Αντικομμουνισμός στην ΕΕ: Ο «Δούρειος Ίππος» του φασισμού

Συμπληρώνονται σήμερα 68 χρόνια από την 9η Μάη 1945, όταν τα ναζιστικά στρατεύματα του Χίτλερ παραδόθηκαν στις δυνάμεις του σοβιετικού Κόκκινου Στρατού. Η αυταπάρνηση με την οποία οι σοβιετικοί στρατιώτες πολέμησαν, ο ηρωϊσμός και η αυτοθυσία τους, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την έκβαση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Σοβιετική Ένωση –η πρωταγωνίστρια δύναμη στην αντίσταση ενάντια στο χιτλερικό τέρας του ναζισμού– πλήρωσε δυσβάσταχτο φόρο αίματος: περισσότεροι απο 20.000.000 νεκροί, στρατιώτες και άμαχος πληθυσμός.

Επτά σχεδόν δεκαετίες αργότερα, η Ευρώπη (η αστική τάξη των ευρωπαϊκών χωρών και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι) έχει κάνει τα πάντα για να υποβαθμίσει και να διαστρεβλώσει το ρόλο του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στη νίκη ενάντια στο ναζισμό. Βασικός άξονας αυτής της προσπάθειας είναι η χυδαία προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το φασισμό – μια προσπάθεια που μεθοδεύτηκε κατά τα χρόνια του Ψυχρού
Πολέμου και εντάθηκε μετά την επικράτηση της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ το 1991. Ο στόχος είναι διττός: Να αποκρυφτεί ο καθοριστικός ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης στην ήττα των ναζιστικών στρατευμάτων και ταυτόχρονα να συκοφαντηθεί ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός, να ταυτιστεί με το ναζισμό ως«απολυταρχικό καθεστώς». Πηγή αυτής της επιχείρησης δεν είναι άλλη απ' τον ωμό αντικομμουνισμό των αστικών τάξεων που επικράτησαν στην Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και οι οποίες προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία μέσα από τον διαστρεβλωτικό φακό της καπιταλιστικής εξαπάτησης. Ποιος είναι, λοιπόν, ο αντικομμουνισμός της Ευρώπης των μονοπωλίων, της ΕΕ και του Μάαστριχτ, των 26 εκατομμυρίων ανέργων, των μνημονιακών συμβάσεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων;

• Είναι ο αντικομμουνισμός του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στις 14 Δεκέμβρη 2005 η Επιτροπή Πολιτών Θεμάτων της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης υιοθέτησε την πρόταση ψηφίσματος (αριθμ. 1481) με τίτλο «Ανάγκη για διεθνή καταδίκη των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων». Ένα μήνα αργότερα το εν λόγω ψήφισμα έγινε αποδεκτό με 99 ψήφους υπέρ, 42 κατά και 12 αποχές.

• Είναι ο αντικομμουνισμός της Διακύρηξης της Πράγας (2008), μιας πρωτοβουλίας του πρωτεργάτη της αντεπανάστασης στην Τσεχοσλοβακία –και μετέπειτα προέδρου της Τσεχίας– Βάσλαβ Χάβελ.

• Είναι ο αντικομμουνισμός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το οποίο –προφανώς από... ένδειξη ευγνωμοσύνης στα εκατομμύρια ευρωπαίων και σοβιετικών κομμουνιστών που πρωταγωνίστησαν στον αντιφασιστικό αγώνα– καθιέρωσε την 23η Αυγούστου ως πανευρωπαϊκή ημέρα μνήμης των «ναζιστικών και κομμουνιστικών εγκλημάτων». Την πρόταση είχαν στηρίξει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, η Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη, οι Πράσινοι (European Free Alliance) και η Ένωση για την Ευρώπη των Εθνών. Ο αντικομμουνισμός παροξισμός ενώνει ακόμη και φαινομενικά πολιτικά αντίθετες πλευρές, όπως τους Πράσινους των Γιόσκα Φίσερ, Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ και τη νεοφασιστική Λίγκα του Βορρά (Ιταλία).

• Είναι ο αντικομμουνισμός των κυβερνήσεων χωρών όπου επικράτησε η καπιταλιστική αντεπανάσταση. Στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Μολδαβία, τη Σλοβακία, τη Ρουμανία και αλλού έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει μια πολύπλευρη προσπάθεια ποινικοποίησης του κομμουνισμού. Με μπροστάρηδες πολιτικές μαριονέτες του μεγάλου κεφαλαίου και με όπλο τη νομοθετική εξουσία. Στην Πολωνία έχει απαγορευτεί η λειτουργία οποιουδήποτε κόμματος πρεσβεύει ως ιδεολογία το μαρξισμό-λενινισμό ενώ έχει ποινικοποιηθεί η χρήση κομμουνιστικών συμβόλων. Αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που η πολωνική κυβέρνηση επιτίθεται στα εργασιακά κεκτημένα, προωθεί τις ιδιωτικοποιήσεις στη χώρα – την ίδια ώρα που η Πολωνία, σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), αντιμετωπίζει ιδιαίτερα οξυμένο πρόβλημα παιδικής φτώχειας και αύξησης της ψαλίδας μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Στην Τσεχία, ο αντικομμουνισμός διδάσκεται στα σχολεία με την ευγενική χορηγία μη-κυβερνητικής οργάνωσης με την επωνυμία “People in Need” (γέννημα της αντεπανάστασης). Στη Μολδαβία, το 2010 υπογράφτηκε προεδρικό διάταγμα με το οποίο η 28η Ιούνη καθιερώνονταν ως «ημέρα σοβιετικής κατοχής». Τραγική ειρωνεία: Ήταν ο Κόκκινος Στρατός που στις 28 Ιούνη 1940 απελευθέρωσε την περιοχή από την τότε φασιστική Ρουμανία (αργότερα σύμμαχο του «Άξονα») δημιουργώντας τη Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία.

• Είναι ο αντικομμουνισμός που οργιάζει στις χώρες της Βαλτικής, όπου φιλελεύθεροι/νεοφιλελεύθεροι/σοσιαλδημοκράτες ευρωπαϊστές συγκυβερνούν με νοσταλγούς του φασισμού. Στη Λετονία η βουλή έχει επισήμως αποκαταστήσει τα SS απονέμοντας συντάξεις σε επιζώντα μέλη τους, τα κομμουνιστικά σύμβολα έχουν ποινικοποιηθεί, η κομμουνιστική ή φιλοκομμουνιστή πολιτική δράση συνιστά ποινικό αδίκημα, ενώ στην Εσθονία η κυβέρνηση (υπουργείο άμυνας) τιμά τα ναζιστικά Waffen-SS. Η συνεργασία των «ευρωπαϊστών» με τους νεοφασίστες της Εσθονίας, της Λετονίας και της Λιθουανίας δεν περιορίζεται στην τοπική πολιτική των χωρών, αλλά επεκτείνεται και στα ίδια τα όργανα της Ε.Ε. Το ακροδεξιό λετονικό κόμμα «Εθνική Συμμαχία», για παράδειγμα, μετέχει στην Συμμαχία Ευρωπαίων Συντηρητικών και Ρεφορμιστών (AECR) όπου μετέχει και το βρετανικό Συντηρητικό Κόμμα, το κυβερνών κόμμα του Ντέιβιντ Κάμερον.

• Είναι ο αντικομμουνισμός που εκφράζεται από αστικοδημοκρατικές πολιτικές –και ενίοτε κυβερνητικές– συμμαχίες σε όλη την Ευρώπη, απ' την Ολλανδία (Κόμμα για την Ελευθερία/Βίλντερς) μέχρι την Ιταλία (Λίγκα του Βορρά/Φίνι) και απ' την Φινλανδία (Αληθινοί Φινλανδοί/True Finns) μέχρι την Ουγγαρία (Jobbik). Αλλά και στη δική μας χώρα είδαμε, προ ενός έτους, τη δημιουργία συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας-ΛΑΟΣ, την συμμετοχή ακροδεξιών (βλ. Μ. Βορίδης) σε τεχνοκρατικές κυβερνήσεις (Λ. Παπαδήμος). Είναι ο αντικομμουνισμός άλλωστε που φέρνει κοντά νεοφιλελεύθερους, σοσιαλδημοκράτες και νεοφασίστες σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, σε κοινό μέτωπο ενάντια στην εργατική τάξη, σε αντιδραστικές πολιτικές που βαφτίζονται «μεταρρυθμίσεις».

• Είναι ο αντικομμουνισμός του ευρωπαϊκού οπορτουνισμού. Ο αντικομμουνισμός του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (στην οποία πρωταγωνιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ). Χαρακτηριστικό είναι ότι, με βάση το ίδιο του το καταστατικό, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (European Left) θέτει την καταδίκη του «σταλινισμού» ως προϋπόθεση για την αποδοχή οποιουδήποτε ευρωπαϊκού κόμματος στους κόλπους του. Στην ιδρυτική διακύρηξη του ΚΕΑ (Ρώμη, 9 Μάη 2004) διαβάζουμε: «Κρατάμε τη μνήμη αυτών των αγώνων (σ.σ. κοινωνικών αγώνων) ζωντανή, καθώς και τις θυσίες και τα δεινά κατά την πορεία αυτών των αγώνων. Το κάνουμε αυτό σε ανεπιφύλακτη αντιδιαστολή προς τις αντιδημοκρατικές σταλινικές πρακτικές και εγκλήματα, τα οποία ήταν σε πλήρη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά». Προφανώς για το, πιστό στις ιδέες του ευρωενωσιακού μονόδρομου, Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς τα «σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά» ταυτίζονται με την Συνθήκη του Μάαστριχτ, την πολιτική πάλη στα πλαίσια της ΕΕ, την έμμεση στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε Λιβύη, Συρία, Μέση Ανατολή, την ψευδεπίγραφη αντικαπιταλιστική ρητορεία και την υπόκλιση στους ευρωπαϊκούς θεσμούς...

Έχουμε και λέμε λοιπόν: 

Σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορίας (η 9η Μάη καθιερώνεται ως... «Ημέρα της Ευρώπης» και όχι ως Ημέρα Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών), ο αντικομμουνισμός θεσμοθετείται επίσημα μέσα από τα όργανα της Ε.Ε., τα κομμουνιστικά σύμβολα σταδιακά ποινικοποιούνται, οι υμνητές του Χίτλερ και του Μουσολίνι τιμούνται και συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας. 

Η βαθύτερη σημασία του αντικομμουνισμού της ΕΕ βρίσκεται στο ότι, επί της ουσίας, αποτελεί τον προπομπό για ισχυρότερα χτυπήματα ενάντια στο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ένωσης, στοχεύοντας στην πολιτική ποινικοποίηση των λαϊκών αγώνων ενάντια στο αστικό καπιταλιστικό σύστημα, στην θωράκιση των αντιδραστικών κατασταλτικών ευρωενωσιακών μηχανισμών.

Απέναντι σε αυτήν την προσπάθεια βάρβαρης παραχάραξης της Ιστορίας το εργατικό λαϊκό κίνημα έχει χρέος να αντισταθεί με όλες του τις δυνάμεις. Όπως με απαράμιλλο ηρωϊσμό αντιστάθηκαν οι κομμουνιστές στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια στο τέρας του ναζισμού και τους καπιταλιστές πάτρονες του.


του Νικόλαου Μόττα*
* Ο Νικόλας Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (PhD), ιδρυτής και διαχειριστής του Ελληνικού Αρχείου Τσε Γκεβάρα και αρθρογράφος.