Οι κορόνες περί «πολιτικής ηθικής»... και η ουσία της αντιπαράθεσης

Πολύ μέλανι καταναλώνεται αυτές τις μέρες στον αστικό Τύπο, για τον τρόπο που διεξάγεται η κοινοβουλευτική διαδικασία, με αφορμή τις συζητήσεις στην Ολομέλεια της Βουλής τόσο για την υπόθεση της «λίστας Λαγκάρντ» ή για το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο. 

Πράγματι, στη Βουλή περίσσεψαν εκφράσεις περί «εγκληματιών», «προδοτών», «χούντας» και οι δημοσιολόγοι του αστικού Τύπου λένε ότι διάφοροι βουλευτές «ανασκαλεύουν πάθη του παρελθόντος εμφυλιοπολεμικού κλίματος». Προβάλλουν, λοιπόν, την ανάγκη να υπάρχει «πολιτική ηθική» και από κοινού προσπάθεια «για το καλό της πατρίδας». Χαρακτηριστικό είναι άρθρο στην «Καθημερινή», προχτές από την πρώτη σελίδα, με τίτλο «Η ρητορική της βίας» που σημειώνει:

«Οταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εξομοιώνει τους υπουργούς με γκάνγκστερ τύπου Αλ Καπόνε και χαρακτηρίζει την κυβέρνηση "συμμορία του Μνημονίου", μιλώντας στο κομματικό κοινό του, η συνέχεια δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική στη Βουλή.

 Και μάλιστα σε μια Βουλή που από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι το επίπεδό της θα ήταν το χειρότερο των τελευταίων πολλών δεκαετιών. Aρα, δεν αποτελούν έκπληξη όσα ξεστόμισαν προχτές με περισσή ευκολία (αναμεμειγμένη με άφθονη βλακεία) διάφοροι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές για συναντήσεις στα... γουναράδικα, για χούντες και για κρεμάλες στη συνεδρίαση της ολομέλειας. Για να μην αναφερθούμε βέβαια και στη γνωστή παράσταση που δίνει με κάθε ευκαιρία ο εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής, από τον οποίο όμως δεν αναμενόταν κάτι καλύτερο.Aγνωστο αν ο Αλέξης Τσίπρας το αντιλαμβάνεται, αλλά η ρητορική του υποθάλπει την άσκηση πολιτικής βίας, που επί χρόνια ταλανίζει την Ελλάδα, και ρίχνει νερό στον μύλο των νεοναζί»...

Τι ακριβώς κρύβουν όμως αυτές οι παραινέσεις που επαναλαμβάνονται και από τη Βουλή; Οτι όσοι προσκυνάνε τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου και της «υγιούς επιχειρηματικότητας», επειδή ακριβώς δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν σε ζητήματα στρατηγικής σημασίας, επιδίδονται σε κοκορομαχίες που έχουν στόχο να αποπροσανατολίσουν και να στρέψουν τη σκέψη των λαϊκών στρωμάτων μακριά από το κύριο. Ετσι, δηλαδή, όσους χαρακτηρισμούς και εάν εξαπολύουν δεν απαντάνε στο βασικό. Ποιος έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, τα κλειδιά της οικονομίας, προς τα συμφέροντα ποιανού αυτή λειτουργεί. Οταν δε θίγεις αυτό, που μόνο το ΚΚΕ ξεκάθαρα κάνει και λέει ότι παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, όλα τα άλλα είναι φληναφήματα. 

Τα λαϊκά στρώματα επομένως δεν πρέπει να επηρεάζονται από τις βαρύγδουπες κορόνες, αλλά να ψάχνουν για την ταξική ουσία των πραγμάτων. Το γεγονός, δηλαδή, ότι η πολιτική αυτών των κομμάτων έχει μεν επιμέρους διαφορές, μπορεί να εκφράζει και ιδιαίτερα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, αλλά στο στρατηγικό ζήτημα υπηρετεί τον καπιταλισμό, τους ωθεί σ' αυτού του είδους την αντιπαράθεση. Ταυτόχρονα, ο δικομματισμός, ο διπολισμός για να λειτουργήσουν χρειάζονται και την ολοένα και μεγαλύτερη οξύτητα στην αντιπαράθεση, αφ' ενός για να κρύβουν το κύριο, την ταξική ουσία της πολιτικής τους, αφ' ετέρου γιατί μόνον έτσι μπορούν να χειραγωγούν λαϊκές δυνάμεις. 

Τέτοια οξύτητα υπήρχε και ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, «το φως και το σκότος», η ίδια και τώρα ανάμεσα στη ΝΔ από τη μια και τον ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. 

Οι εργαζόμενοι έχουν πια εμπειρία απ' αυτήν την τακτική. 

Ξέρουν, επίσης, ότι οι κομμουνιστές δεν κάνουν εντυπωσιοθηρία, αλλά αναλύουν ταξικά την πραγματικότητα και καλούν την εργατική τάξη, τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να διεκδικήσουν τον πλούτο που παράγουν. 

Αυτό δε γίνεται χωρίς σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Το ΚΚΕ δε λέει λόγια αλλά οργανώνει την πάλη γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ