Συναγερμός

Εν αρχή είναι η τσέπη. Και για τους καπιταλιστές και για τους εργάτες.

Οσο το σύστημα είναι «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», για τον εργάτη ακόμα και για να πάει στον καφενέ ισχύει το «και η καρέκλα ζητάει λεφτά». Ο εργάτης, δηλαδή, θα 'ναι πάντα στην ανάγκη όσο κι αν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός των καπιταλιστών του λέει «σώπα όπου να 'ναι, χαλαρώνει η θηλιά».

Αντίθετα, για τον καπιταλιστή, όσο διατηρεί την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, παραμένει ισχυρό το «λεφτά υπάρχουν από την εκμετάλλευση των εργατών».

Αυτή είναι η σταθερά που επικρατεί γύρω μας, μια σταθερά που ενισχύθηκε στο έπακρο από το σύνολο των πολιτικών που εφαρμόστηκαν, με αφορμή και την καπιταλιστική κρίση.

Γι' αυτό, παράλληλα με τα πανηγύρια που προαναγγέλλουν την περίφημη ανάκαμψη, στην πραγματικότητα που βιώνει η εργατική τάξη καταγράφεται μόνο η μονιμοποίηση της εξαθλίωσης. Πόσο πιο καθαρά να το πουν οι Ευρωπαίοι βιομήχανοι; Λένε ωμά: Να συνεχιστεί η προσπάθεια για απόλυτα ευέλικτους εργάτες, ζητάνε, δηλαδή, ν' αυξηθεί κι άλλο ο βαθμός εκμετάλλευσης.

Τότε, γιατί σκούζουν οι αναλυτές - διαμορφωτές της περίφημης «κοινής γνώμης» και ζητάνε, δήθεν, χαλάρωση της λιτότητας; Γιατί πολύ απλά διαπιστώνουν ότι καθώς το βαρέλι της εκμετάλλευσης δεν έχει πάτο και η ανάκαμψη σηματοδοτεί παράλληλα σταθεροποίηση της εκμετάλλευσης, υπάρχει ανάγκη να προβάλουν τη «χαλάρωση», όπως στην ιστορία του Χότζα που έβγαλε έξω την κατσίκα, για να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά όλα όσα ήδη άγρια έχουν και νομοθετικά κερδίσει.

***

Για την εργατική τάξη καμιά «χαλάρωση» δεν μπορεί να υπάρχει όσο το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους είναι κυρίαρχο. Κάθε έκπτωση από τις ίδιες τις ανάγκες της την οδηγεί στο σφαγείο του πολέμου των καπιταλιστών να χύνει το αίμα της κάτω από ξένη σημαία.

Μόνη διέξοδος για την εργατική τάξη είναι να μετράει τις εξελίξεις με κριτήριο τη ζωή της, τις σύγχρονες ανάγκες της. Μόλις χτες, για μια ακόμα φορά, το ΚΚΕ τόνισε:

«Σήμερα, με βάση τις δυνατότητες της εποχής, της επιστήμης, μπορούν να ικανοποιηθούν τα σύγχρονα δικαιώματα και οι ανάγκες του λαού, όπως:

Σταθερή εργασία για όλους, σε ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες, με διευρυμένο ελεύθερο χρόνο. Κατάργηση κάθε είδους και μορφής ελαστικής - προσωρινής εργασίας. Διασφάλιση του λαϊκού εισοδήματος. Σύγχρονη Κοινωνική Ασφάλιση. Δραστική μείωση των ορίων συνταξιοδότησης.

Υψηλού επιπέδου δημόσιες δωρεάν παροχές στην Υγεία, στην Παιδεία, στην Πρόνοια, με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας σ' αυτούς τους τομείς. Μετατροπή του αθλητισμού και του πολιτισμού από εμπορεύματα σε δικαιώματα. Διασφάλιση της διατροφικής επάρκειας.

Αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας, ανάπτυξη των ζωτικών υποδομών που αφορούν στην αντισεισμική και αντιπλημμυρική θωράκιση, στην πυροπροστασία, στην προστασία του περιβάλλοντος» (το πρώτο θέμα στο χτεσινό «Ριζοσπάστη»).

Αυτά συγκροτούν το κριτήριο για την αντιμετώπιση της αστικής προπαγάνδας περί χαλάρωσης και ανάπτυξης που έρχεται και από την οποία, δήθεν, θα ωφεληθούν αφεντικά κι εργάτες.

***

Η ανάπτυξή τους είναι ανάπτυξη για τους καπιταλιστές (γι' αυτό και το στρίμωγμα διαφόρων στην «πύλη» που τους οδηγεί σε νέες αγορές).

Το δεδομένο για την εργατική τάξη παραμένει ένα: Ο ρόλος των καπιταλιστών ήταν και είναι παρασιτικός. Ζουν σαν βδέλλες από τη δουλειά του εργάτη. Κι αν ορισμένοι εμφανίζονται ριγμένοι στη μοιρασιά και παίρνουν θέση τώρα ενόψει αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος ώστε αυτό να αντιστοιχηθεί καλύτερα στις νέες πραγματικότητες που γεννά η καπιταλιστική κρίση, τίποτα δεν αλλάζει στο βασικό: Στις παραγωγικές σχέσεις που είναι σχέσεις όλο και πιο στυγνής εκμετάλλευσης.

Τα «παράπονα» του προέδρου του ΣΕΒ και τα λογοπαίγνιά του έχουν θέση στην ανάλυση του ΣΥΡΙΖΑ (το ίδιο κείμενο αντιγράφουν;), αλλά καμιά σχέση με τους στόχους του εργατικού κινήματος. Για την εργατική τάξη είναι μονόδρομος πια η ικανοποίηση της ανάγκης για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Σ' αυτό καλεί το ΚΚΕ, σ' αυτό πρέπει να συντείνουν μικροί και μεγάλοι αγώνες.

δια του Τύπου