ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΙΣΧΥΟΥΝ ΣΤΟ ΕΠΑΚΡΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ

«Η επανάσταση διδάσκει όλες τις τάξεις με μια ταχύτητα και βαθύτητα, που είναι άγνωστες στους συνηθισμένους, ειρηνικούς καιρούς.

Οι καπιταλιστές, καλύτερα οργανωμένοι, πιο έμπειροι στο έργο της ταξικής πάλης και της πολιτικής,
διδάχτηκαν πιο γρήγορα απ' τους άλλους.

Βλέποντας (οι καπιταλιστές), ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατηθεί, κατέφυγαν σε μια μέθοδο, που μετά το 1848 την εφάρμοζανολόκληρες δεκαετίες οι καπιταλιστές των άλλων χωρών,
για να ξεγελούν,
να διαιρούν
και να αδυνατίζουν τους εργάτες.

Η μέθοδος αυτή είναι η λεγόμενη κυβέρνηση‘‘συνασπισμού’’.

Δηλαδή μια κοινή ενωμένη κυβέρνηση,
αποτελούμενη από την αστική τάξη
και τους λιποτάκτες του σοσιαλισμού...

Οι "σοσιαλιστές" ηγέτες,
μπαίνοντας στην κυβέρνηση της αστικής τάξης,
αποδείχνονταν κατά κανόνα:
ανδρείκελα,
μαριονέτες,
προκάλυμμα για τους καπιταλιστές,
όργανο εξαπάτησης των εργατών...

Οι βλάκες των κομμάτων των εσέρων και των μενσεβίκων
πανηγύριζαν,
λούζονταν με αυταρέσκεια στην ακτινοβολίατης υπουργικής δόξας των αρχηγών τους.
Οι καπιταλιστές έτριβαν τα χέρια από ικανοποίηση,
εφόσον είχαν αποκτήσει στο πρόσωπο των "Αρχηγών των Σοβιέτ" βοηθούς ενάντια στο λαό,
εφόσον πήραν την υπόσχεση απ' αυτούς ότι θα υποστηρίζουν τις "επιθετικές επιχειρήσεις στο μέτωπο",
δηλαδή την επανάληψη του ιμπεριαλιστικού ληστρικού πολέμου που είχε σταματήσει.
Οι καπιταλιστές ήξεραν όλη τη γεμάτη έπαρση αδυναμία των αρχηγών αυτών, ήξεραν ότι οι υποσχέσεις της αστικής τάξης σχετικά με τον έλεγχο,
ακόμα και με την οργάνωση της παραγωγής,
σχετικά με την πολιτική της ειρήνης κ.τ.λ.,
ποτέ δεν θα εκπληρωθούν.
Έτσι και έγινε.
(...) οι καπιταλιστές εξακολουθούσαν να δυναμώνουν.
Σ' αυτό το διάστημα δεν έγινε στην πραγματικότητα τίποτε, απολύτως τίποτε, για να μπει χαλινάρι στους καπιταλιστές.

Οι λιποτάχτες του σοσιαλισμού που έγιναν υπουργοί,
αποδείχτηκαν πολυλογάδες,
που είχαν αποστολή να περισπούν την προσοχή των καταπιεζόμενων τάξεων,
ενώ όλος ο κρατικός διοικητικός μηχανισμόςστην πραγματικότητα έμενε στα χέρια της γραφειοκρατίας (της υπαλληλίας) και της αστικής τάξης»

Την ίδια εποχή και ένας αστός πολιτικός ο Πάβελ Μιλιουκόφ με την πείρα της τάξης του, πολύ εύστοχα διαπίστωνε: «Αυτά τα πρόσωπα μιας και υπουργοποιήθηκαν δεν είναι πια ηγέτεςτων επαναστατών...
Τώρα χρειάζεται ν' αποκηρύξουν οριστικά -δε λέω την επαναστατική φρασεολογία, ο τρόπος έκφρασης ας μείνει, ό,τι θέλουν- ματην επαναστατική ιδεολογία».

Revolt !!!