Ο λαός να μην εγκλωβιστεί
Η διαδικασία αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι «περίπατος» ούτε για τις δυνάμεις που την υφίστανται ούτε για την τάξη της οποίας τα ευρύτερα συμφέροντα υπηρετεί και στην οποία προκαλεί ανησυχία η δύσκολη κυοφορία.
Στη δοσμένη φάση που βρίσκεται η αναμόρφωση, τρία περίπου χρόνια απ' την έναρξή της, στο αστικό πολιτικό σκηνικό, εκτός των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ), καταγράφονται και ομάδες - δορυφόροι τους, τις οποίες απαρτίζουν στελέχη που μέχρι χτες εντάσσονταν στο δυναμικό τους.
Τα μεταξύ τους αλισβερίσια για τη συγκρότηση φορέων ικανών να διεκδικήσουν, να βάλουν στο χέρι και να ασκήσουν απρόσκοπτα την αστική διαχείριση, συνυπάρχουν με διεργασίες στο εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων, που σε ένα βαθμό αντανακλούν αντιθέσεις,
προβληματισμούς στους κόλπους της ίδιας της αστικής τάξης ως προς το μείγμα διαχείρισης, ως προς τις συμμαχίες που πρέπει να προκριθούν για να διασφαλιστούν καλύτερα τα συμφέροντά της κ.λπ.
Οι διαφωνίες στα αστικά κόμματα...
Υπό το πρίσμα αυτό θα πρέπει να ιδωθούν διαφωνίες στο εσωτερικό της ΝΔ και για πολιτικά ζητήματα π.χ. για το φόρο στα ακίνητα, αλλά και για ζητήματα συνεργασιών, τακτικής απέναντι στη Χρυσή Αυγή και στον ΣΥΡΙΖΑ κ.ά. 'Η στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ όπου ένα κομμάτι καλοβλέπει μια συνεργασία μελλοντικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ένα άλλο υπερασπίζεται τη συγκρότηση της κεντροαριστεράς είτε για να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση είτε για να διαπραγματεύεται με καλύτερους όρους τη συμμετοχή σε κυβέρνηση όπως η σημερινή με τη ΝΔ.
Οι ίδιοι λόγοι επιδρούν στη διαμόρφωση ίδιου τοπίου και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, όπου απλώνεται η «γκρίνια» για επιλογές της ηγετικής ομάδας ερήμην των οργάνων, επανακάμπτουν οι τριβές με την «Αριστερή Πλατφόρμα» και σημειώνονται «επεισόδια» όπως η διαφοροποίηση Γλέζου και Κωνσταντοπούλου στην ψηφοφορία της τροπολογίας για την αναστολή χρηματοδότησης της «Χρυσής Αυγής», η έκφραση διαφορετικής άποψης από τον Π. Τατσόπουλο κ.ά.
Ομοίως και στη ΔΗΜΑΡ όπου ο αντίκτυπος της «πρωτοβουλίας των 58» για δημιουργία «ενιαίου πολιτικού φορέα» με ορίζοντα τις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές του Μάη δε λέει να κοπάσει. Η συμμετοχή δύο στελεχών στη γραμματεία της πρωτοβουλίας παρά κι ενάντια στην απόφαση του κόμματος να μην στηρίξει το εγχείρημα, η ύπαρξη θιασωτών της λεγόμενης «κεντροαριστεράς» στις γραμμές του, δημιουργεί προσκόμματα στην προσπάθεια της ηγετικής ομάδας να καταγράψει βήματα στην κατεύθυνση συγκρότησης του «τρίτου πόλου». Επισκιάζει σχετικές πρωτοβουλίες, ενταγμένες στον ανταγωνισμό για το ποιος θα πάρει κεφάλι σ' ένα χώρο την πρωτοκαθεδρία του οποίου διεκδικεί -δικαίως- ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ούτε οι ΑΝΕΛ μένουν ανεπηρέαστοι απ' τη διαδικασία αυτή με συχνές πυκνές διαφοροποιήσεις στελεχών, βουλευτών απ' κεντρικές επιλογές και αποφάσεις του κόμματος, με αντιπαράθεση για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί δυνάμει σύμμαχο όπως επιμένει ο Π. Καμμένος, ενθαρρυμένος απ' την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το σκηνικό επιβεβαιώνει πλήρως το ΚΚΕ που αμέσως μετά τις εκλογές του Ιούνη του 2012 διατύπωσε την εκτίμηση πως η Βουλή που προέκυψε απ' αυτές θα αποτελεί «κινούμενη άμμο», συνδέοντας αυτήν την εκτίμηση με τη γενικότερη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, που ήδη βρισκόταν σε εξέλιξη. Αλλωστε, στη βάση του κάλπικου διλήμματος που κυριάρχησε τότε, το «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», σχηματίστηκαν νέα κόμματα, όπως οι ΑΝΕΛ, διαμορφώθηκαν κυβερνητικές συμμαχίες, όπως η προηγούμενη τρικομματική, οξύνθηκαν αντιθέσεις στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων. Σήμερα, όσο το δίλημμα αυτό σβήνει, τόσο αναζωπυρώνεται η κινητικότητα μεταξύ των κομμάτων της διαχείρισης. Ολα αυτά σε συνδυασμό με τις προσπάθειες ανταγωνιζόμενων μερίδων της αστικής τάξης να επηρεάσουν τα πράγματα προς όφελός τους, με κοινή συνισταμένη τη χειραγώγηση του λαού. Η προσπάθεια να παγιωθούν οι δύο πόλοι, με δεδομένα τα ζόρια των αστών να διαχειριστούν την κρίση, πυροδοτεί παραπέρα τις διεργασίες αυτές, ωστόσο φαίνεται πια το δίπολο να εξαντλεί τη δυναμική του.
Προβληματισμοί και ανησυχίες...
Μέσα σ' αυτό το σκηνικό υποδαυλίζονται ανησυχίες της αστικής τάξης και για το τι μέλει γενέσθαι με το πολιτικό της προσωπικό και εκφράζονται με απόψεις στον αστικό Τύπο περί αποσταθεροποίησης, την οποία εμφανίζουν σαν επικίνδυνη να υπονομεύσει την προσπάθεια εξόδου από την κρίση, σε όφελος του κεφαλαίου.
Απόψεις που εδράζονται, αφ' ενός σε στοιχεία δημοσκοπήσεων που δείχνουν ότι κανένα απ' τα δύο «άλογα» στα οποία έχει ποντάρει δεν σχηματίζει ικανή κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε ενδεχόμενο εκλογών στις δοσμένες συνθήκες, αφ' ετέρου στην αναμπουμπούλα στο εσωτερικό των κομμάτων της διαχείρισης στην οποία προαναφερθήκαμε.
Λόγος γίνεται για «πλήρη απορρύθμιση του πολιτικού συστήματος», για πρωτοφανή «αντιπαραγωγική πολυφωνία, επικίνδυνη διάσταση απόψεων, όχι μόνον μεταξύ αντίπαλων πολιτικών παρατάξεων, αλλά ακόμη και στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, με τους βουλευτές να εκφράζουν την αντίθεση της "κοινωνίας" προς τις αποφάσεις μελών του υπουργικού συμβουλίου. Δυσαρμονία παρόμοιας διαστάσεως δεν είχε παρατηρηθεί ποτέ».
Μάλιστα, εκτιμάται ότι η επιλογή της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, αναγκαστική για την προώθηση των αναγκών της αστικής τάξης τη στιγμή που έγινε, τελικά «προκαλεί υπονομευτικούς τριγμούς στα δύο κόμματα» και επιφέρει «πλήρη αποσύνθεση του πολιτικού λόγου, που έχει καταστεί ακατάληπτος, απλώς διότι ουδένα ενδιαφέρουν οι ύβρεις που εξακοντίζουν μεταξύ τους τα κόμματα».
Σημειώνεται, όχι τυχαία, ότι «για πρώτη φορά, η κοινωνία διαμορφώνει άποψη με βάση την οικονομική πραγματικότητα, και μάλιστα σε επίπεδο προσωπικό, και όχι με ιδεολογικές παραμέτρους που έχουν πλήρως ατονήσει».
Διατυπώνεται ακόμα προβληματισμός πως αν και απ' το 1981 ΠΑΣΟΚ και ΝΔ «συνέπεσαν σε μία στρατηγική επιλογή, ότι η Ελλάς ανήκει αμετάθετα στο σύστημα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και η αντίληψη αυτή εδραιώθηκε με την ένταξη της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ», σήμερα «η πίστη στο ευρωπαϊκό σύστημα έχει αρχίσει να κλονίζεται όχι μόνον μεταξύ των πολιτών, αλλά και στα λεγόμενα αστικά κόμματα, μόνον που δεν ομολογείται δημοσίως. Ο λανθάνων ευρωσκεπτικισμός εκδηλώνεται με ευθεία ή έμμεση αμφισβήτηση των επιλογών της Γερμανίδος καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ, με σύμπλευση απόψεων που εκφράζουν στο αγγλοσαξονικό στρατόπεδο».
Διαφωνίες με βάση την οικονομία...
Οι αστοί ανησυχούν, βλέπουν ότι η αναμόρφωση του πολιτικού τους σκηνικού δεν είναι έργο μιας πράξης, δεν διαμορφώνονται συνθήκες ομαλής εναλλαγής στην αστική διαχείριση. Γνωρίζουν πρώτοι απ' όλους ότι η βάρβαρη για το λαό πολιτική δεν έχει τελειωμό, αντιθέτως έφαγαν τα ψωμιά τους ψευτοδιλήμματα που συνέβαλαν στη χειραγώγηση και ενσωμάτωσή του, ενώ τα κόμματά τους με τα ζόρια στο εσωτερικό τους έχουν επίσης δυσκολία να χειραγωγήσουν όσο αποτελεσματικά το έκαναν ως τα τώρα.
Ομολογείται ακόμα ότι οι διαφωνίες στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων πηγάζουν απ' τις διαφωνίες ως προς το μείγμα της πολιτικής διαχείρισης της κρίσης, ζήτημα άρρηκτα συνδεδεμένο με τους έξωθεν συμμάχους των αστών. Εξ ου και οι αναφορές στην Μέρκελ και την Ευρωζώνη και η αντιπαράθεσή τους στο «αγγλοσαξονικό στρατόπεδο», δηλαδή σε Αγγλία και ΗΠΑ. Αυτό δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο καθώς τέτοια συζήτηση γίνεται απ' την έναρξη της καπιταλιστικής κρίσης αντανακλώντας ενδοαστικές κόντρες. Είναι πλέον καθαρό ότι τα συμφέροντα και οι σχέσεις διαφόρων τμημάτων του κεφαλαίου (εφοπλιστές, εξαγωγείς, επιχειρηματίες του Τουρισμού, της Ενέργειας, ακόμη και τραπεζίτες που τους ζητά η τρόικα να εγκαταλείψουν τη δράση στα Βαλκάνια κ.λπ.), μπορεί να διαπλέκονται και να ικανοποιούνται από τις σχέσεις με μονοπώλια των ΗΠΑ, της Αγγλίας κ.ά. Τέτοιες δυνάμεις και για τέτοιους λόγους μπορεί να εκφράζουν «ευρωσκεπτικιστικές θέσεις» όπως άλλωστε το κάνουν ανοιχτά μερίδες του κεφαλαίου στη Μεγάλη Βρετανία, ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία συγκροτώντας και τέτοιο κόμμα. Φυσικά είναι φως φανάρι ότι αυτός ο «ευρωσκεπτικισμός» καμία σχέση δεν έχει με την πάλη του λαού για αποδέσμευση απ' αυτή τη λυκοσυμμαχία που είναι οργανικά δεμένη με την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή πάλη, με την προοπτική της απαλλαγής του δηλαδή απ' την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να προσανατολιστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στην ΕΕ.
Υπόθεση του εργατικού κινήματος
Ο λαός έχει μόνο να χάσει και μάλιστα ακόμα περισσότερα απ' όσα έχει ήδη χάσει αν εγκλωβιστεί σε αντιπαραθέσεις, αντιθέσεις και ανταγωνισμούς των ταξικών του αντιπάλων. Αν σηκώσει εχθρικές για αυτόν σημαίες, και υποστείλει τη σημαία των αναγκών και των συμφερόντων του. Διαχωρίζοντας τη θέση του πλήρως απ' την αστική εξουσία και τα κόμματα που την εκπροσωπούν, μπορεί και να αποφύγει την παγίδα της αναμόρφωσης που του στήνουν και να αξιοποιήσει προς όφελός του τις δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος, πολλαπλασιάζοντάς τις με την οργανωμένη του πάλη, με συσπείρωση γύρω από τη γραμμή του ΚΚΕ, στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις λαϊκές γειτονιές, στις πόλεις και στα χωριά, παντού.
Ο δρόμος του λαού έχει σήμανση την ανασύνταξη του κινήματος, τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, με προοπτική την εργατική - λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου