Μπόλικα «μαργαριτάρια» είχε η ομιλία του Τσίπρα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, «μαργαριτάρια» που απ’ όπου κι αν τα πιάσεις στο βασικό συμπέρασμα καταλήγεις: Αυτό το κόμμα – με ή χωρίς συνιστώσες – μετεξελίσσεται σε ένα γνήσιο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, σε ένα νέο ΠΑΣΟΚ, όμως πιο συντηρητικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Μέρκελ, Σόιμπλε… αλλά κουβέντα για ΕΕ, ΝΑΤΟ
Ομιλία Τσίπρα χωρίς αναφορά στην Μέρκελ δεν γράφεται… γιατί «η Μέρκελ και οι αυτουργοί της σημερινής πολιτικής πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο βασικός τους αντίπαλος».
Δείχνει την Μέρκελ – τη Γερμανία, αλλά δεν λέει κουβέντα για το αντιδραστικό ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ, που με ευλάβεια προσκυνά. Μιλάει για την Μέρκελ, αλλά δεν λέει κουβέντα για το ΝΑΤΟ, την πολεμική ιμπεριαλιστική μηχανή, δεν λέει κουβέντα για τον κίνδυνο εμπλοκής της χώρας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δεν λέει κουβέντα για τις ΝΑΤΟικές βάσεις που είναι σκόρπιες σε όλη την Ελλάδα, όπως αυτή της Σούδας.
Η επιλογή για τον ελληνικό λαό δεν είναι με ποιον ιμπεριαλιστή θα πάει, σε ποια ιμπεριαλιστική στρούγκα θα μαντρωθεί, αλλά πώς θα απαλλαγεί από κάθε ιμπεριαλιστή, πώς θα απεμπλακεί από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, πώς θα χαράξει το δικό του δρόμο για λαϊκή ευημερία.
Ανάπτυξη για ποιον;
Η ανάπτυξη του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει σε τίποτα από την πολυπόθητη ανάπτυξη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της κυβέρνησής τους. Η αφετηρία είναι κοινή, είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, τα δεσμά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κι αν η διαδρομή είναι διαφορετική για τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, ο προορισμός είναι ο ίδιος. Είναι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, της ανάπτυξης προς όφελος των μονοπωλίων, των γιγαντιαίων επιχειρήσεων στον καπιταλισμό. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα της ΣΥΡΙΖΑίικης ανάπτυξης, αλλά και της κριτικής που κάνει στην κυβέρνηση.
Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι ο «τουρισμός του all inclusive δεν αφήνει τίποτα στην τοπική οικονομία», αλλά ότι αυτή η οικονομία είναι καπιταλιστική οικονομία και με ή χωρίς all inclusive, οι μεγάλες επιχειρήσεις στον τουρισμό θα κερδίζουν και οι εργαζόμενοι στον τουρισμό θα φυτοζωούν. Την ίδια στιγμή, η εργατική λαϊκή οικογένεια όχι διακοπές «all inclusive» δεν μπορεί να κάνει, ούτε μέχρι το χωριό της δεν μπορεί να πάει.
Υπερασπίζεται τις «δημόσιες τράπεζες που θα βοηθούν τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα», μιλάει δηλαδή για τη χρηματοδότηση των μεγάλων επιχειρήσεων που θα αναλαμβάνουν τα μεγάλα έργα, αυτά που είναι αναγκαία στην ανάπτυξη του καπιταλισμού.
Η ανάπτυξη προς όφελος του λαού δεν περνάει μέσα από το δρόμο της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας. Η ανάπτυξη προς όφελος των λαϊκών αναγκών προϋποθέτει κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων, εργατικό λαϊκό έλεγχο, επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό που θα δώσει τη δυνατότητα να αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας.
Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στις συγκεντρωμένες τουριστικές – επισιτιστικές υποδομές μπορεί να ικανοποιήσει το δικαίωμα στον τουρισμό και την αναψυχή της λαϊκής οικογένειας, μπορεί να δώσει δουλειά με δικαιώματα στους εργαζόμενους του κλάδου. Αναπτυξιακά έργα προς όφελος του λαού μπορούν να αναλάβουν οι κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις σε όλους τους κλάδους που θα αξιοποιήσουν και το έμπειρο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας και τις πλούσιες πλουτοπαραγωγικές πηγές και τον ορυκτό της πλούτο.
ΣΥΡΙΖΑ: Ο «σκληρός διαπραγματευτής»
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνει τίποτα διαφορετικό απ’ αυτό που κάνει τώρα η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Θα διαπραγματευτεί, λέει, σκληρά το χρέος.
Αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης του Σαμαρά με τους δανειστές είναι οι χιλιάδες απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων. Μετά από κάθε σκληρή διαπραγμάτευση με την τρόικα ανακοινώνονται νέα μέτρα, εξειδικεύονται τα παλιά. Αποτέλεσμα της σκληρής διαπραγμάτευσης είναι το 1,5 εκατ. των ανέργων, το 60 % των νέων χωρίς δουλειά.
Ο στόχος διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους, το πάγωμα αποπληρωμής των τόκων, σημαίνει ότι η εργατική τάξη, ο λαός αποδέχεται το χρέος σαν δικό του, αναλαμβάνει την υποχρέωση για την αποπληρωμή του, άρα ο ΣΥΡΙΖΑ του λέει να αποδεχτεί και τις συνέπειες, δηλαδή τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται στο όνομα της μείωσής του.
Ποια «ανατροπή»;
Περίσσεψαν οι κορόνες περί ανατροπής, από το «μέτωπο της νίκης και της ανατροπής» μέχρι την «πολιτική ανατροπή», ο Τσίπρας ξεκαθάρισε, φυσικά για να μη δημιουργούνται και παρεξηγήσεις, ότι η ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ φτάνει μέχρι την «ανατροπή της μνημονιακής τυραννίας», ξεκινάει και τελειώνει στην ανατροπή των μνημονίων, άντε και των κομμάτων που είναι στην κυβέρνηση και εφαρμόζουν τα μνημόνια.
Η αντιλαϊκή πολιτική υπήρχε πριν τα μνημόνια και θα υπάρχει και όταν τα μνημόνια λήξουν ή ξεπεραστούν για να δώσουν τη θέση τους στις μεταρρυθμίσεις, στις βαθιές αναγκαίες, για το κεφάλαιο, αλλαγές που τσακίζουν το λαό.
Η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, η επίθεση σε κάθε εργατικό δικαίωμα είναι η σκληρή πραγματικότητα που ζουν λαοί και σε χώρες που δεν ακολουθούν μνημόνια, ακολουθούν όμως το δρόμο εξόδου από την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου.
Στο «ευρύ μέτωπο νίκης και ανατροπής» του ΣΥΡΙΖΑ για την «αναγκαιότητα ανατροπής της μνημονιακής βαρβαρότητας» όλοι οι καλοί χωράνε, από τη ΔΗΜΑΡ μέχρι τον Καμμένο. Κυρίως, όμως, χωράει μέρος της αστικής τάξης που βλέπει τα συμφέροντά της να ικανοποιούνται καλύτερα από ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης, τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Το «σχέδιο για τη χώρα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχέδιο που ικανοποιεί μέρος των μεγαλοεπιχειρηματιών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, που πριν το μνημόνιο εξασφάλιζαν κέρδη και μετά το μνημόνιο το ίδιο θα κάνουν, αφού αυτοί είναι οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής, έχουν όλα εκείνα τα εργαλεία που τους επιτρέπουν να θησαυρίζουν.
Η «ευρεία λαϊκή κοινωνική συμμαχία» είναι τόσο ευρεία, που εκτός από «τα φτωχά και νεόπτωχα κοινωνικά στρώματα» χωράει «όλες τις αριστερές πολιτικές δυνάμεις», χωράει δηλαδή τις πολιτικές δυνάμεις που πήραν μέρος στη διαχείριση του καπιταλισμού και ουσιαστικά συνέβαλαν στη φτωχοποίηση του λαού. Οι διαχειριστές του συστήματος δεν μπορεί να είναι σύμμαχοι, αλλά αντίπαλοι της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.
Αυτό που «ματαιώνει τη λαϊκή πάλη», δεν είναι η πρόταση του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Συμμαχία, αλλά η λεγόμενη «ευρεία λαϊκή κοινωνική συμμαχία» που σκαρφίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ (χρησιμοποιώντας κλεμμένες εκφράσεις για να θυμίζει και λίγο ΚΚΕ) γιατί δεν αμφισβητεί την ΕΕ, δεν ακουμπά την εξουσία των μονοπωλίων. Η «εξαθλίωση και η ήττα του λαϊκού και εργατικού κινήματος» που ανακάλυψε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα και της δικής τους τακτικής στο κίνημα που αποθεώνει τη λογική της ανταγωνιστικότητας, τη λογική του εφικτού και της προσαρμογής σε συνθήκες κρίσης.
Η κυβέρνηση της αριστεράς, όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό στο μεταμνημονιακό ξέφωτο, στο ξέφωτο της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας.
Στο ξέφωτο της αστικής δημοκρατίας με κυρίαρχα τα μονοπώλια, με ισχυρά τα δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα παραμείνουν στο μαύρο σκοτάδι.
Η πολιτική πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ, η πρότασή του για τη Λαϊκή Συμμαχία που είναι κοινωνική συμμαχία, είναι η πιο πλατιά ενωτική πρόταση γιατί αγκαλιάζει εργάτες, ανέργους, αυτοπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, νέους και γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή είναι η λαϊκή πλειοψηφία που σήμερα πρέπει να συγκροτηθεί με όρους συμμαχίας για να εμποδίσει, να ματαιώσει αντιλαϊκά μέτρα και αποφάσεις, να υπερασπίσει δικαιώματα. Και για να το πετύχει, πρέπει να 'χει καθαρή, ξεκάθαρη την κατεύθυνση της πάλης, πάλη όχι για να αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά να αλλάξει χέρια η εξουσία ως αναγκαία προϋπόθεση για τη λαϊκή διακυβέρνηση.
Η πρόταση του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους και των μνημονίων, με βασική προϋπόθεση ο λαός – η κυβέρνησή του, η εξουσία του - να έχει στα χέρια του τα εργαλεία εκείνα που θα ανακόψουν τον κατήφορο και την καταστροφή και θα δημιουργούν προϋποθέσεις για τη λαϊκή ευημερία, είναι η μόνη ρεαλιστική.
Και επειδή ο Τσίπρας θυμήθηκε «τους Έλληνες αριστερούς, τα κόμματά τους και τα λάθη τους»… του θυμίζουμε λοιπόν ότι το ΚΚΕ δεν συνθηκολόγησε ποτέ με τον καπιταλισμό, δεν πρόδωσε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και δεν θα το κάνει ούτε και τώρα. Η επιμονή για κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας, η άρνηση για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, είναι μεγάλη παρακαταθήκη για το εργατικό λαϊκό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου