Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. Παίρνουν αφορμή από τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και λένε («Καθημερινή της Κυριακής» 6/10/2013, Θ. Βερέμης): «Ακούμε από τα ΜΜΕ να γίνεται λόγος για τη σχέση της περιόδου κρίσης που διέρχεται η Ελλάδα με τις συνθήκες που επέτρεψαν την κατίσχυση του ναζισμού στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης (1918-1933)».
Λέει ο ίδιος: «Ας μην ξεχνάμε τη διάχυτη ανομία που ανεχόμαστε χρόνια τώρα. Οι καταστροφές και οι λεηλασίες στην Αθήνα (η δολοφονία τριών νέων ανθρώπων στη Marfin), τα γεγονότα της Κερατέας και των Σκουριών... οι απερίγραπτες δηλώσεις συνδικαλιστών, οι βανδαλισμοί σε βάρος κτιρίων, οι θανατηφόρες επιθέσεις κατά μεταναστών, οι λήψεις αποφάσεων από ελάχιστες μειοψηφίες σε πανεπιστήμια και συνδικαλιστικές οργανώσεις, η χρησιμοποίηση των μαθητών για αλλότριους σκοπούς, οι συνεχείς μεθοδεύσεις πρυτάνεων εναντίον κάθε αλλαγής στα ΑΕΙ».
Ολα μαζί αχταρμάς. Αλλά συνειδητός και σκόπιμος. Η δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής και οι προβοκάτσιες διαφόρων μηχανισμών στο ίδιο τσουβάλι με τα συνδικάτα, τις εργατικές, λαϊκές, φοιτητικές κινητοποιήσεις μετά από συλλογικά παρμένες αποφάσεις από τις αντίστοιχες μαζικές οργανώσεις. Γιατί έτσι καλλιεργούν συνειρμούς ταύτισης της εγκληματικής φασιστικής δράσης και των προβοκατόρων με «αντιεξουσιαστική προβιά», με το εργατικό, λαϊκό κίνημα.
Το παράδειγμα της «Μαρφίν», το οποίο επαναλαμβάνουν, είναι ενδεικτικό. Την ίδια μέρα χιλιάδες λαού διαδήλωναν με το ΠΑΜΕ ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης και ΕΕ, σε μια μεγαλειώδη απεργιακή συγκέντρωση. Οταν έφτασε έξω από τη Βουλή φασίστες, τάχα αγανακτισμένοι από την αντιλαϊκή πολιτική, αρχίζουν να φωνάζουν συνθήματα του τύπου «Κλέφτες κλέφτες» και «Να καεί η Βουλή...». Στημένη προβοκάτσια για να χτυπήσουν τα ΜΑΤ και να το «φορτώσουν» στο ΠΑΜΕ. Την ίδια στιγμή, εντός Βουλής, πριν καλά καλά εξελιχθούν τα γεγονότα, ο Καρατζαφέρης του ΛΑ.Ο.Σ. εξαπέλυε βρώμικη επίθεση: «Πρέπει το ΚΚΕ να ξεκαθαρίσει αν ξεκίνησε πάλι αντάρτικο. Το ΠΑΜΕ πριν από λίγο φώναζε "Κάψτε τη Βουλή"», δίνοντας το στίγμα της ενιαία επεξεργασμένης προβοκατόρικης προπαγάνδας. Στη συνέχεια ομάδα κουκουλοφόρων έσπασε την πόρτα της τράπεζας «Μαρφίν» στη Σταδίου, κι έβαλε φωτιά στο κτίριο με το γνωστό αποτέλεσμα. Ο «Ρ» δημοσίευσε τότε συγκεκριμένες καταγγελίες που έμειναν αναπάντητες.
Αλλες προβοκάτσιες συνέβαλαν στο χτύπημα των διαδηλώσεων, με αφορμή καταστροφές, ακόμη και φωτιές σε κτίρια, στις οποίες έδρασαν κράτος και παρακράτος από κοινού, με την αξιοποίηση των κουκουλοφόρων, των λεγόμενων αντιεξουσιαστών, ακροδεξιών συμμοριών, μπράβων της νύχτας, χούλιγκαν των γηπέδων κ.λπ. Με οργάνωση και εκτέλεση σχεδίου καταδρομικών ενεργειών, που έδειχναν καλά εκπαιδευμένους ανθρώπους, με εκπαίδευση που παραπέμπει σε μηχανισμό για κατασταλτικές ενέργειες σε κατοικημένες περιοχές και με ανάλογο εξοπλισμό, όπως, π.χ., οι ταυτόχρονες φωτιές στο κέντρο της Αθήνας, στις 12 Φλεβάρη 2012, και με εμπρηστικό υλικό που αφενός δεν έσβηνε εύκολα αφετέρου έλιωνε μέταλλο, σύμφωνα με την εκτίμηση πυροσβεστών.
Τέτοιες αξιοποιήθηκαν και για την ενδυνάμωση της «προπαγάνδας των άκρων» και της θεωρίας του τέλους της «Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».
Παλιά η θεωρία «των άκρων». Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός της ΝΔ στη 10ετία του '70, ο επονομαζόμενος και γεφυροποιός γιατί αθώωνε τους χουντικούς πραξικοπηματίες για να συσπειρώσει όσους τους ακολουθούσαν στη ΝΔ, ήταν ο «νονός» της θεωρίας του «αριστεροχουντισμού», δηλαδή της ταύτισης του ΚΚΕ με τους χουντικούς.
Βρώμικη και γεμάτη ψέματα προπαγάνδα
Αυτή η προπαγάνδα των άκρων είναι η ίδια βρώμικη προπαγάνδα ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού. Στοχεύει, προβάλλοντας την εγκληματική δράση των φασιστικών οργανώσεων, να χτυπήσει το εργατικό - λαϊκό κίνημα και την πρωτοπορία του, το ΚΚΕ. Η αστική τάξη γνωρίζει καλά ότι η εξουσία της διασφαλίζεται μόνο όσο το προλεταριάτο δε συναισθάνεται το ρόλο του ως «τάξη για τον εαυτό της» και μόνο όσο η μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων θα περιπλανιέται σε απατηλούς ιδεολογικούς λαβύρινθους που κατασκεύασαν οι καπιταλιστές, για να εμποδιστεί η προσέγγιση της αντικειμενικής αλήθειας, ο ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κοινωνίας και, κατ' επέκταση, ο ταξικός χαρακτήρας της αστικής εξουσίας, με όποια μορφή κι αν αυτή προβάλλει.
Η «Καθημερινή», πέρσι, σε άρθρο της για «τα άκρα» έγραφε ότι έτσι πήρε ο Χίτλερ την εξουσία, κυριάρχησε με τέτοιες ομάδες, σαν αυτές που είχε στήσει η Χρυσή Αυγή, αλλά και με όπλα στις γειτονιές. Σκόπιμα είχε ξεχάσει να γράψει ότι τον Χίτλερ τον ανέβασαν στην κυβερνητική εξουσία οι καπιταλιστές, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, αφού το κόμμα του ήταν στο δικό τους μπλοκ και ότι τη μεγαλύτερη συμβολή στην άνοδό του είχε το Γερμανικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα.
Ξεχνούν επίσης σκόπιμα να γράψουν ότι η Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε σε συνθήκες ακραίου και χυδαίου αντικομμουνισμού, εξίσωσης και ταύτισης φασισμού - κομμουνισμού. Θυμίζουμε μόνο περιπτώσεις αστικών μέσων που προπαγάνδισαν αυτήν την ταύτιση λίγο πριν τις εκλογές της 6ης Μάη 2012. Εγραφαν τα «Νέα» την τελευταία βδομάδα: «...εξ όσων γνωρίζω ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, ούτε ο ναζισμός, ούτε ο κομμουνισμός έχουν καμία σχέση με το δημοκρατικό αίσθημα κανενός. Δεν ξέρω αν εξισώνονται απολύτως, αν ταυτίζονται εκ του αποτελέσματος ή αν προέρχονται από την ίδια μήτρα...». Ακόμα, έγραφε η «Καθημερινή»: «Γιατί να είναι το ΚΚΕ στη Βουλή και όχι η Χρυσή Αυγή;».
Συνεχίζει όμως η «Καθημερινή»: «Η έκπτωση της φιλελεύθερης Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου πραγματοποιήθηκε κυρίως από την υπονόμευση που απεργάζονταν τα άκρα, το ΚΚΓ και οι αριστερές επαναστατικές του ομάδες πρώτα και έπειτα τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Στο σημερινό μας Κοινοβούλιο η απαξίωση του "καπιταλιστικού" κοινοβουλευτισμού από το ΚΚΕ είναι μια πραγματικότητα που όλα τα κόμματα αποδέχονται...».
Ξεχνούν σκόπιμα να γράψουν ότι ενώ ο Χίτλερ έκανε το «πραξικόπημα της μπυραρίας», η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» τον έκλεισε μόλις 8 μήνες φυλακή, τον αποφυλάκισε, τον φούσκωσε κοινοβουλευτικά και τον ανέδειξε στην κυβέρνηση κοινοβουλευτικά. Στις 27 Γενάρη του 1932 σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή τριακοσίων εκπροσώπων των μονοπωλίων, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Γι' αυτό τον ήθελαν. Αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία και φασισμός από κοινού ενάντια στο εργατικό κίνημα και στο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ετσι, το Νοέμβρη του 1932, μια ομάδα βιομηχάνων και τραπεζιτών υπέβαλε στον Πρόεδρο Χίντενμπουργκ υπόμνημα και ζητούσε να τον διορίσει καγκελάριο του Ράιχ. Το Γενάρη του 1933 στην Κολονία, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ, συναντήθηκαν οι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, Φέγκλερ, Κίρντορφ, Τίσεν και Σρέντερ με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αυτή λύθηκε οριστικά το πρόβλημα της παράδοσης της εξουσίας στον Χίτλερ. Στις 30 Γενάρη του 1933 ο Πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο.
Στις 20 Φλεβάρη 1933, λίγο πριν από τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μάρτη 1933, μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομήχανους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. πρόεδρο της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 υπουργό Οικονομικών των ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο. Στη συνάντηση ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των ναζί να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να χτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Είπε μάλιστα πως «οι εκλογές της 5ης Μαρτίου θα είναι οι τελευταίες για τα επόμενα δέκα χρόνια, ίσως μάλιστα και για τα επόμενα εκατό χρόνια». Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας «Alfried Krupp A.G.» και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχάνων, τέσσερα ηγετικά στελέχη της «I. G. Farben», ενός εκ των μεγαλύτερων μονοπωλίων χημικών στον κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας, και άλλοι βιομήχανοι.
Στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή. Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, κοινοβουλευτικά, ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές. Μ' αυτό το Σύνταγμα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης ήρθε το «τέλος της». Δηλαδή, όχι της αστικής εξουσίας αλλά μιας μορφής άσκησής της από τις αστικές πολιτικές δυνάμεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου