Στα νεότερα στοιχεία συγκαταλέγεται η εμφανιζόμενη κόντρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με το ΔΝΤ με το οποίο συμφωνεί και η Κομισιόν. Ενώ ξαναεμφάνισαν τη συζήτηση για το λάθος πρόγραμμα του 2010, προβάλλοντας έως και τις απόψεις του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ Π. Ρουμελιώτη. Ο οποίος θεωρεί λάθος ότι το ΠΑΣΟΚ το 2010, δε δέχτηκε μαζί με το «πρόγραμμα διάσωσης» της τρόικα και το «κούρεμα» του χρέους που έλεγε το ΔΝΤ.
Σε τι όμως διαφωνεί η ΕΚΤ με το ΔΝΤ; Στην αντικατάσταση των ελληνικών ομολόγων που λήγουν το 2014, με νέα ομόλογα αντί για χρήμα, γεγονός που θα ελάφρυνε δραστικά και το δημοσιονομικό και το χρηματοδοτικό κενό. Σ' αυτό συμφωνεί το ΔΝΤ και η Κομισιόν γιατί δε θα χρειαστεί να εκταμιεύσουν το χρήμα που απαιτείται αν πληρωθούν τα ομόλογα. Η ΕΚΤ όμως θέλει χρήμα. Και χρήμα για να δοθεί πρέπει να δανειοδοτηθεί το κράτος. Αλλά αυτό θα σημάνει νέο μνημόνιο με ό,τι συνεπάγεται. Στους κόλπους της αστικής τάξης έχει εκφραστεί όχι απλά η αντίθεσή τους σε αυτό το ενδεχόμενο, αλλά έχει τεθεί και το ζήτημα ότι πρέπει «να τελειώνουμε με την τρόικα». Για παράδειγμα, η «Καθημερινή της Κυριακής» κάνει λόγο για «παράλογες απαιτήσεις της τρόικας» και δεν είναι η μόνη, σύσσωμος ο αστικός Τύπος σ' αυτό εστιάζει.
Ταυτόχρονα, ο αστικός Τύπος, εστιάζοντας στο «τέρμα η τρόικα» (άποψη που φαίνεται να κυριαρχεί στο μεγαλύτερο τμήμα της αστικής τάξης), προβάλλει την ανάγκη της διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης με τους εταίρους, όπως λέει, δηλαδή με την Ευρωζώνη. Ετσι προέκυψε και η προβολή του ζητήματος της λεγόμενης «πολιτικής διαπραγμάτευσης» από την κυβέρνηση ώστε να πειστούν οι εταίροι ότι δε χρειάζονται «νέα οριζόντια μέτρα», θέση που προβάλλει και η κυβέρνηση, με την ταυτόχρονη εξεύρεση λύσης για το χρέος, με βάση τις υποσχέσεις του Νοέμβρη του 2012.
Η γραμμή της λεγόμενης «πολιτικής διαπραγμάτευσης», ώστε να μην υπάρξουν «νέα οριζόντια μέτρα» είναι παραπλανητική, γιατί δεν υπάρχει πολιτική διαπραγμάτευση, έξω και πάνω από την οικονομική. Πρωτίστως διαπραγματεύονται, ποιο τμήμα του κεφαλαίου θα βγει λιγότερο ή περισσότερο χαμένο στην έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση. Και διαπραγματεύονταν ποια πολιτική θα εφαρμόσουν για να το πετύχουν. Συγκαλύπτουν το γεγονός ότι διαπραγματεύονται για αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα, είτε με «κούρεμα» όπως λέει το ΔΝΤ, είτε με νέο δάνειο, είτε με αναχρηματοδότηση των ομολόγων της ΕΚΤ, είτε με επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους και με μικρότερο επιτόκιο κλπ.
Θέλουν να ξεπεράσουν δυσκολίες...
Σύσσωμη η αστική προπαγάνδα προβάλλει την ευθύνη του αστικού πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να στηρίξει την κυβερνητική προσπάθεια για «πολιτική διαπραγμάτευση» αποφεύγοντας στοιχεία στη διαπάλη κυβέρνησης - αντιπολίτευσης που μπορεί να πυροδοτήσουν «αποσταθεροποίηση». Οπως π.χ. το χαρακτηρισμό του ΣΥΡΙΖΑ ως «άκρο» από πλευράς της ΝΔ ή από τον ΣΥΡΙΖΑ της «σκανδαλολογίας» με αφορμή τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Ουσιαστικά, προτρέπουν η αντιπολίτευση να στηρίξει την κυβέρνηση στην προσπάθεια διαπραγμάτευσης, γιατί έτσι θα έρθει πιο γοργά η ανάκαμψη της οικονομίας. Ετσι υποδεικνύει στην κυβέρνηση να μην εξωθεί το ΣΥΡΙΖΑ σε επίθεση ενάντιά της, αλλά και το ΣΥΡΙΖΑ να αντιπολιτεύεται μεν αλλά με γραμμή που να μην υπονομεύει την «ηθική» της κυβέρνησης.
Αυτές οι εξελίξεις δεν μπορεί να ιδωθούν έξω από τις διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος στις δοσμένες συνθήκες. Οι αστοί χρειάζονται ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις από τα κόμματα που έχουν την κοινοβουλευτική δύναμη να στηρίξουν, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές δοσολογίες στη γραμμή τους, την καπιταλιστική ανάκαμψη. Και, βεβαίως, χρειάζονται οι δύο πόλοι, να αντιπολιτεύονται μεταξύ τους, προκειμένου να χειραγωγούν λαϊκές δυνάμεις. Ταυτόχρονα, όμως, χρειάζεται να διαμορφώνεται και συναίνεση, όπως π.χ. στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα. Εχουν γνώση και συνείδηση ότι η πλειοψηφία του λαού εκφράζει δυσαρέσκεια για την πολιτική που εφαρμόζεται. Βρίσκονται σε στιγμή που πάνε να δείξουν ότι αυτό αλλάζει, παρ' όλο που η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχίζεται, αφού οι αντιλαϊκές, αντεργατικές αναδιαρθρώσεις είναι σταθερή στρατηγική του κεφαλαίου.
Ηδη με αφορμή τη θεωρία των «δύο άκρων» που όξυνε η κυβέρνηση ξαναπαρουσιάστηκαν τριβές στο εσωτερικό της ΝΔ. Προϋπήρχαν, αλλά ξαναδυνάμωσαν. Ταυτόχρονα, με αφορμή τη κοινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ με την κυβέρνηση στην τροπολογία για τη Χρυσή Αυγή, εμφανίζονται τριβές επίσης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Τριβές εμφανίζονται και με την επιλογή από το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του Αλ. Τσίπρα, ως υποψηφίου προέδρου της Κομισιόν.
Ουσιαστικά το δίπολο «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» φαίνεται ότι «έφαγε τα ψωμιά του», ως μοχλός επίδρασης στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Οι καπιταλιστές στην Ελλάδα επείγονται και για την ανάκαμψη της οικονομίας και για επενδύσεις, επείγονται όμως και για το αστικό πολιτικό σύστημα. Η εξέλιξη των διεργασιών για την «κεντροαριστερά» ως ο χώρος που θα καλύπτει το λεγόμενο «κενό στο κέντρο» αυτό δείχνει. Οπως και οι διεργασίες για συγκρότηση «σοβαρού» ακροδεξιού κόμματος. Ολα μπορεί να συνυπολογίζονται στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, οι διεργασίες που συντελούνται στο ΣΥΡΙΖΑ ξαναφέρουν στην επιφάνεια τις συζητήσεις για νέο οπορτουνιστικό πόλο («ο λεγόμενος τρίτος πόλος»).
Ο λαός να μην «τσιμπήσει». Διέξοδος σε όφελός του από την κρίση υπάρχει μόνο με γραμμή πάλης για την ικανοποίηση των αναγκών του που δένεται άρρηκτα με τον αγώνα για έξοδο από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, με εργατική, λαϊκή εξουσία, για να γίνει ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής και του πλούτου που παράγει. Κάθε άλλη διέξοδος είναι επιλογή ξένης σημαίας, αυτής της αστικής τάξης, ή διαφορετικών τμημάτων της.
Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου