Να αμπαλάρει με χρυσόχαρτο τις αυταπάτες που διακινεί στο λαό επιχειρεί εκ νέου ο ΣΥΡΙΖΑ με το σχέδιο Θέσεων που ενέκρινε η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του και βρίσκεται πλέον στην κρίση των οργανώσεών του, ενόψει του Συνεδρίου τον Ιούλη.
Στο μακροσκελές κείμενο αποκαλύπτει για άλλη μια φορά ότι πασχίζει για τη διέξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας από την κρίση και την επανάκαμψη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, στόχο τον οποίο θέτει πρώτο στην ατζέντα του. Εξ ου και προσθέτει πονηρά ότι «μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να υποσχεθεί την άμεση λύση όλων των συσσωρευμένων προβλημάτων».
Θέλοντας να συγκαλύψει ότι ως δύναμη είναι οργανικά ενταγμένη στο αστικό πολιτικό σύστημα και με στόχο τη διαχείριση της καπιταλιστικής οικονομίας, διαπράττει την εξής λαθροχειρία: Διαχωρίζει τους καπιταλιστές σε κρατικοδίαιτους και δημιουργικούς, δεσμευόμενος ότι θα ενισχύσει τη «δημιουργική επιχειρηματικότητα».
Αναφέρει συγκεκριμένα ότι μια κυβέρνηση της αριστεράς: «...θα διαλύει το τρίγωνο που δυναστεύει τον τόπο επί δεκαετίες, διαπλέκοντας αξεδιάλυτα το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο, το πολιτικό σύστημα του δικομματισμού και τα καθεστωτικά ΜΜΕ, θα καθαρίσει το τραπέζι, θα αξιοποιήσει όλες τις έντιμες και δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας μας (...) Η δημιουργική επιχειρηματικότητα, που λειτουργεί για το δημόσιο όφελος και υπό σταθερούς και δίκαιους κανόνες, δεν θα πληγεί, αλλά θα βοηθηθεί».
Συγκαλύπτει ότι το κεφάλαιο ήταν, είναι και θα είναι για όσο διαρκεί η εξουσία του «κρατικοδίαιτο», απολαμβάνοντας κάθε είδους στήριξη απ' το αστικό κράτος που αποτελεί τον συλλογικό εκφραστή των συμφερόντων του. Αλλωστε, επενδύσεις χωρίς κρατική χρηματοδότηση δε γίνονται. Ολοι οι αναπτυξιακοί νόμοι αυτό υπηρετούν. Διαχωρίζοντας προπαγανδιστικά τους καπιταλιστές σε «κρατικοδίαιτους» και «δημιουργικούς» και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ενισχύσει τους «δημιουργικούς», έχει σκοπό να παρουσιάσει μια εικονική πραγματικότητα, ότι υπάρχουν και μεγαλοεπιχειρηματίες που νοιάζονται όχι μόνο για τα κέρδη τους, αλλά και για τους εργαζόμενους. Γι' αυτό και λένε ότι η «δημιουργική επιχειρηματικότητα λειτουργεί για το δημόσιο όφελος». Ενώ λειτουργεί για το καπιταλιστικό δημόσιο όφελος την εμφανίζουν να λειτουργεί για όλη την κοινωνία, δηλαδή και για το λαό.
Αλλά όσο ...δημιουργική κι αν είναι η επιχειρηματικότητα δεν μπορεί να ...δημιουργήσει παρά μόνο μέσα απ' την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης. Αλλωστε, οι επιχειρηματίες δρουν, με μοναδικό σκοπό και κίνητρο το κέρδος. Επομένως, κάθε κυβέρνηση και ανεξάρτητα από το όποιο μείγμα πολιτικής και αν εφαρμόσει υπέρ της επιχειρηματικότητας θα υπηρετεί την ανάγκη για κέρδη, άρα θα είναι αντεργατική και αντιλαϊκή.
Στο σχέδιο Θέσεων δίνεται και μια γεύση του ρόλου του ως πολιτική δύναμη χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των εργαζομένων στο σύστημα και της τακτικής με την οποία θα επιχειρήσει να το κάνει πράξη. Περιλαμβάνει κίβδηλα διλήμματα αντιπαραθέτοντας στη σημερινή οικονομία την «οικονομία των αναγκών». Αλλά η σημερινή οικονομία είναι καπιταλιστική, είναι σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, τους οποίους όμως λέει ότι με την πολιτική του θα τους ενισχύσει. Προβάλλει, λοιπόν, την «οικονομία των αναγκών», στήνοντας παγίδα υποταγής των εργαζομένων, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Κανένα πρακτικό αντίκρισμα δεν έχει η εξαγγελία μιας τάχα οικονομίας των αναγκών στο έδαφος μιας οικονομίας που είναι των καπιταλιστών και λειτουργεί με μόνο κριτήριο το ολοένα και μεγαλύτερο κέρδος. Καμία ανάγκη του λαού δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, εφόσον κρίνεται «επιζήμια» για την καπιταλιστική οικονομία, που έχει ανάγκη και την τελευταία δεκάρα που θα μπορούσε να διατεθεί για δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Ακόμα και να θέλει μια κυβέρνηση, δεν μπορεί, δεν της το επιτρέπει το ίδιο το σύστημα που διαχειρίζεται.
Οι προθέσεις, όμως, του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πιο πονηρές: Δε στοχεύει απλά στην κοροϊδία του λαού, αποσκοπεί στην ολοκληρωτική χειραγώγησή του. Ετσι, καλλιεργεί φρούδες προσδοκίες προβάλλοντας σαν διέξοδο για το λαό την «αλληλεγγύη ενάντια στον ανταγωνισμό», την «επέκταση και εμβάθυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης». Αλλά τι μπορεί να σημαίνει «αλληλεγγύη» σε μια καπιταλιστική οικονομία, την οποία θα υπηρετεί με την πολιτική του; Μπορεί να σημαίνει αλληλεγγύη μεταξύ επιχειρηματιών - εργαζομένων. Να λοιπόν πως, με την έννοια της αλληλεγγύης, πασχίζει να κάνει υπόθεση των εργαζομένων την ανάπτυξη των επιχειρηματικών ομίλων. Μπορεί να σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να αναπτύσσουν, σ' αυτές τις συνθήκες της κρίσης τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν εξ ολοκλήρου, την αλληλεγγύη της φιλανθρωπίας των καπιταλιστών με τα κοινωνικά παντοπωλεία, τα κοινωνικά ιατρεία, τα κοινωνικά φαρμακεία, τα οποία, επειδή ακριβώς θα ασκήσουν πολιτική υπέρ της δημιουργικής επιχειρηματικότητας, άρα οι συνθήκες ζωής του λαού δε θα καλυτερέψουν, ή μπορεί ελάχιστα να καλυτερέψουν, επειδή η ανεργία δεν εξαλείφεται, όλ' αυτά τους χρειάζονται και θα τα θεσμοθετήσουν. Αλλωστε, και τώρα αυτά στηρίζουν. Αλλά σε τέτοιες συνθήκες θα ανέχεται να ζει ο λαός με έκπτωση των απαιτήσεών του;
Επίσης, ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλοντας την «κοινωνική αλληλεγγύη» προβάλλει και ως πολιτική αντιμετώπισης της ανεργίας την «κοινωνική οικονομία», τους συνεταιρισμούς, τις περιπτώσεις αυτοδιαχείρισης εργοστασίων στα οποία οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους έβαλαν λουκέτο. «Κοινωνική οικονομία, σημαίνει συνεταιρισμούς ανέργων, δηλαδή επιχειρήσεις ανέργων για την παροχή διαφόρων υπηρεσιών, τις οποίες θα έπρεπε να παρέχει το κράτος, όπως π.χ. προνοιακές υπηρεσίες, θα πουλούν για να ζουν. Αλλά πόσες τέτοιες επιχειρήσεις μπορούν να επιζήσουν σε συνθήκες καπιταλισμού; Είναι, επίσης, και η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη των μεγαλοεπιχειρηματιών. Να ένα προσόν της δημιουργικής επιχειρηματικότητας.
Το ίδιο ισχύει και με τους συνεταιρισμούς. Υπάρχει πείρα στην Ελλάδα. Δεν κατάφεραν να επιζήσουν μέσα στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό.
Ετσι, λοιπόν, σπρώχνουν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στο κυνήγι μιας χίμαιρας με μόνο τρόπαιο τελικά την απογοήτευσή τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι η «κοινωνική οικονομία» αποτελεί δεκαετίες τώρα πάγια πολιτική σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, ενώσεων και οργανισμών που κατεξοχήν εκφράζουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, όπως η ΕΕ, ο ΟΟΣΑ κ.ά. Γιατί «ρυμουλκεί» εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στα νερά του συστήματος όπου τις θέλει να ρίξουν «άγκυρα». Τις καθησυχάζει, καλλιεργεί στις συνειδήσεις φρούδες προσδοκίες, δεν τις συμφιλιώνει απλά και μόνο με τη φτώχεια, την ανεργία, αλλά τις κάνει να αισθάνονται συνευθύνη για φαινόμενα που το ίδιο το σύστημα προκαλεί και διογκώνει. Τα αποτελέσματα αυτής της μορφής ενσωμάτωσης του λαού είναι ορατά σε χώρες που πρωτοστάτησαν στην εφαρμογή της «κοινωνικής οικονομίας», όπως η Αγγλία και η Γαλλία, όπου βεβαίως ούτε η φτώχεια ούτε η ανεργία χτυπήθηκαν, παρά μόνο η συνείδηση όσων αγκιστρώθηκαν σε τέτοιου είδους προγράμματα, που ταυτόχρονα υποκαθιστούν την ευθύνη του κράτους για παροχή υπηρεσιών κοινωνικού χαρακτήρα και ανοίγουν την πόρτα για το μπάσιμο στους τομείς αυτούς του μεγάλου κεφαλαίου.
Το ίδιο με την αυτοδιαχείριση εργοστασίων, που άνθισε στην διάρκεια της κρίσης στην Αργεντινή. Σήμερα, αναδεικνύουν το εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη. Αυτό που σκόπιμα αποσιωπά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι όλες αυτές οι μορφές αναπτύσσονται στο έδαφος του καπιταλισμού, άρα αντικειμενικά λειτουργούν με τους όρους και τους κανόνες του. Ποιο αυτοδιαχειριζόμενο απ' τους εργάτες εργοστάσιο σήμερα μπορεί να ανταγωνιστεί τα μονοπώλια, από πού θα προμηθεύεται πρώτες ύλες, ενέργεια, πώς θα τα πληρώνει, πού θα διαθέτει την παραγωγή του; Τέτοιες απόπειρες μοιάζουν αναχώματα από άμμο που ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι μπορούν να ανακόψουν τον φουρτουνιασμένο ωκεανό του καπιταλισμού. Είναι όμως θνησιγενή, αδύνατον να γενικευτούν και τους επιτρέπεται να υπάρχουν τόσο όσο να ανακόπτουν τη θέαση του πραγματικού αντιπάλου εναντίον του οποίου πρέπει να στραφεί η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της, εξασφαλίζοντας καταρχήν την οικοδόμηση μιας πλατιάς ταξικής ενότητας και πλατιάς λαϊκής συμμαχίας αποφασισμένης να αναμετρηθεί νικηφόρα με την εξουσία των μονοπωλίων, με έπαθλο του αγώνα αυτού τη λαϊκή εξουσία.
Στο στόχο αυτό συμβάλλει το σχέδιο Θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και στο σημείο όπου υποκριτικά διακηρύσσει σαν «στρατηγική στόχευση» το σοσιαλισμό, κάνοντας συγχρόνως μια μεγαλοπρεπή υπόκλιση στον καπιταλισμό, στους υπάρχοντες συσχετισμούς. Αναφέρει, μεταξύ άλλων: «Η στρατηγική στόχευση επιμερίζεται σε άμεσους στόχους και στις αντίστοιχες τακτικές κινήσεις ή πρωτοβουλίες που εξαρτώνται πάντα από πραγματικά προσφερόμενες δυνατότητες και πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Και εδώ ο πολιτικός φορέας είναι υποχρεωμένος να πλέει με όλη την απαιτούμενη ευελιξία ανάμεσα στη Σκύλλα του καιροσκοπισμού, που τείνει να αγνοήσει τον στρατηγικό στόχο και στη Χάρυβδη του τυχοδιωκτισμού, που τείνει να αγνοήσει τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης (...) μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να αγνοήσει βολονταριστικά τους υπάρχοντες συσχετισμούς».
Το μήνυμα που εκπέμπει στο λαό είναι ολοκάθαρο. Αυτοί είναι οι συσχετισμοί, μ' αυτούς πρέπει να πορευτούμε και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αναδείξεις μια κυβέρνηση της αριστεράς που θα διαχειριστεί καλύτερα τον καπιταλισμό, τελώντας πότε πότε και μια σπονδή στο σοσιαλισμό για να τονώνεται το ξεθωριασμένο «αριστερό» προφίλ. Οι αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο σοσιαλισμό μοιάζουν περισσότερο με μνημόσυνο όταν εκφωνούνται από ορκισμένους εχθρούς του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα, από απολογητές του καπιταλισμού που στο όνομα του συσχετισμού δυνάμεων προσπαθούν να αιτιολογήσουν την πλήρη ενσωμάτωσή τους σ' αυτόν.
Οι μόνοι συσχετισμοί που πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξουν είναι αυτοί στο πολιτικό επίπεδο και θέλει το λαό να τους αλλάξει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, να αναδειχτεί κυβέρνηση διαχείρισης. Για να το πετύχει διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους τους καπιταλιστές για την καταλληλότητά του για το ρόλο αυτό, αναδεικνύοντας και την καταλληλότητά του να χειραγωγεί και να ενσωματώνει τον λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου