Φασιστικό τέρας, που αποτελεί το οπλισμένο χέρι του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που τη γέννησε και την εκτρέφει, για να τη χρησιμοποιεί ως «δύναμη κρούσης» ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.
Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ότι η Χρυσή Αυγή έχει πολυπλόκαμες διασυνδέσεις με τμήματα και μηχανισμούς του αστικού συστήματος, προβάλλεται - έστω κι όταν αυτό γίνεται με αρνητικό τρόπο - από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, από ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και το προσωπικό τους.
Σήμερα, διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι, απολογητές του καπιταλισμού και της σαπίλας του, κάνουν πως ξαφνιάζονται από την ανοιχτή εγκληματική δράση της φασιστικής συμμορίας. Και κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν με ύπουλο τρόπο να «ξελασπώσουν» τους νεοναζί, να συγκαλύψουν ότι είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος.
Καμία έκπληξη δεν προξενεί, φυσικά, ότι ένας απ' αυτούς είναι και ο γνωστός Ι. Πρετεντέρης.
Με δύο άρθρα του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 22-9-2013, με τίτλο «Λάθος καβγάς» και «Ο τραμπούκος της διπλανής πόρτας» ξεδιπλώνει χυδαία την επιχείρηση συγκάλυψης της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του εθνικοσοσιαλιστικού μορφώματος, της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Με το πρώτο, ένα αντικομμουνιστικό παραλήρημα, σερβίρει τη θεωρία των δύο άκρων. Με την αντικομμουνιστική χυδαιότητα που τον διακρίνει, επιχειρεί να δώσει στους αναγνώστες του μία νέα εκδοχή της ταύτισης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξισώνοντας τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ -την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, απέναντι σε όλες τις συνασπισμένες εγχώριες αστικές δυνάμεις και των ξένων συμμάχων τους- με τη χούντα των Απριλιανών συνταγματαρχών 1967 - 1974. Καθόλου περίεργο βέβαια ότι και οι Χρυσαυγίτες υμνούν το «Γράμμο - Βίτσι» και οργανώνουν φασιστικές φιέστες, για να γιορτάσουν τη σωτηρία του αστικού συστήματος. Με το ίδιο αντικομμουνιστικό μίσος και ο μεν και οι δε, το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα υπερασπίζονται. Ο καθένας όπως μπορεί: Ο μεν με τη μαύρη πένα του, οι δε με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Η επιχειρηματολογία των «δύο άκρων» συμπληρώνεται με το δεύτερο άρθρο του I. Πρετεντέρη. Μ' αυτό προσπαθεί να αποχαρακτηρίσει ιδεολογικά τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και να τους αθωώσει πολιτικά. Γράφει χαρακτηριστικά: «Διότι η Χρυσή Αυγή ως προς τούτο θυμίζει όχι τόσο το γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, όσο τα Τάγματα Εφόδου: είναι μια εγκληματική οργάνωση αλλά με προσχηματικό ιδεολογικό περίβλημα, εθνική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πραγματικές τοπικές ρίζες (...) περισσότερο από ακροδεξιό κόμμα η Χρυσή αυγή είναι ένα μαυροντυμένο άθροισμα από συμμορίες της γειτονιάς και τραμπούκους της διπλανής πόρτας. Από ανθρώπους που περισσότερο αποβλέπουν στο "χαρτζιλίκι" που έπαιρνε ο δράστης της Αμφιάλης παρά στη νεκρανάσταση του Γ' Ράιχ». ( σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Να, λοιπόν, πώς έρχεται πλάι στα «δύο άκρα» και η αθώωση των Χρυσαυγιτών.
Με το πρώτο, ένα αντικομμουνιστικό παραλήρημα, σερβίρει τη θεωρία των δύο άκρων. Με την αντικομμουνιστική χυδαιότητα που τον διακρίνει, επιχειρεί να δώσει στους αναγνώστες του μία νέα εκδοχή της ταύτισης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξισώνοντας τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ -την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, απέναντι σε όλες τις συνασπισμένες εγχώριες αστικές δυνάμεις και των ξένων συμμάχων τους- με τη χούντα των Απριλιανών συνταγματαρχών 1967 - 1974. Καθόλου περίεργο βέβαια ότι και οι Χρυσαυγίτες υμνούν το «Γράμμο - Βίτσι» και οργανώνουν φασιστικές φιέστες, για να γιορτάσουν τη σωτηρία του αστικού συστήματος. Με το ίδιο αντικομμουνιστικό μίσος και ο μεν και οι δε, το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα υπερασπίζονται. Ο καθένας όπως μπορεί: Ο μεν με τη μαύρη πένα του, οι δε με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Η επιχειρηματολογία των «δύο άκρων» συμπληρώνεται με το δεύτερο άρθρο του I. Πρετεντέρη. Μ' αυτό προσπαθεί να αποχαρακτηρίσει ιδεολογικά τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και να τους αθωώσει πολιτικά. Γράφει χαρακτηριστικά: «Διότι η Χρυσή Αυγή ως προς τούτο θυμίζει όχι τόσο το γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, όσο τα Τάγματα Εφόδου: είναι μια εγκληματική οργάνωση αλλά με προσχηματικό ιδεολογικό περίβλημα, εθνική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πραγματικές τοπικές ρίζες (...) περισσότερο από ακροδεξιό κόμμα η Χρυσή αυγή είναι ένα μαυροντυμένο άθροισμα από συμμορίες της γειτονιάς και τραμπούκους της διπλανής πόρτας. Από ανθρώπους που περισσότερο αποβλέπουν στο "χαρτζιλίκι" που έπαιρνε ο δράστης της Αμφιάλης παρά στη νεκρανάσταση του Γ' Ράιχ». ( σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Να, λοιπόν, πώς έρχεται πλάι στα «δύο άκρα» και η αθώωση των Χρυσαυγιτών.
Οχι, οι άνθρωποι δεν είναι φασίστες και νεοναζί, μας εξηγεί ο I. Πρετεντέρης, κάτι «τσαμπουκάδες» είναι που πάνε να βγάλουν και κανένα «χαρτζιλίκι».
Δεν έχουν σχέση με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, που θαυμάζουν, αλλά Τάγματα Εφόδου. Λες και τα Τάγματα Εφόδου των Ναζί ήταν τίποτε πρόσκοποι!
Ούτε λίγο, ούτε πολύ μας καλεί να τους δείξουμε και κατανόηση. Στο κάτω-κάτω οι «τραμπούκοι της διπλανής πόρτας» είναι δικά μας παιδιά, γείτονες (με «πραγματικές τοπικές ρίζες», όπως γράφει).
Να, λοιπόν, πώς με δικολαβίστικους εξυπνακισμούς ο Ι. Πρετεντέρης προσπαθεί να «βγάλει λάδι» το φασιστικό κατακάθι της Χρυσής Αυγής.
Να, πόσο ξεκάθαρο είναι ότι ο φασισμός είναι «γέννημα - θρέμμα» του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, το αποκρουστικό και αιματοβαμμένο στήριγμά του.
Γι' αυτό και θα ξεριζωθεί μια για πάντα με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου