να συνειδητοποιήσει ότι δυνάμεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ είναι αφερέγγυες, ανάξιες της εμπιστοσύνης του. Και γιατί τον πρόδωσαν πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά και γιατί οι θέσεις και οι προτάσεις τους είναι η εγγύηση ότι θα τον προδώσουν ξανά για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, της ευρωενωσιακής τους λυκοσυμμαχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου