Είναι δοσμένο πλέον ότι οι νέου είδους επιθέσεις της ΧΑ απέβλεπαν στην πτώση των πρώτων νεκρών από τον πολιτικό χώρο.
Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το σχέδιο τους ήταν να θρηνήσουμε θύματα.
Η ανθρωποκτονία οπωσδήποτε κάποιου ή κάποιων ήταν προγραμματισμένη απο ευρύτερους κύκλους και είχε άμεση πολιτική σκοπιμότητα.
Ο βαθμός της τρομοκρατικής έντασης που χρειάζεται η άρχουσα τάξη, σε τούτη την φάση απαίτησε νεκρό ή νεκρούς.
Η ηθική αυτουργία της κραυγάζει!
Είναι ξεκάθαρο ότι τον ρόλο του εκτελεστή αυτού του πλάνου θα έπαιζε η ΧΑ, η οποία έχει ήδη οργανωθεί σε «τάγματα εφόδου».
Οι «επιχειρήσεις» ξεκίνησαν στο Πέραμα. Δεν κατάφεραν να σκοτώσουν κάποιον εκεί, και το ξαναδοκίμασαν στο Κερατσίνι, με τραγικό θύμα τον Παύλο Φύσσα.
Όλη η ιστορία της δράσης της Χ.Α. (μέχρι προχθές;) δείχνει ότι μπορεί να δρα ανενόχλητη, ότι τα ρεμάλια της μπορούν να εγκληματούν «κατά συρροήν», χωρίς να ενοχλούνται απο την αστυνομία που δουλεύει σε συνεργία μαζί τους.
Δείχνει ότι χαίρει διαβεβαιώσεων από δυνάμεις που στέκουν ψιλότερα από αυτήν, τουλάχιστον αυτών που ελέγχουν την αστυνομία οργανωτικά και πολιτικά, ότι όχι μόνο μπορεί να δρα με τον γνωστό μας τρόπο, αλλά και επιβάλλεται.
Το θράσος λοιπόν του χαρακτηριστικού χρυσαυγίτη βασίζεται στην ατιμωρησία που χαίρει και την καλλιεργημένη από το σύστημα επίγνωση της.
Το κοινό «προτέρημα» του είναι η ετοιμότητα του να καταστρέψει τις ζωές άλλων για να βολέψει την δική του, όχι το αντίθετο.
Κάποιοι εύλογα αναρωτιούνται πως ένα υποκείμενο όπως ο μαχαιροβγάλτης Ρουπακιάς – τυπικό δείγμα των θρασύδειλων ρεμαλιών που στρατολογεί η ΧΑ – δύναται να δείξει τέτοιο ζήλο ώστε τελικά «να καεί» σαν αναλώσιμο χαρτί.
Άραγε ήξερε ότι, διαπράττοντας πρώτα και μετά ομολογώντας ένα φόνο, θα καταλήξει στην φυλακή;
Νέες ενδείξεις καθιστούν βέβαιο ότι εκτέλεσε ακριβώς την «εντολή» που του δόθηκε, εν ψυχρώ.
Το σίγουρο είναι ότι ο Ρουπακιάς είχε μεν «εντολή» να δράσει, αλλά έδρασε με τον συγκεκριμένο τρόπο στην βάση της καλλιεργημένης βεβαιότητας γενικά του χρυσαυγιτη πως, ότι και να κάνει, η «συμπεριφορά» του δεν αντιμετωπίζεται σαν υπέρβαση κάποιου ορίου απο τη αστυνομία.
Προφανώς διέπραξε την δολοφονία, εφησυχασμένος ότι δεν θα συλληφθεί και ότι θα μείνει ατιμώρητος, έχοντος την πεποίθηση ότι, όπως συνήθως, η αστυνομία δεν θα τον εντοπίσει.
Όπως δεν έχει εντοπίσει κανέναν απο τους εγκληματίες που επιτέθηκαν στο Πέραμα λίγο πριν, με σκοπό να τραυματίσουν σοβαρά αλλα και να σκοτώσουν (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκε κανένας απο το λεφούσι που πέταγε πέτρες «στα τυφλά» εναντίον του ΠΑΜΕ δυο χρόνια πριν, με σκοπό να μετρήσουμε οχι μονο σπασμενα αλλα και νεκρά κεφάλια (ει δυνατόν), όπως δεν εντοπίστηκαν και πολλοί άλλοι, σε διάφορες περιπτώσεις, η λίστα των οποίων δεν εξαντλείται εδώ.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υποθέσουμε ότι κάτι στο σχέδιο «πήγε λάθος» για τον χρυσαυγίτη δράστη του φόνου.
Κάτι «πήγε στραβά» όχι γενικά με την εκτέλεση του σχεδίου ανθρωποθυσιών του οποίου έγινε εκούσιο όργανο, ούτε με την στυγερή σφαγη, που χαρακτηριστηκε ως επαγγελματική εκτέλεση, αλλά με την στάση της αστυνομίας και την σύλληψη.
Το «λάθος» φαίνεται να ήταν η επέμβαση της αστυνομικού που τον συνέλαβε, λέγοντας την φράση γεμάτη νόημα «ε, όχι και μαχαίρια»…
Το «σωστό», σύνηθες και αναμενόμενο για τον δολοφόνο θα ήταν να τον αφήσουν, ως συνήθως, ανενόχλητο να εξαφανιστεί.
Έχει αλλάξει κάτι σ’ ότι αφορά την αστυνομία;
Δεν νομίζω. Είναι προφανές ότι η αστυνομία λειτούργησε μέσα σε κάποια δοσμένα όρια ανοχής, τα οποία παραβιάστηκαν. Που σημαίνει ότι, κατά την κρίση της γυναίκας αστυνομικού πάντα, μάλλον ο δράστης έδρασε εκτός προγραμματισμού, δηλαδή «έκανε του κεφαλιού του» και το «παρατράβηξε», όπως υπονοείται απο την φράση της «ε, όχι και μαχαίρια» - αν και δεν αποκλείεται η ίδια να θεώρησε ότι το δικό της όριο ανοχής παραβιάστηκε και αυτόβουλα προσέφυγε στην σύλληψη του δράστη.
Μπορεί λογικά να πιθανολογηθεί ότι και η σύλληψη ήταν μέρος σχεδίου;
Με επιφύλαξη θα έλεγα, όχι.
Οδηγούμαι στο συμπέρασμα αυτό με βάση τον εξής συλλογισμό: είναι δύσκολο ως και απίθανο να έχουν συμπεριληφθεί σε μια συνομωσία όλοι όσοι στο σώμα του ΔΙΑΣ στάλθηκαν στο σκηνικό, με σκοπό είτε να καλύψουν μια δολοφονία είτε να μετατρέψουν ένα δολοφόνο χρυσαυγίτη σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Αυτό θα υπερεκτιμούσε τις δυνατότητες της άρχουσας τάξης να ελέγξει την κατάσταση σε κάθε λεπτομέρεια της.
Το σύνηθες είναι να δίνονται οδηγίες στο σώμα που θα παρέμβει στο συμβάν ως προς το πως θα δράσουν, οι οποίες μπορεί να συμπεριλαμβάνουν πότε, σε ποια περίπτωση θα συλλάβουν και ποιους, και ποιος απο τη ιεραρχία τους θα δώσει την διαταγή για να προβούν σε κάτι τέτοιο.
Μπορεί οι οδηγίες να συμπεριλαμβάνουν πληροφορίες για παράλληλη δράση «μη ένστολων» και την αντιμετώπιση των, όπως συμβαίνει σε διαδηλώσεις που σχεδόν ανεξαίρετα χτυπιούνται με προβοκάτσια και καταστολή.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, φαντασθείτε την αντίδραση μιας αστυνομικού η οποία βλέπει τον δράστη να διαπράττει απόπειρα δολοφονίας, και ν’ ακούει το θύμα του να της λέει ποιος τον μαχαίρωσε δείχνοντας τον.
Η αστυνομικός εκείνη την στιγμή δεν γνωρίζει αν ο τραυματίας θα επιζήσει, και ξέρει ότι κι η ίδια έχει αναγνωριστεί και όχι μόνο απο το θύμα της επίθεσης, ιδιαίτερα όταν είναι η μόνη γυναίκα αστυνομικός στο συμβάν.
Οτιδήποτε οδηγίες και να έχει πάρει, το δίλημμα της είναι «ή τον συλλαμβάνω ή βρίσκω κι εγώ τον μπελά μου».
Αυτό θα ήταν η αναμενόμενη αντίδραση, στην χειρότερη περίπτωση, ενός οργάνου που πράττει για να καλύψει την πλάτη του.
Δεν αποκλείεται, στην δεδομένη στιγμή, η αστυνομικός να μην ήταν και διατεθειμένη να μείνει αδρανής αφήνοντας ένα μαχαιροβγάλτη να φύγει απο τη σκηνή του εγκλήματος γλιστρώντας μέσα από τα χέρια της.
Εστιάζοντας λίγο στο γιατί έγινε η σύλληψη του δράστη, δεν προσπαθώ να αμβλύνω την ευθύνη της αστυνομίας για τον άδικο χαμό του παλικαριού εκει περα, ο οποίος έπρεπε να είχε αποτραπεί απο τα οργανα της «ταξης» (γαμώ την τάξη που τους κουμαντάρει), αλλά να δώσω και μια δέουσα έμφαση στο γεγονός ότι για την συμπεριφορά «των μπάτσων» (που για τα αναρχίδια αποτελούν το πρώτο και τελευταίο στόχαστρο) κυρίως ευθύνονται άλλοι.
Στο ευρύτερο σχήμα πραγμάτων, είτε η σύλληψη ήταν «ατύχημα» είτε όχι, είναι βέβαιο πως η δολοφονία καθοδηγήθηκε απο αυτούς που κάνουν κουμάντο στην ΧΑ, απο επιτελεία που συνδέονται μ’ αυτήν αλλά στέκουν υψηλότερα απ’ αυτήν και που έχουν στόχο να προκαλέσουν εμπρηστική ένταση.
Η ένταση αυτή, εκτός απο το κλίμα τρομοκρατίας και αβεβαιότητας που εντείνει, έχει και σαν αποτέλεσμα το ξεμπρόστιασμα της ΧΑ σαν συμμορία εγκληματιών, κάτι που προσθέτει «μόρια» σε δυνάμεις γύρω από τον κ Σαμαρά που θέλουν να παίξουν το χαρτί των «δυο άκρων», και αντικειμενικά σπρώχνει την ΧΑ ν’ αλλάξει τακτική, προς μια «σοβαροποίηση» της, για να παραμείνει στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι.
Το ψαλίδισμα της φτερούγας του ναζιστικού «αετού» που εμπνέει τη Χ.Α. φαίνεται να ανταποκρίνεται και στα καλέσματα ευρωπαϊκών εταίρων που δεν θέλουν να εμπιστευτούν ένακαθοριστικό ρυθμιστικό ρόλο στις εδώ εξελίξεις σ’ ένα συνονθύλευµα πολιτικών μπαμπουίνων.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια αναστολή της εγκληματικής δράσης της ΧΑ.
Το αντίθετο! Η ροή των πραγμάτων απαιτεί ένταση του τρόμου κι αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο με αυξανόμενη ενεργοποίηση του παρακράτους.
Απλά, στο εξής η βίαια πολιτική αλητεία θα εμφανίζεται με παραλλαγμένες μορφές.
Πως ακριβώς θα γίνει είναι εικασία του καθενός.
Χωρίς να στοιχηματίζω, προβλέπω διαχωρισμό του νόμιμου απο το παράνομο προσωπείο της ΧΑ, με ψευδεπίγραφη αποκήρυξη του δεύτερου από το πρώτο. Κατά πάσα πιθανότητα, οι «φουσκωτοί» ή θα ενταχτούν στο σκοτεινό και ανώνυμο παρακράτος, ή όταν χτυπούν θα τους δινεται περιστασιακά μια ταμπέλα με «αριστερή» χροιά - πιθανόν "αντιεξουσιαστική" - ενώ «οι ξεφούσκωτοι», η επίσημη πλευρά των εγκληματιών, θα εντείνουν την ξενοφοβία παριστάνοντας τους πρόσκοπους ή τους φιλάνθρωπους ακτιβιστές.
Πως αλλιώς να γίνει;
Για να έχουν την πίτα τους ολόκληρη οι αστοί θέλουν τον ρατσιστικό και τρομοκρατικό σκύλο τους χορτάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου