Με κάθε ευκαιρία ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της αστικής τάξης επαναφέρει θέμα σχετικά με τα όρια της αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας και άρα τα όρια της ίδιας της μαζικής πολιτικής δράσης. Πήρε αμπάριζα από την υπόθεση της Χρυσής Αυγής για να φουντώσει αρχικά τη θεωρία των δύο άκρων, μέσα από την οποία επιχειρούσε να σβήσει το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή είναι σπλάχνο από τα σπλάχνα του αστικού συστήματος, να την ετεροπροσδιορίσει ως αντίποδα της επαναστατικής πάλης. Γρήγορα πέρασε στην ουσία: Δεν υπάρχουν δύο άκρα, υπάρχει ακραία δραστηριότητα, μη σύννομη, είναι η νέα θέση. Εδώ πια η ταύτιση της λαϊκής πάλης με τη δράση των νεοναζί μπορεί να γίνει απόλυτη. Οι οργανωμένοι στα σωματεία τους εργάτες, που περιφρουρούν την απεργία τους στην πύλη του εργοστασίου, ταυτίζονται με τον τραμπούκο που ανοίγει κεφάλια. Η Επιτροπή Ανέργων που μπαίνει στο γραφείο του υπουργού, αξιώνοντας να καταβληθεί έκτακτο επίδομα, ταυτίζεται με τον τραμπούκο που μαχαιρώνει.
Όλα παρουσιάζονται σαν μία ακραία συμπεριφορά. Το πρόβλημα προκύπτει όταν φύγουμε από το χώρο των απόψεων ή όταν κάποιος επιδιώκει να επιβάλει τις απόψεις του πέρα από την έννομη τάξη και (συνήθως) μέσα από την άσκηση βίας, γράφουν. Φαντάζονται προφανώς την πολιτική ζωή κάτι σαν τα παγκάκια του Ζαππείου. Καθένας μπορεί να πάει να βγάλει το λόγο του, να ταΐσει τα περιστέρια και να γυρίσει ήσυχος στο σπίτι του, αν στο μεταξύ δεν τον έχουν συλλάβει αφού παρανόμησε λερώνοντας το χώρο πετώντας σπόρια στα περιστέρια.
Οι κανόνες που η ίδια η «δημοκρατία» έχει ορίσει για να λύνονται οι διαφορές, είναι οι κανόνες της αστικής τάξης ή, για την ακρίβεια, οι κανόνες που ο σημερινός συσχετισμός δύναμης της επιτρέπει να έχει. Για να μη μακρηγορούμε, η αστική προπαγάνδα προσπαθεί να σβήσει το γεγονός ότι η ταξική πάλη είναι παρούσα καθημερινά. Σ' αυτή τη μάχη η βία είναι παρούσα από την πλευρά της αστικής εξουσίας με πολλές μορφές και εκφράζεται ακραία ακριβώς με τη δράση της Χρυσής Αυγής καθώς ο τραμπουκισμός είναι συστατικό και σκοπός της ύπαρξής της για να στηρίξει τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Απέναντί της η εργατική τάξη έχει να αντιπαραβάλει την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωση της πάλης της, με διακηρυγμένο στόχο να ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών. Η αστική τάξη μπορεί να δημοσιογραφεί όσο θέλει ως μη μου άπτου κυρία κρυβόμενη πίσω από τη νομιμότητά της, είναι υποχρεωμένη όμως να δεχτεί και τη θέληση της εργατικής τάξης να μη σκύβει το κεφάλι, να πολεμά και λεκτικά και στην πράξη.
Στο κάτω κάτω της γραφής η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής θα είναι πράγματι μια πράξη εξόδου από τα πλαίσια της σημερινής νομιμότητας, που θα πραγματοποιήσει ο λαός όταν το αποφασίσει, αφού διαμορφώνει νέες οικονομικές σχέσεις και προϋποθέτει την ανατροπή της εξουσίας που περιφρουρούσε τις παλιές. Είναι η ίδια η εξέλιξη της ταξικής πάλης που διαμορφώνει το νέο δίκαιο, όπως η αστική τάξη διαμόρφωσε νέο δίκαιο ανατρέποντας τη φεουδαρχία. Το σύνθημα «Εργάτη, πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» πράγματι συνιστά «λεκτική βία» για το κεφάλαιο, πολύ περισσότερο που συνοδεύεται με τεντωμένο το δείκτη προς το κτίριο του ΣΕΒ. Είναι μία νομιμότατη για τα λαϊκά συμφέροντα αντιπαράθεση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου